Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=1KtC3LkXx34

Kiki Lesendric & Λίνα Νικολακοπούλου, Το πάρτι
(τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς / δίσκος: Στο δρόμο με τα χάλκινα (1996))

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Νύχτα

Κατά μήκος του στενού δρόμου
μπαρ και καφετέριες.
Καθώς πίνει το ποτό της
διακρίνει στο απέναντι μπαρ την αγάπη της.
Η ψηλόλιγνη κορμοστασιά του
μετακινείται ανάμεσα σε υπαίθρια τραπέζια
για να μιλήσει με φίλους του.
Μέσα στο πλήθος εκείνος δεν τη βλέπει.
Σαν το κεράκι φλέγεται από τον πόθο,
όμως δεν θα πάει κοντά του,
πριν από ένα χρόνο την παράτησε.
Στον πανέμορφο πεζόδρομο
με τα φώτα, τις σκιές και τους θαμώνες
μένει καθηλωμένη στη μοναξιά της.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στήνουν καρτέρι

Οι δήθεν φιλίες να τελειώνουν.
Για να έχεις τα πρωτεία βήμα δεν κάνεις πίσω.
Το θράσος και η μοχθηρία σου στήνουν καρτέρι.

Η υποκρισία και οι δήθεν φιλίες να τελειώνουν.
Είσαι σαν τις κακοτοπιές και τα αγκάθια,
σαν μια απειλή πάνω από το κεφάλι μου.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πέρα ως πέρα

Το παίρνεις απόφαση, το εμπεδώνεις:
ύπουλος ο φθόνος τους,
εγωιστές πέρα ως πέρα.
Άθλιες οι αντιδράσεις τους.
Η κακεντρέχειά τους κατασπαράζει.
Άπειρες φορές το ένιωσες,
η ζωή εμπόλεμη κατάσταση.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σε μια άκρη

Όσο διάστημα έμεινε στη δεξίωση
στεκόταν μόνος του σε μια άκρη.
Με τα χρόνια γερασμένος,
η έπαρσή του εξαφανισμένη.
Χλωμός, είχε την έκφραση ανυπεράσπιστου
μικρού παιδιού.
Ούτε μια στάλα δεν τον λυπήθηκα.
Μου είχε μαυρίσει την ψυχή κάποτε,
όπως το συνήθιζε.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Βία

Το ζήτημα εδώ εντοπίζεται:
τη δύναμη και την πλεονεκτική θέση σου
εκμεταλλεύτηκες.
Τρομακτικά με ταπείνωσες
και με εξευτέλισες.
Η ωμή βία
μου έδειξε το πρόσωπό της.
Ήσουν το απόλυτο κακό.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Βιτρίνα

Πέρασες μπροστά από την ομήγυρη
και άρχισες τα χαμόγελα,
τις χειραψίες με όλους,
μοίραζες φιλοφρονήσεις
– τόσο ευγενικός και εγκάρδιος.

Για μένα αυτά τα χαμόγελα και οι διαχύσεις σου
ψεύτικη βιτρίνα.
Μόνο εγώ ήξερα τις κατάπτυστες αθλιότητές σου
και τι στυγνό μούτρο ήσουν.
Να έφευγες αμέσως, να εξαφανιζόσουν.

Από τη συλλογή το τραγικό και το λημέρι των αισθήσεων (2012)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αισθητική

Στον τραχύ κι απομυθοποιημένο κόσμο μας
–από πολύ νωρίς τραχύ τον γνώρισα–
είδα, έπαθα, αναλογίστηκα.

Στον απομυθοποιημένο κόσμο μας
έχω αυθόρμητη την τάση, την αισθητική,
να λειαίνω, να απογυμνώνω τη γραφή μου.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το σβήσιμο

Χήρα κι άτεκνη,
από ραγδαία αρρώστια ο θάνατος την πλησίαζε.
Τα ερωτικά γράμματα που της έστελνε ο άνδρας της
πριν από δεκαετίες
τα έκαψε στο πίσω μέρος του κήπου της.
Σαν ιερουργία που εξαγνίζει,
με συντριβή τα έκαψε,
για τη δυνατή αγάπη τους μέσα στα χρόνια.

Μακρινοί συγγενείς θα κληρονομούσαν το σπίτι της,
τα ερωτικά γράμματα και άλλα αντικείμενα
με αδιαφορία θα τα πετούσαν στα άχρηστα.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Άνθρωπος των παρασκηνίων

Σιωπηλός στη συζήτηση της ομήγυρης.
Όμως η πυρετώδης ματιά του τον προδίδει,
σε υπερένταση βρίσκεται να συλλάβει λόγια,
να διακρίνει καταστάσεις.
Άνθρωπος των παρασκηνίων και των πλάγιων κινήσεων
πάντα υπό τη σκιά των πιο δυνατών της εξουσίας
για να προωθεί το συμφέρον του.

Ένας κρυψίνους και πανούργος.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αποθήκη

Πρώτη φορά θα δούλευα στο ιδιωτικό φροντιστήριο,
και τα μαθήματα δεν είχαν ακόμη αρχίσει.
Γι’ αυτό όταν μπήκα
–χρειαζόμουν το πρόγραμμα από τη διευθύντρια–
ήταν εντελώς άδειο, χωρίς κίνηση.
Κάθισα στη γραμματεία, άλλος χώρος υποδοχής δεν υπήρχε.
Η διευθύντρια μιλούσε στο τηλέφωνο με μια φίλη της.
Δεν πέρασε λεπτό και μου έβαλε άγρια φωνή
σαν να απευθυνόταν σ’ ένα σκουπίδι:
«Σήκω αμέσως και πήγαινε μέσα,
δεν βλέπεις που τηλεφωνώ;»
Όχι μόνο προσβολή, δυνατή βιτσιά μου έδωσε.
Συγχυσμένη πέρασα στον διπλανό, μικρό διάδρομο
που κατέληγε σε μια βρόμικη, στενάχωρη αποθήκη,
γεμάτη με πεταμένα πράγματα.
Στεκόμουν όρθια στην αποθήκη
μέχρι να τελειώσει με το τηλέφωνο
για να βγω έξω.

Τα στραβά και τα άγρια με το πρώτο ξεκίνημα.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ξεχνούσε τη μιζέρια

Κοσμοσυρροή, το αδιαχώρητο γινόταν
στην υπαίθρια συναυλία.
Κάθε τραγούδι για χαρά ή καημό,
κάθε τραγούδι μια μέθη,
μια ανανέωση του ερωτισμού, της λίμπιντο, ήταν.
Ο φημισμένος τραγουδιστής
αδιάλειπτα μαγνήτιζε με την ιδιόρρυθμη φωνή του,
ερωτισμό εξέπεμπε.
Η ανθρωποθάλασσα, το τεράστιο πλήθος
μέσα από τις διακυμάνσεις του ερωτισμού των τραγουδιών
ανέβαινε στα ουράνια,
ξεχνούσε τη μιζέρια, τις πληγές,
τα μύρια βάσανά του.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το είδωλο

Όταν μπαίνουν στο ασανσέρ
στρέφονται και κοιτάζουν τον εαυτό τους
στον καθρέφτη,
ιδίως οι γυναίκες.
Όσο προλαβαίνουν
με προσήλωση ναρκισσεύονται.
Μόλις ανοίξει η πόρτα
ορμούν στη μάχη της ζωής.

Στοιχείο αδάμαστο ο ναρκισσισμός.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο σκηνοθέτης

Η γνωστή μου με παρέσυρε να δούμε
το θεατρικό έργο ενός πρωτοποριακού θιάσου.
Μετά αντιλήφθηκα ότι το μόνο ενδιαφέρον της
ήταν ο σκηνοθέτης που τη φλέρταρε.
Είχε βάλει τα δυνατά της να αρέσει.
Ντύθηκε προκλητικά με πολύ κοντή, εφαρμοστή φούστα,
και στενό, δερμάτινο μπουφάν.
Εμφανής και διόλου ελεγχόμενη η ταραχή της,
το αναψοκοκκίνισμα,
κάθε λίγο το κόμπιασμα στη φωνή της.
Μου θύμιζε έφηβη στο πρώτο ραντεβού,
κι ας ήταν σχετικά μεγάλη στην ηλικία.

Όλα τελείωσαν άδοξα.
Ο σκηνοθέτης την πάγωσε με την αδιαφορία του
όταν μίλησαν στα παρασκήνια
– το ειδύλλιο αμέσως διαλύθηκε.
Το θεατρικό έργο ανούσιο και πληκτικό.

Στην επιστροφή μέσα στην κρύα χειμωνιάτικη νύχτα,
το προκλητικό ντύσιμο της γνωστής μου
ήταν για λύπη.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Εισιτήρια

Το ζευγαράκι αγκαλιασμένο
κατέβαινε τα σκαλοπάτια της πλατείας
κι έτρεχε να προλάβει την ανοιξιάτικη λιακάδα.
Η αγκαλιά.
Το πιο αρχετυπικό σχήμα είναι η αγκαλιά,
κι η αγωνία για την απόκτησή της.

Περίμενα το λεωφορείο,
στα πεζοδρόμια η κοσμοσυρροή μεγάλωνε.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ανυπεράσπιστη

Για να μεταφέρω πράγματα
ανέβηκα ψηλά στην ταράτσα της πολυκατοικίας.
Ιούλιος, μέσα στο λιοπύρι,
πανοραμικά είχα μπροστά μου τη θέα της πόλης,
που απλωνόταν ατέλειωτα με χιλιάδες κτήρια.
Κι όμως αυτή η πανοραμική θέα ενέτεινε τη μοναξιά μου.
Η μοναξιά σαν μια τεράστια επιδρομή
κι ωστικό κύμα με ισοπέδωνε –
έγινα ένα κατακερματισμένο,
παρατεταμένο άθυρμα,
μια ανυπεράσπιστη κουκκίδα.
Ιούλιος. Η ζέστη έκαιγε τους τοίχους,
έκαιγε τον αέρα, την πόλη.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)