Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Βελόνες
Όχι, ποτέ δεν ήμασταν
τελείως προετοιμασμένοι.
Γι’ αυτό και στο μεταλλικό
κουτί για τα μπισκότα
καιρό τώρα φυλάγαμε
όχι κλωστές και δαχτυλήθρες
αλλά βελόνες κάθε είδους και μεγέθους.
Βελόνες του ραψίματος
–σχιζότανε ο μύθος σου
κι οι αποτρόπαιες ρωγμές
έξω απ' το σώμα σου σε έχυναν–
βελόνες γραμμοφώνου
–παράφωνες ηχούσαν τελευταία οι προσευχές
και συστηματικά απουσίαζε
απ’ την ορχήστρα ο μαέστρος–
βελόνες για ενέσεις
–έτσι, για την τιμή των όπλων
να μη φανεί πως μια παρ-αίνεση
που η ελπίδα θα ’θελε
εμείς την αρνηθήκαμε–
ακόμα και πευκοβελόνες
– εύφλεκτες και ολισθηρές
σε απειλούσανε με πυρκαγιά
ώσπου στρώμα, σεντόνια, μέτωπο
και τρυπημένα χέρια
λαμπάδιαζαν και τότε
–ο σωθείς
γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;–
Όμως εγώ
μόνο μια ήττα ήξερα, μπαμπά
κι αυτήν
όσο κι αν το παλέψαμε
στάθηκε αδύνατο να μην την υποστούμε.
Από τη συλλογή Όροφος μείον ένα (2008)
Η συλλογή είναι καινούρια. Μόλις κυκλοφόρησε. Μυρίζει ακόμα τυπογραφείο.
«Του πατέρα μου» γράφει στην αφιέρωσή της η Ευτυχία Λουκίδου και ονομάζει τη συλλογή «Όροφος μείον ένα».
Ναι, θυμάται το υπόγειο (τον όροφο μείον ένα) ενός νοσοκομείου, εκεί όπου κάνανε ακτινοθεραπεία στους άλλους ασθενείς και στον πατέρα της. Και τον θρηνεί. Και συνεχίζει να πονάει μαζί του. Μόνο που τώρα πια έχει συμφιλιωθεί με τη λύπη της, κατευνάστηκε η οργή της για τ’ άδικα της ζωής κι απέκτησε ανοσία στο φόβο για καθετί μοιραίο, αφού όλα τούτα τα δεινά γίνανε δεύτερο πετσί της που οι βελόνες δεν το τρυπάνε πια τόσο εύκολα. Θα περάσει, όμως, καιρός κι αυτό το δεύτερο πετσί θα ξεφλουδιστεί και θα πέσει μόνο του – φαινόμενο νομοτελειακό, ίσως και θέλημα θεού. Γιατί εγώ μια νίκη ξέρω, κορίτσι μου, τη νίκη της ζωής, κι αυτήν, όσο κι αν το παλέψεις, θα σταθεί αδύνατο να μην την πετύχεις.
Αλήθεια, ο λυτρωθείς γράφεται με ήτα, Ευτυχούλα;