Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 20 Jan, 2015, 00:55:49

Title: Κατερίνα Σημηντήρα
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 00:55:49
Κατερίνα Σημηντήρα

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2F4.bp.blogspot.com%2F-SZBz2qvEO_o%2FU2HeHP1QYeI%2FAAAAAAAB0jg%2F15Tm8FcKLn0%2Fs1600%2F2ks.jpg&hash=0b7c2d7391dfa79e551f5108c2048ac670381bd4)

Γεννήθηκε το 1954 στα Κύμινα, ένα χωριό του Δήμου Αξιού στη δυτική Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στα εκπαιδευτήρια Αιμιλίας Βακαλέρη και έπειτα στο ΚΘΒΕ. Για ένα διάστημα υπήρξε δημόσια υπάλληλος και ύστερα έγινε ελεύθερη επαγγελματίας. Μυήθηκε στη λογοτεχνία από καλούς δασκάλους του σχολείου της όπως ο φιλόλογος-λογοτέχνης Γιάννης Τζανής (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=45937.0) και η φιλόλογος Ευαγγελία Καλογιάννη.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: Poetry a stray art (https://kasimi.wordpress.com/)

Ποιητικές συλλογές:
«Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας», εκδ. Όστρια, Αθήνα, 2013
«δυτικά της Σαπφούς», εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η πόλις
Post by: wings on 20 Jan, 2015, 01:01:37
Κατερίνα Σημηντήρα, Η πόλις

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Μέσα στην πόλη αυτή ξοδεύτηκα.
Μέσα σε σκονισμένα δωμάτια διαμερισμάτων,
βιαστικοί απόηχοι ηττημένων οργασμών.
Αγάπες που ταυτίστηκαν με το πλήθος και χάθηκαν.
Ανάμεσα σε φωταγωγημένες τζαμαρίες
και αίθουσες αναψυχής ξαγρύπνησα αδιάκοπα.
Στα ίδια μέρη περιέφερα το σώμα μου
αναζητώντας λεπτομέρειες, μια αστροφεγγιά,
θλιμμένους στίχους και τρένα που έφευγαν το χάραμα.
Για τη ζωή και τους έρωτες που απέτυχαν...
Μέσα στην πόλη αυτή... κανένας στο πλάι μου.
Μα απόψε, κρεμάω ένα μειδίαμα
πάνω στο σηματοδότη μιας διάβασης.
Και την αποχαιρετώ.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αύγουστος
Post by: wings on 16 Aug, 2015, 01:38:59
https://www.youtube.com/watch?v=sdh4So1RQXg

Δήμος Μούτσης & Κώστας Τριπολίτης, Δεν λες κουβέντα
(τραγούδι: Σωτηρία Μπέλλου & Δήμος Μούτσης / δίσκος: Φράγμα (1981)


Κατερίνα Σημηντήρα, αύγουστος

Ταμπέλες νέον στριμωγμένες καθρεφτίζονται
στο γυαλί του πελάγους
Γεμάτη η παραλιακή
Η Αρμένισσα μαγείρισσα ξεθεωμένη
Όλο το βράδυ να τηγανίζει γαρίδες Μαδαγασκάρης
Με ξέχασες πολλές φορές
και ζω μονάχη
Συνωστισμός στα ενοικιαζόμενα Ξεχείλισαν οι βόθροι
Όλοι τη μέρα οι σερβιτόροι διαλέγουν αποφάγια
Με προσοχή τα ξαναβάζουν στην κατάψυξη
Πηγαινοέρχονται τα ασθενοφόρα ουρλιάζοντας
Με ξεκουφαίνουν τη νύχτα
Μόλις χαράζει σου ξαναδίνω παράταση
Φωταγωγημένο ακόμα το λιμάνι
Οι νταλίκες στη σειρά με τις μηχανές αναμμένες
φορτωμένες στοιβαγμένα φέρετρα με λαθρομετανάστες
Ανυπομονούν
Οι οδηγοί βρίζουν φτύνουν και καπνίζουν ασταμάτητα
Περαστικοί χειρονομούν
Περαστικός ήσουν
Ξάγρυπνα πλοία στα ανοιχτά περιμένουν την επιστροφή
Κυριακή σήμερα Η αναμονή μεγεθύνει την άφιξή σου
Όμως αύριο
αν χτυπήσεις το κουδούνι
δεν θα ανοίξω

Από τη συλλογή δυτικά της Σαπφούς (2015)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Δρόμος 2013
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 01:52:15
Κατερίνα Σημηντήρα, Δρόμος 2013

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Δυτικά η οδός Σαπφούς.

Θλιβερές πολυκατοικίες,
εγκαταλειμμένες αποθήκες ξυλείας,
υπόστεγα, χειρονομίες, σκουπίδια.
Στη γωνία δεξιά η καντίνα «Το Ζουμερό Λουκάνικο»,
με μεγάλα κόκκινα γράμματα.
Τα τρία γατάκια τρομαγμένα κάτω απ’ τον κάδο.
Τα παλιά ανταλλακτικά σάπισαν.
Τα εικονίσματα πάνω στο πατάρι με τις κατσαρίδες.
Στάζουν οι σωληνώσεις μέσα στον τοίχο.
Αυτός βρίζει συνέχεια,
φτύνει και σκαλίζει με το νύχι του
μια τον σουβά, μια το σπυρί.
Στον άλλο τοίχο απέναντι, η μνήμη.
Φτιασιδωμένη γριά πόρνη,
του κλείνει ξεδιάντροπα το μάτι.
Και από πίσω μια μοναδική ζωή,
που δεν της απόμεινε τίποτα.
Κάθε μέρα τώρα, αυτό το χαλασμένο ρολόι
εμποδίζει το θάνατο.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Στην αποικία
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 02:08:02
Κατερίνα Σημηντήρα, Στην αποικία

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Τίποτα δεν έχω να πω πια,
αφού όλα συγκλίνουν σ’ ένα φτηνό τρόπο λύτρωσης.
Τα αξιώματά μου φθάρθηκαν,
σκούριασαν οι πανοπλίες μου.
Ξεφτίδια τα παράσημα.
Ηττημένη απολογούμαι τη στιγμή της αναχώρησης.
Τα βήματά μου αφικνούνται βουβά,
διατρέχοντας την ίδια μηδαμινή απόσταση των διαστάσεων,
εδώ στην εξορία.
Κληρονομήσαμε τον θάνατο.
Και τώρα που οι αγάπες τέλειωσαν,
δεν έχει νόημα κανένα πεπρωμένο.
Να εντάσσομαι διαρκώς, είναι ευκαιρίες ανώφελες.
Αυτή η σάρκα, αυτό το αίμα, αυτή η ψυχή, αυτή η ζωή,
κι η Πρώτη Παρουσία και η Δευτέρα Παρουσία
και σε όλες τις Παρουσίες, Θεέ μου, απουσίαζες.
Ασκητική στο τέρμα του δρόμου, παραιτούμαι∙
από τοπία, ακροάσεις, προσευχές και προσφορές.
Ελεύθερη και μόνη, παροπλίζω τον χρόνο.
Την ακινησία του κατέχω.
Ούτε ύψος ούτε βάθος.
Συμφιλιώνομαι σχεδόν παράφορα με το πλήθος
που με χλευάζει στην αγορά τούτης της μικρής παροικίας
εδώ στην άκρη της οικουμένης ανελέητα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αρχή και τέλος
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 02:18:51
Κατερίνα Σημηντήρα, Αρχή και τέλος

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Είμαι εδώ.
Εδώ. Εδώ και στον ακίνητο χρόνο.
Εδώ στον ακίνητο χώρο.
Αυτή η στιγμή που δεν υπάρχει,
ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον.
Δηλώνω παρόν.
Στον χρόνο τον άχρονο.
Εποχές μετρώ,
έρωτες μετρώ,
οδύνες μετρώ,
θανάτους∙
αρχή και τέλος.
Στην αρχή είναι το τέλος.
Το τέλος στην αρχή τοποθετώ.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Πίσω από τα τζάμια
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 03:08:06
Κατερίνα Σημηντήρα, Πίσω από τα τζάμια

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Δεν περιμένω σου λέω κανέναν
κι εκείνος που ήταν εδώ έφυγε πίσω απ' τα τζάμια
χωρίς να απολογηθεί.
Έφυγε βιαστικά σαν ένας άγνωστος,
ανάμεσα στις πλάνες ενός τόσο σύντομου βίου.
Δεν περιμένω τίποτα∙
απ’ τα χρόνια που σιγοπερπάτησα
στης προσμονής τους τυλιγμένους δρόμους.
Τα ξέγραψα.
Κι αυτά που χάθηκαν, χάθηκαν.
Πίσω απ’ τα τζάμια τ’ αποχαιρέτησα
και έτυχε πάλι να ’ναι καλοκαίρι.
Τις στάχτες τους, με τους ανέμους σκόρπισα
μες στη λήθη του κόσμου,
σε άλλους τόπους μακρινούς
που ποτέ δεν τους γνώρισα
και απάλλαξα τις νύχτες από το βάρος της μετανοίας.
Στην πρώτη έκλειψη του φεγγαριού αδιαφόρησα
και είπα «Έτσι έπρεπε να γίνει.»
Δεν έκλαψα για κείνη τη ζωή ούτε για κείνη την πατρίδα.
Τις αναμνήσεις στα μάρμαρα επέστρεψα.
Τις προσφορές, αμεταχείριστες μες στα κιβώτια,
στοίβαξα στις γωνίες και απομάκρυνα τους προμηθευτές.

Γι’ αυτό, σου λέω, δεν περιμένω τίποτα.
Μόνο για τον δικό μας ξένο σου μιλώ
που έφυγε πίσω απ' τζάμια
ισορροπώντας τις ανισότητες
σ’ εκείνη την παλιά παλάντζα
που εξαργύρωσα μια χειμωνιάτικη βραδιά
στο ενεχυροδανειστήριο
για να περισώσω τυχόν προεκτάσεις
λαθεμένων εκτιμήσεων.
Ύστερα κατέγραψα τις δικαιολογίες
και τις ταξινόμησα σε κεφάλαια.
Και συμβιβάστηκα μ’ αυτή τη μοίρα
που μ’ ήθελε στην απομόνωση.
Μα κείνη την κιτρινισμένη σελίδα
που θρυμματίστηκε σε σκόνη
δεν την συγχώρεσα.
Σκόρπισαν ίχνη και κινήσεις ανθρώπων ξενιτεμένων,
χάθηκαν δρομολόγια
και οι παλάμες μας γέμισαν απουσία.

Σου λέω, δεν περιμένω κανέναν.
Μόνο για κείνον τον δικό μας ξένο ανησυχώ
που έφυγε εδώ στα διανυκτερεύοντα
άγνωστος μέσα σε τόσο γνώριμο κόσμο.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Εμείς
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:12:53
Κατερίνα Σημηντήρα, Εμείς

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Χιλιάδες λειψά σ’ αγαπώ...
Εκατό χειμώνες έφυγαν.
Πηγαινοέρχεσαι με παραλλαγές ρημάτων.
Αδιάκοπες κινήσεις πέραν των διασταυρώσεων.
Πάνω απ’ τα απογεύματα που νυχτώνουν,
μπρούτζινες συλλαβές.
Τα χαράματα η άλλη όψη, θα είσαι εσύ.
Και εγώ πλάι σου,
με μια ανάμνηση και ένα όνειρο
που δεν υπήρξαν,
θα σου προσφέρω την αγάπη που δεν απόκτησα,
γεμάτη αίμα και ομορφιά.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Τοπία
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:23:12
Κατερίνα Σημηντήρα, Τοπία

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Ανώνυμα κατηφορίζω προς τη θάλασσα
που λαχταρώ... να επιπλεύσω αθέατη.
Και σαν τη θάλασσα ελεύθερη,
χωρίς όρια και χώρους.
Απέραντη...
Ούτε λύπη ούτε χαρά
και λογική γνωστή στην ανθρωπότητα.
Να μην χρειάζεται να κάνω πια στάσεις
στα παλιά φώτα.
Για ένα γνέψιμο,
για ένα νεύμα με νόημα...
Και που άλλη σημασία δεν έχει εν τέλει
εκτός από αυτό το νόημα.
Που τόσο πολύ μου λείπει συνεχώς.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ξενοδοχείο Ακροπόλ
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:30:31
Κατερίνα Σημηντήρα, Ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Αντικρύ στη φωτισμένη πολιτεία,
το ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ.
Αναβόσβηνε ρυθμικά το φωσφορίζον νέον.
Τα δάχτυλα μπλεγμένα σφικτά.
Και έπειτα στο κρεβάτι,
φτηνή κολόνια.
Καταβροχθίζαμε ακόρεστα, τον έρωτα,
τεμαχίζοντας άσπλαχνα την ευτυχία.
Κι η πανσέληνος άσπρη.
Φώτιζε σαν προβολέας τις χαραμάδες!

Ύστερα,
ούτε ελπίδα ούτε συμπόνια.
Ένα κενό.
Μα έπρεπε να συνεχίσω τη ζωή...
Το όνειρο ανέφικτο, ολομόναχο,
παρατημένο κάτω στο πεζοδρόμιο.
Σαν ξημέρωνε θα έφευγε Δυτικά.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα: Πες μου την περιοχή!
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:35:52
Κατερίνα Σημηντήρα: Πες μου την περιοχή!

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Μια τρέλα, όλα μια φωτιά!
Άδεια τοπία γέμισαν συνουσία.
Παραβιασμένες προφυλάξεις.
Κι είπες θα πάρεις την πτήση των επτά.
Πες μου την περιοχή.
Ένα παρανάλωμα!
Πες μου την περιοχή!
Απανωτοί οργασμοί κλεμμένης εφηβείας.
Πες μου την περιοχή!!!
Γιατί δεν άντεχες αποβραδίς...

Έτσι αποχαιρετιστήκαμε το άλλο πρωί.
Μες στην απόλυτη σιωπή...
Και πού να βρίσκαμε τις λέξεις;
Ξοδεύτηκαν άσκοπα,
μες σε τόση διαδικτυακή αγάπη...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Δεν έχω τίποτα...
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:44:10
Κατερίνα Σημηντήρα, Δεν έχω τίποτα...

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Απορροφώ την άρνηση και μειδιώ.
Την αναζήτηση χρόνια ταλαιπωρώ.
Η φυγή, η έξοδος, η λύτρωση, μακροχρόνια και επίμονη.
Μα πάντα υποθετική, καταναλωτική, αδιέξοδη...

Καθημερινές εξαντλητικές αλχημείες
συνήθως το σούρουπο, μετά τον εσπερινό.
Σκηνές, σκηνικά... ανυποχώρητα κύτταρα.
Η ολοκλήρωση πάνω σε τρία τετραγωνικά,
μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα.
Η έκτιση της λαβωμένης αγρύπνιας∙ εδώ στα χρόνια
της προσμονής. Για την τροπή που θα παίρναν
οι μέρες, την ανατροπή που θα φέρναν...
Οι καταιγίδες που θα επέστρεφαν
και απομακρύνθηκαν αλύτρωτες,
τα ναρκοπέδια με τη νεκρανάσταση, που παραμερίστηκαν...
Ακυρώθηκαν όλα...

Η συνέπεια κυρίαρχος σχεδιαστής
είχε την έννοια των επιδέσμων.
Η συνέπεια ολόπλευρη, σφαιρική.
Η συνέπεια απώλεσε την απόκλιση
και η καρτερία ύπουλα
μας εξέθεσε στη σύγκλιση.
Τώρα δεν έχω αποστολές.
Δεν έχω αποσκευές, δεν έχω αναβολές.
Δεν έχω τίποτα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Υστερία
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:50:39
Κατερίνα Σημηντήρα, Υστερία

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Στο τέλος του κειμένου
πάντα η υπογραφή του κηδεμόνα.
Όρια, περιθώρια, νουθεσίες, διαγγέλματα.
Εξαπατημένες προσαρμογές.
Ατελείωτες καταδίκες.
Μοβ αισθήματα, μεγάλα μελανώματα σε έξαρση.
Κόκκινα εγκεφαλικά κύτταρα σε οργασμό.
Η ζωή είναι μια απάτη, είπες.
Έλεγχοι με ισοπεδώνουν.
Λέξεις, πέτρες, ήχοι, φωνήεντα κατρακυλούν.
Οι χειρονομίες ασυνάρτητες.
Οι έξοδοι κινδύνου οδηγούν στην αφετηρία.
Παίρνω τη δόση μου.
Πόσο θα κρατήσει ακόμα;
Η επανάληψη με εξοντώνει.
Όλα είναι εδώ.
Εδώ που δεν έχει τίποτα.
Ούρλιαξε όσο θες.
Τίποτα.
Ούτε καν ένας θάνατος να σε παρηγορήσει!

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Τα φτερά
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 15:58:59
Κατερίνα Σημηντήρα, Τα φτερά

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Άρρωστο φως, χαμηλό, εμπιστοσύνης,
πάνω στα κάτασπρα φτερά σου,
που πρόχειρα ακούμπησες ένα απόγευμα,
πριν χρόνια,
στην ξύλινη καρέκλα μίας μισοσκότεινης κάμαρας.

Άρρωστο φως, υποκριτικό, λάγνο.
Τα κιτρίνισε με τον καιρό
ασελγώντας πάνω τους νυχθημερόν.
Και συ σ’ οδούς παρακαμπτήριες κατάκοπη,
να σέρνεσαι μέσα σε επίμονους δυσκίνητους καιρούς.
Τόσα χρόνια εκεί.
Χωρίς σταματημό.
Και το φως να βιώνει παράνομα
πάνω απ’ τις στάχτες των καμένων φτερών σου.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η μαργαρίτα
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 16:05:32
Κατερίνα Σημηντήρα, Η μαργαρίτα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Η γειτονιά χλωμή, μαραγκιασμένη,
ανέβαινε την τσιμεντένια ανηφόρα.
Μα είχε μια μαργαρίτα καρφωμένη στα μαλλιά
κι ανάσαινε. Μια μαργαρίτα ολόδροση,
φυτρωμένη στον πίσω τοίχο, και παρηγοριόταν.
Οι δοσοληψίες κάτω στη λεωφόρο ήταν παράνομες.
Δεν είχαν συγκεκριμένη ώρα.
Τα παιδιά δεν μάθαιναν γράμματα στο σχολείο.
Οι γριές, με μια μικρή ράβδο
και ένα μαυρισμένο στουπί,
καθάριζαν κάθε πρωί τα λαμπογυάλια
απ’ την κάπνα της βραδινής υποψίας.
Ο κοντός με τη γάγγραινα κάτω απ’ το πόδι,
που ουρούσε στον πίσω τοίχο καθημερινά,
αθωώθηκε.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η άλλη μέρα
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 16:20:16
Κατερίνα Σημηντήρα, Η άλλη μέρα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ανήμερος αυτός ο καημός. Τις νύχτες δεν αντέχεται.
Χτυπιέται εδώ, χτυπιέται εκεί, μες στα ντουβάρια,
και ξημερώνεται.
Μετριέται έτσι, μετριέται αλλιώς, τα χρόνια κίτρινα,
δεν δικαιώνεται.
Απλώνει, ξεδιπλώνει, χύνεται μες στη σιωπή.
Κατεβαίνει τη σκάλα.
Προεκτείνεται μέσα στο χώρο, έξω στο δρόμο,
πίσω στο χρόνο, για μια σταγόνα, για μια εικόνα,
για ένα λίγο, για κάτι ασήμαντο.
Παραφρονεί.

Τα δέντρα είναι πεθαμένα την αυγή.
Η άλλη μέρα ήταν αυτή.
Άδικα τα ’βαλες με τα μάρμαρα,
που τ’ ασπρογάριασε αλύπητα ο ήλιος της αλμύρας.
Τότε χάθηκαν όλα ανάμεσα απ’ τις χαραμάδες
των σανιδένιων πατωμάτων,
με τα καρφιά των βίαιων υποταγών.
Πίσω από πόρτες κλειστές με καφέ λαδομπογιά
και σκουριασμένα μάνταλα.
Τώρα ξυπόλητοι σεργιανούμε τον κόσμο
μέσα απ’ τα παράθυρα.
Με τη μοναξιά να βαραίνει τον τετράγωνο ουρανό μας.
Κι ακροβατούμε ώρες στα σκοινιά
μια τιποτένιας παράστασης,
έτοιμοι να πεθάνουμε πάλι, για μια σταγόνα,
για μια εικόνα,
για ένα λίγο, για κάτι ασήμαντο,
ένα κόκκινο απόγευμα πέρα από τις ακακίες.
Στη σιωπή ενός απλωμένου παιδικού ονείρου
που ξεκινάει απροστάτευτο
τα πρώτα δειλά βήματα της ενοχής.

Η άλλη μέρα ήταν αυτή. Άνομη.
Μέσα σε βάζα με βύσσινο πελτέ.
Πίσω από τις δαχτυλιές στα τζάμια.
Με τα μαρτύριο της συγκατάθεσης,
μιας ξεθωριασμένης εκδρομής,
συνεπιβάτης στη σκουριασμένη
σκάρα ενός σαραβαλιασμένου ποδήλατου.
Με ένα φόβο, για ένα πόνο μ’ αποτυπώματα.
Μιας κυριακάτικης τιμωρίας αδικαιολόγητης.
Μετά τη λειτουργία, χωρίς στάσεις.
Σ’ ένα τελευταίο σκόπιμο ξεπροβόδισμα.

Και συ που νόμισες πως θα γυρίσεις
έμεινες για πάντα εκεί.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η πεταλούδα
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 16:43:58
Κατερίνα Σημηντήρα, Η πεταλούδα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Η ψυχή είναι εδώ.
Κι ακουμπάει το μελανό σημείο επίμονα.
Η ψυχή είναι εδώ.
Απροστάτευτη ξανά, ξηλώνει μνήμες,
ανοίγει τρύπες, πέφτει μέσα.

Φωτογραφίες ανατυπώνονται.
Τα λυπητερά του γάμου είναι τα χάλκινα.
Κι ύστερα τα ξύλινα τραπέζια, τ’ ανοιξιάτικα.
Οι μυρουδιές της σκόνης
στα λούτρινα καπέλα των μωρών.
Τα απλωμένα προικιά,
κρεμασμένα στην καινούρια ξυλεία,
πιστωμένα στους πλανόδιους πραματευτές.
Τα τούλινα νυφικά με τα φουρό.
Οι πατημασιές των αργών κυκλικών χορών στο χώμα.
Τα δωρισμένα πεσκίρια,
στους ιδρωμένους σβέρκους των αντρών.
Τα συρμάτινα στέφανα,
γεμάτα υποσχετικά λουλουδάκια.
Τα κυριακάτικά μας ρούχα,
με τα στενά παπούτσια του ευαγγελισμού.

Και λίγο πιο πέρα, λίγο πιο κάτω,
πίσω από τη φυλλωσιά, μια πεταλούδα.
Μια πεταλούδα πλουμιστή. Του κάμπου.
Να σπαρταράει μέσα στις τσουκνίδες.
Τσαλαπατημένη από ένα γέρο βιαστή, βυρσοδέψη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Παλιά χωμάτινα σπίτια
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 16:57:16
Κατερίνα Σημηντήρα, Παλιά χωμάτινα σπίτια

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Παλιά χωμάτινα σπίτια, μέσα στα χαρακώματα.
Πασαλειμμένα με ώχρα και παρεξηγημένη ηθική,
ξημεροβραδιάζανε.
Πηγάδια ανοιχτά, απλώνανε την αγκαλιά τους και
παραμονεύανε, μέσα στη σκόνη τα μεσημέρια,
τα χνάρια και τα πατήματα των ξυπόλητων παιδιών.
Ο φόβος κρεμόταν σ’ ένα κλαδάκι χλωρό ακακίας τα πρωινά.
Μα τα βράδια γινόταν ανάγκη.
Πράσινα κλειστά κανάτια φυλάκιζαν τα μυστικά των νηπίων.
Με τα ξεχαρβαλωμένα κορδελάκια στα μαλλιά,
παρατηρούσαν τις νύχτες το ταβάνι άυπνα.
Πάνω στα μεγάλα σιδερένια κρεβάτια,
με την ξεφλουδισμένη ροζ λαδομπογιά
και τα ξεχειλωμένα μπαμπακερά στρώματα, ρίχναν τόνους
παπλώματα πάνω στις θύμησες της ημέρας.
Το λαμπάκι με το κιτρινισμένο φως,
που έλεγχε τα σκοτάδια, μεγέθυνε και αγρίευε
τη φαντασία και τα φαντάσματα.
Η νύχτα επιφανειακά μεταλάβαινε την κάθαρση.
Αδημονία και σιγή.
Τα ξημερώματα τόνοι άσπονδα σύννεφα ομίχλης,
σκέπαζαν τις θύμησες του Θεού.

Παλιά, ψηλά, χωμάτινα σπίτια, απρόσεκτα καταδικασμένα
στις ενοχές, προσεκτικά παραχωμένα στα χαρακώματα
και στις αντοχές, ξημεροβραδιάζανε ανυπεράσπιστα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ο Χριστός από τη Ναζαρέτ
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 17:06:43
Κατερίνα Σημηντήρα, Ο Χριστός από τη Ναζαρέτ

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Μπαγιάτικος Νοέμβρης.
Σαπισμένος μέσα στα υγρά χώματα
γύρω απ’ τα χαντάκια των δρόμων
κάτω απ’ το βάρος των βηματισμών
πάνω στην εύθραυστη γυαλάδα της πάχνης.
Τα βροχερά απογεύματα μάλωναν οι γυναίκες
προσπαθώντας να εξηγήσουν
τα σημαδεμένα περάσματα
μέσα απ’ τα προγνωστικά ενός παμπάλαιου καζαμία.
Μέρες στεγνές σπασμένες, μέσα στην απεραντοσύνη
ενός σκισμένου απ’ τ’ αλάτι ορίζοντα.
Νύχτες κρυστάλλινες αυστηρές,
ξάπλωναν στον κρεβάτι με τα χέρια τους παγωμένα
πάνω στα άσπρα κολλαριστά σεντόνια.
Διάχυτες με μυρουδιές φρέσκιας υγρασίας που έσταζε
άχρωμη και μούσκευε τα παλιά σανίδια.
Κι ο Χριστός απ’ τη Ναζαρέτ που όλα τα μπορούσε
πάντα εκεί.
Στον απέναντι τοίχο.
Μέσα στην κορνίζα με ίχνη μούχλας
στις γωνίες του χαρτιού
πίσω απ’ το θαμπωμένο τζάμι
πάντα προσπαθούσε να θυμηθεί
πώς βρέθηκε εδώ αφού αυτός ζούσε αλλού.
Αυτόν τον Νοέμβρη στη Ναζαρέτ δεν τον γνώριζαν.

Αυτά τα χώματα αυτά τα χώματα,
τους λιθρασμένους τοίχους
τον παχύρρευστο ουρανό
τη θλίψη στα σημαδεμένα περάσματα
μιας αυταπάτης, ανάμεσα στις κιτρινισμένες σελίδες
εκείνου του παμπάλαιου καζαμία∙
μέσα στο αριστερό συρτάρι της σιφονιέρας
ανήμπορος πια, ερμήνευε με ακατανόητες λέξεις
τα καινούρια αδιέξοδα.
Αυτόν τον Νοέμβρη που εδώ και λίγο παραπέρα
πιο πέρα από τον κάμπο
και κάμποσα χιλιόμετρα πιο πάνω
βορινά, κρύος και λασπερός
παρατημένος μέσα σε στρώματα
από πορτοκαλί φυλλωσιές,
δεν έμαθε ποτέ να ταξιδεύει.
Αθώα σκορπίσαμε τα όνειρά μας
στις μέρες του τότε
και ακουμπήσαμε επάνω του την εφηβεία μας.
Στον απέναντι τοίχο, ο Χριστός που όλα τα μπορούσε,
πέρασε κι άλλο ένα βράδυ στην αναμονή.
Το ξημέρωμα πληγωμένο
προπορευόταν των παρακλήσεων «Ελέησόν μας».
Κι ο νοτερός άνεμος
που το ’παιρνε το έχανε στο διάβα του
και πισωγυρίζοντας έφερνε άλλους ήχους
τυχαία λησμονημένους πάνω
στα ξεθεωμένα δευτερόλεπτα.

Ανατολικά του συνοικισμού
στη γειτονιά των μεταναστών
στον δρόμο με τις περαστικές καντίνες
ήταν η βιοτεχνία.
Και σαν άκουσε απόμακρο βουητό μηχανών
κι η μυρουδιά μιας γνώριμης ανάμνησης
πλανήθηκε μουσκεμένη.
Και τότε οι μνήμες πέσαν
σαν κομμάτια σουβάς σπασμένα στα πατώματα.
Θυμήθηκε.
Θυμήθηκε τα μελάνια την ανακύκλωση το εμπόρευμα.
Τις χιλιάδες ανατυπώσεις της προσωπογραφίες του.
Θυμήθηκε τελικά πώς βρέθηκε εδώ
και ένιωσε ξαφνικά πως ήταν χάρτινος.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ημέρες ανεξαρτησίας
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 17:55:05
Κατερίνα Σημηντήρα, Ημέρες ανεξαρτησίας

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Ήρθαν ημέρες ανεξαρτησίας
ύστερα από χρόνια εξοντωτικών διαδρομών
κάτω από χώματα αλμύρας και ρίζες δέντρων.
Μέσα από περάσματα διασυρμών
εξουσιαστές και πλεκτάνες λαθεμένων ονείρων.
Ανάμεσα στις σχιστές ρωγμές
των σαρακοφαγωμένων ξύλων.
Βαθιά στις τρύπες των ματιών.
Πάνω στον ήχο των μοναχικών πελμάτων στην έρημο.
Με το βάρος μιας αρχέγονης κατάρας
παγιδευμένοι στη σιωπή που κυβερνούσε τον καημό
με προαισθήματα προτεραιότητας θανάσιμα.
Κι η ελπίδα βυθισμένη σ’ ένα πηγάδι
στην απέναντι μεριά της γης.
Όμως σήμερα φέραν τ’ αντίγραφα για υπογραφή.
Εκτίσαμε την ποινή. Επιτέλους!
Ήρθαν ημέρες ανεξαρτησίας.

Ελεύθεροι και μεθυσμένοι
σαν παντιέρες στους ανέμους των δρόμων προχωρήσαμε.
Με συναισθήματα ευφορίας ελαφροπερπατώντας
οδηγηθήκαμε σούρουπο
στη δυτική πλευρά της πόλης.
Γκρίζες ταράτσες κτηρίων μας υποδέχονται.
Τζάμια θαμπά και διαφημίσεις νέον φωσφορίζουσες.

Βιαστικοί νταλικέρηδες, εξατμίσεις, εντομοκτόνα
που διαχέονται περισσεύουν.
Είναι η ώρα των ψεκασμών.
Ασύνδετες γραμμές αναμνήσεων και οι παλιές
φωτογραφημένες εικόνες σκοτωμένες.
Μια ενέργεια χύνεται απ’ τους πόρους μας.
Μας εξαντλεί.

Φαρμακεία με υπονοούμενα μας ακολουθούν.
Εκκλησίες διάφορες τεράστιες πολυώροφες
και τράπεζες πολλές μοντέρνες
με προσφορές για εφ’ όρου ζωής αφαιμάξεις
τσαλακωμένων ανθρώπων.
Στο μικρό νοσοκομείο των Αοράτων
οι ετοιμοθάνατοι
στοιβαγμένοι στους στενούς σιέλ διαδρόμους
στήνουν τ’ αυτιά τους στους τοίχους.
Αχνίζουν, μας αφουγκράζονται.
Αδέσποτα σκυλιά οσμίζονται αλυχτούν
μας καθυστερούν.
Ο ουρανός σαν να κόντυνε.
Κατέβηκε χαμηλά. Σχεδόν τον αγγίζουμε.

Πλήθος κόσμου, με μάτια μεγάλα σαν σημάδια στην αγορά.
Ενωμένο με καφετέριες μπαμπού
λαϊκά σουξέ στη διαπασών που γονιμοποιούνται καθημερινά
από τραγουδιστές μιας χρήσης
περίπτερα αναψυκτικά περιοδικά γυμνών γυναικών
φαστφουντάδικα συναγερμοί
ρούχα φασόν ανικανοποίητων ανταγωνιστικών εταιρειών
και βιτρίνες λαμπερές στα σπασμένα πεζοδρόμια
με τις φτυσμένες μαστίχες.

Η ζαχαρωμένη νοσταλγία πίκριζε πολύ.
Και ξαφνικά τσίριζε μια γυναίκα κι έτρεχε.
Δεν γνωρίζαμε. Αυτή φώναζε!
Παραμερίσαμε.
Στριγκλιές φρένων βρισιές φασαρία, δεν καταλάβαμε.
Κάνες όπλων μας σημάδευαν.
Δεν προλάβαμε.
Ημέρες ανεξαρτησίας πεθάναμε!

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Επίλογος
Post by: wings on 26 Dec, 2015, 18:00:37
Κατερίνα Σημηντήρα, Επίλογος

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Εξαίσιες ωδές
που συρρέουν γύρω μας
σε όλη μας τη ζωή.
Στο φως και στο σκοτάδι.
Θριαμβευτικές ή ηττημένες.
Σε κάθε πορεία.
Μυστική ή φανερή.
Νικηφόρα ή μαρτυρική.
Όμως πάντα πλαισιωμένη
με φυσικούς ρυθμούς
με μοναδικές, εξαίσιες ωδές.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Γυναίκα
Post by: wings on 26 Jul, 2017, 21:25:05
Κατερίνα Σημηντήρα, Γυναίκα

Κι εγώ μια παμπάλαια ουτοπική παραβολή.
Κι εγώ αντίλαλος στην παραίσθηση του χρόνου.
Κι εγώ γυναίκα αρχέγονη. Επιστρέφω αέναη,
Διαρκής και ίδια, αναρίθμητη σαν άμμος.
Σχίζοντας τα πλευρά του Αδάμ ακόρεστα,
Με αίμα που σφύζει, γυμνή και αθώα,
Πάνω σε ανεξίτηλα ηδονικά κρεβάτια.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα: Απογραφή μιας ματαιότητας...
Post by: wings on 26 Jul, 2017, 21:35:00
Κατερίνα Σημηντήρα: Απογραφή μιας ματαιότητας...

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Τι είναι δικό μας σ’ αυτήν τη διακλάδωση του απέραντου;
Ίσως οι μνήμες, οι όψεις, οι χίμαιρες...
Τα αρχικά μας με τη σφραγίδα των προγόνων
μέσα στα τέρμινα.
Τα κύτταρά μας που φθείρονται μέσα στον αέναο χρόνο,
ως την ώρα της συσκευασίας.
Οι τοίχοι που μας περιβάλλουν ως την αυγή.
Ο χρυσός καθρέφτης στην είσοδο
που τόσο πολύ κοιτάξαμε.
Η είσοδος, με τη θύμηση μιας μεγάλης αγάπης,
που μπαινόβγαινε κάποτε ανέμελη.
Η χθεσινή μέρα.
Τα πράσινα βάζα από την Κίνα,
δώρα μιας ξεχασμένης γιορτής.
Οι εγκυκλοπαίδειες με το δερμάτινο κάλυμμα
που σπάνια ανοίξαμε.
Οι κλειδαριές με τα κλειδιά της απομόνωσης,
καθώς πέφτει το βράδυ.
Οι χαραυγές της αϋπνίας.
Τα εικονίσματα που αγαπήσαμε
πριν την εξάντληση της αμφιβολίας.
Τα ρούχα τόσων πεθαμένων.
Τα φθινόπωρα που έφυγαν
μαζί με τα παιδιά, ανάμεσα
απ’ τις μπαμπακιές του βάλτου.
Τα καλοκαίρια με τις λεύκες που θρόιζαν με ένα άνεμο,
πιο παλιό κι απ’ τις εποχές.
Ο Αδάμ και η σελήνη μέσα στην πανάρχαια νύχτα.
Οι μυρουδιές της ιστορίας του κόσμου.

Τα καθημερινά μας βάσανα
πάνω στις κρύες επιφάνειες.
Το ασήμαντο παρελθόν.
Η γεύση του δαμάσκηνου και του πάγου.
Και ένα κόκκινο ξεθωριασμένο που ξεμακραίνει.
Και ικετεύοντας χάνεται.
Απώλειες...

Κανένα από όλα αυτά
δεν μας ανήκει.
Μάταια νοήματα, φθορά και σκόνη.
Μόνο λησμονιά, λήθη, τίποτα...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Συλλήψεις
Post by: wings on 26 Jul, 2017, 21:42:54
Κατερίνα Σημηντήρα, Συλλήψεις

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Η πρώτη σύλληψη στα σκοτεινά.
Εγώ ψιλή κι αγέρωχη.
Την ξεπέρασα.
Η άλλη συγχωρητική. Επέμεναν.
Την τρίτη τους τα ’δωσα όλα.
Με αθώωσαν.
Τώρα αυτοί μάταια υποφέρουν για τη θάλασσα.
Πλήθος τοίχοι από προφύλαξη
έκοψαν τις προσβάσεις των κυμάτων.
Δεν υπολόγισαν τη ροή της άμμου.
Ερασιτεχνική η κλεψύδρα έσταζε συνέχεια στέγνα.
Και σε μια έρημο πορευθήκαμε μονάχοι.

Τα δώρα μας συνθετικά.
Προφυλαγμένα χρόνια στο σκοτάδι.
Τα εγκατέλειψα προχθές. Γύρω στο μεσημέρι.
Στη σιωπή μιας ήσυχης ξεθωριασμένης σκόνης.

Τίποτα δεν πήρα.

Ψιλή κι αγέρωχη
ξέφυγα την τελευταία σύλληψη.
Πήδηξα τους τοίχους
κι είδα από ψηλά τη θάλασσα
απαρηγόρητη να κλαίει για μια επιστροφή.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η προδοσία του Ιούδα
Post by: wings on 26 Jul, 2017, 22:31:29
Κατερίνα Σημηντήρα, Η προδοσία του Ιούδα

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Σίγουρα θα υπήρχε κι άλλος τρόπος.
Όμως η ανάγκη μιας αυταπάρνησης ήταν μεγάλη τότε
κι ο χρόνος, μού είπε, «πιέζει». Εγώ θα έφευγα πρώτος.
Και μετά θα ήμουν συνέχεια εκτός.
«Θα αντέξεις», ψιθύρισε. «Θ’ αντέξω», συμφώνησα.
Έπρεπε να γίνει.
Και από τότε ήρθα εδώ και τους περιμένω.
Μα αυτοί αργοπορούν πολύ μες στις παλιές εικόνες.
Και εγώ εδώ στην έρημο, μ’ ένα δέντρο κρεμασμένο
συντροφιά, στρώνω κάθε βράδυ μυστικά το τραπέζι
για το δείπνο.
Τόσα χρόνια, χωρίς εποχές. Στο έλεος του ήλιου
που με παραπλανά με ανύπαρκτες διαδρομές
και οφθαλμαπάτες,
με πυροβολεί και μ’ ακτινοβολεί τρελός
και θυμωμένος.
Πλημμύρισαν ακτινογραφίες τα δωμάτια.
Βουβά, λευκά οστά, κρανία, σκόρπια στο πάτωμα.
Μην τα πατάς, μητέρα, με πονάνε.
Χιλιάδες χρόνια την ίδια ζωή.
Τόση ζωή θυσιασμένη για μια στιγμή.
Με το μαρτύριο της ευθύνης, υπάκουος και πιστός,
να ψάχνω απεγνωσμένα στην έρημο έναν κήπο
για να προδώσω και να προδοθώ.
Έναν κήπο μιας Γεσθημανής, για ένα δείπνο
τελετουργικό,
που πρώτα εκεί μυστικά και μετά παντού φανερά,
να ατιμάζομαι
σ’ όλες τις κάμαρες του κόσμου.
Τους θυμάμαι και στο σαλόνι μας, ολοκαίνουριους,
μες στη βελούδινη
τριανταφυλλί μπάντα του τοίχου,
να καθυστερούν χωρίς λόγο.
Και από τότε ακόμα να φανούν.
Μην προσεύχεσαι άλλο πια για μένα.
Τι κι αν είμαι εγώ ο Ιούδας που πρόδωσα.
Τι κι αν είμαι εγώ ο Ιούδας που πρόδωσαν.
Τώρα πια δεν έχει κανένα νόημα η θυσία
αφού κανένας απ’ όλους μας δεν σώθηκε ακόμα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η άνοιξη
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 20:40:45
Κατερίνα Σημηντήρα, Η άνοιξη

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Η πόλη γκρίζα, τσιμεντένια,
απλωμένη από ψηλά
κι η άνοιξη καταπράσινη, τριγύρω της να τριζοβολά.
Χυμένη μέσα στον άνεμο,
να πλανιέται πάνω στις ανάσες των δρόμων.

Την είδαμε για μια στιγμή μόνο
και μετά ξαπλώσαμε πάλι,
σε στάση εμβρυϊκή
και την ονειρευτήκαμε.
Δεν μας ανήκε.
Τα βροχερά απογεύματα του νοτιά
πίσω από θολά τζάμια
την ερωτευτήκαμε παράφορα.
Μα η πόλη ξένη,
δεν μας αγάπησε.
Κι η άνοιξη, ανύποπτη, μας προσπέρασε.

Ακίνητοι, κουλουριασμένοι
σε στάση εμβρυϊκή
βυθίσαμε τη μνήμη της σιωπηρά
στα κόκκινα υγρά
της αιμορραγούσας μήτρας μας
και την πνίξαμε ξανά στα σκοτεινά.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Οι Νότιες Συμπληγάδες
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 20:56:26
Κατερίνα Σημηντήρα, Οι Νότιες Συμπληγάδες

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Ένας καταυλισμός περιπλανώμενος ακατάπαυστα.
Ένας σφυγμός στην κεντρική αρτηρία
να συσπάται επικίνδυνα.
Η αντανάκλαση της αμαρτίας που εγκατέλειψες.
Στις Νότιες Συμπληγάδες σ’ έχασα
ένα καυτό απόγευμα του Αυγούστου
όταν ο λίβας θρυμμάτιζε το χώμα.
Περάσματα, ψίθυροι, αποτυπώματα, ηλιοστάσια,
τόσες αποστάσεις που ζήσαμε...
Απομακρύνθηκες έτσι μες στη σκόνη.
Ύστερα οι πρώιμες βροχές τόσο συνηθισμένες,
χωρίς νόημα.
Όμως εγώ επέστρεφα εκεί ολόκληρους χειμώνες.
Εκεί που ακόμα με μια μοτοσικλέτα Norton
ακροβατείς στον γύρο του θανάτου.
Καμένα λάστιχα και καυσαέρια
κάτω από την ξεσκισμένη τέντα
στον χορταριασμένο αυλόγυρο
ενός ξεχασμένου Αγίου
λίγο έξω απ’ τις εργατικές συνοικίες.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα: Κάποτε...
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 22:07:30
Κατερίνα Σημηντήρα: Κάποτε...

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Εσύ δεν έδωσες τίποτα.
Δεν έδωσες καμιά σημασία
μα εγώ συνεχίζω να σε ονειρεύομαι τις νύχτες...
Μια φοβερή επιθυμία...
Μια λαχτάρα που σιγοκαίει βασανιστικά...
Για ένα τίποτα οδυνηρό
ένα τίποτα μαγικό
ένα τίποτα που τα περιείχε όλα.
Και μένω στο σπίτι
και σε περιμένω κάποτε...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Παρελθόν
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 22:12:47
Κατερίνα Σημηντήρα, Παρελθόν

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Είμαι πάλι πίσω.
Είμαι πάλι εκεί.
Εκεί πίσω η βροχή δεν σταμάτησε ακόμη.
Κι όλα είναι λίγα.
Εκεί που τίποτα δεν με στεγάζει.
Εκεί που μοιράζω τα έκθετα μέλη μου σπάταλα.
Φυλλάδια μουσκεμένα με ομοιώματα ασπρόμαυρα.
Αμερικάνικα τσιγάρα, φωτιστικά, μπίρες.
Λασπωμένη προχωρώ στην ενδοχώρα χαράματα.
Θάλαμοι με έγκλειστους, πιάτσες, συναντήσεις,
μικροπράγματα.
Τι να την κάνω την ανταπόκριση που περισσεύει;
Χρόνια μονάχη επιστρέφω χωρίς προνόμια.
Και εσύ με σβηστά όλα τα φώτα
υποφέρεις πάλι απόψε από αυτήν την παράκρουση.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ποτέ δεν έμαθες
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 22:18:44
Κατερίνα Σημηντήρα, Ποτέ δεν έμαθες

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Ποτέ δεν έμαθες πως το ονειρεύτηκα...
Και τώρα θες να το ξεχάσω.
Θα το ξεχάσω.
Ξέρω αυτό που μ’ ανασταίνει,
όταν χρειάζεται, πώς να το κάνω θρύψαλα.
Και με τα θρύψαλα
να τραυματίζομαι παντού.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Στις άκρες
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 22:25:43
Κατερίνα Σημηντήρα, Στις άκρες

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Το περιθώριο. Η παρατεταμένη κλεισούρα.
Η θλίψη της βροχής στον φεγγίτη.
Κι η πίκρα για μια λάθος ξοδεμένη ζήση.
Πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες, η απελπισία.

Η απελπισία. Στα τούνελ της φραγής.
Κι η αβεβαιότητα της επόμενης ημέρας.
Κι η ανάγκη της υποταγής.
Πίσω απ’ την ανάγκη, πάντα η επανάληψη.

Η επανάληψη. Στις καθημερινές κινήσεις.
Στην αναγκαιότητα ενός ατέρμονου μονολόγου.
Κι η μοναξιά καρφωμένη πάνω στο περβάζι του τοίχου.
Πίσω απ’ τα κενά του μυαλού, η παραφροσύνη.

Η παραφροσύνη.
Κι ένα κρυφό σημείο, βαθιά μπηγμένο στη νύχτα.
Μιας ματαιωμένης φυγής που χρόνια αιμορραγεί
Πάνω σ’ ένα χωμάτινο δρόμο
Μακριά πίσω απ’ τον ορίζοντα, το σκοτάδι.

Το σκοτάδι. Το περιθώριο.
Οι σκόνες της προετοιμασίας.
Κι οι ώρες πέρασαν.
Άργησες.
Πάνε χρόνια που περιμένω πεθαμένη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αναλώσιμα
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 22:56:36
Κατερίνα Σημηντήρα, Αναλώσιμα

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Ήταν απόγεμα βροχερό κι έφευγε δυτικά.
Η λάσπη, γλοιώδης, πιτσιλούσε κατρακυλώντας
ξωπίσω του τα μονοπάτια.
Έξω ερημιά.
Τα σύρματα της περίφραξης έσταζαν σκουριά.
Οι σιταποθήκες ήταν πάντα άδειες τον Φλεβάρη
και οι ισοβίτες του απέναντι σπιτιού
κρυφοκοιτάζοντας πίσω απ’ τις κουρτίνες
ανεξήγητα, ήλπιζαν να δουν καλύτερες μέρες
βουλιάζοντας στην αναπαυτική τους ταπείνωση
προσπαθώντας να βρουν λαιμούς ακριμάτιστους
για να κρεμάσουν τις ταμπέλες που τους περίσσευαν.
Εγώ ήμουν πολύ άρρωστη.
Μόλις είχα κάνει ολική υστερεκτομή και είχα
κρεμάσει τα γεννητικά μου όργανα στο τσιγκέλι.
Έσταζαν διαρκώς αιμοσφαίρια.
Δεν σταματούσε η αιμορραγία
και λέρωναν τα πλακάκια του λουτρού.
Τα σφουγγάριζε η γριά με τα πατσαβούρια
μα αυτά είχαν κάθε μέρα περίοδο.
Αγανακτήσαμε λοιπόν και αφήσαμε το αίμα να στάζει
στο πατοσίφωνο.
Όμως την παρθενία την φύλαξα μες στο μικρό κουτάκι
της κατάψυξης. Φρέσκια και ζουμερή.
Γυάλιζε στον πάγο, άστραφτε ολοκαίνουρια
αχρησιμοποίητη, όπως την γέννησες.
Δεν θα φοβάσαι άλλο πια τώρα μη γίνω πουτάνα.
Ο πρακτικός νοσοκόμος ήταν πάντως πάντα στην ώρα του.
Με τη χλαίνη του, τα ξεχαρβαλωμένα κουμπιά
και τις λασπωμένες μπότες.
Τις σκούπιζε καλά στην πόρτα
μετά τις έβγαζε και με τις τρύπιες κάλτσες του
έμπαινε στο δωμάτιο.
Καλησπέρα σας.
Η γριά χήρα διόρθωνε το μεσοφόρι της.
Αυτός καυτηρίαζε τη βελόνα με το τσακμάκι του
και με το λεπτό κεντρί του
προχωρούσε κατά πάνω μου σαν επιδέξιος χειρουργός.
Υποσχόταν. Μα δεν ήταν σίγουρος.
Ένας σωρός ξηλωμένα κουμπιά μύριζαν καμφορά.
Τα βουτούσαν μετά στον καφέ.
Στην υγειά σας.
Η γριά που πενθούσε ξεκαρδιζόταν.
Άναβαν τσιγάρο. Εμένα ο καπνός με ηρεμούσε.
Οι Άγιοι Πάντες όρθιοι όλη μέρα,
κρεμασμένοι στον τοίχο, κουράζονταν απ’ τα λόγια,
τα παρακάλια, τις εντριβές, τα παράπονα,
τις πολλές ασπιρίνες.
Δρασκελούσαν κρυφά το βράδυ το προσκεφάλι μου
και τραβούσαν για τα καφενεία.
Στα καφενεία οι θαμώνες
έπαιζαν όλη τη νύχτα χαρτιά.
Η κούκλα που είχα όταν ήμουν μικρή ήταν πάνινη.
Παραφουσκωμένη με σπόρους.
Είχε όμως μια μικρή τρυπούλα
ανάμεσα στα σκέλια της και άδειαζε.
Τότε την έδερνα και την έβριζα και με μια ψιλή βελόνα
της έκανα παρθενορραφή.
Πονούσε κι έκλαιγε ασταμάτητα.
Τη χάιδευα
«Πρέπει να είσαι τίμια, είναι για το καλό σου»
της έλεγα.
Δεν μιλούσε. Δεν έλεγε τίποτα. Δεν το καταλάβαινε.
Μόνο έκλαιγε σιγανά, έκλαιγε, όλο έκλαιγε
αχ Θεέ μου, έκλαιγε τόσο πολύ...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αρχές Ιουλίου
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 23:03:50
Κατερίνα Σημηντήρα, Αρχές Ιουλίου

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Με κουράζουν τα πήγαινε-έλα των βημάτων μου.
Σπάταλα σκορπισμένα δεν οδηγούν πουθενά.
Το χόρτο το ’καψε ο ήλιος του καλοκαιριού που ήρθε ξαφνικά
και κρεμάστηκε στο προαύλιο.
Τα μάτια μου στένεψαν με τα χρόνια, έμειναν δυο σχισμές.
Δεν βλέπουν τις πυρκαγιές που κατεβαίνουν
απ’ τους κίτρινους λόφους.
Μα εγώ τις νιώθω.
Νιώθω τη θερμοκρασία πυκνή, πηχτή πάνω μου.
Με φονεύει. Και μια είμαι έτοιμη να πεθάνω
και μια δεν είμαι. Μετανιώνω ξανά και ξανά.
Η ζωή μου ρώσικη ρουλέτα πάνω στη φορμάικα.
Ο φόβος διαβρωτικός με διαλύει.
Διαλυμένη επιμένω. Δεν έγινα ποτέ τίποτα.
Μόνο άντεχα να κατρακυλώ, ξέχασα τώρα πόσα χρόνια.
Όλα τα χρόνια σταθμευμένα υπερβολικά
πάνω στην πλάτη μου. Σκέβρωσα.
Η πραγματικότητα πάνω στα κατάξερα χόρτα
τόσο ανελέητη...
Η σιωπή του ήλιου αδυσώπητη μαστιγώνει τις πυρκαγιές.
Η θλίψη αντηχεί. Την εισπνέω.
Δεν με παραπλανά.
Είμαι έτοιμη να πεθάνω απόψε.
Ξέρω ότι εσύ το εννοούσες
όταν έλεγες πως μ’ αγάπησες κάποτε!
Μα τώρα, όσο περνάει η ώρα και νυχτώνει,
νιώθω πως είναι υπόθεση τελείως προσωπική.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αύγουστος
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 23:10:41
Κατερίνα Σημηντήρα, Αύγουστος

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Αύγουστος κι ένα ολόγιομο φεγγάρι
πνίγεται το ξημέρωμα στη θάλασσα.
Ταμπέλες νέον, κράχτες,
στριμωγμένες ταβέρνες και μαρκίζες
καθρεφτίζονται ξεδιάντροπα πάνω στο γυαλί του πελάγου.
Γεμάτη η παραλιακή.
Η Αρμένισσα μαγείρισσα ξεθεωμένη∙
κάθε βράδυ να τηγανίζει
κατεψυγμένες γαρίδες Μαδαγασκάρης.
Με ξέχασες πολλές φορές...
Και ζω μονάχη.

Συνωστισμός στα ενοικιαζόμενα.
Ξεχείλισαν οι βόθροι.
Όλη μέρα οι σερβιτόροι ξεδιαλέγουν τα αποφάγια.
Με προσοχή τα ξαναβάζουν στα ψυγεία.
Πηγαινοέρχονται τα ασθενοφόρα ουρλιάζοντας.
Με ξεκουφαίνουν τη νύχτα.
Μόλις χαράζει, σου ξαναδίνω παράταση.

Οι νταλίκες στη σειρά με τις μηχανές αναμμένες,
φορτωμένες στοιβαγμένα φέρετρα με λαθρομετανάστες,
ανυπομονούν.
Οι οδηγοί βρίζουν, φτύνουν και καπνίζουν ασταμάτητα.
Περαστικοί χειρονομούν.
Περαστικός ήσουνα.

Ξάγρυπνα πλοία στα ανοιχτά περιμένουν την επιστροφή.
Κυριακή σήμερα.
Η αναμονή μεγεθύνει την άφιξή σου.
Όμως αύριο
αύριο αν χτυπήσεις το κουδούνι της πόρτα, δεν θα ανοίξω.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Είμαι ασφαλής εδώ
Post by: wings on 27 Jul, 2017, 23:20:06
Κατερίνα Σημηντήρα, Είμαι ασφαλής εδώ

[Ενότητα Στα χαρακώματα]

Είμαι ασφαλής εδώ.
Οι νύχτες είναι σιωπηλές.
Οι μέρες δεν μετακινούνται, είναι τσιμεντένιες.
Μπορώ να αυτοκτονώ ανενόχλητη.
Εδώ μπροστά, εδώ κοντά.
Μέσα στις κάμερες είναι η βρύση που στάζει
ο νεροχύτης με τ’ άλατα
τα κρύα πλακάκια του λουτρού
τα πλεκτά σεμεδάκια στο σκρίνιο
τα πλαστικά λουλούδια στο πλαστικό βάζο.
Εσύ δεν τα θυμάσαι.
Μια τηλεόραση βουλιαγμένη στον καναπέ
διαφημίζει σκυλοτροφές.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει
αυτήν την ακόρεστη πείνα σου για σκυλοτροφή.
Είμαι ασφαλής εδώ.
Καταπίνω γεγονότα, ροζ χαπάκια, επεισόδια,
σκηνές, υπολείμματα.
Είμαι ένα μεγάλο πρησμένο στομάχι.
Εκείνα τα τρομερά συμβάντα που παράχωσες,
στον ακάλυπτο, υπνοβατούν τις νύχτες.
Τώρα πια μεγάλωσαν υπερβολικά.
Έβγαλαν νύχια, σπλάχνα που πάλλονται και
αιμορραγούν.
Άδικα προσπάθησες να σβήσεις τα ίχνη τους.
Σε πρόδωσαν∙ αδένες, εκκρίσεις και σπέρματα.
Ευτυχώς που οι τοίχοι απορρόφησαν τα μυστικά
και ούτε υπάρχουν μάρτυρες να ομολογήσουν.
Κι αυτοί που μέσα στις παλιές οικογενειακές
φωτογραφίες φωνάζουν βοήθεια πέθαναν από καιρό.
Εσύ δεν θα θυμάσαι τίποτα.
Εδώ μπροστά, εδώ κοντά, δεν θα θυμάσαι.
Έξω απ’ την οθόνη δεν υπάρχεις.
Είμαι ασφαλής, είμαι ήσυχη.
Φοράω πάντα τη νυχτικιά μου.
Ξαπλωμένη αφουγκράζομαι την αγωνία του χρόνου
καθώς ρέει έσχατος
στην τελευταία αναστροφή της κλεψύδρας.
Είμαι έτοιμη.
Απόψε θα πεθάνω παράφορα
με εξήντα ροζ χαπάκια των 5 mg.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ένα σημείο
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 22:38:07
Κατερίνα Σημηντήρα, Ένα σημείο

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ένα σημείο.
Εκείνο το σημείο. Δεν το αντέχει.
Κάθε βράδυ κλείνει το παράθυρο.
Μα τα μεσάνυχτα, την ξεκουφαίνουν οι γριές
που στριγκλίζουν πάνω στη βάρκα
κολλημένες στη λάσπη, σ’ εκείνο το σημείο.

Αργότερα εμφανίζεται η μητέρα και με ένα τσεκούρι
κόβει με μανία τις ρίζες του μοναδικού της δέντρου
και τις καρφώνει με μεγάλες πρόκες
σ’ εκείνο το σημείο, μπρος στο κατώφλι.

Τα χαράματα έρχεται κρυφά ο γέρος ο κουτσός
και ασελγεί πάντα πάνω σ’ εκείνο το ίδιο σημείο.
Ύστερα ξημερώνει.
Ανοίγει το παράθυρο. Δεν το αντέχει.
Το σπίτι καφέ, το δέντρο καφέ, η λάσπη καφέ,
το σημείο υγρό, πρησμένο απ’ τ’ αγκάθια.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Μέρες του '50
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 22:46:12
Κατερίνα Σημηντήρα, Μέρες του ’50

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ο πάγκος του καφενείου παλιός.
Ξύλινος, γδαρμένος.
Όλο χαραμάδες.
Και από πίσω κατσαρίδες βολταρίζανε
στα σπασμένα τσιμέντα.
Τ’ άσπρο φορεματάκι του παιδιού
εκείνο με τις γαλάζιες ρίγες
πάντα το κολλάριζε στο σίδερο με φροντίδα
η ανύποπτη γυναίκα.

Ο καφετζής που κατουρούσε
πάνω στον τοίχο της μάντρας
κερνούσε κόκκινα γλειφιτζούρια.
Κοκοράκια της μισής δραχμής.

Το απόγευμα καθώς οι θαμώνες
παράγγελναν καφέ χωρίς προτιμήσεις
η μπόχα της αρρωστημένης ηδονής
γέμιζε τον χώρο.
Τρύπωνε από τις χαραμάδες
σέρνονταν πάνω στα σπασμένα τσιμέντα
πίσω απ’ τον πάγκο του καφετζή
και εκσπερμάτωνε εκεί.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η θυσία
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 22:53:08
Κατερίνα Σημηντήρα, Η θυσία

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Ιούλης μεσημέρι του ’70.
Οι καφετιές γειτονιές σκονισμένες και χαμηλόφωνες.
Όλα ήταν απαγορευμένα τότε.
Ένας μονόδρομος υπήρχε.
Δεν είχε επιλογές.
Ένας μονόδρομος γεμάτος απόγνωση.
Σχεδόν έτοιμη. Σχεδόν ανέτοιμη.
Ο δρόμος μύριζε ανυπομονησία.
Μες στο παλιό σκοτεινό κίτρινο δωμάτιο
έκλαιγε γοερά η γυναίκα.
Έξω ο αγέρας βαρύς και καυτερός
βούλιαζε μες στις καφετιές αυλές.
Σιγανά βήματα και τα παράθυρα
γεμίζανε ψιθύρους.
Πού θα γινόταν η θυσία;
Κοιτάχτηκες τάχα αδιάφορα
στον ξεφλουδισμένο καθρέφτη.
Η τελευταία σου κίνηση...
Ύστερα όλα ησύχασαν.
Κι ένας αδειανός ουρανός
έβρεχε σιωπή και σκόνη.
Σχεδόν έτοιμη. Σχεδόν ανέτοιμη προχώρησες.
Κανείς δεν υποψιάστηκε τίποτα.
Δεν υπήρχε βωμός...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ομίχλη
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:01:39
Κατερίνα Σημηντήρα, Ομίχλη

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Αυτή η ομίχλη είναι παλιά.
Βαριά. Σημαδεμένη.
Αναμοχλεύει τον καιρό.
Στις συναντήσεις μας αναποδογυρίζει.
Κάτι θυμίζει.

Κάτι θαμπό και ακαθόριστο.
Κάτι που γονατίζει.
Αναβλύζει από κάτω...
Στάζει από πάνω...
Σ’ ένα πικρό ορίζοντα που δεν προσδιορίζει.
Χύνεται απ’ το βάθος του.
Μέσα στα μάτια.
Πάνω στις χαρακιές.
Στα χνάρια. Στην ανάσα.
Στην έξοδο.
Χάνεται η έξοδος.

Απροσπέλαστες αποστάσεις
χρόνιων χιλιομέτρων.
Οι μνήμες προσπαθούν ενίοτε∙
αδύνατον να αντέξουν.
Φυγαδεύονται ολοταχώς σ’ ένα καινούριο κόσμο
γεμάτο ονειρεμένο κενό.
Τις νύχτες υπνοβατούν.
Αυτόχειρες δηλητηριάζονται και ξεχνιούνται.
Ο δεσμός άσπρος αποσυνδέεται.
Γίνεται διάφανος. Διαλύεται στους άδειους διαδρόμους.
Η ομίχλη αλλάζει όψη εξάτμισης.
Κάτι θυμίζει.

Κάτι απ’ τις ρίζες των δέντρων που ψυχορραγούν...
Την αγριάδα στα χαντάκια της απροσεξίας...
Μια αθωότητα κρεμασμένη σ’ ένα σύρμα
σε μια γνώριμη ασπρόμαυρη αγορά...
Και ένα αδιάκοπο ψιθύρισμα αποδοχής
πάνω σ’ ένα χώμα βουβό υποταγής.
Ύστερα χώμα. Χώμα.
Μόνο χώμα.
Σ’ ένα χώμα η αρχή.
Σ’ ένα χώμα το τέλος.
Κι η τελευταία αμαρτία ανεκμετάλλευτη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Απόγευμα
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:07:26
Κατερίνα Σημηντήρα, Απόγευμα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Έπεφτε ένα φως τριανταφυλλί πάνω στ’ απόγευμα
κι έβαφε απ’ τον φεγγίτη τον τοίχο του υπογείου.
Στο φωτογραφείο απέναντι κανένας πελάτης.
Κι ο φωτογράφος, βαριεστημένος στην πόρτα, μασούσε
σπόρια και έφτυνε τα τσόφλια στο πεζοδρόμιο.
Το υπόγειο ήταν υγρό, σύνταξη μικρή, αναπηρική.
Ιδρωμένη στη μέσα τσέπη.
Την περίμενε.
Την περίμενε ώρα. Πήρε να σουρουπώνει.
Τα μαγαζιά κατέβαζαν τα ρολά κι οι μαθητές
του από πάνω ωδείου
είχαν από ώρα σχολάσει.
Κοιτούσε ξανά και ξανά.
Την είδε που κατηφόριζε το στενό.
Φυσούσε αεράκι.
Ανέμιζαν τα μαλλιά της μικρής.
Φορούσε όπως πάντα
το ίδιο φουστάνι με την κόκκινη πληγή
σφηνωμένη βαθιά, ανάμεσα στα άγουρα στήθη.
Το προσπέρασε πάλι.
«Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε», είπε...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Το απόγευμα
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:27:55
Κατερίνα Σημηντήρα, Το απόγευμα

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

... Εκείνο το απόγευμα καθηλωμένο
μέσα στις παλιές φωτογραφίες.
Οι λήψεις κοντινές. Τα πλάνα ίδια.
Επαναλαμβάνονταν.
Τα πρόσωπα ασάλευτα, χωρίς θερμοκρασία,
μα οι φωνές τους γνώριμες.
Φυσούσε αεράκι.
Ανέμιζαν τα μαλλιά της μικρής.
Το φως κάπως ξέθωρο
από την παρατεταμένη κλεισούρα
κιτρίνιζε λίγο τις αποστάσεις.
Μα οι στιγμές αναλλοίωτες, εγκλωβισμένες
μέσα στο τετράγωνο αδιέξοδο των διαστάσεων,
ασφυκτιούσαν πάνω στο χαρτί.
Η μικρή στεκόταν μπροστά-μπροστά.
Φορούσε όπως πάντα το ίδιο φουστάνι
και κρατούσε στις χούφτες της
ένα γδαρμένο κομμάτι κρεάτινης πληγής.

Αυτός μόνος, σακάτης
μ’ εκείνο το παλιό απόγευμα
ζει εδώ και χρόνια σ’ ένα υπόγειο
στην οδό Κλεισθένους.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ώρες μεσονυκτίου
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:35:05
Κατερίνα Σημηντήρα, Ώρες μεσονυκτίου

[Ενότητα Τα χρόνια της κατάρας]

Αυτές οι εξοντωτικές αναλλοίωτες ώρες
με περιμένουν τις νύχτες άγρυπνες.
Εξαγοράζουν τις επιθυμίες μου
εκμεταλλευόμενες πλάνες και λάθη
καθώς επιπλέουν τσαλακωμένα
στους μετανιωμένους ιδρώτες
των μουσκεμένων σεντονιών μου.
Μετέωρες απέναντί μου χρονίζουν
μέσα σ’ ένα οριζόντιο πληθωρικό σκοτάδι.
Και μ’ ακουμπούν
με προσθέτουν
μ’ αφαιρούν
με την ακρίβεια μιας λάμας ξυραφιού
με διαιρούν
και κλέβουν τα διαλεχτά κομμάτια μου
αυτά που με στηρίζουν και τ’ αντικαθιστούν
με μια νέα παρατεταμένη εξαπάτηση
που γονιμοποιούν κάθε βραδιά
για να με ξαναζήσει, στο ίδιο μέρος,
με τον ίδιο τρόπο, για τον ίδιο σκοπό.

Αυτές οι εξοντωτικές μεταμεσονύκτιες ώρες
των λαθραία στημένων κακουργιοδικείων
μ’ ενοχοποιούν και με μεταφυτεύουν
μέσα σε ανήλιους χωμάτινους φεγγίτες
αταξίδευτη, να ψάχνω απεγνωσμένα
στις πολυκαιρισμένες παγκόσμιες γεωγραφίες, ένα σημείο.
Ένα σημείο με πλακόστρωτο για να ξεφύγω.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η κηδεία
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:40:47
Κατερίνα Σημηντήρα, Η κηδεία

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αποχαιρέτησα τη νεκρή καταχείμωνο.
Έστριψε νότια προς την αγορά.
Κι ο δυτικός δρόμος που χρόνια ακολουθούσε
μουσκεμένος και άδειος.
Ψιλόβροχο.
Οι πευκοβελόνες στάζουν σιωπή.
Μα οι συκιές θα καρποφορήσουν
πάλι το καλοκαίρι.
Τα μελωμένα σύκα θα σαπίζουν, άγευτα φέτος,
μέσα στο καμίνι του μεσημεριού.
Οι λεύκες έχουν μνήμη, είναι σοβαρές.
Θυμούνται τους ήχους και την αύρα της ζωής.
Μα το τσιμέντο του δρόμου ξεχνά.
Τα χνάρια δεν αποτυπώνονται πάνω του.
Η μυρουδιά τους ξεπλένεται με τη βροχή
γλιστρά στους υπονόμους
δεν θυμάται τα βήματα που ξοδεύτηκαν
ούτε τον δισταγμό τους.

Άπνοια απόψε κι η υγρασία τριγύρω ακίνητη
δεν εξατμίζεται.
Ο τελευταίος ρόγχος της νεκρής
κρέμεται από ψες, πιασμένος στο γυμνό κλαδί
της μπροστινής λεύκας.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Η εικόνα
Post by: wings on 28 Jul, 2017, 23:52:19
Κατερίνα Σημηντήρα, Η εικόνα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Ο Άγιος που έκοβε βόλτες ανήσυχος στο μισοσκόταδο,
στη γωνία, έβγαλε το φωτοστέφανο και το ’κρυψε
κάτω απ’ τη μασχάλη του αμήχανα.
Ο προαγωγός καθυστερημένος
άνοιξε τη σιδερένια πόρτα μ’ ένα μικρό αντικλείδι.
Μπήκαν μέσα.
Διαφωνούσαν έντονα.
Ο ουρανός περιφραγμένος έκοβε τη νύχτα
τον αέρα σε τρίγωνα
και τον πουλούσε την ημέρα υπερτιμημένο.
Η καθαρίστρια στο υπόγειο
έστρωνε πάνω στα τσιμέντα παλιές εφημερίδες
και κιτρινισμένα εποχικά ψυχοχάρτια
χρονολογημένα από τον καιρό των ξακουστών αποζημιώσεων
για να στραγγίζουν οι ψυχές των χρεωμένων
που έσταζαν υγρές στα πατώματα
και να ξεχάσουν πως δεν είχαν ξοφληθεί.
Τα μικρά ορφανά των δρόμων συμφωνούσαν πάντα.
Και οι προστάτες των Ναών δεν θυμούνταν τα περιστατικά.
Ο Άγιος με το φωτοστέφανο παραμάσχαλα
μετανιωμένος
επέστρεψε βιαστικός στην εικόνα
με τα χρυσά αφιερώματα.

Η συνοικία των μεταποιημένων εργολαβιών
και των ανεξάντλητων ευκαιριών
αραχτή στις εφήμερες απολαύσεις, ήταν σίγουρη.
Δεν ξεγελάστηκε.
Τα παραστρατημένα απογευματινά συλλαλητήρια
εξαντλημένα από την αλόγιστη χρήση των ψυχοτρόπων θαυμάτων
απογοητευμένα από την περιορισμένη ανταπόκριση των ψυχών για σωτηρία
παράγγελναν φραπέ στα παραλιακά καφέ.

Ο προαγωγός γύρισε πίσω σιγανοπερπατώντας.
Μ’ ένα σκουριασμένο σταυροκατσάβιδο
ξεκούμπωσε προσεκτικά την εικόνα.
Τράβηξε τον Άγιο έξω και μπήκε μέσα αυτός.
Έβαλε τα αφιερώματα στις τσέπες του.
Ακινητοποιήθηκε.
Οι τσέπες δεν φαίνονταν.
Ήταν προσωπογραφία.
Ο Άγιος εξαπατημένος, ανήμπορος ν’ αντιδράσει
με θαύμα έξω από τα όρια της εικόνας
πήρε τη θέση του προαγωγού.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Επίκαιρα
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 00:00:05
Κατερίνα Σημηντήρα, Επίκαιρα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Άλουστοι κι αχτένιστοι κάθονται οι τεχνίτες
κάτω από το φως του φεγγαριού.
Ξεχασμένοι ψηλαφίζουν με τα δάχτυλα
τα πατώματα των υπογείων.

Παρεξηγημένη η τέχνη τους
από μια παρατεταμένη εμπορευματοποίηση ευκαιριών
που υποκρινόμενη μεσολαβεί ανεξάντλητα
συσσωρεύοντας αναρίθμητες πελατειακές διευκολύνσεις.

Και η φαντασία τους στοιβαγμένη χρόνια τώρα
γλίτσιασε με την υγρασία
έτσι στριμωγμένη σε καφάσια πλαστικά στα αζήτητα.
Παρατημένη τόσο καιρό να γλιστρά και να στάζει
λιπόθυμη πάνω στα τσιμέντα.

Καινούρια πρόσωπα, επίκαιρα, με μοβ γραβάτες
περπατούν στους επάνω ορόφους.
Όλη μέρα υπάλληλοι με διάφορες ανυπόγραφες ψευδορκίες
πολλαπλασιάζουν τις εκλείψεις
κλείνοντας αεροστεγώς τις χαραμάδες
που άνοιξαν τα καινούρια μπετά.
Με στουπιά απορροφούν κάθε απώλεια υγρασίας
που αναβλύζει συνέχεια απ’ τα υπόγεια
και εξατμίζεται ξεθεωμένη.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Ο φταίχτης
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 12:39:58
Κατερίνα Σημηντήρα, Ο φταίχτης

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Ομολογούν πως μόλις είδαν τους αυτόχειρες
να παίζουν τάβλι κάτω στο σφουγγαρισμένο πάτωμα
της εκκλησίας και πως στον σταθμό με τα κίτρινα φώτα
δεν ήταν κανείς.
Στην αποβάθρα κατηφόριζε μόνη της η ομίχλη.
Διαβεβαιώνουν πως εξακολουθούσαν να
τοιχοκολλούνται οι μεγάλες αφίσες των θεραπευτών
με τις βδέλλες στις λεωφόρους
και πως ο ιδιοκτήτης του βδελλοτροφείου
είχε ήδη αυξήσει την παραγωγή.
Ήταν σίγουροι πως οι ωραίοι ποιητές φορούσαν
τα άσπρα γάντια με τη βελούδινη επένδυση.
Τους άλλους δεν τους ήξερε κανείς.
Εσύ λοιπόν φταις.
Εσύ που έβλεπες τα χρόνια να περνούν
μπροστά απ’ τα παράθυρα.
Εσύ που έχασες το πόδι σου, την όραση, την ακοή
και όλα τα μπροστινά κουμπιά της φθαρμένης σου ρόμπας.
Σου έμεινε τώρα μόνο αυτή η ετοιμόρροπη σιωπή σου.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Δεν θα θυμούνται
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 12:51:52
Κατερίνα Σημηντήρα, Δεν θα θυμούνται

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αυτοκτονώ σιγά σιγά. Περιμετρικά.
Μετά περιμένω. Κάνω πως αντέχω, πως προσπερνώ.
Έξω απ’ τις κάμαρες, μέσα στις κάμαρες,
γύρω απ’ τις κάμαρες.
Περιμετρικά.
Ανοχές, παραιτήσεις, εμπόδια.
Οι γωνίες παραγώνιες.
Γεγονότα, συμβάντα, καταστάσεις...
Τα αδιέξοδα αραδιασμένα πάνω στο μεγάλο τραπέζι.
Οι ιδιοκτήτης ατάραχος
τα συμπληρώνει ανελλιπώς καθημερινά.
Οι ένοικοι έρχονται συμπτωματικά στην τραπεζαρία.
Τα ξεφυλλίζουν για λίγο
τσεκάρουν πρόχειρα τα επεισόδια
πάνω σε άσπρες χαρτοπετσέτες
και ύστερα βγαίνοντας
νευρικά τις πετούν στον αυλόγυρο και ξεχνούν.
Στον αυλόγυρο αχνίζει όλη νύχτα η σιωπή.
Το ξημέρωμα, η υγρασία που μάγκωσε στις κλειδαριές
και σάπισε τις λαμαρίνες στο γείσωμα των παραθύρων
μουσκεύει τις χαρτοπετσέτες, ξεβάφει τα μελάνια
κι αυτά γλιστρούν, στάζουν, απλώνονται στη γη.
Σκηνές επεισοδίων απορροφώνται στο χώμα
ξανά και ξανά.
Σβήνουν τα ίχνη τους.
Μου επιβάλλεται διαγραφή.
Να περπατήσω ολομόναχη
στους άχρωμους δρόμους της λήθης.
Μα η ουσία τους αναβλύζει αλύτρωτη...
Κι αν υποκρίνομαι, πώς να τις ξεπεράσω;
Αφού τις γνωρίζω, τις ξεχωρίζω,
περιρρέουν μ’ όλα τους τα χρώματα
έντονες, με κάθε λεπτομέρεια
επανέρχονται άηχα
κάτω από τα πέλματα
που ετοιμάζονται εδώ και καιρό να μετακομίσουν.
Όμως στον αυλόγυρο το χώμα είναι σταθερό.
Καμιά μετακίνηση πέραν των περιμετρικών ορίων
που κάποτε νόμισα πως αγάπησα θανάσιμα.
Τα είδωλα εδώλια. Ισχυρά και ανένδοτα.
Τι κι αν αναίρεσα κατόπιν ματαίως...

Τώρα σκηνές παρόμοιες αναπαράγονται συνεχώς.
Με κινήσεις ολόιδιες που επαναλαμβάνονται,
μεσολαβούν, επιμένουν... Φοβάμαι!
Δεν θα θυμούνται.
Κάνω πως αντέχω, πως προσπερνώ...
Δεν θα θυμούνται.

Όμως εσύ...
Όμως εσύ θυμάσαι.
Θυμάσαι τη σιωπή που άχνιζε
τις ξάστερες χειμωνιάτικες νύχτες.
Και που στο τέλος τίποτα δεν έμεινε
μετά την ολοκληρωτική καταστροφή των σκηνικών.
Την απόγνωση μέσα σ’ εκείνο το βαθύ βλέμμα
της καρτερίας που εγκαταλείψαμε
πίσω στον ακάλυπτο.
Την αβάσταχτη μοναξιά της περιμέτρου.
Θυμάσαι τα χνάρια που λησμόνησε η γη ξανά.
Δεν θυμάσαι εκείνη τη ζωή που συνεχίστηκε
μετά αλλιώς;

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Τύψεις
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 14:19:29
Κατερίνα Σημηντήρα, Τύψεις

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Αυτός ο πόνος που απλώνει
ξεδιπλώνεται παχύρρευστος αργά αργά.
Σε απόσταση τριών χιλιομέτρων σταματά.
Γυρίζει πίσω.
Πέφτει βαρύς πάνω στις λιγνές κορμοστασιές
των ανήλικων παιδιών σου
παραμορφώνοντας τη σπονδυλική τους στήλη
καθώς επιστρέφουν χωρίς στηρίγματα στο σπίτι
τα ανύποπτα δειλινά.

Αυτός ο πόνος που πισωγυρίζει και σε τροφοδοτεί
σιγοπερπατάει τις νύχτες
έξω απ’ τα παράθυρα των ονείρων.
Τα μετράει ένα ένα.
Τα ευνουχίζει και τα ενοχοποιεί.
Προστατευόμενα από μια ξεσκισμένη ασφάλεια
κάτι κουρασμένων αγγέλων
που τους παραχώρησες ανυπόμονα την επιμέλεια
τότε παλιότερα σε μια τελετουργία φανατική
και μετά την εκπλήρωση του τάματος
ξέχασες να ξαναπάς.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Εχθές μάνα
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 14:25:42
Κατερίνα Σημηντήρα, Εχθές μάνα

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Εχθές που πέρασα και είδα τα χρόνια
σε θυμήθηκα πάλι, μάνα.
Στο πίσω μέρος στεκόσουν πάντα
σπρωγμένη στη βροχή.
Αφιερωμένη από Άγιο περαστικό
σ’ ένα παγωμένο ίσκιο του χειμώνα.
Εχθές σ’ έψαξα, μάνα
κάτω από τις φθινοπωρινές
χρυσές φυλλωσιές.
Και βρήκα τη σκόνη σου
και τον βηματισμό σου.
Εχθές σαν να σε πρόφτασα, μάνα
κι ακούμπησα τον δισταγμό μου
στη χούφτα σου.
Και έλαβα υπόσχεση.
Εχθές σε πόνεσα πάλι, μάνα.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα, Αφιέρωμα στον πατέρα μου
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 14:40:13
Κατερίνα Σημηντήρα, Αφιέρωμα στον πατέρα μου

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Τα φώτα σβήνουν νωρίς στους θαλάμους
των δημόσιων νοσοκομείων.
Οι νοσοκόμες χάνονται στους ατελείωτους διαδρόμους.
Τα οξυγόνα πάλι δεν λειτουργούν απόψε.
Τα ούρα που στάζουν κόκκινα στις νάιλον σακούλες
των καθετήρων τα ακούς;
Αυτή η κατάπαυση συσσωρεύεται αδιάκοπα.
Την ακούς;
Την ακούς!
Ακούς την πόλη που θρυμματίζεται;
Περιμένει την αυγή.
Την αυγή πάνω στα πράσινα φορεία.
Γεμάτη αίματα. Αίματα! Αίματα! Αίματα!
Δεν καθαρίζουν τα αίματα. Σαπίζουν.
Να τα σταματήσω!
Με κάποιον τρόπο να τα σταματήσω!
Κι αυτήν την ψιλή βροχή που συρίζει συνέχεια
πίσω στο καλντερίμι κατηφορίζοντας
δεν μπορώ να την συγκρατήσω.

Πόση ώρα ακόμη θα αναπνέουν τα σεντόνια;

Έλεγα να μετακινηθούμε κάποτε νότια
μέχρι το τέλος του κόσμου.
Όμως το τέλος του κόσμου ήρθε απότομα φέτος την άνοιξη.
Με τις ανθισμένες ροδακινιές και το φρέσκο τριφύλλι
που θεριεύει απ’ το ασβέστιο των θαμμένων κρανίων
τόσων γενιών.
Κι εσύ ένας μικρός ξανθός θεός πάντα στην τσέπη μου.
Γεμάτος θαύματα και μελωδίες ταξίδεψες μονάχος.
Τι κούφια που χτυπούν αυτές οι ηλεκτρικές καμπάνες σήμερα...
Κουρδισμένες αδέξια ακούγονται θλιβερά.
Εσένα σου αξίζει γιορτινά να ταξιδέψεις.
Μέσα σε τρελές κωδωνοκρουσίες
που σπάζουν την αυγή
τ’ αστέρια σε χιλιάδες κομμάτια.
Κάτω από μεγάλες αψίδες.
Στις πολιτείες με τις παλιές τις μουσικές που αγάπησες
πέρα απ’ τα μαύρα δάση των συνόρων.
Και εγώ που σου ’ταξα ταξίδια μακρινά και ονειροπόλα
ορίζοντες με υπερωκεάνια να σφυρίζουν
στις υπερπόντιες θάλασσες του νότου
κι η ανατριχίλα της προσδοκίας
στα λιμάνια του κόσμου
με τα δάχτυλα της αλληλογραφίας να ταχυδρομούν
στα κατώφλια του δειλινού την ξεγνοιασιά των υποσχέσεων.
Κι εσύ ένα μικρός ξανθός θεός, γαλάζιος, φιλντισένιος.

Μα τώρα χάσαμε το μαύρο των ωκεανών.
Έχουμε μόνο αυτό το μαύρο χώμα.
Λασπωμένο και βαρύ.
Πολλαπλασιάζει ανεξέλεγκτα τα σκουλήκια στον βάλτο
εξατμίζοντας γκρίζες ομίχλες μέσα απ’ τις πάχνες
με το πρώτο φως.
Το πρώτο φως που θα ξαναφέρει τη χλόη
της αναγέννησης
την επόμενη άνοιξη, όμως
με σβησμένα τα δικά σου χνάρια.
Όμως ποια σημασία έχουν όλα αυτά;
Ποια σημασία θα έχουν οι άδειες αντανακλάσεις
μες στους αντικριστούς καθρέφτες;
Ποια σημασία θα έχουν οι μνήμες, οι θύμησες,
η εξαντλητική συναρμολόγησή τους;
Αφού ο τελευταίος προορισμός είναι μηδέν.

Ελάτε. Έτοιμο το τραπέζι της παρηγοριάς.
Φάτε. Θα κρυώσει το φαγητό.

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)
Title: Κατερίνα Σημηντήρα: Μέρες τρένων...
Post by: wings on 29 Jul, 2017, 15:03:54
Κατερίνα Σημηντήρα: Μέρες τρένων...

[Ενότητα Παραλειπόμενα]

Μέρες τρένων, ώρες αιχμής και γραμμές
γραμμές... οριζόντιες.
Χθες θα ’φευγα...
Με μια ψιχάλα κι ένα βραχνό τραγούδι
να ξεψυχάει κάτω απ’ τις ράγες.
Χωρίς αποχαιρετισμούς, νεύματα, σημασίες.
Σιωπηλή ξεκολλημένη αφίσα, σ’ αυτόν τον σταθμό
σ’ αυτόν τον τόπο, ματωμένη η μνήμη ξεσκίζεται.
Κάποτε την γνώρισα, μια ορισμένη ώρα ληγμένη
σ’ έναν κιτρινισμένο φάκελο.
Ανάμεσα στις ακακίες, εκεί, στο σταυροδρόμι με τις γητειές.
Η αρχή, την τελευταία φορά.
Με τα σημάδια της μες στο παλιό υπόστεγο στο συνεργείο.
Στις σαπισμένες λαμαρίνες.
Κάτω από χαραμάδες και συναναστροφές
συντηρημένες από άγνωστες αρρώστιες μεταδοτικές.
Χθες θα ’φευγα.
Η σταύρωση, τα αναμμένα βράδια, χωρίς προσευχές,
καρτερική, γεμάτη θυσίες και αποτσίγαρα,
ξεχειλισμένα απόγνωση.
Στους πληγωμένους ιδρώτες
αλλάζανε σχήματα, μορφές, αποστολές.
Ρευστά ενθύμια.
Ψυχοτρόπα, ενδοφλέβια, χωρίς επιγραφές.
Νικημένα.

Μέρες τρένων, ώρες φυγής, σ’ αυτήν την περιοχή
σ’ αυτόν τον μικρό σταθμό
μ’ ένα τραγούδι μακρόσυρτο, σπαραχτικό
κάτω απ’ τις ράγες, πάνω στις ράγες...
κι ούτε ένα άγγιγμα
ούτε μια λέξη, ένα βλέμμα, μια ανακούφιση
να σιγοκλαίει στο βάθος του τούνελ.
Από χθες θα ’φευγα.

Μα βράδιασε κι ακόμα εδώ.
Ακίνητη σ’ αυτήν τη στάση.
Μ’ αυτήν την πραγματικότητα που δεν αντέχω
κι όλο βαραίνει.
Μ’ αυτόν τον χρόνο που σιωπά.
Μ’ αυτές τις ώρες που σταμάτησαν να κρατούν τις στιγμές.
Τις γραμμές, τις κλειδωμένες μες στις αποσκευές
να ξεφορτώνουν μουδιασμένα κι αθόρυβα
μια λησμονιά και μια παραίτηση.
Κι αυτή η παλιά φλόγα...
Ξέφτισε πια να ξαγρυπνάει συνέχει για κείνες
τις ξενιτεμένες ευκαιρίες που παραπλανημένες
χάθηκαν οριστικά στους αργοπορημένους δρόμους
της εγκατάλειψης..

Κι όμως ήθελα να φύγω από χθες...

Από τη συλλογή Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας (2013)