Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβρεχε

Ομίχλη ψιλόβρεχε απ’ τη σήτα είχε και νύχτα
στο ρυάκι σφαγμένα τ’ αρνιά το αίμα τους ζεστό κυλούσε.

Το περίπτερο σπιούνος ή συνωμότης άνοιγε τα μάτια του χαράματα
βαδίζοντας τα χρόνια πίσω και τα αισθήματα
στο καφενείο της ιτιάς είχεν ακόμη φώτα. Άλλος έπαιζε τάβλι
άλλος χαρτιά κι άλλοι μπιλιάρδο γελώντας. Έξω
αναρωτιόταν ο χαμένος τη χασούρα του κι ο χαζός Λουκάς
με τα χέρια στα γόνατα ατάραχος για ό,τι συνέβαινε.

Σε λίγο θα ’χαμε Πρωτομαγιά.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Συντροφιά

Το σούρουπο γυρίζουν σπίτι τα νερά
αέρι δρόμοι σπαθί — στο σπίτι. Ο σκύλος
παίρνει το πόστο. Η άσπρη χαρακιά του Γαλαξία
στον ουρανό. Ώρα να φυλάξουμε καλά τ’ όνειρο
μην κρυώσει, μην λογιστεί ακόμη τα ξέφωτα.

... Καμιά φορά
πώς ξεπηδάει η σύμπτωση! Εκεί λοιπόν
στο ξέφωτο η βαλανιδιά. Τα φύλλα
της βαλανιδιάς με τα κλωνιά
κι αέρι μοιρολόι και μάνα —
κανείς, κανείς μην πει πως είναι μόνος.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Το άλογο

Στην Αθήνα Μάη μήνα τα κεράσια είκοσι δραχμές.

Κυριακή πρωί περιστέρια ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες
και στον μαύρο αχό από την αρωματισμένη φωνή του ανθοπώλη.
Θλιβερά βοσκοτόπια τεχνητών γονιμοποιήσεων, ζώα πίσω από
το μαστίγιο στα δυο σούζα και η ματιά τρία μέτρα όσο το
κόκκινο κύμα στο απέναντι ερείπιο. Εσύ πού πας
Τα παιδιά βγαίνουν περίπατο στο πάρκο φτερά δεν πουλάνε
στεφάνια πλαστικά της Πρωτομαγιάς και των μνημάτων ναι.

(Μητριά πατρίδα πατρίδα μητριά σάπια τα χρήματα στα χέρια μου
τα γρόσια σου δεν λάμπουν.) Θα περάσουμε κι εμείς τη νιότη —
βαθιά στο τέλος του καλοκαιριού θα χαθούμε... Αχ! πόλη
που με γέννησες δεν μ’ ακούς, κάθε νύχτα χτυπώ τα τείχη σου
μα οι φύλακες δεν μου ανοίγουν. Γυρίζω πίσω κόβω κλαρί
πιάνω τραγούδι να σκεπαστούν τα δάκρυα — τυφλό άλογο περπατώ
και κλαίω μέτωπο στο μέτωπό σου.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Γειτονιά

Όταν χτυπάει η πόρτα, εκείνη ανοίγει τι δε φοβάται,
οι συνήθειες δεν αλλάζουν — άνοιξαν στη γειτονιά
το Πασχαλινό τραπέζι πίνει μπίρα η Αννούλα
κι η κυρα-Τζαφέραινα με τα μαύρα ζητώντας στον
μπακάλη Nescafé. Στην άκρη του τραπεζιού
κι η κυρα-Καλλιόπη (από καιρό πεθαμένη) δίπλα της
κακοδιάθετη η Άρτεμις.
Θ’ ανοίξει αργότερα το φιλέ για το βόλεϊ και θα καρφώσει
στην πόρτα μας τον πλαστικό Μάη...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Σάββατο παζάρι

Πάνω του ο καιρός διαβαίνει οριζόντια.
Ο ντορβάς στο χέρι λάστιχα στα πόδια
και το καλό πουκάμισο με το κουμπί
στον κόμπο του λαιμού. Σαράφης
η ζωή του κι από χέρι σε χέρι
όπως η νύχτα ανεπαίσθητα κυριεύει το φως.

Πριν φύγει πίνει ρακί. Για το χωριό τώρα
ο δρόμος ωραίος. Και το πουλί της νύχτας και το σκοτάδι.
(Και το σκοτάδι.)

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ακολουθία

Το τελευταίο ζώο που μας ακολούθησε στην πόλη
ήταν το γελάδι
πώς να πάρει τα μονοπάτια του λύκου
νύχτες να πλαγιάζει στα λιβάδια με τ’ άγρια άλογα.

Έφτασε λοιπόν το φθινοπωρινό καταμεσήμερο
ψάχνοντας τον αφέντη πόρτα την πόρτα. Και
καθώς σουρούπωνε
κοντοστάθηκε σε κάποιο υπόγειο μπετόν
κατουρώντας το αίμα.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Μακρινή χώρα

Όταν πεθάνω δεν θα τ’ ακούσεις.
Οι δρόμοι κλειστοί και το νερό αμίλητο στο ποτάμι.

Όταν πεθάνω δεν θα τ’ ακούσεις — θα το μάθεις αργά
εγώ θα κρατώ συντροφιά στους νεκρούς κι εσύ
κι εσύ θα καρτερείς φιλιά και κάστανα από
τη χώρα της Ασετιλίνης!

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Θλιβερή συμβίωση

Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες στο ύψος των πολυκατοικιών
κοινόχρηστα, θυρωροί, σκουπίδια

σκάλες των έξι ορόφων τώρα
στο υπόγειο δεν μένει κανείς αλλά
πάνω του το μαγαζί με το «Ρομάντζο».

Πάλι στα διαμερίσματα 3Χ4
— είναι καλό έχει και καλοριφέρ
κι αυτό το παράθυρο.

Ρετιρέ, φωταγωγός, ασανσέρ
αντένες, ακάλυπτος χώρος
φως και νερό απ’ το σίδερο —
 
Μ’ ΕΝΑΝ ΣΤΙΧΟ ΤΟΝ ΣΤΙΧΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
ΣΑΣ ΣΒΗΝΩ. Και στη γωνιά
το γραφείο κηδειών αδίκως με καρτερεί
αδίκως τα δημόσια ουρητήρια — τι όνειρο
τι όνειρο φριχτό φίλε μου!

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ο δρόμος της Πελοποννήσου

Πόσα πράγματα ακόμη δεν ξέρεις! Παραδείγματος χάριν
ο δρόμος αυτός της Πελοποννήσου που τραβάει ευθεία για το Νοτιά
κύμα κι αεράκι γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό στους λόφους οι γαϊδάροι
διαβάζουν εφημερίδες νέα παλιά παραδείγματος χάριν.
Ξάφνου το μονοπάτι
κατάμαυρο κυπαρίσσι που σκίζει στα δυο τη γαλανή θάλασσα
τα τρεχαντήρια και τη συννεφιά στο αντικρινό βουνό —
οι φίλοι πίσω από το καλοκαίρι από σαγιάκι μαύρα πουλιά
αμίλητα χωράφια, αμίλητο άλογο, αμίλητο παιδί, αμίλητα.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Μονάχος

Δεν μπορώ τη μοναξιά
νερό και ψωμί στα μερόνυχτα να μου μοιράζει.
Θέλω τους ήχους από τις όχτες ή το πολύ πολύ
ένα πουλάκι στο αυτί μου.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Τα προσφυγάκια

Θυμάσαι τ’ όνειρο της Ευθυμίας στον κάμπο της Θεσσαλονίκης
κι από τότε δεν την ξανάδες. Ιούνιο μήνα βοριαδάκι έριχνε
κάτω τα πρώτα βερίκοκα. Από τον ίδιο τάφο σε μιαν
άλλη πλαγιά οπού το σίδερο και το ατσάλι κάνουνε πάλι δοκιμές
βγαίνει η ψυχή της Άρτεμης και συλλογιέται τα δεινά του κόσμου

— αγέννητα τόσα νεκρά παιδιά στην κοιλιά της.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, 28 Οκτωβρίου 1972

Τα νύχια μπήγω στο κορμί και λέω: δεν είναι τίποτα
μολύβι μην περάσει το ροδώνα και στα σπλάχνα καρφωθεί
στίχος αμετακίνητος ο νεκρός στάχτη πάνω στο χώμα —
να γιατί δεν αγαπώ τα κανόνια και τα μουσικά όργανα
της εποχής μου δηλαδή τη σάλπιγγα και το ακορντεόν του τυφλού
πρωί πρωί στα σοκάκια με τα πονεμένα τραγούδια.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Η απειλή

Να μην έχω νύχια να μην έχω μαλλιά
χέρια και πόδια όμως πού να βάλω;

Να μην έχω μάτια να μην έχω φωνή.
Μα πώς να σκεπάσω το σώμα;

Καθώς περπατεί σεινάμενος λαιμός λευκής περιστεράς.

Εποχή τεράτων εποχή δολοφόνων
στον καταφύγιο ύπνο καλυφθείτε
να περάσουν.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Κουρέλι

Ένα κουρέλι παίζει γύρω από τη γλάστρα
σαν πόδι γάτας — τι όνομα αύριο θα δώσω
στους δρόμους που τρέχουν με τ’ αυτοκίνητα, ποιο θα ’ναι
το φως στα φωτισμένα τετράγωνα της Κυριακής;

Τραγούδια στα χιόνια του Μαγιού η γλώσσα μου είναι στο βουνό
και τα μαλλιά τριχιά στο ανηφόρι. Τραγούδια
στα χιόνια του Μαγιού κι απάνω ήλιος λαμπρός
σ’ όλα τα μάτια. (Φοβάμαι μόνο το σούρουπο
κι η παραλία γίνεται επικίνδυνη καθώς αδύνατο είναι
να λησμονήσω ποιος είμαι.)

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Δίλημμα

Αναρωτιέμαι συχνά: στο ικρίωμα ή
στα βουνά της δόξας;

Παρ’ ότι ο θάνατος δεν είναι παίξε-γέλασε
παρ’ ότι η απελπισία απ’ το βαθύ πηγάδι
με ανεβάζει στο φως και χαιρετώ κάθε πρωί
τις κορφούλες των δέντρων
παρ’ ότι δεν έχω χέρια, δεν έχω πόδια, δεν έχω μάτια
δεν έχω φωνή σ’ αγα
σ’ αγα
(σ’ αγαπώ ήθελα να πω). Και ψαρεύω αντίστροφα
το φεγγάρι. Δηλαδή, παπαρούνες όλου του κόσμου
ενωθείτε...

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)