Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου

[wings]

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Υπνοβάτης

Κάθομαι εδώ μες στους τοίχους
Και δεν ακούω
Στο μυαλό μου ορμάει η θάλασσα
Και πιο πολύ δε βλέπω
Χάθηκαν στα μαλλιά της Κασσάνδρας οι ουρανοί
Εφημερίδες, σκουπίδια, τηλεόραση
Και τραβάει το ποτάμι θολό φαρμακωμένο

Και δεν ακούω
Μονάχα κάποιες φωνές φτάνουν
οχ μάνα μου κι όχι άλλες κουβέντες
Τις νύχτες που περνάει τ’ αεράκι στις κεραίες
Κομμάτια φεύγουν οι σάρκες μου
Βγαίνουν στους δρόμους
Χάνονται
Και δεν ξαναγυρνούν.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)

[wings]

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Μερική έκλειψη

Γεμάτη φως η θάλασσα και πέρα
Σειρά τα λιόδεντρα ανηφορίζουν με τον μπάτη
Στο μυαλό μου καίγονται δέντρα και κρεμασμένοι
Κι ένας καπνός πετάγεται φτεροκοπώντας
Κάργες τότε που ράντιζαν το θάνατο
Στάχτη κι αποκαΐδια στα μάτια που βλέπουν
Το απρόβλεπτο

Μέσ’ από καμένο γυαλί πάλι ο ήλιος χαμογελούσε.

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)

[wings]

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Συμβάν

Το αίμα τους
Καθώς σπάζουν τα φράγματα χύθηκε
Προορισμένο κιόλας ν’ αρδέψει τη γη
Σα ρόδι θρυμματισμένο ιρίδισε
Σκορπίζοντας απαστράπτοντα σπέρματα
Για μιαν ανθοφορία
Σε μιαν άλλη άνοιξη που θα ’ρθει—
Να υψωθεί στον σκοτεινό ουρανό
Ο ρόδακας
Του πιο κόκκινου ηλιοτρόπιου.

Αύγουστος 1968-Μάης 1974

Από τη συλλογή Το δόντι της πέτρας (1975)

[wings]

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου, Οικογενειακή συγκέντρωση

Στραγγαλίζεται το φως κλοτσώντας τον ορίζοντα

Έπεφτε ο ήλιος στο στόμα του Αξιού ξεχείλιζε ο ουρανός ποτάμι θολό στα πρόσωπά μας

Και φώναξα
Με φωνή που βίδωνε στον πηχτό αγέρα και μπούκωνε
Φωνάζω
Κι οι σάρκες το αίμα το σπέρμα μου φωνάζουν γεμάτος ασβέστη νερό πέτρες στάχτη και ακόρεστο έρωτα μπασμένος σ’ αδιέξοδο εφτά χρονών
Φωνάζω τη γενιά μου
Καθώς οι ηλιακές κηλίδες πέφταν στη μεριά του σκοταδιού και μια θηλιά φέγγαν οι ταράτσες στρωμένες φωνές και πίσσα και ψηλότερα οι μεταλλικές κεραίες
Και φώναζα τη γενιά και ρίζα να ’ρθει κι έχυνα δάκρυα χαλάζι

Κι ήρθαν
μπουκωμένοι στο αίμα χλωμοί με τα μεγάλα μουστάκι τους σκοτωμένοι από χρόνια στις φυλακές να γυρνούν με κοντό βήμα και στα στρατόπεδα χωρίς τίποτε δικό τους στην εξορία από τους δικούς μας και τους ξένους πηγμένοι στο αίμα και στο αλάτι και τα μάτια φρυγμένα
Και πίσω ήρθαν μανάδες κι αδερφές και γυναίκες στεγνές ραγισμένες στα μαύρα πουκάμισα και ξέπλεκα τ’ αλλοτινά μαλλιά τους με χέρια σφιγμένα δάχτυλα μέσα στα δάχτυλα μόνο να λάμπουν σαν τα μπακίρια που τα τρίβανε με στάχτη

Και στάθηκαν γύρω γενιές και ρίζες απ’ την Καππαδοκία τον Πόντο και την Τραπεζούντα τον Καύκασο το Αραράτ και δε μιλούσαν

Και δε μιλούσαν κοίταγαν με τα αυστηρά πρόσωπά τους ακίνητοι σφιχτά ο ένας δίπλα στον άλλο κοίταγαν

Φώναζα και ζητούσα μια μόνο λέξη μια μόνη ένδειξη για σημάδι πως μ’ αναγνωρίζουν δικό τους αίμα δική τους φωνή

Κι ήταν εκεί ο πατέρας και πιο πίσω η μάνα που σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια και κείνος την τράβηξε κοντά κίτρινος αυστηρός και σαν κάποιος τριγμός ν’ ακούστηκε δε μιλούσαν κι είχε πέσει πια η νύχτα πάνω μας αλλά ένα φως σαν φωτοβολίδα ψυχρό και κατέβαινε φώτιζε πρόσωπα ασβέστη

Κατέβαινε το φως
Κι ακούστηκε σκληρός μεταλλικός τριγμός λύγισε η μάνα μου λέγοντας Αχ και είδα σήκωνε ο πατέρας την αραβίδα και πυροβόλησε γιατί πολύ σε είχα αγαπήσει άκουσα

Κι έπλεα πάνω από ταράτσες και μεταλλικές κεραίες σ’ ένα σκοτάδι που κολλούσε πάνω μου κατράμι: Δεν φτάνει να ερμηνεύεις έλεγα...

1973

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)

[wings]

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου: Μαγική εικόνα (I)

Γύμνωσαν
Το είδωλο από το λευκό του φόρεμα
Λαδοπράσινο πέρασαν επενδύτη
Με τσέπες μεγάλες, ζώνες γι’ άρματα
Αφαίρεσαν τα ωραία λυσίκομα μαλλιά
Φόρεσαν καπέλο με πολλά άστρα
Ακόμη το λευκό επίδεσμο αφαίρεσαν απ’ τα μάτια
Στη θέση του βάλανε γυαλιά θυέλλης
Στα αυτιά κερί-βαμβάκι
Και άρβυλα με ντοκ στα πόδια
Στο δεξί χέρι άφησαν
Όπως το θέλει η παράδοση το Σπαθί
Ενώ στο αριστερό
Δεν υπήρχε πια ο Ζυγός
Παρά απαστράπτον πολύσφαιρο όπλο
Που θέριζε
Σε μυστικές ακούοντας αποφάσεις.

1970

Από τη συλλογή Συνοπτική διαδικασία (1980)