....γιατί μόλις σε δω για μια στιγμή,
δεν μπορώ πια να αρθρώσω λέξη:
αλλά η γλώσσα μου γίνεται κομμάτια και,
κάτω από το δέρμα μου,
γλιστράει απότομα μια λεπτή φωτιά:
τα μάτια μου χάνουν το βλέμμα τους,
τ' αυτιά μου βουίζουν,
ο ιδρώτας αυλακώνει το κορμί μου,
ένα ρίγος με κυριεύει σύγκορμη
γίνομαι πιο χλωμή κι απ' τη χλόη και,
λίγο ακόμη,
θα 'λεγα πως πεθαίνω.
Μετάφραση: Βασίλης Παπαβασιλείου (;)
μόλις στρέψω και ιδώ σε ξεψυχάει
κι' αποσβήν' η λαλιά μου,
σαν τη γλώσσα μου κάτι να τσακίζει
σιγανή φλόγα τρέχει το κορμί μου,
θαμπωμένοι δεν βλέπουν οι οφθαλμοί μου,
κι η ακοή μου βουίζει,
ιδρώτ' από τα μέλη μου αναδίνω,
κι όλη τρέμω, πιο πράσινη στο χρώμα
κι' από χόρτο, και λέω πως λίγο ακόμα
και νεκρή θ' απομείνω.
Μετάφραση: Π.Λεκατσάς
Ο άνδρας αυτός είναι ίδιος με θεό
αυτός που και σε θωρεί γλυκά
καθώς κι εσύ γερτή του ψιθυρίζεις
και του γελάς ερωτικά.
όμως εμέ, στα στήθη μου η καρδιά
σπαράζει (ορφανή)
και, όταν σε βλέπω, απότομα
μου χάνεται η φωνή.
Ν’ αρθρώσω λέξη δε μπορώ
η γλώσσα μου κομμάτια.
Θολά τα πάντα γύρω μου θωρώ
για να σε δω δεν έχω μάτια.
Και μια λεπτή -λεπτή φωτιά διαπερνά το δέρμα,
βόμβος ηχεί στα αυτιά μου δυνατός,
(στις φλέβες μου επάγωσε το αίμα)
και σύγκορμη με περιλούει ο ιδρός,
τρεμούλα μ’ έχει πάρει
γίνομαι τότε πιο χλωμή κι απ’ το χλωρό χορτάρι
και φαίνομαι απ’ το θάνατο ελάχιστα ν’ απέχω.
ωστόσο πρέπει να τολμώ
(λύση άλλη δεν έχω)
στα ανθρώπινα μια και είμαι βυθισμένη…
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=63987