Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 08 Jan, 2007, 22:01:21

Title: Πάνος Θασίτης
Post by: wings on 08 Jan, 2007, 22:01:21
Πάνος Θασίτης (1923-2008) (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=24880.0)

(https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSpn5ZLw4gXZ-cZnnMp0Wsqk1CuLvWpseFepWHoXbGRVMf0TvxmSA)

Γεννήθηκε στη Μήθυμνα της Λέσβου το 1923. Από το 1930 εγκαταστάθηκε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε νομική στο ΑΠΘ. Κατά τη γερμανική κατοχή υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του φοιτητικού περιοδικού «Ξεκίνημα» όπου το 1944 δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά ποίημά του, το «Έτσι είναι πάντα». Πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης «Λεύτερα Νιάτα». Εξορίστηκε στον Αϊ-Στράτη και στη Μακρόνησο την περίοδο 1947-1950. Όταν επέστρεψε, εργάστηκε ως δικηγόρος και ασχολήθηκε με την ποίηση αλλά και τη θεωρία και την κριτική της λογοτεχνίας. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 21 Αυγούστου του 2008.

Ποιητικές συλλογές:
«Δίχως κιβωτό», 1951
«Πράγματα», 1957
«Πράγματα 2 – Αριθμοί», 1962
«Εκατόνησος», 1971
«... Ελεεινόν θέατρον», 1980
«Σχιστολιθικά», 1983
«Πάνος Θασίτης: Τα ποιήματα (1945-1979)» (συγκεντρωτική έκδοση), εκδ. Παρατηρητής, 1990

Δοκίμια:
«Γύρος στην ποίηση», 1966
«7 δοκίμια για την ποίηση», 1979

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: wings on 18 Sep, 2007, 11:27:54
Πάνος Θασίτης, Ναι

[Από την ενότητα α']

Θεός να μας φυλάει –και τα παιδιά μας και τ’ αγγόνια μας–
Θεός να δίνει γνώση και στους άλλους. Είμαστε καλά, καλούτσικα,
πολλά δε γυρεύουμε – το φαγί μας, το σπιτάκι μας,
και κάτι στην άκρη, για την κακιά την ώρα.

Σα μας χτυπούν την πόρτα, δε ρωτούμε «δίκαιος ή άνομος»
δίνουμε σ’ όλους αυτό που μπορούμε
Τα παιδιά μας στο έθνος, τα κορίτσια στους όμοιούς μας.
Πουλάμε στο συνηθισμένο κέρδος, πάμε πάντα με τον νόμο.

– Έτσι η γαλήνη στέκεται στο σπιτικό μας.

Λέμε πάντα ναι – και στη φωτιά και στο νερό
στον μυλωνά και στον ξωμάχο.
Ναι στον άγιο, ναι στον διάβολο.

Ναι κι όταν ναι δεν υπάρχει,
είν’ η φωτιά που πέφτει πια
και μας εξολοθρεύει.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: banned on 18 Sep, 2007, 23:46:49
Με αφορμή τα ποιήματα του Αναγνωστάκη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.0), του Υφαντή (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8475.0) και τώρα του Θασίτη, αλλά και αρκετών άλλων ποιητών της πόλης μας, σκέφτομαι πόσο υπέφερε αυτή η χώρα από τα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα». Σκέφτομαι τι τράβηξαν οι πρόσφυγες γονείς μου και τι τράβηξε ο ελληνικός λαός τον 20ό αιώνα. Βαλκανικούς πολέμους, πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μικρασιατική καταστροφή, δικτατορίες του μεσοπολέμου, δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο πόλεμο, καταπίεση, ξεριζωμό, μετανάστευση, απριλιανή χούντα. Και μερικά ακόμη.

Υπήρχαν άνθρωποι που τα έζησαν όλα αυτά, που υπέφεραν, ρημάχτηκαν, έχασαν τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Και θέλησαν να ξεχάσουν. Μάζεψαν ό,τι τους απόμεινε από ψυχή και σώμα, εργάστηκαν σκληρά για να χτίσουν ένα σπίτι, να μεγαλώσουν ένα παιδί.

Είναι, λοιπόν, τόσο μικροαστικό, τόσο ποταπό, αυτοί οι άνθρωποι, και τα παιδιά τους, και τα εγγόνια τους να επιζητούν λίγη γαλήνη και να μην γυρεύουν πολλά; «Το φαγί τους, το σπιτάκι τους, και κάτι στην άκρη για την κακιά την ώρα»;
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: wings on 18 Sep, 2007, 23:54:32
Για τις προηγούμενες γενιές κακό δεν είναι - αντίθετα, θα έλεγα ότι είναι φυσική, αν όχι επιβεβλημένη, συνέπεια και ανάγκη να ξαποστάσουν μετά από τόσους αγώνες για την επιβίωση.

Κακό είναι για εμάς σήμερα, που εισπράξαμε τα οφέλη από τους αγώνες τους και μπορούμε να βροντοφωνάζουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας στο πλαίσιο ενός αναμφίβολα δημοκρατικού πολιτεύματος σε σύγκριση με τις 3 ή 4 δικτατορίες του περασμένου αιώνα, αλλά μένουμε μόνο στα εύκολα μεγάλα λόγια και ενίοτε στις άναρθρες κραυγές αφού τζάμπα είναι και κανείς δεν μας φιμώνει πια, αντί να αρθρώνουμε λόγο εμπεριστατωμένο, μεστό και τεκμηριωμένο κι αντί να πράττουμε (κυρίως αυτό) ό,τι μπορούμε για τούτη την κοινωνία που είναι η δικιά μας κοινωνία, το δικό μας είδωλο στον καθρέφτη που σχηματίζουν τα μάτια των γύρω μας.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: banned on 19 Sep, 2007, 00:44:40
Mπράβο, Βίκυ. Συμφωνώ με όλη μου την καρδιά. 
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: wings on 19 Sep, 2007, 00:59:29
Ναι, αλλά καλό θα είναι τουλάχιστον εμείς να εφαρμόζουμε και έμπρακτα αυτά στα οποία συμφωνούμε για να έχουν νόημα. Αλλιώς θα μείνουμε κι εμείς στα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα» και δεν κάνει. Ο Πάνος Θασίτης δεν έμεινε σ' αυτά, όπως ούτε ο Μανόλης Αναγνωστάκης ούτε πολλοί άλλοι ποιητές τε και μη, συμπολίτες μας και μη.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: banned on 19 Sep, 2007, 12:03:52
Aς μιλήσουμε, λοιπόν, για την πράξη. Πρώτα ας πούμε ότι και η ποίηση είναι ενός είδους πράξη. Αν όμως την εξαιρέσουμε και αναφερθούμε μόνο στην καθημερινή μας πράξη στο καμίνι της ασφάλτου, θα τόνιζα ότι υπήρξαν χίλιοι δυο λόγοι που έκαναν πολλούς δημιουργούς και άλλους ανθρώπους της αριστεράς να αποτραβηχτούν από το πολιτικό προσκήνιο και να παραμείνουν βουβοί και πικραμένοι στο προσωπικό τους καταφύγιο.

Όπως φαντάζομαι θα γνωρίζεις, εγώ υπήρξα ακτιβιστής της αριστεράς επί πάνω από 30 χρόνια και, με μικρά διαλείμματα, συνεχίζω πάντοτε να βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή. Και βέβαια το πλήρωσα ακριβά. Χωρίς ποτέ να δώσω ιδιαίτερη σημασία στο τίμημα. Αυτά τα 30 χρόνια δεν έχω ακούσει σχεδόν τίποτα για τον Θασίτη. Αλλά και ο αγαπημένος μας Μανόλης Αναγνωστάκης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.0), παλιός κομματικός καθοδηγητής μου, για λόγους δικούς του που τιμώ και σέβομαι, αποσύρθηκε και δεν θέλησε να μιλήσει επί πολλά χρόνια πριν τον θάνατό του. Για τους «πολλούς άλλους» ποιητές μπορώ και πάλι να σου πω. Ο χρόνος, η ηλικία, οι διαψεύσεις, συχνά βαραίνουν στη ζωή συντριπτικά. Και ο καθένας σηκώνει το φορτίο του όσο μπορεί κι όπως μπορεί.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: wings on 19 Sep, 2007, 12:11:39
Τι εννοείς; Ο Πάνος Θασίτης σιώπησε για δικούς του λόγους; Ή έκανε ό,τι κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης;

Θαρρώ πως ο Μανόλης Αναγνωστάκης σιώπησε όταν πια πίστεψε ότι δεν έχει κάτι πολύ σημαντικό να πει - τόσο σημαντικό που να μπορούσε να ταρακουνήσει τον κόσμο μετά τη μεταπολίτευση. Κάνω λάθος;
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Ναι
Post by: banned on 19 Sep, 2007, 12:36:40
Ο Θασίτης είναι εντελώς διαφορετική προσωπικότητα από τον Αναγνωστάκη. Διαφορετική και η καθημερινή του πράξη. Όμως οι λόγοι για τους οποίους σιώπησε δεν θα είχαν φαντάζομαι και μεγάλη διαφορά.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.0) σιώπησε ποιητικά με τον Στόχο (1970), σε ηλικία 45 ετών, εκεί που άλλοι αρχίζουν. Ξεκίνησε πολύ νωρίς, εξέφρασε την εποχή του με τρόπο μοναδικό και αποτέλεσε ένα, μοναδικό και πάλι, φαινόμενο στην ελληνική ποίηση. Συνέχισε όμως για αρκετά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση την πολιτική του δραστηριότητα και υπήρξε δραστήριο κομματικό στέλεχος.

Σταδιακά ατόνησε και, με την κάθοδο του στην Αθήνα, πραγματικά αισθάνθηκε ότι δεν είχε τίποτα άλλο να πει. Για σκέψου λίγο αυτό που ονομάζεται "ελληνική πραγματικότητα". Με δυο λόγια, τον εξευτελισμό και την εκποίηση των πάντων. Τι να πει πλέον ο Μανόλης; Η σιωπή του υπήρξε, κατά τη γνώμη μου, μια πράξη ήθους και αξιοπρέπειας.
Title: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: wings on 04 Oct, 2007, 22:24:13
https://www.youtube.com/watch?v=RZ-gx5Riqc0

Νίκος Καββαδίας & Θάνος Μικρούτσικος, Γυναίκα
(τραγούδι: Γιάννης Κούτρας / δίσκος: Ο Σταυρός του Νότου (1979))


Πάνος Θασίτης, Γυναίκα

Έρχεσαι δυνατή ζεστή αγαπημένη
Σαν τη νοτιά μεσάνυχτα του Αυγούστου
Από σάρκα κι άνεμο γυναίκα.

Έρχεσαι χορεύοντας
Πάνω στα γυμνά στιλέτα του πάθους σου
Ξεντύνεσαι τους ίσκιους
Κι ολόγυμνη σαν το κύμα ζυγώνεις
Αλαφροτρέμοντας

*

Έρχεσαι! Έρχεσαι!
Όμως εγώ είμ’ ένα πνεμάτι αράχνης στη μασχάλη του φθινοπώρου
Που δεν μπορεί ν’ αγγίξει ο ερχομός σου
Αν και περνάς από μέσα μου γλυκοσφυρίζοντας
Αν και τα μάτια σου παρακαλάνε
Χαμηλώνοντας κατά τη μαλακιά δοξαριά του δέρματός σου
Αν και κάθε αυγή
Δένω τις σπασμένες κλωστές μου
Και περιμένω να ξανάρθεις και να ξαναφύγεις
Σαν τη νοτιά
Από σάρκα κι άνεμο γυναίκα.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: mavrodon on 04 Oct, 2007, 22:26:03
Πολύ αισθαντικός ο Θασίτης!
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: wings on 04 Oct, 2007, 22:35:35
Ναι, είναι, Θωμά. Κι αν μάλιστα σκεφτείς ότι αυτά τα ποιήματα τα έγραψε πριν φτάσει στα 30 του χρόνια και σε δύσκολους καιρούς...
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: mavrodon on 04 Oct, 2007, 22:53:09
Λίγα βιογραφικά στοιχεία;
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: wings on 04 Oct, 2007, 23:03:19
Θα έρθει η στιγμή που θα δώσουμε τα βιογραφικά στοιχεία όλων των ποιητών.

Προς το παρόν και εν συντομία: ο Πάνος Θασίτης γεννήθηκε το 1923 στη Μήθυμνα της Λέσβου (τον γνωστό σε όλους μας Μόλυβο). Σπούδασε νομική στη Θεσσαλονίκη, εξορίστηκε στον Άη-Στράτη και στη Μακρόνησο για χρόνια και, στη συνέχεια, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Αν κοιτάξεις στο ευρετήριο της ανθολογίας μας, θα δεις ότι ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά ποιητών.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: Anastasia on 05 Oct, 2007, 09:06:46
Πραγματικά, δεν περίμενα να διαβάσω τόσο τρυφερά και αισθαντικά ποιήματα από στρατευμένους ποιητές! Αυτά τα ποιήματα είναι, όντως, μικρά διαμάντια.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: mavrodon on 05 Oct, 2007, 09:10:51
Πραγματικά, δεν περίμενα να διαβάσω τόσο τρυφερά και αισθαντικά ποιήματα από στρατευμένους ποιητές! Αυτά τα ποιήματα είναι, όντως, μικρά διαμάντια.

Έχεις δίκαιο. Βέβαια, τώρα, με το πνεύμα αποδόμησης των πάντων, καλύτερα να μιλάμε για «αποστρατευμένους» ποιητές. Νομίζω θα συμφωνεί και ο Τόλης.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: banned on 05 Oct, 2007, 10:52:35
Λυπάμαι αλλά δεν συμφωνώ. Η πιο γνήσια τρυφερότητα, η πιο γνήσια αγάπη εκφράζεται από εκείνους που πονάνε κι αγωνίζονται όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και για κάθε αδικημένο. Η «στράτευση» για την υπόθεση του ανθρώπου, παρά τις διαψεύσεις και τις απογοητεύσεις, μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές, μα είναι για πάντα.   
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: mavrodon on 05 Oct, 2007, 11:00:08
Σωστός. Συμφωνώ.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Γυναίκα
Post by: wings on 05 Oct, 2007, 12:26:16
Υπάρχουν «απόστρατοι» και «αποστρατευμένοι». Η παθητική μετοχή δείχνει και παθητική διάθεση, κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Αν και δεν συνηθίζω να παινεύω ιδιαίτερα κάποια μεμονωμένα ποιήματα της ανθολογίας μας, πρώτον γιατί ποια είμαι εγώ που θα το κάνω και δεύτερον γιατί δεν είναι θεμιτό ο ανθολόγος να κάνει διακρίσεις, θα συμφωνήσω με την Αναστασία για τα συγκεκριμένα ποιήματα. Ήξερα τα «στρατευμένα» ποιήματα του Πάνου Θασίτη από παλαιότερα, από δική μου αμέλεια δεν είχα ποτέ προσέξει τα ερωτικά του και, τώρα που χρειάστηκε να τα βρω για το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση, ήταν και για μένα μια μικρή έκπληξη μόλις τα διάβασα. Υπάρχουν και μερικά ακόμα που σίγουρα θα τα δημοσιεύσουμε στο πλαίσιο του αφιερώματος αυτού και, ναι, είναι όλα τους μικρά διαμάντια, και ομολογώ ότι αποδώ και μπρος θα κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Θα συμφωνήσω με τον Τόλη ότι έξω από τη δωρεά που έχει ο κάθε λογοτέχνης ώστε να γράφει για όσα μας αφορούν με γλώσσα ορθή και στρωτή, όταν είναι και αγωνιστής δεσμεύεται από την προσωπική του «στράτευση» και τότε είναι σε θέση να εκφράσει την αγάπη και την τρυφερότητά του παρά τις κατά εποχές αντίξοες συνθήκες. Δεν συμβαίνει πάντα, γιατί τελικά λίγοι είναι αυτοί που έχουν το χάρισμα της ξεχωριστής γραφής, αλλά όταν συμβαίνει - όπως στην περίπτωση του Πάνου Θασίτη - τα αποτελέσματα είναι εξαιρετικά.

Θα δείτε και τους άλλους πολύ γνωστούς στρατευμένους μας (όπως ο Κλείτος Κύρου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6782.0), ο Μανόλης Αναγνωστάκης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.0), ο Άνθος Φιλητάς (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=12247.0), ο Πρόδρομος Μάρκογλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8468.0)), αλλά και τους λιγότερο γνωστούς ως «στρατευμένους» (όπως ο Ανέστης Ευαγγέλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8467.0), ο Γιάννης Καρατζόγλου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8471.0), ο Τόλης Νικηφόρου (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8472.0), ο Μάρκος Μέσκος (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8904.0)) να έχουν γράψει εξαιρετικά ερωτικά ποιήματα και θα τους καμαρώσουμε όλοι μαζί.

Γιατί όλοι ερωτευτήκαμε κι ερωτευόμαστε, γιατί όλοι ζήσαμε και ζούμε σ' αυτή την πόλη που έβγαλε και βγάζει πολύ καλούς ποιητές, αλλά κυρίως γιατί η φωνή ενός ερωτευμένου ποιητή έχει άλλο άρωμα και άλλον ήχο. :-)))
Title: Πάνος Θασίτης, Δυτικά προάστια
Post by: wings on 01 Nov, 2007, 19:13:37
Πάνος Θασίτης, Δυτικά προάστια

Στ’ αριστερά ο ηλεχτρικός πορτοκαλιώνας. Χειμώνα-καλοκαίρι
ανάβει κάθε νύχτα, αυτό το περιβόλι.
Βουνό από άδειο πετροκάρβουνο, το αίμα του καμένο, καπνός και σφυρίγματα
κι έργο για το καλό και το κακό, ξετελειωμένα. Σωροί τα κυβικά
του σκοταδιού, ξετροχιασμένα τραίνα, άχρηστο υλικό, το φάντασμα
του μηχανοδηγού ανάμεσα στις ράγες και τ’ άλογο μαρμαρωμένο,
οι ράγες δένουν και χωρίζουν, στιλπνές ολόγυμνες ψυχές
κάτω απ’ το νικέλινο φεγγάρι, ελίσσονται, αδιάκοπα φεύγουν-γυρίζουν
και δε γυρίζουν, βουλιάζουν στ’ απροσδόκητο σκοτάδι, κι όλα
τα μαντήλια σταματημένα ξαφνικά στον αέρα∙
απολιθωμένη στρώση του χιονιού από παλιούς χειμώνες.

Πιο κάτω η Σίβυλλα του κάμπου, η λάσπη του Δέλτα
η νεκρή θάλασσα που μαντεύεις, γιατί είναι νύχτα
κι η νύχτα φέρνει κι αυτή το δικό της σκοτάδι
κι η μαντική, το μόνο φως που σου δόθηκε να πορεύεσαι,
να περάσεις ψηλαφώντας την ψυχή του δροσερού καλαμιώνα,
στο ποτάμι, που από κύκλο σε κύκλο κατεβαίνει
γυρεύοντας τη θάλασσα, τη μητέρα.

*

Μετά τη στροφή, φέρε φωτιά, μπορώ να την αγγίξω,
να την κρατήσω σφιχτά. Έχω μάθει τις φωτιές,
αυτές που καίγουνε απ’ έξω και την άλλη,
που πάει βαθιά, συντρώγει κόκαλα και σπλάχνα
πυρπολεί το αίμα και τ’ αλλάζει.
Μιλώ για την αγάπη, αν το ’χετε ξεχάσει.
Φωνή στη γη, στον ουρανό για την αγάπη,
αιώνια σπασμένο κλωνάρι, χρυσός μύλος για τις ψυχές μας που βιάζονται,
το μαχαίρι και το ψωμί, αλλάζοντας χέρια.

Φώτα μεγάλα, σταθερή πορεία, χιλιάδες μίλια άσπρη ερημιά.
Ο ουρανός του γκαζιού πάνωθέ μας κι η άσπρη φονική αιθάλη
κατεβαίνοντας αργά, ενώνοντας τη μέρα και τη νύχτα
στο χημικό ευλύγιστο κορμί της, καταργώντας τη μέρα και τη νύχτα
κι ο ήλιος στην αποθήκη και το φεγγάρι στα οξέα.
Κάτω από τις ελεφάντινες φυλλωσιές του μετάλλου
τ’ αυτοκίνητο τρέχει,
τάσι ανοιχτό με τις ψυχές μας που παραμιλούν.
Το θρόισμα κι η μεγάλη σιωπή των μαλλιών της και ο τοίχος
που προχωρεί αντίθετα κι ο ίσκιος του πάντα μας προφταίνει.

Ξενοδοχείο Αύγουστος, μαύρα σίδερα σταυρωτά, μαίανδροι
και πουλιά από πυρακτωμένο ψευδάργυρο,
ανώνυμη γεωμετρία του τοίχου. Στη σκοτεινή θύρα που έκλεισα
η βούλα της ερυθρής Αφροδίτης, το μάτι του ξενοδόχου στη σκάλα σα φίδι κι ύστερα,
η μεγάλη πυρά της αγάπης κατακαίγοντας τον πηλό,
ελευθερώνοντας την ήσυχη άσπρη ανταύγεια της καρδιάς
την ακύμαντη τάξη των άστρων που σου ’δειχνα τις νύχτες.

*

Η συνοικία πεθαίνει νωρίς. Όπου φως, αγρύπνια
για τ’ άρρωστο κορμί, για την ψυχή που παραδίνεται και πάει.
Το κορίτσι στο κατώφλι, γυμνό ως τη μέση βαστά τον καθρέφτη
που σε δείχνει. Σκούρα μεγάλα δάση οξειδωμένα, πλαστικά πουλιά
άνθη πορφυρά γύρω-γύρω, πληγές από σωριασμένο φθόριο
σκεπάζουν το κορμί του, τέλια χρυσά, ηλεχτρικά αηδόνια
και στη μέση ο πληρωμένος τραγουδιστής με το κουτί της αγάπης
και το κουτί του καημού, με το κουτί που ναρκώνει
κι αυτό που τρελαίνει. Και δίπλα η λίμνη σου κι ο πιστός αντικατοπτρισμός
κι η όχθη εγώ που σε περισφίγγει, θησαυρίζοντας την κρυφή διδαχή.

*

Αυτό είναι τ’ όνειρο μες στη χαρτοπετσέτα, πάνω στο τραπέζι
του χαμένου καφενείου. Αν ανοίξεις, πρόσεξε αυτό το πουλί
κι αυτό το φυτό και τη θάλασσα που καίγεται στα δάχτυλά σου
και τ’ άσπρο και το γαλάζιο που ικετεύουν,
τον πήλινο ύπερο και τον πήλινο κάλυκα και τη χρυσή σκόνη
ανάμεσά τους, τον πολλαπλασιαστή. Και στ’ αφανέρωτα βάθη,
τόσες προσμίξεις μ’ άγνωστα μέταλλα και στα ρήγματα
πολυώροφα σκοτάδια, βουνά της Περσεφόνης από γαλαζόπετρα,
ο τυφλός Ορφέας κι η Ευρυδίκη η ελαφίνα αποσβολωμένη
στα νύχια του γρίπου.

Ακριβώς στη στροφή, μετά το κίτρινο βενζινάδικο,
που πήρε φωτιά και ουρλιάζει.

Από τη συλλογή Εκατόνησος (1971)
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Δυτικά προάστια
Post by: banned on 01 Nov, 2007, 20:51:58
Τα λαμπερά φώτα και η γοητεία του κέντρου, η θάλασσα, η Αριστοτέλους, ο Λευκός Πύργος και η παραλιακή λεωφόρος, η θελκτική Άνω Πόλη με τα κάστρα και τα αναπαλαιωμένα σπίτια των αρχιτεκτόνων, η σχετική άνεση των ανατολικών συνοικιών, όπου ζούμε οι περισσότεροι, και οι άλλες ομορφιές της πόλης, δεν σημαίνουν ότι ξεχνάμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. 

Ωραία τα ρομαντικά ποιήματα, ωραίοι οι ονειρικοί πίνακες του Σταύρου, πανίσχυρη η νοσταλγία που εξωραΐζει τα παιδικά και τα νεανικά μας χρόνια, αλλά πάντα υπήρχε και υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα. Η πραγματικότητα που μας θυμίζει το ρωμαλέο αυτό ποίημα του Πάνου Θασίτη. Όχι μόνον τα Δυτικά προάστια, που είναι και καταφύγιο των φτωχών και των απόκληρων, αλλά και το κέντρο της πόλης, ολόκληρη η Θεσσαλονίκη είναι πνιγμένη στο αυτοκίνητο και μία από τις πιο μολυσμένες πόλεις της Ευρώπης. Δεν θα μιλήσω για τα ναρκωτικά, για τους νέους που πεθαίνουν στην άσφαλτο και για πολλά άλλα.

Θα πω όμως ότι οι καλλιτέχνες της Θεσσαλονίκης είχαν πάντοτε μια σχέση αγάπης και μίσους με την πόλη τους (ασχέτως αν εκείνη που τελικά κυριάρχησε σε μένα και σε άλλους ήταν η αγάπη). Η Θεσσαλονίκη των τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων τις δεκαετίες του '40 και του '50 ήταν μια πόλη μπαγιάτικη, συντηρητική, πνιγηρή, άξενη και, κατά διαστήματα, δολοφονική. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που πολλοί από τους δημιουργούς αυτούς κατέφυγαν στην Αθήνα (Αναγνωστάκης, Ιωάννου, Ασλάνογλου, κ.α.).

Η Θεσσαλονίκη των πεντακοσίων χιλιάδων κατοίκων στις αρχές της δεκαετίας του '70 ήταν αρκετά καλύτερη αλλά και πάλι όπως την περιγράφει ο Θασίτης στα δυτικά προάστια και αλλού. Η σημερινή Θεσσαλονίκη, η μητρόπολη που προσεγγίζει το ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους είναι απλούστατα ένα μικρότερο τέρας από εκείνο του λεκανοπεδίου. Και μεγαλύτερο από τα διάφορα άλλα τέρατα ανά την επικράτεια, αντίγραφα της αθηναϊκής «ανάπτυξης» και «αξιοποίησης».

Εγώ, το γέννημα και θρέμμα του κέντρου της πόλης, όταν βρίσκομαι σε καινούριους δήμους και συνοικίες, πόλεις ολόκληρες, έχω την αίσθηση ότι είμαι ένας ξένος που μπορεί άνετα να χάσει τον προσανατολισμό του. Μπετόν, διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια, αποκλεισμός των ανθρώπων με κινητικά προβλήματα, κάθε είδους ρύπανση, η φρενίτιδα της κατανάλωσης. Και ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα. 

Με αυτές τις συνθήκες και άλλες πολύ χειρότερες, έγραφαν και γράφουν τα ποιήματα του έρωτα και της αγάπης τα παιδιά της μπάλας και της αλάνας με τα σημαδεμένα καλάμια και γόνατα, τα παιδιά της ασφάλτου, οι ποιητές της πόλης. Με αυτές τις συνθήκες δημιουργούν οι ζωγράφοι, οι συνθέτες, και όλοι οι άλλοι. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ιδίως όταν παρασυρόμαστε σε αφελείς γενικεύσεις και χαρακτηρισμούς. Θέλει μεγάλα κότσια, φίλοι μου, για να μην πέσει κανείς στον κυνισμό, για να μην αφήσει να σκοτώσουν μέσα του το όνειρο και την ουτοπία.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Δυτικά προάστια
Post by: wings on 02 Nov, 2007, 16:28:29
«Ρωμαλέο» χαρακτήρισες εσύ, Τόλη, το ποίημα του Πάνου Θασίτη για τα Δυτικά προάστια κι εγώ θα προσθέσω ότι γενικά θεωρώ «στιβαρή» την ποίησή του στο σύνολό της.

Ο συγκεκριμένος ποιητής, πραγματικά «στρατευμένος» στις ιδέες του και στον αγώνα για καλύτερη κοινωνική ζωή, σε κάθε επίπεδο, δείχνει να μη χάνει ούτε λεπτό το στόχο του, ακόμα και σ' ένα τόσο μεγάλο σε μήκος ποίημα (ίσως το μεγαλύτερό του) και, βέβαια, ως συνήθως καλύπτει τα πάντα. Την πάγια υποβάθμιση των δυτικών προαστίων της Θεσσαλονίκης, τη βιομηχανική ζώνη που στη δεκαετία του '70 άρχιζε να δημιουργείται στη δυτική μεριά της πόλης και φούντωσε πια στις δεκαετίες του '80 και του '90, τον πνιγηρό αέρα και τα πολλαπλά χημικά νέφη που από τότε ζώνουν τις δυτικές συνοικίες, την καθημερινή πάλη των «ταπεινών και καταφρονεμένων» αυτής της πόλης, δηλαδή του εργατόκοσμου και των μεταναστών που προσπαθούν μέσα από την πνιγηρή αιθαλομίχλη των διυλιστηρίων να υψώσουν ανάστημα, να βγάλουν το ψωμί τους κρατώντας μια το μαχαίρι και μια το καρβέλι κι αλλάζοντας χέρια, που θέλουν μιλήσουν και να παλέψουν για την αγάπη αν το έχουμε ξεχάσει...

Και γίνεται, περίπου μια εικοσαετία νωρίτερα από διάφορα τραγικά συμβάντα, μάντης κακών αφού κλείνει το ποίημα με τους στίχους για το κίτρινο βενζινάδικο, που πήρε φωτιά και ουρλιάζει - ας θυμηθούμε τις φωτιές στα διυλιστήρια και την έκρηξη στο εργοστάσιο αμμωνίας που στο παραπέντε αποσοβήθηκε πριν από 20 περίπου χρόνια.

Και να σου πω κάτι; Δεν νομίζω ότι ο Πάνος Θασίτης είχε μαντικές ικανότητες. Απλώς ο άνθρωπος είχε σώας τας φρένας από πάντα και έβλεπε την τραγική μελλοντική εικόνα αυτής της πόλης, που έτσι κι αλλιώς μάτια έβγαζε. Σε αντίθεση με όσους τοπικούς και εθνικούς άρχοντες εθελοτυφλούν και βαριακούν γιατί έτσι τους βολεύει ή γιατί δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.
Title: Πάνος Θασίτης, Argumentum
Post by: wings on 04 Nov, 2007, 14:54:50
Πάνος Θασίτης, Argumentum

[Ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Πρωί βράδυ βουρτσίζει τα δόντια του.
Αυτό τον πείθει πως ζει.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Οδοιπόροι
Post by: wings on 10 Nov, 2007, 19:19:16
Πάνος Θασίτης, Οδοιπόροι

Ερχόμαστε από πολύ μακριά.
Φορούμε χιτώνια που άνθρωποι καλοί μας δώσανε στο δρόμο.
Δεν τραγουδάμε, δεν ονειρευόμαστε, δεν κοιτάζουμε πίσω∙
περπατούμε.

Τα βράδια στην περίμετρο της πόλης
ένθ’ αμαυρούται και σιγά η ζωή,
πάνω στα χέρια μας περνούμε γυμνό
μιας φρίκης σταθερής το σώμα
που τ’ αντέχουμε μόνο εμείς.

Με αριθμούς διαλύουμε τη μαγεία της νιότης
του έρωτα τη μαγεία.
Μες στο σκληρό μυαλό μας σηκώνουμε
το είδωλο του κόσμου αληθινό.

*

Φως πραγμάτων περιρρέει τη ζωή μας που αποσύρθηκε
όταν η αρετή σκοτώθηκε κι απ’ το καλό κι απ’ το κακό.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης: «Επιπλέω»
Post by: wings on 25 Nov, 2007, 19:57:01
Πάνος Θασίτης: «Επιπλέω»

[Ενότητα β']

Όχι πως έπαθα ναυάγιο, κινδύνεψα να χαθώ
κι ανάγκη πάσα να κρατηθώ στον αφρό.
Μην πάει ο νους σας σε θαλάσσιες τραγωδίες
αύτανδρα βυθισμένα φορτηγά
επιβάτες και πληρώματα χαμένα.
Τα φοβούμαι αυτά και τ’ απωθώ.

Αν και φυγείν αδύνατον το πεπρωμένο
δεν το προκαλώ ποτέ.
Μετακινούμαι βέβαια, αλλά μονάχα για δουλειές.
Και το πλοίο τ’ αποκλείω.

*

«Επιπλέω» λοιπόν ίσον τα βολεύω πάντα
–μες τις ελληνικές αντίξοες, τόσο ρευστές, συνθήκες–
με την ψυχή στα δόντια –ή μάλλον τα δόντια στην ψυχή.

Με κάποια ασύλληπτη, για βάρβαρους, αλληγορία.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Μοναξιά
Post by: wings on 06 Dec, 2007, 19:28:32
https://www.youtube.com/watch?v=JoDOER7d7Bw

Νίκος Πορτοκάλογλου, Ταξίδι
(τραγούδι: Φατμέ / δίσκος: Ταξίδι (1988))


Πάνος Θασίτης, Μοναξιά

Όλοι ανακαλύπτουμε μια μέρα κάτι
χάνουμε κάτι
δίνουμε και παίρνουμε τις ίδιες μαχαιριές.
Όμοια τα στίγματα στα πρόσωπά μας.

Αλήθεια,
θα μπορούσε να ’μαστε φίλοι, θα μπορούσε...
Αν σε μιαν ελάχιστη στιγμή
μαύρο ξαφνικό λεπίδι δε χώριζε τη συντροφιά μας
στα δυο∙
εγώ απ’ εδώ, σ’ ενός έρημου κύκλου τη μέση
τρομαγμένος
χαμένος
απελπισμένος
κλαίοντας γοερά πάνω σε νεκρούς που δεν ξέρετε
ή που σκοτώσατε οι ίδιοι∙
και σεις εκείθε ανέπαφοι, αφάνταστα μακριά μου.

*

Δεν ήρθαμε
Δε θα φύγουμε μαζί.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, 80 χρόνια
Post by: wings on 10 Dec, 2007, 21:56:33
Πάνος Θασίτης, 80 χρόνια

[Ενότητα β']

–Κι ο Κωνσταντίνος πέθανε
κι ο Βενιζέλος πάει
κι ο γιος του Κωνσταντίνου, πάει κι αυτός
κι ο γιος του Βενιζέλου.

80 χρόνια τ’ είναι για την Ιστορία
γριούλα απ’ τ’ Αϊβαλί Ευθαλία;

–Παιδιά κι εγγόνια όλα θαμμένα
στο 12, το 22, το 41...

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Ν' αποσυρθούνε ήσυχα
Post by: wings on 14 Dec, 2007, 15:02:43
Πάνος Θασίτης, Ν’ αποσυρθούνε ήσυχα

[Ενότητα α']

Με τις φωνές μάς αποπήραν –τα σκυλιά–
με πέτρες και με ξύλα μας ξορκίσαν.
Τι κάναμε ή έστω τι θα κάνουμε γι’ αυτούς,
αυτά κινήσαμε να πάμε να τους πούμε.
Και όχι ψέματα –όπως μας το φωνάξαν κάποιοι–
όχι λόγια καν, μα έργα, με φωτογραφίες κι αριθμούς
που δε γελούνε.
Τι τους ήρθε και θυμώσαν;

*

Τρέχα-γύρευε τώρα πάλι απ’ την αρχή,
άρπαζε, χτύπα, σκόρπισε, ξερίζωνε,
σωφρόνιζε, εξαφάνιζε,
κάνε –προσεκτικά– πάλι μεταρρυθμίσεις
φέρνε και το νερό και το δρόμο –που αργήσαν ομολογουμένως κάπως–,
ρίχνε, λιγάκι και για λίγο, τις τιμές –που τεχνητά ανεβήκαν–
με το καλό και –μοιραία– με το κακό
να μας δεχτούνε όπως-όπως πάλι,
ήσυχα τουλάχιστον τους λόγους μας ν’ ακούσουν
ν’ αποσυρθούνε ήσυχα –στο διάβολο να πάνε!

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Συζήτηση
Post by: wings on 19 Dec, 2007, 13:43:08
Πάνος Θασίτης, Συζήτηση

[Ενότητα α']

Είμαστε φίλοι κάποτε, όμως –διστάζω να στο πω–
κάτω από διαφορετικές συνθήκες άλλης εποχής
και προπαντός πιο νέοι, Βασιλάκη.

Δε σου ’κοψα την καλημέρα βέβαια, σε χαιρετώ
όταν αναποφεύκτως συναντιόμαστε στο δρόμο.
Σου δίνω τσιγάρο, συμβουλές και δανεικά –όταν μπορώ–
εν ονόματι τόσων και τόσων που ακόμα μας δένουν,
όμως ανεπίστρεπτα παρελθόντων.

*

Και τα σύκα-σύκα για να πούμε –όσο είναι δυνατό ή πρέπει ακόμα
τα λέμε– είσαι κουραστικός, λιγάκι απηρχαιωμένος,
επιμένοντας, μόνος, στο 41 ή στο 47 ή στα καινούρια που μας βρήκαν,
ταράζοντας με ψευτοφανατισμούς –ξεπερασμένους–
την κατά τ’ άλλα ευχάριστη συζήτησή μας.

Ξυπνώντας –ανυπόφορα– τα φαντάσματα
μιας –δήθεν– προδομένης νιότης.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Χρονικό
Post by: wings on 20 Dec, 2007, 22:57:37
Πάνος Θασίτης, Χρονικό

Εδώ η ζωή σκότωσε τη ζωή.
Μέσα στους δρόμους μας δεν περπατούν γενναίοι
Συντροφιές δολοφόνων περισφίγγουν τους αστερισμούς.

Απ’ τους εξώστες των εφημερίδων βγαίνουν κάτι τρομεροί κύριοι
γράφουν στον ουρανό μεγάλα μαύρα γράμματα
κι αποσύρονται.

Από χέρι σε χέρι ξένο, διασχίζουμε το μέλλον
περίπου ασφαλώς,
άνθρωποι ξοφλημένοι
αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας δίχως φρίκη πια
μέσα σ’ αυτά τα στεγανά ομοιώματα
που περιφράζουν τον ουρανό
μέσα σ’ αυτούς που ανταλλάξαν τη ζωή
με μια διαδοχή συμμετρικών τακτοποιήσεων.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Η πόλη
Post by: wings on 22 Dec, 2007, 23:43:34
Πάνος Θασίτης, Η πόλη

[Ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Φίλοι των φίλων στα τηλέφωνα
απόψε πού θα πάμε;

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Γένεση 2
Post by: wings on 02 Jan, 2008, 14:54:01
Πάνος Θασίτης, Γένεση 2

[Ενότητα β']

Σώσον –πάλι– Κύριε το λαό σου
Άνοιξέ του τα μάτια
Κάνε τη μέρα-μέρα
Νύχτα τη νύχτα
Στάσου στη μέση, κράτησέ τες –σαν πρώτα–
Χωριστά.

Πού το φως
Πού το σκοτάδι
Να ξέρουμε.

–Εμείς οι πιστοί τελοσπάντων!

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Να προσπαθήσει
Post by: wings on 06 Jan, 2008, 15:33:27
Πάνος Θασίτης, Να προσπαθήσει

[Ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Πληρώνοντας όσα όσα.
Να προσπαθήσει πάλι να ταξιδέψει.

Μ’ αυτό ή τ’ άλλο ζωγραφισμένο καράβι.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Να προσπαθήσει
Post by: λinaπ on 06 Jan, 2008, 20:14:13
Τόσο απλό και τόσο σύνθετο, τόσο όμορφο!
Title: Πάνος Θασίτης, Υπόθεση
Post by: wings on 09 Jan, 2008, 19:51:35
Πάνος Θασίτης, Υπόθεση

[Από την ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Όταν βρέχει στο πέλαγος τη νύχτα
ο θόρυβος της βροχής
ενώνεται με τον θόρυβο του νερού.

Πιο ψηλά θα συναντούν τις ροές των πουλιών
τ’ ανεπαίσθητο ρεύμα των ψυχών που περνούνε.
(Υπόθεση που διαψεύδεται απ’ τα πράγματα.)

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Το φως
Post by: wings on 14 Jan, 2008, 23:10:55
Πάνος Θασίτης, Το φως

[Ενότητα Πράγματα 2]

Τώρα το φως το ρίχνουν στα κασόνια
το καρφώνουν και το πάνε.
Οι πράκτορες εισπράττουν τα ναύλα
χωρίς να το δουν∙ οι παραλήπτες το μοιράζουν
χωρίς να το δουν

Αθέατα χέρια
το συνάζουν πάλι στα κατώγια.

Από τη συλλογή Πράγματα 2 – Αριθμοί (1962)
Title: Πάνος Θασίτης, Αφροδίτη 2004
Post by: wings on 22 Feb, 2008, 00:48:44
Πάνος Θασίτης, Αφροδίτη 2004

[Ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Σπάνοντας το τεχνητό μονοκύτταρο
αναβλύζεις μέσ’ από λόχμες πλαστικές.
Θάλλεις σ’ ανύπαρκτα χώματα
σ’ αλγεβρικά πεδία.

Τις νύχτες χύνεις στα μάτια σου αλουμίνιο
λάμπεις στις πίστες φθοριούχα
Δεν ξέρεις τι θα πει γιασεμί.
Κάνεις το σημείο του έρωτα
κι εκσπερματώνεις σταθερά ορυκτέλαιο.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Θαλασσινό φεγγάρι
Post by: wings on 25 Feb, 2008, 22:27:33
Πάνος Θασίτης, Θαλασσινό φεγγάρι

[Ενότητα Πράγματα 2]

Του φεγγαριού βροχή ασημένια
πάνω στους μεθυσμένους ώμους του νερού
ως πέφτεις, από το σιωπηλό της πλώρης μας δρεπάνι
θερισμένη, πιο βαθιά
κι απ’ τη θνητή ψυχή μας φτάνεις.

Στενάζοντας σε δέχεται ο βυθός κι ανοίγει
Κύμα το κύμα η άμμος σε φιλεί
Όλα τα δάση των φυκιών λυσίκομα κυλούνε
και κυλούνε αγκαλιασμένα.

Κι ο πελαγίσιος Πάνας ο ερμαφρόδιτος ο αχτινωτός
στα βουβά των κοχυλιών κατώφλια σκούζει.

Από τη συλλογή Πράγματα 2 – Αριθμοί (1962)
Title: Πάνος Θασίτης, Επιτυχόντες
Post by: wings on 29 Feb, 2008, 16:07:43
Πάνος Θασίτης, Επιτυχόντες

Άγομεν ηλικίαν ώριμον
Ορθώς φρονούμεν
Ορθώς καθήμεθα –και ασφαλώς–
Δικαίως κεραυνοβολούμε τους παρίες
Σεβάσμιοι –και τρομεροί αν χρειαστεί– τοις πάσι.

Εμείς, δεν είμαστε άνθρωποι τυχαίοι.
Εδώ να φτάσουμε, ν’ αρπαχτούμε απ' εδώ
να κρεμαστούμε ασθμαίνοντας, να επιπλεύσουμε όπως-όπως,
τι δεν απεμπολήσαμε,
θέλοντας μη θέλοντας τι δεν επράξαμε, οι καημένοι.

*

Ενάρετα γηράσκοντες, άξια διοικούντες τώρα
και –φυσικά– γενναία μισθοδοτούμενοι,
απ’ τον Ταμία - Ήλιο.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Οι τελευταίοι των Μοϊκανών
Post by: wings on 11 Apr, 2008, 21:42:48
https://www.youtube.com/watch?v=V-warPq3h0M]

Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Άλκης Αλκαίος, Για το αδύνατο ικανοί
(τραγούδι: Μαρία Δημητριάδη / δίσκος: Αύριο (1996))


Πάνος Θασίτης, Οι τελευταίοι των Μοϊκανών

Στους φίλους

Άνοιξαν οι πύλες
απροσδόκητα,
όμως χωρίς βιάση καμιά,
βουβές∙
–μόνον οι πιο ευαίσθητοι άκουσαν κάτι,
σαν πτώση εντόμου, στο δάπεδο, νεκρού∙
και διάβηκεν η συντροφιά μας.

Βήματα σταθερά, καθαρά περιγράμματα,
μέταλλα στα μάτια
εμείς, σταθήκαμε στην αγορά – οι έμποροι είχαν φύγει∙
κάτι περαστικοί συνάχτηκαν σ' ένα γύρο σκοτεινό.
Ο πιο λαμπρός μας πάει μπροστά και λέει:
«Τώρα ο τρομερός χαλκός των σαλπίγγων θα ηχήσει,
αποσύρεται το τίμιο βάρος μας
κι απ’ τον φτωχό τελώνη κι από τον φαρισαίο∙
ωραίοι άνθρωποι, η ζωή σας δεν είχε τόπο για μας,
ήταν πιο μικρή από μας, αφού δεν έχει πίστη
να πολλαπλασιάζεται, να διαρκεί
ή ν’ απατά
και δεν αντέχει στον καθρέφτη.
Δεν έχει αγνότητα και σαπίζει
θεούς δεν έχει μήτε καν να τους πυροβολεί
μήτε φως αγάπης άπτεται αυτής∙
Αποσυρόμαστε νικώντας – νικώντας;»

Ήταν η φωνή του ένας ρυθμός κυκλικός,
αδιάκοπος, απαλός
τρομερός,
διαπερνούσε το κάθε τι:
ήταν για τη γη και για τον ουρανό.
Κάποιοι κίνησαν να ’ρθουν
να προστεθούν στη συντροφιά μας
«Μη μας εγγίζετε
μη μας ακολουθείτε
μη μας βλέπετε
μη μας ενθυμείσθε.

Είμαστε ανεπανάληπτοι.»

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Οι τελευταίοι των Μοϊκανών
Post by: banned on 11 Apr, 2008, 23:01:02
Πριν ένα μήνα περίπου, σ' αυτό το νήμα μιλούσαμε για ψευδαισθήσεις και για αυταπάτες. Μια μεγάλη και παρήγορη αυταπάτη είναι για τη μοναδικότητα μιας γενιάς. «Οι τελευταίοι των Μοϊκανών», οι «ανεπανάληπτοι», κ.ο.κ. Από μια άποψη όλοι είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Και όλα. Βλέπε και Ηράκλειτο. Από μια άλλη όμως, κατά τον Παρμενίδη, τίποτα ουσιαστικά δεν αλλάζει.

Η γενιά της Ε.Π.Ο.Ν. και η πρώτη μεταπολεμική ποιητική γενιά (Αναγνωστάκης, Κύρου, Θασίτης, Φωτιάδης αλλά και Λειβαδίτης, Πατρίκιος, Κατσαρός, Δούκαρης, και τόσοι άλλοι) ήταν μια σπουδαία γενιά. Εμπνευσμένη, αγωνιστική, προοδευτική, ελπιδοφόρα. Μια γενιά που τσακίστηκε μαζί με τα όνειρά της. Και σήμερα όμως, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες, το λέω με βεβαιότητα, υπάρχουν σπουδαία παιδιά. Όπως υπήρχαν και πριν από τη γενιά του Θασίτη. Θα υπάρχουν και αύριο. Μπορεί να μην τα ξέρουμε, μπορεί να μην τα αναγνωρίζουμε, μπορεί να τα συγκρίνουμε με πράγματα ανόμοια της δικής μας εποχής, αυτά όμως υπάρχουν.

Οι Μοϊκανοί δεν χάθηκαν, κι αν χάθηκαν, θα ξαναγεννηθούν. Αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής. 
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Οι τελευταίοι των Μοϊκανών
Post by: wings on 12 Apr, 2008, 02:29:04
Ναι, είναι θαυμάσια αυτή η πρώτη μεταπολεμική ποιητική γενιά. Και οφείλω να πω ότι μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφει ο Πάνος Θασίτης. Θαρρώ πως χαρακτήρισα πριν από μήνες «στιβαρή» την ποίησή του. Όλα του τα ποιήματα είναι ξεκάθαρα και γεροδεμένα και ποτέ δεν ξεφεύγει από αυτό που έχει κατά νου να πει.

Κυρίως, όμως, ο κάθε ποιητής μας της γενιάς αυτής έχει τη δικιά του φωνή και ίσως επειδή πολλά είχαν δει τα μάτια τους και ζήσανε δύσκολες στιγμές, δεν διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους (ακόμα και στις πιο τρυφερές αράδες τους ή τις πιο ερωτικές) και συχνά ακούγονται προφητικοί οι στίχοι τους.
Title: Πάνος Θασίτης, Ο σοβάς
Post by: wings on 29 Apr, 2008, 22:33:38
Πάνος Θασίτης, Ο σοβάς

[Από την ενότητα Πράγματα 2]

Σώριασαν τα χαρτιά
επάνω στα χαρτιά
λόγια και λόγια
στα λόγια∙
τις παλιές σκεπάσαν
με καινούριες μάσκες
με άλλον ασβέστη
τον ασβέστη.

Είπαν φωλιές
τους τάφους των πουλιών,
ψηλά σκορπίσαν τα φτερά τους
κι είπαν –φωνάζαν– πως είναι
πουλιά
οι άδειοι ίσκιοι.

Μόνο τ’ αγάλματα
μείναν αγάλματα
δείχνουν ποιοι είμαστε
μας παίρνουν, αμίλητοι άγγελοι,
τις νύχτες στα φτερά τους.

Από τη συλλογή Πράγματα 2 – Αριθμοί (1962)
Title: Πάνος Θασίτης, Η μαρμαρωμένη
Post by: wings on 21 May, 2008, 17:37:20
Πάνος Θασίτης, Η μαρμαρωμένη

Περιμένοντας το μεγάλο νερό,
άδειο γαλανό, κεφάλι
και το φεγγάρι μελανιασμένο
στις αλυσίδες
και το καράβι στο κοιμητήρι.

Πίσω απ’ το μαύρο τοίχο
που στέκεσαι και κοιτάζει,
τίποτε πια δεν περνάει.

              *
Μαρμαρωμένη βουλιάζεις αλλού.

Από τη συλλογή Εκατόνησος (1971)
Title: Πάνος Θασίτης, Μαθήματα
Post by: wings on 31 May, 2008, 12:57:59
Πάνος Θασίτης, Μαθήματα

Η λέξη Ελευθερία είναι σχετική, Ελλάς
επίσης σχετική – αυτό το παραδέχονται όλοι.
Κόβοντας κάτι από τη μια, προσθέτοντας στην άλλη κάτι,
τουλάχιστον φαινόμαστε –κι εν μέρει είμαστε–
και φιλελεύθεροι κι εθνικοί συνάμα.

Αν κάποιοι βλάπτονται απ’ τα μέτρα μας, οι άλλοι ωφελούνται
κι αν μερικοί μεμψιμοιρούν, στραβοκοιτούν ή έστω κάνουν που αντιδρούνε
αυτό το επιτρέπουμε, το ενθαρρύνουμε αυτό – με μέτρο.
Εμείς στενά δεν ερμηνεύουμε τ’ άγια των αγίων!

Άμα το παρακάνουν όμως κι αρχίσουν τις φωνές
τα «κλέφτες» «τύραννοι» τα «κάτω» κι άλλα που τα συνηθίζουν
και βγουν στους δρόμους συν γυναιξί και τέκνοις
και τα λένε στ’ ανοιχτά και πια δεν παίρνουν από λόγια κι απ’ αστεία,
ορμούν οι γυμνασμένοι νόμοι σα σκυλιά και τους κατασπαράζουν,
γονατιστοί στις πλάκες έλεος ζητούν, ομολογούν οι άθλιοι το λάθος
το διαλαλούνε στις πλατείες.

– Όχι, θα παίξουμε εν ου παικτοίς!

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Φωνές φτάνουν
Post by: wings on 22 Jun, 2008, 20:12:37
Πάνος Θασίτης, Φωνές φτάνουν

Φωνές φτάνουν ως εμάς, από τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Πονούν.
Κομματιασμένοι.
Γεμάτοι καρδιά.
Σε σκοτεινούς διαδρόμους μέσα.
Ποιος θα τους σώσει;

Εμείς αλλάξαμε σιγά-σιγά (υπάρχει βέβαια δικαιολογία)
πρώτα με χειρονομίες και ροπές ακαθόριστες
μέσα σε μαγαζιά και μέσα σ' εκκλησίες
με γυμνές γυναίκες και άγιους –συγχρόνως–
με προδοσίες και πράξεις υψηλές∙
με μικροπράγματα στο τέλος
στα χέρια και στα πόδια και στο νου
αδρανούμε μες στη νύχτα του ζώου.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Φεγγάρι-φεγγαράκι
Post by: wings on 12 Jul, 2008, 00:23:42
Πάνος Θασίτης, Φεγγάρι-φεγγαράκι

[Ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Ι

Στον ουρανό βγήκε το τελευταίο φεγγάρι.
Πήδα μέσα τώρα.
Τώρα που περνάει απ’ το μπαλκόνι.

ΙΙ

Το φεγγαράκι έπαιξε κι έχασε όλο τ’ ασήμι του
στην πισίνα. Για μια γυμνή ψευτο-Ελένη.
Έναν Ποσειδώνα εκσκαφέα.

Τώρα πεινά και κλαίει μετανιωμένο.
Πλανιέται άδειο στον ουρανό.
–Μικρό κουτό φεγγάρι.
Σε φτιάξαμε ασημένιες καρδούλες
καρφίτσες, φουρκέτες, παραμάνες.

Οτιδήποτε.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Ελληνική επαρχία μ.Χ.
Post by: wings on 23 Sep, 2008, 20:24:48
Πάνος Θασίτης, Ελληνική επαρχία μ.Χ.

[Ενότητα α']

Έφριξε σαν πήγε ο ίδιος, με τα ίδια του τα μάτια και τα είδε.
Τόση ρεμούλα, τέτοιο χάλι πού να το φανταστεί.
Έβγαλε ευθύς διαταγές τη μια πάνω στην άλλη,
ήλεγξε, καυτηρίασε, τιμώρησε, κάτι να διορθώσει,
κάτι να περισώσει απ’ την καταστροφή.

*

Οι άλλοι, οι από πάνω, μάθαιναν βέβαια ταχτικά τα νέα
τον ζήλο του λαμπρού νέου επάρχου
την ακάθεκτη έφεσή του για ευποιία, χρηστή
φιλόπτωχο διοίκηση κλπ.
Μα δεν ανησυχήσαν. «Θα του περάσει» είπαν,
«κι άμα δεν του περάσει
και κάνει τώρα πως δεν ξέρει,
τον αντικαθιστούμε, τον διαγράφουμε,
τον εξαφανίζουμε στο κάτω-κάτω.

Το ίδιο μας κάνει συνεπώς κι αν του περάσει
κι αν δεν του περάσει».

Η αλήθεια είναι, πως του πέρασε και του παραπέρασε.
Ούτε να τον παραμερίσουνε χρειάστηκε
ούτε βέβαια –τον άνθρωπο!– να τον εξαφανίσουν.

Ήδη, γοργά ανέρχεται κι έχει λαμπρό το μέλλον.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Ιστορία (1941 - )
Post by: wings on 06 Oct, 2008, 18:42:43
Πάνος Θασίτης, Ιστορία (1941 - )

[Ενότητα β']

Εχθροί –έτσι τους λέγαν άλλοι– πατήσανε τη χώρα.
Λυπήθηκα πολύ. Όμως δεν τα ’βαψα και μαύρα.

Πρώτες αβέβαιες μέρες, το μαγαζί κλειστό.
Μετά, όλα καθώς πριν κανονικά.
Αγόραζα – πουλούσα με λεφτά
και βέβαια το κέρδος – ΚΕΡΔΟΣ.

Το «Ελευθερία ή θάνατος» –τι δίλημμα γελοίο!–
ουδόλως μ’ αφορούσε.
«Καίνε σκοτώνουν ξεριζώνουν», φωνάζανε τις νύχτες με χωνιά.
Πρωί, το μαγαζί απείραχτο. Ψεύδη λοιπόν
ασύστολα κι αυτά.
Όμως κι αλήθεια αν ήταν –που δεν ήταν–
θα γίνανε αλλού και σ’ άλλους – που τ’ αξίζαν.

*

Έτσι ο καιρός ευχάριστα –σχεδόν– περνούσε.
«Σχεδόν»... Θα το παρέλειπα κι αυτό.
Αλλ’ όσο να πεις, υπήρξε κι ενοχλούσε κι απειλούσε
κείνο το μυστήριο συνονθύλευμα, το κινδυνώδες κι αλητήριο εαμελασεπόν...
Τελικά, δε λέω, βγήκε κι αυτό απ’ τη μέση
–Ελλάς και Συμμαχία το γκρέμισαν εκ βάθρων–
Μα παρατρίχα να μας χέσει.

Τα ίδια, φυσικά, κι εν συνεχεία.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Ακροστιχίς σε Α για πράγματα κοινά
Post by: wings on 23 Oct, 2008, 02:28:08
Πάνος Θασίτης, Ακροστιχίς σε Α για πράγματα κοινά

[Ενότητα β']

Και μες στο απόλυτο σκοτάδι θα σε συναντήσω, φίλε.
Ήρωα που πέθανες για ιδανικά
με το φακό θα σ’ εντοπίσω.

*

Θα σου μιλήσω για πράγματα κοινά
που τ’ αγνοούσες. Τώρα το αίμα χύνεται μονάχα στα τροχαία.
Ήσυχες Κυριακές στο πάρκο με τα παιδιά∙
κάθε Δευτέρα σινεμά.
Ζούμε τα γεγονότα απ’ τις εφημερίδες, τον έρωτα
στα εικονογραφημένα περιοδικά.
Στην ταβέρνα πότε-πότε οι φίλοι, ξαναγυρνούμε στα παλιά.

Ο Γιάννης γλίτωσε απ’ τα συνδικάτα
–πάνε τα δωρεάν τρεχάματα για τα κοινά–
μπουτίκ η Μαίρη άνοιξε, αντίκες και κεραμικά
– το γυναικείο ζήτημα το ξεπέρασε σωστά.
Κι ο Μάρκος, τι ξενύχτια γράφε-σβήνε στα ντουβάρια
τι λαϊκά συλλαλητήρια, τι ξύλο και κυνηγητά
οργανωτής πωλήσεων τώρα, θυμάται και χαμογελά.

Κι αν απομείναν λίγ’ αγύριστα κεφάλια
κρατάνε θέσεις και φυλάκια αλωμένα
παίζοντας –μάταια– τ’ αλλοτινά αλλόκοτα θηρία
θ’ απελαθούνε νύχτα, για Λίβανο ή Συρία.

*

Στάσου στο φως να σε φωτογραφήσω.
Μη στρέφεις το πρόσωπο αλλού.

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Επιφώνημα
Post by: wings on 12 Nov, 2008, 01:13:42
Πάνος Θασίτης, Επιφώνημα

Εσύ ήσουν η αγάπη. Ίριδα ανοιχτή, απ' το πορτοκαλί
ως το χρυσό κι ως τ’ άσπρο που τυφλώνει,
δρασκελώντας κρεμαστά νερά και κρυφά στερεώματα,
έρημη μεγάλη νύχτα, πάνδημο μεσημέρι.

Μαλλιά – ποτάμια που με πνίγατε
η γη κι ο πυρωμένος σπόρος της βαθιά,
ο ουρανός κι η αφανέρωτη όψη του,
μισό κι ολόκληρο του φεγγαριού,
φέξη και χάση του κόσμου.
Η προσευχή κι εικόνισμα για προσευχή,
ασήμαντα χαμένα λόγια την ώρα της καταστροφής,
τρίξιμο της θύρας για ζωή και για θάνατο.
Ναι ή όχι: κι υπάρχεις, δεν υπάρχεις.

*

Εσύ που ήσουν η αγάπη, πες μου τώρα πώς σταματούνε
το μυαλό, πώς το σκοτώνουν.

Ω μονοκύτταρο απολιθωμένο στο νεκρό σημείο,
κλειστό στο ναρκωμένο τείχος∙
και τ’ αυλάκι για το αίμα κομμένο∙
κι η φωνή, αγέρας που ζει και φέρνει τον άνθρωπο στον άνθρωπο, φευγάτη∙
κι ο χτύπος της καρδιάς, ένας ρυθμός στ’ ανώνυμο ρολόγι
και το κορμί απονευρωμένο κι η σάρκα στο έλεος της βροχής.
Ένα μάτι, γι' αυτό που λένε φως∙ τ’ άλλο για το σκοτάδι.
Ο ήλιος, πυρωμένο τρελό πορτοκαλί
κι η νύχτα, μαύρη κυκλοδίωκτη αμμουδιά όπου βουλιάζεις.
Η θρέψη, η πέψη, ο ύπνος.

Οι άλλοι: τα διπλανά μονοκύτταρα, στη σειρά.

Από τη συλλογή Εκατόνησος (1971)
Title: Πάνος Θασίτης, Χωρισμός
Post by: wings on 11 Dec, 2008, 16:26:56
https://www.youtube.com/watch?v=6GgmNJYz0S8

Γιώργος Ζαμπέτας & Δημήτρης Χριστοδούλου, Ο χωρισμός
(ερμηνεία: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος 45 στροφών του 1965)


Πάνος Θασίτης, Χωρισμός

Ήρθες και τίποτα δεν άντεξε πλάι σου
Έφυγες και τίποτα δε χάθηκε μαζί σου
Στα χέρια μου κρατώ και την ελπίδα και τη μνήμη σου
Το αίμα μου περνάει μέσ’ από σένα
Μοίρασα τον ίσκιο μου με σένα
Τίποτα δε μου λείπει∙ γιατί τίποτα δε χάθηκε μαζί σου.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Σχέδιο αγαπημένης δίχως κορνίζα
Post by: wings on 07 Jan, 2009, 23:53:29
Πάνος Θασίτης, Σχέδιο αγαπημένης δίχως κορνίζα

Αρχίζεις από παντού
Από την έρημη βουή του δάσους
Απ’ τα κοράλλινα χαλάσματα της πιο παλιάς αυγής
Από την πετρωμένη ρυτίδα του ορίζοντα
Από το τρυπημένο χέρι της ελπίδας
Από το αίμα το ξεριζωμένο

Αρχίζεις από παντού
Από την πρώτη περπατησιά της άνοιξης
Απ’ τις κερήθρες κι απ’ τα χαμομήλια
Από τα μάτια των μικρών πουλιών
Από τα πρωτοβρόχια που θερίζουν τις χαρές
Απ’ τις ειρηνικές μασχάλες της μοναξιάς

Αρχίζεις από παντού
Απ’ τις μέρες που πέρασαν κι απ’ τις μέρες που θά ’ρθουν
Από τον κόρφο της ανάμνησης κι απ’ τ’ άγνωστο που φτάνει
Απ’ τη μοναδική στιγμή κι απ’ το χρόνο
Από την άγνοια κι απ’ τη στερνή πικρή μου γνώση
Απ’ την αρχή και το τέλος

*

Αρχίζεις από παντού
Απέραντη ρίζα αγαπημένη
Για ν’ απομείνεις ολομόναχη
Πέρ’ από τη σιωπή
Πιο ξένη από τη σιωπή
Μονάχη με τον εαυτό σου
Καθώς αγέραστο ελάτι με τον ουρανό σου
Στοιχειωμένο απ’ το χαμόγελο του κόσμου.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)


Όσοι έζησαν, έστω και για λίγο καιρό, στη Λέσβο έχουν στα μάτια τους και βαθιά στην ψυχή τους φυλαγμένες τις ίδιες εικόνες με τον Πάνο Θασίτη.
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Σχέδιο αγαπημένης δίχως κορνίζα
Post by: yiannispodinaras on 08 Jan, 2009, 21:29:23
Συγκλονιστικό ποίημα, Βίκυ!
Title: Re: Πάνος Θασίτης, Σχέδιο αγαπημένης δίχως κορνίζα
Post by: wings on 08 Jan, 2009, 21:54:02
Ναι, Γιάννη.

Είναι ένα εξαιρετικό ποίημα του Πάνου Θασίτη και να σκεφτείς ότι ανήκει στην πρώτη του συλλογή που γράφτηκε σε καιρούς πολύ δύσκολους για τη χώρα και για τον ίδιο.
Title: Πάνος Θασίτης, Μέρες Θεσσαλονίκης
Post by: wings on 01 Feb, 2009, 00:43:44
Πάνος Θασίτης, Μέρες Θεσσαλονίκης

Άσε με να πιστεύω
Πως μπορούμε να κινήσουμε από δω
Όπου μασούμε τον ήλιο με τα δόντια μας
Και διώχνουμε το φως απ’ τα δωμάτιά μας ως να μας λησμονήσει.
Εδώ τα ξέρουμε και τα μισούμε όλα
Σαν τις χαρακιές του προσώπου μας
Και σαν τους τάφους τους οικογενειακούς
Όλο πικρή σοφία
Σαν την πανάρχαιη Καλημέρα
Χάρτινο χαμόγελο και προδοσία κι επιμονή.

*

Άσε με να πιστεύω
Πως πέρ’ από το σύρμα του ορίζοντα
Δε θα μας αγαπούν μήτε θα μας αρνιούνται,
Να πιστεύω
Πως υπάρχει αλλού ένα δέντρο
Άξιο για τα νεύρα του κεραυνού
Ένα μαχαίρι που δε γνώρισε σπλάχνα
Κι ένα ποτήρι μ’ απρόσιτα χείλη
Να πιούμε!

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Νυχτερινό (από τη συλλογή «Δίχως κιβωτό»)
Post by: wings on 24 Feb, 2009, 03:53:25
Πάνος Θασίτης, Νυχτερινό

Είμαστε δυο άνεμοι νυχτερινοί
Πουθενά πάνω σ’ εμάς δε βρίσκεται ένας δρόμος
Ένα τέλος μια αρχή ένα σχήμα

Υποθέτοντας τους εαυτούς μας αγαπιόμαστε
Για τον τρόμο και τον ίλιγγο του αγνώστου μας
Για τη μοναχική συνάντησή μας πέρ’ απ’ το χνούδι του Κόσμου.
Αγάπη μου
Σεισμέ του νου μου.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Ο χορός των φτερών
Post by: wings on 19 Mar, 2009, 12:17:53
Πάνος Θασίτης, Ο χορός των φτερών

[Ενότητα Πράγματα 2]

Πιο πάνω απ’ το φεγγάρι
πέταλα ενός άνθους
που μαδά βαθιά στον ουρανό
–κανένας δεν το βλέπει–
λείψανα από τις φτερούγες ίσως
του νεκρού Αρχαγγέλου
–κανένας δεν το ξέρει–
αγέρας μας φέρνει
αγέρας μας παίρνει
είδωλα της μιας στιγμής.

*

Ακούστε το θρήνο απ’ την κοιλάδα
τ’ αγαπημένα ονόματα στα δόντια της τίγρης
τους κρίκους της ζωντανής αλυσίδας
που η αόρατη βαριά συντρίβει.
Τίποτα δεν μας εγγίζει εμάς,
μες στο γοργό δίχτυ των ίσκιων μας
τίποτε δεν απομένει.

Όταν το φως στ’ αλύγιστα κοντάρια του
σηκώνει τον ήλιο
τα εύθυμα της μέρας πνεύματα
σκορπούν στον ουρανό
γοργά απλωμένη θάλασσα κι εμείς τ’ ακολουθούμε
στήλες γινόμαστε λευκές, άνθη
στις φτέρνες του αέρα

Άνεμος πάλι μας σκορπά.

Από τη συλλογή Πράγματα 2 – Αριθμοί (1962)
Title: Πάνος Θασίτης, Ο νεκρός ποιητής
Post by: wings on 21 Mar, 2009, 23:25:14
Πάνος Θασίτης, Ο νεκρός ποιητής

[Από την ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Δεν είμ’ εδώ που ψάχνεις.

Τι γυρεύω εγώ μες στα λουλούδια
στ’ αβάσταχτο φως του φεγγαριού.

Στις αίθουσες που οι ρήτορες
εκπολιτίζουν το κοινό
με τα φαντάσματά μας.

Τι γυρεύω.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Ας υποχωρούσαν λίγο
Post by: wings on 23 Apr, 2009, 16:15:48
Πάνος Θασίτης, Ας υποχωρούσαν λίγο

[Ενότητα α']

Τι θέλουν τώρα αυτοί και μας θυμώνουν;
Τι κουταμάρες λένε πάλι για δήθεν ύποπτους συνδυασμούς
γι’ ανόμως κερδισμένα;

Είναι ζηλιάρηδες, ανάγωγοι, ξυπόλητοι πάππου προς πάππον,
πεινασμένοι –και δικαίως τέτοιοι που ’ναι–
δεν ξέρουν τι θα πει ζωή
–την πήρανε στα εύκολα ψωμοζητώντας–
και τώρα κάνουν τους ενάρετους,
παίζουν τους Ροβεσπιέρους!

*

Στο κάτω-κάτω, ας ήταν ικανοί κι αυτοί,
ας υποχωρούσαν λίγο, ας ελίσσονταν λιγάκι,
ας άρπαζαν τις ευκαιρίες, ας σπρώχναν κι ας πατούσαν στην ανάγκη
αφού κανείς δεν τ’ απαγόρεψε αυτά
–όλοι με κάτι τέτοια ζούμε και περνούμε.

Τους έξυπνους μας κάνουν τώρα;

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Νυχτερινό (από τη συλλογή «Σχιστολιθικά»)
Post by: wings on 14 May, 2009, 17:56:14
Πάνος Θασίτης, Νυχτερινό

[Ενότητα Σχιστολιθικά (1974-1979)]

Φίλε, πώς βρέθηκες εδώ, πώς στριμώχτηκες
πώς σβήνεις.

Με τον καιρό, γίναν πολλά στον τόπο και σ’ εσένα.
Μπορεί να μη θυμάσαι πια, ίσως να μη λογάριασες τι πλήρωνες
περνώντας τις στενές πύλες. Από χαντάκι σε χαντάκι
λιγόστευες ολοένα, κηλίδες κλέβαν την εικόνα
μέναν σημάδια στη φωνή, νεκρά κενά στο νου.
Με κάθε χιόνι, πέθαινε κι ένα κλαδί στο δέντρο.
Ήλιος και θάλασσα παίρναν πιο πολλά απ’ όσα δίναν.

Τώρα τις νύχτες προσπαθείς να ξεφύγεις.
Παίζεις στα χέρια σου άχρηστα κλειδιά
χαλίκια κι όστρακα από νησιά καταποντισμένα.
Μυρίζοντας φύκια, ελεείς την ψυχή σου που λείπει.

*

Άφησε πια τη θάλασσα. Έχει τελειώσει.
Και το ποτάμι άλλαξε κοίτη. Κι ο κρότος π’ ακούς κάθε βράδυ
είν’ η ξερή λάσπη που σπάνει. Στην παλιά όχθη
στρέμματα καλαμιές χωρίς φωνή νερού
λίγα δέντρα και πεθαίνουν
γλώσσες της άμμου στεγνωμένες.

Τώρα τα καλοκαίρια καίγονται μακριά.
Το παράθυρο βλέπει στον αντικρινό τοίχο και πρέπει να συνηθίσεις.
Πηγαίνοντας απ’ αυτό το τετράγωνο στ’ άλλο τετράγωνο
ό,τι απόμεινε απ’ τη ζωή σου.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)
Title: Πάνος Θασίτης, Μυτιλήνη
Post by: wings on 07 Jun, 2009, 23:29:30
Πάνος Θασίτης, Μυτιλήνη

[Από την ενότητα Τ’ αδέσποτα]

Το φεγγάρι βγαίνει απ’ την Τουρκία.

–Πες μας για τους χαμένους Έλληνες σελάνα.
Παίδες, μητέρες, φίλους.

Το φεγγάρι ξαναβγαίνει απ’ την Τουρκία.

Από τη συλλογή Σχιστολιθικά (1983)


Δράττομαι της ευκαιρίας να αφιερώσω αυτό το ποίημα στο γενέθλιο νησί του Πάνου Θασίτη και στη δεύτερη πιο αγαπημένη μου πόλη στην Ελλάδα.

Για τη Λέσβο, λοιπόν, όπου είναι ακόμα αλλιώς ωραία η αιολική σελάνα. Και για τα σοκάκια της Μυτιλήνης, όπου ακόμα θροΐζουν οι ψυχές των «απέναντι» κάθε που σουρουπώνει.
Title: Πάνος Θασίτης, Απ' το παράθυρο
Post by: wings on 30 Jun, 2009, 02:24:05
Πάνος Θασίτης, Απ’ το παράθυρο

Στέκομαι και βλέπω απ’ το παράθυρο
τμήματα σπιτιών και δρόμων,
ακούω φωνές, αποσπάσματα ομιλιών,
στίγματα που αναζητά η αίσθησή μου, απαθή∙
αθανασία ασήμαντη πραγμάτων χωρίς μνήμη
που δεν περνούν, καθώς εμείς οι άνθρωποι περνούμε.

Στέκομαι και βλέπω απ’ το παράθυρο...

Πόσο πουλάνε τα μαντίλια στο λιμάνι;
Μαντίλια γι’ αποχαιρετισμούς που φεύγουν
απ’ τα χέρια σαν πουλιά
σαν άνθρωποι που γίνανε πουλιά και μας γυρεύουν
άνθρωποι που δεν υπάρχουν πια και μεις δεν τους αναζητούμε∙
άνθρωποι μαντίλια άνθρωποι.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Ελπίδα
Post by: wings on 02 Oct, 2009, 20:06:32
https://www.youtube.com/watch?v=j5XVh8iZyyY

Θάνος Μικρούτσικος & Λάκης Λαζόπουλος: Φως, ελπίδα, ουρανός
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Ψάξε στ’ όνειρό μας (1997))


Πάνος Θασίτης, Ελπίδα

Υπάρχουν οι πηγές που γεννούν τόσ’ αεράκια
υπάρχουν δάση όπου τ’ αθώα πρωινά ανασαίνουν φίλοι∙
οι πνοές τους φθάνουν ως εμάς και μας γλιτώνουν
φέρνουν μηνύματα της χλόης και του νερού
φέρνουν την ακοή των δένδρων που τα κρατούν απ’ τη μασχάλη
παραμύθια, τα βαριά παπούτσια τους τα λιώνουν
αέρας μπαινοβγαίνει στα ριζά τους
τα κλαδιά τους γέμισαν πανιά,
οι βυθοί της θάλασσας ξυπνούνε μες στα δάση
αλλάζει τάξη ο κόσμος, αγκαλιάζεται σφικτά
χαίρεται η φωνή μας, φίλοι
δικό της το φάρδος τής ημέρας
θα βρει πίστη και θα ζήσει∙
υπάρχουν παντού ο ουρανός και τα παιδιά.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Μόνο τα μάτια σου
Post by: wings on 23 Jan, 2010, 23:04:41
https://www.youtube.com/watch?v=35YMelR8Dyc

Bill Conti & Mike Leeson, For your eyes only (Sheena Easton, 1981)

Πάνος Θασίτης, Μόνο τα μάτια σου

Τούτη τη νύχτα της σιγής και της απελπισίας
μέσα στους κύκλους τους σφιχτούς της φυλακής,
μόνο τα μάτια σου είναι δρόμος,
μόνο τα μάτια σου,
μόνο τα μάτια σου όπου γνώρισα το χάος της ελευθερίας.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Ο Καραγκιόζης
Post by: wings on 11 Apr, 2010, 14:47:42
https://www.youtube.com/watch?v=5asxyrhF6Uk

Διονύσης Σαββόπουλος, Σαν τον Καραγκιόζη (δίσκος: Διονύσης Σαββόπουλος, 10 χρόνια κομμάτια (1975))

Πάνος Θασίτης, Ο Καραγκιόζης

[Ενότητα Πράγματα 2]

Δεξιά το Σεράι αριστερά το καλύβι
στη μέση ο δρόμος
στο δρόμο το φανάρι
απ’ το φανάρι κάτω η σκιά του
πίσω απ’ το σκοτεινό βουβό πανί.
Οι θεατές χαμηλά στα καθίσματα στο δρόμο
τα λεωφορεία η Τροχαία
οι άνεργοι.

Ανάβει το φως∙
ο πρωταγωνιστής σηκώνεται μες στο κουτί του
βγαίνει
ακουμπά στο φανάρι
βγάζει το καρφί σπάνει το ξύλο
ξεκολλά το κεφάλι του
τ’ ακουμπά κάτω, λύνει τα μέλη του
ένα-ένα.
Τότε το πανί γεμίζει μ' άλλους ίσκιους,
με χέρια και πόδια που κλαίνε.
Ανεβαίνει ανεβαίνει το αίμα
το Σεράι βουλιάζει
το καλύβι πλέει.
                       
*

Όμως ο θεατρώνης φτάνει.
Σβήνει το φως
κολλά τα χέρια κολλά τα πόδια
κολλά το κεφάλι καρφώνει το ξύλο
ξεθάβει το Σεράι
κατεβάζει το καλύβι
πλένει τα αίματα
ανάβει πάλι το φως

«Άρχοντές μου!...»

Από τη συλλογή Πράγματα 2 – Αριθμοί (1962)
Title: Πάνος Θασίτης, Κατοικία στη γη
Post by: wings on 11 Sep, 2010, 16:09:25
https://www.youtube.com/watch?v=g_it8uhkmJs

Μάνος Χατζιδάκις & Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι
(τραγούδι: Λάκης Παππάς / δίσκος: Παραμύθι χωρίς όνομα (1965))


Πάνος Θασίτης, Κατοικία στη γη

Διαγράφεται σπίτι χαρωπό
άσπρο με κόκκινη στέγη, με πηγάδι και λαχανόκηπο.
Η γη αποθέτει μέσα του της ευωδιάς της το μυστικό∙
πουλάρι του δρυμού γλείφει το ξύλινο κατώφλι του τις νύχτες
φέρνει κι αυτό το μυστικό της απλής του ζωής∙
τ’ άστρα χαμηλώνουν, έλκονται μες στο νερό που αγρυπνεί.
Μπορούμε να κατοικήσουμε.

Το ποτάμι περνάει απ’ εδώ
μες από καλαμιές και θάμνους που όνομα δεν έχουν
μες από χόρτα που προσφέρουν μ’ αγάπη ό,τι έχουν
περνάει κι από μας και δε μας ξεχωρίζει.
Πλένει τα πόδια των πουλιών, τ’ άλογα ξεδιψάει
ποτίζει –όσο μπορεί– τα χωράφια
δεν έχει θρύλους μήτε όνειρα τα βράδια∙
είναι νερό
κάνει καλά τη δουλειά του
κουράζεται
κοιμάται.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Εικόνα για δυο
Post by: wings on 18 Feb, 2011, 22:28:00
https://www.youtube.com/watch?v=4WEEEtcGtP8

Γιάννης Σπανός & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Ξύπνησε η πόλη (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/07/20/kostas-papadopoulos-xipnise-i-poli-giannis-spanos-lefteris-papadopoulos-vicky-mosxoliiou-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CF%8C%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82/)
(τραγούδι: Βίκη Μοσχολιού / δίσκος: Το Σαββατόβραδο (1970))


Πάνος Θασίτης, Εικόνα για δυο

Εσύ χάνεσαι όλη μέρα, στο βόμβο που έχουνε χιλιάδες κινητήρες,
στα κυκλικά παραπετάσματα της σκόνης.
Βουλιάζεις κάτω από σειρές μεγάλα σπίτια,
στοές, μεγάλοι δρόμοι που σ’ απορροφούν.
«Σταθμός-Χαριλάου» η γραμμή που παίρνεις,
για τη φανταστική δουλειά και το φανταστικό σου σπίτι,
απεγνωσμένα.

Το σωστό πρόγραμμα απ’ έξω, μια προσωπίδα για τους άλλους.
Για σένα, πιο βαθιά η σφαγή.

Τ’ άσπρο νερό ξαφνικά πορφυρό.
Η παγωνιά φυτρωμένη στα σπλάχνα,
μαύρα μεγάλα χάσματα στο δρόμο, χαμένα όλα τα σημάδια
κι από ψηλά, ο μακρινός βόμβος της καταστροφής.
Σιγή τυλίγει στο γυαλί, το κάθε τι που βλέπεις,
χέρια και πόδια και πρόσωπα απομένουν στον αέρα,
σαν την εικόνα στην οθόνη, τη στιγμή που κόβεται η ταινία.

Στο νου πυκνή βροχή σε λιώνει.

Από τη συλλογή Εκατόνησος (1971)


Καλό ταξίδι, Πάνο Θασίτη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=24880.0)!
Title: Πάνος Θασίτης, Υπηρέτες
Post by: wings on 07 Oct, 2013, 00:18:02
Πάνος Θασίτης, Υπηρέτες

Εμείς στη στεριά, μπροστά σε κάθετα κτίσματα
Δεδομένα σημεία, άλφα μικρά και άλφα μεγάλα
Βάση για το διαβήτη που μας τρυπά
Βάση για τις συντεταγμένες του κανονιού
Βάση της αρωματοποιίας – καίτοι βρωμάμε.

Πάνω στ’ άσπρο χαρτί καρφωμένοι, ομοειδείς
Κέρματα σε φυλάκια αιμοσταγή
– Την άλλην όψη του χαρτιού συλλογιστείτε
του νομίσματος την άλλην όψη.

Όταν οι κύριοι αποσύρονται
Λύνουμε την τάξη και κοιταζόμαστε.
Έχουμε μάτια αληθινά!
Έχουμε φωνή
Χέρια ζεστά
Έχουμε σκέψη
Τα πιάνα έρχονται, γεμίζουν το ξερό πετσί μας
Οι τοίχοι διαλύονται, ορμά το φως και μας ζαλίζει
Οι στέγες ξεκολλούν
Ο ουρανός είναι τα φτεροκοπήματα όλων των πουλιών
Αιώνια γνέφει η άρκτος.

*

Όμως ακούονται βήματα: Οι κύριοι! Οι κύριοι επιστρέφουν.
Η παράβαση «όνειρο» «όνειρο φτωχό» διακόπτεται.
Μαύροι μεγάλοι χάρακες μας σκεπάζουν.

Από τη συλλογή Πράγματα (1957)
Title: Πάνος Θασίτης, Οι μουσικές να παίξουν πάλι
Post by: wings on 14 Dec, 2014, 00:12:55
Πάνος Θασίτης, Οι μουσικές να παίξουν πάλι

Το μαύρο είναι μαύρο. Τι να κάνουμε;
Όμως θ’ ασπρίζει κάπου —ελάχιστα είν’ αλήθεια—
μα κάτι θα καταφέρουμε και με το λίγο.
Θα νοικιάσουμε αίθουσες, θα κουβαλήσουμε τους οπαδούς μας,
σα δε φτάσουν οι εδώ, φέρνουμε κι άλλους, δωρεάν, από την επαρχία.
Γυμνασμένοι ρήτορες θα χτυπήσουν τις καμπάνες του κινδύνου,
φανατισμένα πλήθη θα μας χειροκροτούν κανονικά.

Οι αντίπαλοι βέβαια θα φρυάξουν.
Θα πουν πως κάναμε σκηνοθεσίες και τα τέτοια,
ήταν πλαστές οι συγκεντρώσεις μας, οι φίλοι πληρωμένοι,
πως κλείσαμε τ’ αντιφρονούντα στόματα με την αστυνομία!

Πράγματι —μεταξύ μας— θα γίνουνε κι αυτά.
Όμως εμείς δε θα το πούμε. Μήπως λεν οι άλλοι τα δικά τους;
Κι άλλωστε άλλα τώρα βιάζουν.
Βροχή τα «εύγε» νά ’ρθουν από αυθεντικούς
ελεύθερα εκλεγμένους προέδρους σωματείων και συγκλητικούς,
να πλεύσει η πόλη στο λευκό και στο γαλάζιο
—και στο χακί εν ανάγκη— οι μουσικές να παίξουν πάλι μες στους δρόμους.

*

(Σ’ αυτούς τους ίδιους δρόμους κάποιοι τις προάλλες χτυπηθήκαν
—ή κάνανε τους χτυπημένους—
τ’ ασθενοφόρα τρέξαν και τους πήραν,
τα αίματα, λιγοστά, πλυθήκανε τη νύχτα.

Άγνωστο, ποιοι ρίξαν στο ψαχνό
ή ποιοι πυροβολήσαν πρώτοι...)

Από τη συλλογή Ελεεινόν θέατρον (1980)
Title: Πάνος Θασίτης, Πρωινό
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 00:55:38
Πάνος Θασίτης, Πρωινό

Γύφτισσα ζωή
Με χιλιάδες κουδουνάκια στ’ ανεμισμένα παρδαλά φουστάνια σου
Μοσκοβολάς χωράφι και φιλί
Και σε περνούν στις χαίτες τους χαράματα στην πόλη
Άλογα γοργά ζεμένα σε γλυκοτριζάτες σούστες.

Χείμαρρε από μήλα που αλογάριαστα κατρακυλάς
Στους παχνισμένους δρόμους
Ανάμεσα στα χρυσά κρόσσια της αυγής
Και στις ξυπόλητες πατούσες των παιδιών
Γερό το χέρι νάναι πάντα
Ζωή για να σ’ αδράχνει
Καθώς η χούφτα τ’ ανυπόταχτο βυζί.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Εφηβικό
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:01:50
https://www.youtube.com/watch?v=zxNjN3Gp5Sc

Μίκης Θεοδωράκης & Μάνος Ελευθερίου, Ο άνεμος γέννησε τη νύχτα
(τραγούδι: Μίκης Θεοδωράκης / δίσκος: Αρκαδία II (1969))


Πάνος Θασίτης, Εφηβικό

Είσαι το σχήμα ανάμεσα στη νύχτα και στον άνεμο
Είσαι το βούισμα του ίσκιου μου που σέρνεται μεσάνυχτα
Πλάι σ’ αυτές τις θεόκουφες ράχες των σπιτιών
Το κουρέλι είσαι της χίμαιρας που το κρατώ στα χέρια μου
Χωρίς να το βλέπω

Είσαι τα εκατομμύρια φιλήματα μιας θάλασσας χειλιών
Ογρής πυρωμένης
Που φλοισβίζει στο μάγουλό μου το σκαμμένο

*

Εσένα φωνάζουν είκοσι χρόνια τώρα
Κάτι αμολόγητοι στίχοι που ανεμίζουν τεντωμένοι στης φλέβας το σκοινί
Και σε γυρεύουν σ’ όλα τα παράθυρα της άνοιξης
Σ’ όλες τις καταιγίδες
Σ’ όλα των προγόνων τ’ αγκαλιάσματα
Να ’ρθεις να σαρώσεις τον ίσκιο μου
Για να ’σαι ο ίδιος ο εαυτός μου
Κι όταν εσύ πεθάνεις να πεθάνω.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: Τώρα...
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:05:10
https://www.youtube.com/watch?v=vVrJFaaCHFI

Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Αφροδίτη Μάνου, Πάρε με
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ζήτω το ελληνικό τραγούδι (1987))


Πάνος Θασίτης: Τώρα...

Τώρα που κάθε ανθός πλαγιάζει στο κλαδί του
Και κανένα θρόισμα δεν πάει χαμένο
Τώρα που κανείς δε βιάζεται
Δέξου με κάτω απ’ τα θολωτά τα χέρια σου
Σαν το παλιό καμπαναριό που ανοίγεται
Στο στερνό στο πιο πιστό και στο μόνο περιστέρι του.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Πρέπει νά 'ρθει η άνοιξη
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:08:07
https://www.youtube.com/watch?v=s2lrfRn_SzM

Μανόλης Αναγνωστάκης & Μίκης Θεοδωράκης, Όταν μιαν άνοιξη
(τραγούδι: Μαργαρίτα Ζορμπαλά / δίσκος: Μπαλάντες (1975))


Πάνος Θασίτης, Πρέπει νά ’ρθει η άνοιξη

Πρέπει νά ’ρθει η άνοιξη με τ’ αμέτρητα άγουρα στηθάκια της
και με τα σκουλαρίκια της τα κρυσταλλένια
Με τα γοργά της βήματα που ξυπνάνε τις ελπίδες
Με τη γαλάζια κραυγή της
Γιατί δεν πρέπει τώρα να φωνάξω
Κι εσύ δεν πρέπει τίποτα να ψιθυρίσεις
Τίποτα δεν πρέπει ν’ ακουστεί για την ερημιά των ματιών σου
Όπου παγώνει ασάλευτη το σχήμα της η απελπισία
Για το νεκρό σου δέρμα για τα νεκρά μαλλιά σου
Για του κρεβατιού σου τα τέσσερα σίδερα
Γι’ αυτά τα νιάτα που κρέμονται στον ίσκιο σαν τ’ άδεια ρούχα εκείνων που πέθαναν
Γι’ αυτόν τον απερίγραπτο χειμώνα

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: In memoriam, I
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:13:38
Πάνος Θασίτης: In memoriam, I

Ν.Δ.

Το αίμα περνάει αδιάκοπα από γενιά σε γενιά
Στερεύει κι αναβρύζει πάλι από τις φτέρνες των αγγέλων
Στερεύει αναβρύζει στερεύει: το ξέρουμε.

Κάθε δρόμος γεννιέται με το βήμα: δεν έχει μυστικά
Το σχήμα είν’ ένας παγωμένος χώρος που διώχνει τις καρδερίνες
Ένα μικρό ευαγγέλιο κρατά το Θεό φυλακισμένο.

Γυρίζω μες σ’ ένα απύθμενο όνομα όπου πλαγιάζει η δίπλα του ανέμου
Εδώ σιντριβάνια από σιωπηλό μετάξι λούζουν τ’ αστέρια
Κι η χαραυγή ανασηκώνει το βελούδο της
Ελάφια που μοσκοβολούν φλαμούρι να διαβούν τ’ ορθάνοιχτο κορμί μου
Καθώς ονειρεύεται
Όμοιο μ’ ένα σφουγγάρι ναρκωμένο πάνω απ’ το ρίγος της πηγής.

*

Ανοίχτε τα διάφανα σπλάχνα του ήλιου
Κόψτε την πιο λαμπρή του φλέβα
Θέλω ένα σπάνιο φιτίλι απόψε να ιδώ.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: In memoriam, II
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:16:39
https://www.youtube.com/watch?v=vEb9lLuL8pY

Γιάννης Ρίτσος & Μίκης Θεοδωράκης, Ήσουν καλός ήσουν γλυκός (από το έργο Επιτάφιος)
(τραγούδι: Σοφία Μιχαηλίδου υπό τη διεύθυνση του Μίκη Θεοδωράκη σε συναυλία στο Ανατολικό Βερολίνο το 1987)


Πάνος Θασίτης: In memoriam, II

Ν.Δ.

Ήταν ένα μικρό κυπαρίσσι αυτό το παιδί
Κανένας δε θυμάται το γέλιο του
Κανείς δεν άκουσε τ’ ασήμια του να κουδουνούν σε γάργαρην αυλή
Βούλιαζε στο χώμα και το κέρδιζεν ο ουρανός με τα δειλινά του.

*

Έχω δει παντέρημες πέτρες ν’ αφανίζουν τα κύτταρά τους
Χωρίς κανείς ποτέ να τις νιώσει
Μάντεψα καταστροφές πίσω από πρόσωπα ουδέτερα
Σε κοιτάζουν όμοια μ’ ένα διάστημα απουσίας αιώνων
Μέσα σε θεόκλειστες βιβλιοθήκες άκουσα να κατρακυλάει ο κόσμος
Μ’ όλη τη γνώση του τη θλίψη του όλη
Και κείνο το μικρό κυπαρίσσι πάντα θα σημαδεύει έναν τρικυμισμένο κύκλο
Που κάποτε θα κλειστεί μέσα στο ξύλο του
Και θα σωπάσει

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: In memoriam, III
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:19:27
Πάνος Θασίτης: In memoriam, III

Ν.Δ.

Μαύρο κι άσπρο: βήμα του κόσμου και τ’ ουρανού
Δέρμα της νιότης: του μαχαιριού και του φιλιού αλώνι,
Χίλιοι κύκλοι σκοτεινοί κερδίζουνε το φέγγος της καρδιάς σου
Τρικυμισμένο μου είδωλο, μνήμη μου
Καθώς ορθή ακόμα μετράς τα δάχτυλά σου
Όλους τους τόνους της πίκρας
Ένα-ένα τα ρίγη του ιλίγγου που ιριδίζει και σ’ αδειάζει.

Αχ, φέρτε μου εδώ μια στέρια καμπύλη από φίλντισι
Να μάχεται την αιχμή και τη φθορά
Δώστε τον ουρανό στ’ αηδόνια
Και στην ιτιά ένα πράσινο κουδούνι
Να σημαίνει       Απρίλη      Απρίλη      Απρίλη...

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: In memoriam, IV
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:21:09
Πάνος Θασίτης: In memoriam, IV

Ν.Δ.

Αυτά τα δάση φυλάγουνται κάτω απ’ τις αμασκάλες της
Δίχως ύπνο πουλιού δίχως ειδύλλια στα χαμομήλια
Μόν’ ο αγέρας της αυγής σκαλίζει στο ξύλο τους τη λευτεριά του.

Έχω ένα μάτι από παλιό βουνό κι ένα κορμί αμάλαγη νύχτα
Όταν        Εκείνη απλώνει το χέρι της
Οι θάμνοι του κεραυνού χιονισμένοι γαλάζιο μάνα
Προχωρούν στην καρδιά μου.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης: In memoriam, V
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:22:24
Πάνος Θασίτης: In memoriam, V

Ν.Δ.

Δε θα γυρίσουμε πια, σ’ αυτούς τους σπασμένους διάδρομους
Με το πρόσωπο στα χέρια νικημένοι
Δίχως ελπίδα.
Σώματα αποκαθηλωμένα
Όρθια νεύρα πια κάτω από κάθε καμπάνα
Σημαίνουμε όρθρους σ’ έρημους πλανήτες
Όπου γαλάζιο χιόνι κάτω απ’ το νίκελ μιας τέλειας χαραυγής
Όπου τόποι δίχως ορίζοντα – αντηχεία των αιώνων
Όπου ψυχρά τοπία του νερού, κόψη της πέτρας
Αειπάρθενοι κύκλοι δίχως γεύση
Τα βήματά μας, τα βήματά μας από κιμωλία.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Η εκδίκηση του προσώπου μου
Post by: wings on 11 Mar, 2018, 01:27:33
https://www.youtube.com/watch?v=rJf53sSHYCE

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Επιβάτης
(τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη / έργο: Ο επιβάτης (1981))


Πάνος Θασίτης, Η εκδίκηση του προσώπου μου

Μάτια και χέρια αναπαμένα πάνω σ’ αυτό το ήμερο λιβάδι
Πάνω σ’ αυτό το πρόσωπο.
Αισθήματα κι απάτες που αμέριμνα το σημαδεύουν
Φιλίες παλιές και μίση σίγουρα για τη γνώση τους και τη ζωή τους.
Η συνήθεια του καθρέφτη
Κι η πανάρχαιη δύναμη της μέρας
Η μνήμη
παντοδύναμη σοφία των μικροαστών.
Ατέλειωτος ύπνος βολεμένος πάνω στο πρόσωπό μου.

*

Μάτια που αναποδογυρίζουν και πέφτουνε μες στα κρανία τους
Χέρι που σπαράζει κάτω απ’ το καρφί.
Μέρα ντροπιασμένη
Γνώση που κλαίει για την αφέλειά της
Μνήμη που δε μπορεί τίποτα να θυμάται
Σύγχυση, τρόμος στους καθρέφτες και στα ειδύλλια
Επιδημία και θάνατος
Απέραντος εφιάλτης πάνω στο πρόσωπό μου
Τώρα που σκίζεται
Κι από μέσα του πηδά
Εβένινο
Απελπισμένο
Αμολόγητον έρημο τ’ αληθινό μου πρόσωπο
Καθώς το φως σφυρίζει και καταστρέφεται πάνω του
Σ’ εκατομμύρια λυσσασμένα βεγγαλικά.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Ο άνεμος που ξέρατε
Post by: wings on 28 Jun, 2019, 16:11:35
Πάνος Θασίτης, Ο άνεμος που ξέρατε

Είν’ ένας συντριμμένος κύριος
Έχει χάσει το καπέλο του
Πεινασμένος άυπνος χαμένος
Δεν κουβαλά αναμνήσεις μήτε φωνές μήτε μηνύματα
Έχει να μας φέρει.
Μόνο ένα παιχνίδι μ’ άνεργα δάχτυλα
Όσο να γραφτεί μια απέραντη απουσία.

Κάποτε είχε τέσσερις δρόμους
Τέσσερις εποχές
Τρυφερός αν ήθελε
Άγγιζε όλα τα κρύσταλλα και τα φύλλα
Τα λιβάδια γονάτιζαν στο χώμα να περάσει αυτός
Κι εκείνο τ’ αρχαίο θαλασσινό κορμί
Πλαθότανε μέσα στα δάχτυλά του.

*

Κάποτε είχε τέσσερις δρόμους ανοιχτούς σ’ όλους τους μετανάστες
Τέσσερις εποχές, άπειρα πρόσωπα
Δυνατός αν ήθελε και μόνος
σφύριζε γυμνός στους παγωμένους δρόμους
πίσω από παλτά και τρομαγμένα πόδια.
Χτένι αλύπητο πάνω από ξερά δάση, σκόρπια νεύρα
και δυστυχίες ανυπεράσπιστες.
Θε μου, πόσες ατέλειωτες νύχτες
χτυπούσε την πόρτα μου να μπει και να καταστρέψει.
Συμμαζωμένος μες στο πικρό σακούλι της μοναξιάς μου
Έκλεινα τ’ αυτιά μου να μην τον ακούω.
Με πολύ κόπο άναβα γύρω μου κάτι παλιές ζεστές συντροφιές
Έσκαβα τη μνήμη μου, ξέθαβα πρόσωπα, βήματα, φωνές
Να σαλεύουν γύρω μου να ιστορούνε.

— Αυταπάτες στημένες με προχειρότητα κι απελπισία
να μην τον ακούω να μην ακούω...
Τώρα
Είναι
Ένας
Συντριμμένος
Κύριος
Έχει χάσει το καπέλο του.
Δεν ψάχνει να το βρει.
Είν’ άστεγος ας τον λυπηθούμε.
Είν’ ο άνεμος που ξέρατε...

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Χωρίς όνομα
Post by: wings on 09 Jul, 2019, 23:51:12
Πάνος Θασίτης, Χωρίς όνομα

Εδώ, στα χαμηλά, τελειώνουν τ’ άστρα
Εδώ και τ’ απόσταγμα κάθε χαρούμενης ώρας σου
Εδώ τραβιέται και μαυρίζει το πρόσωπο του Μάη
Ψάξε
Θα το βρεις μες στα κουφά νερά.

Αν θυμηθείς, έλα στις στέρφες όχθες τους που δε σε περιμένουν∙
Εδώ, κάτω απ’ τις φυλλωσιές της λάσπης με κάτι κατάστιχτα
Σκισμένα λείψανα
Θα στήσεις πάλι τον πιο παλιό ουρανό σου
Τον πιο γλυκό.

Άλλα ποτάμια τυλιγμένα σ’ ασημένιες γούνες
Κλέβουν τα όνειρά σου
Άλλα ποτάμια κλέβουν τα όνειρά σου
Κι εδώ καθίζει το αίμα σου αχρηστεμένο
Δίχως καμιά περιττή φωνή.

*

Ακάθαρτο νεύρο!
Πότε βουερό πότε παράλυτο
Αδιάφορο κερδίζεις τους αιώνες
Μαγνήτη άγγελε σε κάθε τέρμα.
Τώρα μ’ ένα πρόσωπο τόσο κάθετο
Τόσο γυμνό από έλεος και υποταγή
Ακούω τ’ ανάβρυσμά σου μέσα στο πιο διάφανο κρύσταλλο
Πάω να πιάσω τ’ άσπρο μήνυμα κάθ’ ελπίδας
Σ’ ακούω να ξυπνάς και να φτάνεις.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)
Title: Πάνος Θασίτης, Λευκές νύχτες
Post by: wings on 07 Jan, 2020, 00:02:00
Πάνος Θασίτης, Λευκές νύχτες

Ποτέ μου δεν είχα τσεκ να μοιράζω
Μήτε ετοιμοπαράδοτη ευγένεια μήτε στιλέτα
Μήτε θέσεις στους αγαπητούς συγγενείς μου: αργομισθίες.

Ήμουν πάντα ένα τέλειο στίγμα
Ένας αδιόρθωτος, όπως έλεγαν, ένας αδέξιος που δεν ήξερε
Παρά να ονειρεύεται και να περιφρονεί
Χωρίς επάγγελμα χωρίς θεό.

Πρώτη φορά που κατάφερα κάτι
Ήταν για μια υπόθεση ξένη γεμάτη περιπέτεια και φαντασία
Κι ήταν για ένα πολύ άρρωστο κορίτσι – τα μάτια του άναβαν κι έσβηναν πολύ μακριά.

Οι φίλοι μου ευκίνητοι σαλταδόροι, Εβραίοι κι επαναστάτες
Αφανίζονταν να κλαιν και ν’ αγαπούν μέσα σε μια πόλη
Από τσιμέντο και σιωπή
Κάπνιζαν χωρίς ανάπαψη
Και κουδούνιζαν άστρα στις τσέπες τους
Μέσα σε τρώγλες ιστορικές που κάποτε θα πάω και θα τις προσκυνήσω.

Γυρίζω αυτούς τους μήνες μέσα σε μια αφιλόξενη πόλη
Και ματώνω με τον σκελετό μου το νυχτερινό της δέρμα που διασκεδάζει.
Στήνω το σχήμα μου παγίδα κάτω απ’ τον ύπνο
Κάτω απ’ αυτό το κλεμμένο βελούδο των προνομιούχων.
Είμ’ ένας εμπόλεμος τάφος που ανασαίνει και προχωρεί στα θεμέλια τους
Έτοιμος ν’ αλαλάξει και να σωπάσει μαζί τους
Παντοτινά.

*

Εκείνο που θα μείνει
Θα ’ν’ ένα μαδημένο στέρνο που ορκίζομαι ήθελε πολύ ν’ αγαπήσει
Κι αυτός εδώ ο εφιάλτης
Να θυμίζει.

Από τη συλλογή Δίχως κιβωτό (1951)