Στέλλα Γεωργιάδου, Σπειράματα
Ρίμα το κρίμα με τον θυμό
δεν κάνει∙ σφιχτό στεφάνι
σ’ άδειο λαιμό. Κι ένας πνιγμός
να κρέμεται απ’ το ταβάνι.
Η εσπέρα, πέρα στα βροχερά
λαγοκοιμάται∙ δε θυμάται
ποιος είν’ εδώ. Κλαίει γοερά
και μια παντιέρα συλλογάται.
Μα εγώ αγαπάω τα σκοτάδια
ψαχουλευτά να δραπετεύω
απ’ τα σημάδια και να γιατρεύω
απελπισίες παροδικές να ημερεύω
με λέξεις χάδια.
Μικρό σπουργίτι, παιδί ισοβίτη
αναστενάζει και χειμωνιάζει
σε μια βραδιά. Σαν του αστρίτη
τον συριγμό που σε χλευάζει.
Μια πεταλούδα κόρη Ιούδα
αχ πώς χορεύει∙ σα να γυρεύει
ένα φιλί. Με ροζ βερμούδα
και λάγνα γέλια, φως παζαρεύει.
Κι εσύ μισείς τ’ αεροδρόμια
Σ’ αναμονές αποκοιμιέσαι
και πεζοδρόμια. Κι αναρωτιέσαι
ποιες τροχιές σ’ έχουν ξεχάσει
σ’ ονειροδρόμια.
Από τη συλλογή Αμφίβια εγώ (2015)
