Αυτό το φαινόμενο υπάρχει σε όλες τις ιβηρορωμανικές (ισπανική, πορτογαλική, γαλικιανή) και σε πολλές γαλλορωμανικές γλώσσες (καταλανική, οξιτανική). Υπήρχε και στην Ιταλική (τοσκανική) μέχρι τον 18 αι., εκεί όμως εισαγόταν όχι το e-, αλλά το i- (π.χ. istazione, istato κ.ά.). Στην Τουρκική συμβαίνει το ίδιο (π.χ. istasyon < γαλλ. station, istimbot < αγγλ. steamboat κ.ά.). Η Περσική προσθέτει το e-, η Βασκική το e-, η Αραβική το i-... Η Φινλανδική, εξάλλου, αφαιρεί το s- όταν αυτό ακολουθείται από σύμφωνο (π.χ. tyyli < σουηδ. styl, tikku < σουηδ. sticka κ.ά.).
Πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο δεν ανέχονται αρχικό /s/ + σύμφωνο. Επειδή στην Ινδοευρωπαϊκή αυτά τα συμπλέγματα θεωρούνται πολύ χαρακτηριστικά, εικάζεται ότι η πρόσθεση που απαντά σε σύγχρονες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες (π.χ. Ισπανική) οφείλεται σε μη ινδοευρωπαϊκές, ίσως υποστρωματικές επιδράσεις.
Ανάλογα ζητήματα προκύπτουν και με το /r/ σε αρχική θέση, σε κάποιες γλώσσες (π.χ. Βασκική, αρχαία Ελληνική: πβ. βασκ. Erroma < ιταλ. Roma, ή τη δασεία πάνω στο ρ- στην αρχαία Ελληνική, που υποδηλώνει μια ιδιαιτερότητα στην προφορά του αρχικού ρ, μάλλον όπως το ουαλικό rh).