Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η απατηλή λάμψη της κλεψύδρας

Μαζέψαμε τα πανιά.
Ρίξαμε τις άγκυρες.
Αράξαμε.
Τούτο το νησί
ντυμένο στα χρυσά
είναι το λιμάνι μας.
Κι εκείνο το παράξενο
αστραφτερό βουνό
Εμάς προσμένει!
Να γευτούμε θέλει
τα πλούτη του.
Μαγεμένοι προχωράμε...
Οι αισθήσεις μας αποκαλύπτουν
την τιτάνια μορφή μιας κλεψύδρας.
Η λάμψη ήταν τέχνασμα του ήλιου.
Παραδοθήκαμε στις ψευδαισθήσεις
που μας προσέφερε μεθοδικά
διαφοροποιώντας τα όνειρά μας.
Τα χρυσά της θέλγητρα
απομύζησαν κάθε μας κύτταρο.
Συρρικνωθήκαμε μέσα στη διαφάνειά της.
Τίποτε άλλο παρά κόκκοι άμμου
στο χωνευτήρι του χρόνου.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Πορεία προς τη γνώση

Άνοιξε τις πύλες του
ο Χωροχρόνος
μέσα στις χάρτινες σελίδες.
Με ιπτάμενο χαλί συντροφεύω
τα πρώτα βήματα της Λούσι,
την ανακάλυψη της φωτιάς,
τις πρώτες βραχογραφίες.
Συμβάλλει στο θαύμα της δημιουργίας
χειραγωγώντας τη φύση, τα ζώα.
Δίνει όνομα σ’ ό,τι δεν κατανοεί
και φοβάται: Θεός. Τον εξευμενίζει με θυσίες.
Μέσα από κόκκινα φανάρια και
πύρινους ήλιους προχωρά.
Κάτω απ’ το φως των αστεριών διαλογίζεται.
Κατανοεί τη φύση, λειτουργεί με τους κανόνες της.
Καταβαραθρώνει τους χιλιάδες θεούς.
Κρατά τον Έναν Αληθινό Ισορροπιστή
των Πάντων.
Την αέναη ενέργεια που ενυπάρχει γύρω της,
μέσα της. Μέσα σ' ένα λαβύρινθο δημιουργεί,
καταστρέφει, αναθάλλει.
Το μονοπάτι της αγάπης ψάχνει να βρει.
Εκεί η τελειότητά της θα αποκαλυφθεί.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Χειμερινή διαδρομή

Πανσέληνος χλωμή
το βήμα μου φωτίζει
σε μονοπάτια άβατα,
χειμερινά.
Ανέγγιχτη εικόνα,
απόμακρη,
συγκαταβατική,
μειδιάς
καθώς
το έρεβος αγκαλιάζεις.
Μ’ ένα στεφάνι χλωμό,
παλεύω στα σκοτάδια.
Ν’ απαλύνω την καρδιά
που ντύθηκε στης μοναξιάς
τα πέπλα.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Γλυκιά τυράννια

Σ’ ένα μπουκάλι έκλεισα
τη μοναδικότητα που ζήσαμε
μαζί, γράφοντας τ’ όνομά σου.

Το ’κανα στη θάλασσα σπονδή
να ταξιδέψει την εικόνα σου
πίσω στην κενή μου αγκάλη.

Γλυκιά τυράννια, πάρε με μαζί
στ’ απύθμενά σου βάθη.

Ολοένα και πιο ξέθωρη έρχεται
η μορφή σου κάθε αυγή,
μα σβήνει στο φως των αστεριών
αφήνοντας διάχυτο τ’ άρωμά σου.

Ο υδάτινος πύργος σου
στενεύει τον ορίζοντά μου.

Γλυκιά τυράννια, πάρε με μαζί
στ’ απύθμενά σου βάθη.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Μέσα μεταφοράς

Το τρένο φεύγει απ’ το σταθμό
κι εσύ με το εισιτήριο
παίζεις κρυφτό.

Το πλοίο σφυρίζει στο λιμάνι
–νέο ταξίδι–
κι εγώ τα ναυάγια μετρώ
που πιάστηκαν στο δίχτυ.

Τ’ αεροπλάνο γεμίζει τον ουρανό
κι εμείς αλλοπαρμένες κουκκίδες
της γης μηδενικά
τρέφουμε τα σκουλήκια της.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Τα λόγια σώθηκαν

Τα λόγια σώθηκαν.
Ζωή καθηλωμένη στο κρεβάτι.
Γύρω της ο παγωμένος αέρας
κυλά.
Εικόνες έρχονται-παρέρχονται
φωνές
Όλα τα πνίγει.
Σκέψεις αδύναμες να ολοκληρωθούν,
να ειπωθούν
Χάνονται στο βουητό του
Όλο και δυναμώνει...
... αποδυναμώνει η ζωή.
Σα φάντασμα τη σκιάζει
Ο χρόνος σαρκάζει τη σκηνή.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ανατέλλων ήλιος

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι
στον κόσμο των αισθήσεων και
των παραισθήσεων, ακροβατεί
στη λεπτή κόκκινη γραμμή
ταλαντεύεται στις γέφυρες του Madison
πλάθει, ζει τ’ όνειρο της καλοκαιρινής νύχτας.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ο πίνακας

Τέσσερις τοίχοι
Πνοή πνιγμένη στη σκόνη,
στη βοή.
Στο κρεμαστό δάσος
τα φύλλα αργοσαλεύουν.
Ο αγέρας χαϊδεύει απαλά
τη μοναξιά.
Τη σεργιανά στο πράσινο.
Αχόρταγα πίνει τη δροσιά,
το πεντοβόλημά του.
Οι τέσσερις τοίχοι
πνίγονται στη σκόνη.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αναζητώντας την κλεμμένη ευτυχία

Αναζητώ το φως
που εξέπνευσε
στης καληνύχτας
την αγκάλη.

Αναζητώ τα ροδοπέταλα
που σκόρπισαν
στ’ ανέμου την ανάσα.

Αναζητώ το χάδι σου
που έδιωχνε
της μοναξιάς μου
τα σκοτάδια.

Αναζητώ τα τέσσερα στοιχειά
με δάκρυ να μαλακώσω
μήπως αναστήσουν τ’ όνειρο
μέσα απ’ τα χλωμά σκεπάσματά τους.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Βομβαρδισμένο τοπίο

Κιτρινισμένη η χαρά
ταΐζει τα σκουλήκια της γης.
Η παγωμένη ανάσα του αγέρα
μελετά τ’ απομεινάρια.
Τα δάκρυα στέρεψαν
Τα όνειρα φοβήθηκαν
Μετοίκησαν
Άγνωστο πού
Η φωνή του κόρακα
τόσο ταιριαστή!

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Απρόσωπη κοινωνία

Με χαμόγελο διττό
ανελίσσεται ραγδαία στη χρονοσκάλα.
Φοράς γόβα-στιλέτο και
λιώνεις την «καλημέρα».
Ξεπουλάς τα όνειρά μας με δόσεις,
αφήνοντας συντρίμμια στο πέρασμά σου.
Το κόκκινό σου γάντι μοιράζει κουπόνια.
–Να ντύσω, λες, τις «ανάγκες» σας–
Τις δικές σου ανάγκες, δηλαδή.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ελπίδα ζωής

Με δέος πιάνω τη στιγμή
της συρρίκνωσής μου.
–Μια απειροελάχιστη
ανάερη ρανίδα–
Ρίχνω στον κόσμο
μια ματιά.
Τα ηλεκτροφόρα κύματά του
φωτίζουν την γκρίζα έρημο
που βοά.
Μόνο στις λιγοστές οάσεις
ακολουθούν υπόγεια διαδρομή.
Εκείνα τα σημάδια του χθες
ακόμα αναπνέουν.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Πέτρινη πόλη

Σε τούτη την πέτρινη πόλη
ο πόνος μου μένει βουβός.
Σε κάθε γωνιά της
φωλιάζει κι ένα δάκρυ.
Ενθύμιο τ’ ονείρου που χάθηκε
στα γκρίζα σύννεφα,
στους κόκκινους θολούς ποταμούς.
Σε τούτη την πέτρινη πόλη
τα σκοτάδια γυρεύω ν’ ασπρίσω
με μιαν ηλιαχτίδα δραπέτη
φερμένη από στάχτες
δύσκολων καιρών.
Τ’ όνειρο αναθάλλει
στην πέτρινη πόλη,
παλεύει το ψέμα που
λέγεται «ζωή».

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Το κενό

Μια καλημέρα αιωρείται στο κενό.
Ακολουθώ τα βήματά της.
Πνίγομαι μαζί της στην αδιαφορία
του τσιμεντένιου δάσους.
Το σύννεφο ανέγγιχτο τρέχει
αλλάζοντας σχέδια.
Η μέρα απόκαμε.
Ξεκουράζεται στη νυχτερινή σιωπή.
Κι εγώ αιωρούμενη σταγόνα
ακόμα στο κενό.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Χιλιάδες χέρια

Χιλιάδες χέρια
απλώθηκαν στη γη
το γέλιο να διαρκέσει
στην παιδική ψυχή.

Η ελπίδα στα μάτια
άσβεστη γίνεται χαρά.
Για χρόνια θα λάμπει
η παιδική ματιά.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)