Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η Ιθάκη

Τα σύννεφα γλάροι λευκοί
καράβια μόχθου συνοδεύουν.
Όνειρα, ελπίδες, πάνω στ’ άρμενα
αργοσαλεύουν.
Μέσα απ’ απύθμενα σκότη ξεπηδούν,
σε κάποιο μουράγιο την εκπλήρωσή τους
αναζητούν.

Πρόσκαιρες οάσεις στο διάβα τους
θα βρουν.
Των Σειρήνων το νησί
απατηλή υπόσχεση γλυκολαλεί.
Σβήνεται η μνήμη στη χώρα του λωτού,
αλίμονο όσοι παρασυρθούν.
Μέσα στην πεζότητα θα απορροφηθούν.

Στο πλήρωμα του χρόνου σαν αστραπή
το όνειρο θα ξαναφανεί.
Θ’ αναρωτιέται η ανήμπορη ψυχή
πώς άφησε να την παρασύρει
των Σειρήνων η ηδονή
και χάθηκε η Ιθάκη
στου μύθου το μονοπάτι.

Ευτυχισμένος όποιος το βρει,
στην αγκαλιά της μέσα μακάρια
θα σβηστεί.
Η Ιθάκη πάντα προσμένει
να δώσει μορφή
στ’ ονείρεμα κάθε ψυχής.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η ματιά

Μέσα στην καθημερινότητα
γυμνάζω τα μονοπάτια του μυαλού
για να αγγίξω την αινιγματική μορφή
που ακολουθεί το βηματισμό
των χρόνων μου.

Εισβάλλει στην ψυχή μου
στο κορμί μου.
Στα σύννεφα και σε απάτητες
βουνοκορφές
συχνά μ’ αρμενίζει
κι άλλες φορές –τις πιο πολλές–
στ’ απόνερα της βροχής
βαθιά με καταποντίζει.

Συχνά αναρωτήθηκα
πώς να ’σαι;
Μα εγκλωβίζεις τη σκέψη
και το βλέμμα μου
κάθε στιγμή που σ’ αναζητώ
στα δίχτυα της ρουτίνας.

Χιλιόμορφη ματιά
προσπάθησα τόσες φορές
να σ’ αγγίξω,
μα γίνεσαι σκιά και
χάνεσαι στης μέρας
το σκοτάδι.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λευκό φως

Πειραματόζωο το κορμί
με μέσα τεχνητά
προσπαθούν να επαναφέρουν
την ψυχή.
Δεν αντιλαμβάνονται τη χαρά της.
Τινάζει τα φτερά της, γύρω τους
πετά. Πετά και γελά.
Τρέχει να δώσει και να πάρει
της συγχώρησης το φιλί.
Για τελευταία φορά να ξαναδεί
αυτούς που αγάπησε πολύ
σε τούτη τη ζωή.
Με αέρινο φιλί τούς αποχαιρετά
και χάνεται.
Χάνεται στο φως της ειρήνης.
Εκεί όπου οι ψυχές
γαλήνια μπορούν
να διαλογιστούν,
τα λάθη τους να δουν.
Με σύνεση μόλις οπλιστούν
σ’ ανύποπτη στιγμή
πάλι θα ενσαρκωθούν.
Στον αέναο κύκλο της ζωής
αφετηρία και προορισμός
είναι το λευκό φως.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η μέρα φεύγει

Το μονοπάτι τραχύ.
Η ανάσα βαριά.
Μια πέτρα.
Στάση; Ναι.
Η ματιά πισωγυρνά.
Αναλογίζεται. Άραγε τι;
Βυθίζεται όλο και πιο βαθιά,
πιο βαθιά, πιο βαθιά.
Καληνύχτα.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Το τρένο

Κάποιο ηλιόλουστο πρωινό
ταξίδι ξεκίνησε παρθενικό
ένα τρένο στο σταθμό.
Κάθε στάση ένα συν και πλην,
δίχως εισιτήριο επιστροφής.
Πρώτο βαγόνι, πρώτος σταθμός,
κλάματα, γέλια, ξενοιασιά.
Δεύτερο βαγόνι, δεύτερος σταθμός,
αγωνιώδη σκιρτήματα καρδιάς.
Τρίτο βαγόνι, τρίτος σταθμός,
αγχωμένο τρέχει ολοταχώς.
Ξάφνου αδιαπέραστο τείχος
μπλοκάρει τις ράγες, δυστυχώς.
Μετέωρα αιωρούνται τα όνειρα στο κενό.
Είναι ο τέταρτος σταθμός.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Χάρτινο καράβι

Πάνω στο χάρτινο καράβι
αποθέσαμε όνειρα και ελπίδες.
Στην αθέατη θάλασσα σεργιανούν
ψάχνοντας απάνεμο λιμάνι
μήπως και γίνουν αληθινά.

Μακριά από κέρινες ηλιαχτίδες
φονιάδες καιρούς,
αναζητούν της ψυχής τους
τη λύτρωση στις χρυσαφιές
της μέρας ανταύγειες.

Στο αληθινό καθάριο φέγγος
θα βρούμε την παιδική μας
ταυτότητα εκτός κι αν...
αν μας τυφλώσει το φως.

Σαν την αρχαία Σφίγγα,
στον αλλοτριωμένο μας παράδεισο
θ’ αναζητάμε
του Οιδίποδα τη Θεία χάρη
να δώσει στη ζωή μας απαλλαγή.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Φυγή

Με τη μηχανή μου παρέα
τρέχουμε.
Τρέχουμε να βρούμε
ό,τι ονειρευτήκαμε.
Των κοράκων η βοή μάς τρομάζει.
Στήνουν παγίδες στον δρόμο.
Σύμμαχός τους ο χρόνος
αδυσώπητα μας κυνηγά.
Ο κόσμος απόμακρος, ξένος.
Φυγάδες της πραγματικότητας;
Ναι! Δειλοί; Ίσως!
Εμείς τρέχουμε. Τρέχουμε παρέα.
Η μηχανή μου κι εγώ συντροφιά.
Βρέχει. Οι ουρανοί προσπαθούν
να καταστρέψουν τις παγίδες.
Ο άνεμος με περιπαίζει.
Φέρνει τ’ όνειρο κοντά,
μα δεν αφήνει να τ’ αγγίξω.
Η μέρα φεύγει μαζί μας.
Η νύχτα πέφτει σιωπηλά.
Τ’ άστρα... κρυμμένα μυστικά.
Ένα αστέρι γλιστρά.
Το κύμα υψώνεται για να το φτάσει.
Η στροφή θέλει να το αγκαλιάσει.
Μια σκούρη κηλίδα πάνω στον αφρό...
τ’ όνειρο γελά.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Το νησάκι

Πέτρινα λευκά περιστέρια,
στο ονείρεμα της θαλασσινής
ματιάς τους, ταξιδεύουν
σε τόπους και χρόνους μακρινούς.
Στις λιθόστρωτες ρούγες
μία μία ξεδιπλώνουν
τις μνήμες του χθες.

Το κάστρο, αγέρωχος φύλακας
στο αιώνιο παρόν,
μετρά ηλιοβασιλέματα, ανατολές,
πάθος γεμάτα, όνειρα, καημούς
που άνθισαν κι έσβησαν
σε ηλιόλουστες ακρογιαλιές
και σε απόκρημνους βραχογιαλούς.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Εικόνα ψευδής

Με βλέμμα ανέκφραστο
μέσα από παλ σατέν
προβάλλουν κέρινα κορμιά.
Απόκοσμες, μακρινές
κάπου στο κενό
παγώνουν κάθε τους μυστικό.
Τα φώτα της ράμπας πέφτουν,
αλλάζει το σκηνικό.
Φιγούρες απλές καθημερινές
ο χρόνος πάνω τους ρυτίδες
κουβαλά.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Έπαρση της ψυχής

Πόθησες της ύλης την ηδονή,
θρονιάστηκες σε σάρκα θνητή.
Ατενίζεις ανατολές-δειλινά,
μα τι νόημα έχουν όλα αυτά;
Στο διάβα του κάθε λεπτό
τη φθορά της ύλης κουβαλά.
Φυλακίστηκες στης έπαρσής σου
την «ιδανική» θέση.
Κύματα πόνου γοργά σκεπάζουν
τα μετρημένα σπυριά ευτυχίας.
Από τούτο το εύθραυστο κορμί
θέλεις τόσο ν’ απαγκιστρωθείς!
Να κυλήσεις ανώδυνα και γοργά
στην ουράνια γαλήνη.
Άλλον πόνο δεν αντέχεις.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λέξεις

Λέξεις
Της σκέψης καρποί
γεύσεις μοιράζετε ζωής.
Της φαντασίας είστε τα κλειδιά,
της ρουτίνας σπάτε
τα γόρδια δεσμά.

Λέξεις
Του πάθους ανθοί
στη σαγήνη σας
ντύνετε το γυμνό κορμί.
Του μυαλού είστε στολίδια.
Στων αισθήσεων την ιαχή
δονείτε αιθέρια
το σώμα μα και την ψυχή.

Λέξεις
Της ελπίδας φτερά
στη λάμψη της μέρας
αναζωογονείτε την ευαίσθητη καρδιά.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Όνειρο

Θέλω ν’ αγγίξω τη ματιά σου,
στη σκέψη σου να κατοικήσω,
τα όνειρά σου να διαβώ
κι αν με ποθεί η καρδιά σου
θα γίνω της ζωής σου φυλαχτό.

Λαθραία θα εισβάλω στη ζωή σου,
μια νύχτα με αστροφεγγιά.
Σα γεύονται οι φλόγες μου
το κορμί σου
μία-μία θα σβήνουν
απ’ τα δικά σου τα φιλιά.

Μοιραίο πάθος της ζωής μου
σαν μου πεις «σ’ αγαπώ»
με μια μονοκονδυλιά θα σβήσει
η κόλαση που ζω.
Η συνέχεια μαζί σου
θα ’ναι παράδεισος μοναδικός.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αντέχω

Αντέχω το κρύο, τη ζέστη,
τον ήλιο, τη βροχή,
ίσως και τον πόνο στο κορμί.
Την αλήθεια αντέχω τη σκληρή.
Αλλά στο ψέμα να ζω;
Όχι! Δεν το μπορώ.
Τα νεύρα μου να καταρρακώνονται,
την ψυχή μου να κομματιάζεται
κι εσύ ν’ αδιαφορείς.
Να υπόσχεσαι και ν’ αθετείς.
Εκμεταλλευτή.
Όχι! Δεν αντέχω.
Να ξεφύγω απ’ τα δίχτυα σου πρέπει.
Όμως σ’ αγαπώ, υποκριτή.
Πάντα θυμάμαι την πρώτη
που κάναμε διαδρομή.
Και λέω: Δεν μπορεί, θ’ αλλάξει.
Γελιέμαι, ονειρεύομαι; Δεν ξέρω.
Στη σκόνη που ρουφώ. Δεν ξέρω.
Αντέχω;

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Μ’ ανέμου ορμή

Σείστηκε αίφνης ο ουρανός.
Μ’ ανέμου ήρθες ορμή.
Ενστάλαξες μέσα μου
νέα πνοή.
Στης λάμψης σου το φως
έγινε ο ήλιος σκοτεινός.
Μέσα σε μια στιγμή άλλαξες
την τροχιά της γης.
Στο χάρτη έδωσες νέα μορφή.
Σε υπόγεια τώρα διαδρομή
τη σκέψη μου εσύ οδηγείς.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Φτερό

Πολύχρωμο να ’μουνα φτερό,
στολίδι της θάλασσας τον αφρό.
Με του ήλιου το φως να φεγγοβολώ.
Ν’ αρμένιζα σε πέλαγα, ωκεανούς,
να ’βλεπα τόπους εξωτικούς.

Σαν ξεσπά θαλασσοταραχή
περήφανος καπετάνιος
θα στέκω ψηλά εκεί,
του αέρα να πνίγω την οργή
με των κυμάτων την γαλήνια ιαχή.

Γέφυρες οι εκβολές, να θαύμαζα
κι άλλες της γης ομορφιές.
Παρασυρμένη απ’ του ανέμου τη βοή
από ψηλά θα χαιρετώ τη γη.

Πριν τ’ όνειρο τελειώσει,
λιμάνι απάνεμο να βρω
στον κόρφο των αγαπημένων
να γίνω θέλω φυλαχτό.

Από τη συλλογή αιωρούμενο νησί (1999)