Τώρα που η Βίκυ είπε τα ποιητικά, και τα είπε πολύ ωραία, ας πω εγώ τα σκληρά και τα ρεαλιστικά.
Το σύστημα, Έφη μου, ονομάζεται «καρότο και μαστίγιο». Καρότο είναι όλα τα καλούδια (σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια, χάντρες, καθρεφτάκια κ.ο.κ.) που βλέπουν οι νέοι τριγύρω. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο πολύ τους μαστιγώνουν για να τρέξουν και να τα αποκτήσουν. Όσο πιο πολλά θέλουν απ' αυτά, τόσο πιο σκλάβοι γίνονται.
Για να γίνει το σύστημα αεροστεγές, υπεισέρχεται και ο παράγοντας φόβος. Φοβάμαι για τη θέση μου, φοβάμαι για το μέλλον μου, φοβάμαι μη χάσω αυτά που έχω, φοβάμαι μη δεν αποκτήσω αυτά που θέλω. Ο φόβος υπήρξε πάντοτε ο δίδυμος αδελφός της εξουσίας. Όσο μειώνεται η εξουσία που ασκείται εις βάρος του ανθρώπου, κι όσο μειώνεται ο φόβος που αισθάνεται, τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να κατακτήσει την ελευθερία του.
Υ.Γ. 1 Ο Γιάννης, Βίκυ μου, ξέρει πολύ καλά τι είδους φρούτο είμαι εγώ. Όσο για σένα, να του πούμε τι διασταύρωση είσαι ή να το κρατήσουμε μυστικό;
Υ.Γ. 2 Ααααααα... ώστε αυτό είναι η πλατεία με τις μουσικές; Σαγηνευτικό!