Μελίτα Τόκα-Καραχάλιου, Ωδή στη ζωή
Απ’ τις κυψέλες του άπειρου, τις ανεξιχνίαστες,
μύρια σκορπάς αρώματα στην αγκαλιά της Γης,
Ζωή!
Η ξεγνοιασιά της νιότης σου
του χρόνου την ανέμη κλώθει
Με σαϊτιές υπέρλαμπρες
μελλούμενες φυλλωσιές κυοφορείς
Τα μεγαλόπρεπα βουνά
με ονείρων ιριδισμούς στεφανώνεις
Πες μου,
γιατί στερεύει ο κρατήρας της ψυχής
κι οι υάκινθοι σωπαίνουν,
γιατί τα περιστέρια δεν φτεροκοπούνε πια
κι η χλόη τρεμοσαλεύει;
Ζωή,
Κόρη συμπαντική
σαν Παναγία,
νιότη αιώνια,
τον πόνο, τη χαρά, τον θάνατο,
το ανθρώπινο πεπρωμένο κεντάς.
Από τη συλλογή Η νύχτα γεννιέται υγρή (1997)