Χρήστος Ντάλιας

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Θεία τιμωρία

[Ενότητα Οπτασίες]

Πάντα βαθύς ο πόνος της ζωής.
Πλήθος τα πάθη μες στο αίμα ριζωμένα,
μέρα και νύχτα στην καρδιά μας τριγυρνούν.
Γυρτός ο Σατανάς σε χρυσό θρόνο
με τ’ άσαρκα τα χέρια
φλογισμένα
τα σπλάχνα μας πυρώνει
με τον φθόνο.
Άχαρη ζήση!
Στης αγάπης τ’ άγιο βήμα
λίγοι να σώσουν τις ψυχές τους πάνε
δίχως να τρέμουν
μπαίνοντας στο μνήμα...

Μα, όταν σημάνει της Κρίσης η ώρα
και βγούνε αγνάντια τ’ ακόλαστα πάθη
μπροστά στου Δίκαιου τ’ αλύγιστο χέρι
ένας στον άλλον το βάρος θα φέρει.

Σαν στίφη στις φλόγες φρικτά πληγωμένοι
θα κλαιν οι κακούργοι ζητώντας συμπόνια.
Κι ως πια σε σκοτάδι πυκνό θα βρεθούνε,
ο ένας του άλλου τη σάρκα ξεσηκώνοντας
στης κόλασης μέσα τ’ απύθμενα βάθη
θα πλέουν μες στο αίμα θρηνώντας αιώνια.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Σύννεφα

[Ενότητα Οπτασίες]

Σύννεφα μαύρα τ’ ουρανού, της κόλασης αδέλφια,
που αγκομαχώντας σα θεριά την μπόρα προμηνάτε,
της πικραμένης σας ψυχής το ριζικό ποιος τάχα
να ’χει χαράξει μυστικά στο κλάμα σαν ξεσπάτε;

Ποιος μες στα βάθη τα πλατιά μάγος τρανός του κόσμου
στέκει κοντά σας και κρυφά την ώρα του θανάτου
τ’ ακριβό δάκρυ μιας ζωής βαριάς, τυραγνισμένης,
μας ξαναφέρνει μες στον νου στη γη μας εδώ κάτου;

Σύννεφα μαύρα σιωπηλά, τ’ απείρου ταξιδιώτες,
στο ρυθμικό το γύρισμα του χρόνου, θά ’ρθει τάχα
κάποια καινούρια, δίχως σας, να ξαναφέξει μέρα,
μ’ όλο το ρίγος της χαράς για μια στιγμή μονάχα;
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Δέηση

[Ενότητα Οράματα]

Έλα, Χριστέ, ξανά και σώσε μας.
Νύχτα βαθιά
Μες στο σκοτάδι του θανάτου
Χαροπαλεύοντας
Κι αγκομαχώντας η ψυχή βαριά στο κλάμα
Το θεϊκό σου προσδοκά μόνο το θάμα.

Ονειροπόλοι της ζωής πλήθος χυμένοι
Μέσα στις στράτες,
Σαν τους Μάγους με τα δώρα,
Υμνολογούνε τ’ όνομά Σου μες στη χώρα.
Μα κι όσοι απόμειναν στους δρόμους τσακισμένοι
αμαρτωλοί
Κοιτούν ψηλά στον ουρανό
τ’ αστέρι που σπιθίζει φωτεινό.

Έλα, Χριστέ, ξανά και σώσε μας.
Μαύρες οι σκέψεις στης ζωής το πανηγύρι
Ξέχειλο δίνουν στον καθένα το ποτήρι∙
Κι ως την ψυχή την έρμη πληγωμένοι,
Βαδίζουμε σκυφτοί σαν κολασμένοι.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Οι ποιμένες

[Ενότητα Οράματα]

Πάναγνοι, ζώντας μέσα στη φύση,
δίχως μιαν έγνοια μες στην καρδιά,
πρώτοι οι ποιμένες πήραν το βρέφος
στην αγκαλιά.

Ένας Θεούλης ανάμεσά τους
ήρθε στη γη τους να γεννηθεί
που όλος ο κόσμος τον λαχταρούσε
για να σωθεί.

Ένας Μεσσίας νέος, σα θάμα
φάνταζε μπρος τους, αληθινός∙
μέσα στη φτώχεια τώρα να ζήσει
σαν πιο αγνός.

Στ’ άυλο είδαν το πρόσωπό του
το γλυκό φέγγος νέας ζωής
να ξεπροβάλλει σαν ηλιαχτίδα
της χαραυγής.

Μ’ άπειρους πόθους πλημμυρισμένοι
βάλαν το χέρι τους στην καρδιά
και μες στο στήθος, τους πονεμένους
νιώσαν βαθιά.

Νιώσαν στο στήθος τους πονεμένους
και καρτερώντας ένα Αρχηγ΄
βάδιζαν χρόνια αλυσοδεμένοι
με τον σταυρό.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Οι Μάγοι

[Ενότητα Οράματα]

Προσκυνητές ξεκίνησαν τρεις Μάγοι της Χαλδαίας,
στης φτωχικής της φάτνης σου, Χριστέ, το θείο φως,
μ’ ένα τους άστρο, οδηγό, λαμπρό της Ιουδαίας.

Σμύρνα κομίζοντας, χρυσό και λίβανο για δώρο,
γονατιστοί τ’ απίθωσαν στα πόδια Σου, Χριστέ μου,
νέας θρησκείας λειτουργοί να γίνουν μες στη χώρα.

Κι όπως βουβοί θαυμάζανε, με βλέμμα φωτισμένο,
το χαμογέλιο της ψυχής στα χείλη Σου ν’ αστράφτει,
φριχτό μέσα τους ξύπνησε, θαρρείς, το Πεπρωμένο...
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Σταυρωθήτω

[Ενότητα Οράματα]

Ούρλιαζε στην πλατεία μπρος, κύμα το πλήθος.
Κι οι Φαρισαϊκές οχιές
τα δόντια τρίζοντας, τη σάρκα να καρφώσουν
ψηλά ζητούν οι σταυρωτές.

Χλωμός στην όψη, μα γαλήνιος στην ψυχή Του
γλυκοκοιτώντας τον λαό,
τη στράτα νιώθει της ζωής να κρυφαστράφτει
πάνω στου χρέους τον Σταυρό.

Φτωχοί στο Πνεύμα! Δίχως τύψη στην καρδιά τους,
λες και θανάτωναν φονιά,
προς τον Πιλάτο μ’ ένα στόμα «Σταυρωθήτω!»
κράζαν εκείνοι μ’ απονιά.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Σταυροί

[Ενότητα Οράματα]

Στον λόφο του Κρανίου τρεις Σταυροί
μπηγμένοι στέρεα ’πά στη γη, σα φονικά μαχαίρια,
ν’ αγκαλιαστούν λες μοίρονται στου πόνου τη σιγή
με τα καρφιά στα χέρια.

Στη μέση του Χριστού γλυκιά η Μορφή
γυμνή κι αιώνια Αλήθεια φωτισμένη
και δίπλα των ληστών η καταχνιά πηχτή
στον βούρκο μέσα τυλιγμένη.

Σαν ήλιος μες στα νέφη της ζωής
γυρνώντας προς το Δύσμα το κεφάλι,
– Δύσμα, του λέγει Εκείνος δυνατά,
προχώρα προς την Πόλη τη μεγάλη.

Στον λόφο του Κρανίου τρεις Σταυροί
μπηγμένοι στέρεα ’πά στη γη στο νοτισμένο χώμα
σαν τρεις σκιές φαντάζουνε στου πόνου τη σιγή
μαύρες σκιές ακόμα...
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Η ταφή

[Ενότητα Οράματα]

Τ’ άχραντο σώμα κρεμασμένο ’πά σε δυο ξύλα σταυρωτά
του μυστηρίου την όψη επήρε στην ύστερη κραυγή.
Σείστηκε η γη∙ κι απ’ το σκοτάδι μπρος στα μνημεία τ’ ανοιχτά,
γεννιότανε η ζωή.

Κι όπως στεκόσουν άφωνος, δίχως πνοή, το βράδυ
σίμωσαν γύρω στον σταυρό δειλά παρθένες θείες,
τ’ αμόλυντο της πίστης τους να σου προσφέρουν χάδι
στερνό, οι Παναγίες.

Τότε χλωμός, με μύρα του Νικόδημου αλειμμένος,
στο ευωδιαστό του θάνατου το στρώμα πλαγιαστός,
κλείστηκες μ’ ένα λίθο για τρεις μέρες ξεγνοιασμένος,
σαν μέγας Σιωπηλός.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Μυροφόροι

[Ενότητα Οράματα]

Μόνες στο σκότος της νυκτός,
κατάμονες,
τα μύρα τα ευωδιαστά
στα χέρια τους κρατώντας,
άφωνες,
πονεμένες βάδιζαν
οι μαυροφορεμένες.

Μες στο σκοτάδι
το διπλό, της νύχτας και του τάφου,
σ’ έκταση θεία, μυστική,
θρηνώντας τον χαμό σου
εζούσαν τ’ άφραστο δράμα Σου,
Χριστέ,
σαν να ’ταν στο πλευρό Σου.

Μα, την ταφόπετρα άξαφνα
σαν είδαν κυλισμένη
κι επί του μνήματος
Άγγελο φρουρό
φωτολουσμένο
– Για μας, είπαν, δεν τ’ άξιζε
Χριστέ, να γεννηθείς
και στον πικρό Σταυρό
με χλευασμό
σκληρά να καρφωθείς.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας, Ανάσταση

[Ενότητα Οράματα]

Ανάσταση! Και στις ψυχές των πονεμένων
στις ραγισμένες τους καρδιές
χαράς κι ελπίδας το λουλούδι
ας ξανανθίσει μ’ ευωδιές.

Γυρτοί απ’ το βάρος μιας οδύνης
πλούσιοι, μεγάλοι και φτωχοί,
«Χριστός Ανέστη» ας ξαναπούμε
γιομάτοι φως μες στην ψυχή.

Και στης αγάπης τ’ Άγιο Βήμα
που το ρημάξαν οι καιροί
καινούριο τώρα ας γίνει θάμα
να φωτισθούνε κι οι λαοί...
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (1)

[Ενότητα Εικόνες]

Απόψε στης νυκτός κρυφά τη μυστική αρμονία,
μες στου φωτός την πλήμμυρα, στην έναστρη βραδιά,
το πνεύμα ανήσυχο άπλωσα προς τ’ ουρανού τα πλάτη
κρατώντας μες στα χέρια μου με κόπο την καρδιά.

Για το στερνό κι αγύριστο ταξίδι του θανάτου,
για μια ζωή που πέρασε ποιος μας ξανά θα ειπεί!
Σάμπως καινούρια πρόσχαρη ζωή μάς περιμένει
στου τάφου πέρα τη φρικτή κι αιώνια σιωπή;
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (2)

[Ενότητα Εικόνες]

Σταυροί σπαρμένοι, ξύλινοι, μες στα μνημεία τα σκαλιστά,
φτωχές ψυχές στον λήθαργο της ξεγνοιασιάς σας τώρα,
που ταξιδιώτες σέρνεστε στ’ Αγνώστου την περπατησιά,
πέστε μου εσείς φτωχές ψυχές, πού πάτε, σε ποια χώρα;

Κι όταν τη νύχτα παγερό πλακώνει το σκοτάδι
πάνω απ’ τα μνήματα βουβό, στην κρύα τη βραδιά,
πέστε μου εσείς φτωχές ψυχές στον ύπνο τον στερνό σας
αν αφουγκριέστε τους θνητούς! Κι αν έχετε καρδιά...
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (3)

[Ενότητα Εικόνες]

Καμαρωτά μες στους νεκρούς τα κυπαρίσσια ξαναζώ,
που αργοσαλεύουν τις ψηλές κορφές των κουρασμένα
σα λυγερές αρχόντισσες στον γαλαζένιον ουρανόν
κι ο νους μου τριγυρνά θολός ξανά στα περασμένα.

– Εσείς, που δε σας νίκησε του χάρου η συντροφιά,
όπως βουβά θεριεύετε στου πόνου το λιβάδι,
πέστε μου δέντρα εσείς ψηλά την ευτυχία ταχιά
θα βρούμε πέρα απ’ τη ζωή, στο μαύρο το σκοτάδι;
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (4)

[Ενότητα Εικόνες]

Ρημάδια και καπνός παντού ξανοίγονται μπροστά μου.
Μέρα τη μέρα καρτερώ ν’ ανθίσουνε τα κλώνια,
τις πεταλούδες πλουμιστές να ξαναρθούν και πάλι
και ν’ ακουστούνε θριαμβικά, χαρούμενα τ’ αηδόνια.

Αλίμονο! Δε μπόρεσες, ψυχή, να ξανασάνεις,
κι απ’ το βαρύ το πένθος σου να βγεις κάποια φορά.
Της πίκρας ήπιες ξέχειλο το φοβερό ποτήρι
και τώρα πια δε σου ’μεινε κουράγιο στην καρδιά.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)

[wings]

Χρήστος Ντάλιας: Εικόνες (5)

[Ενότητα Εικόνες]

Μ’ όλο καλός που στάθηκα, το ριζικό μου θα ’ναι
απ’ τους τριγύρω, τους πικρούς να δρέπω τους καρπούς.
Κι είναι φριχτό μαρτύριο να δίνεις, μέλι, γάλα
στους άλλους, που σου πότισαν φαρμάκια και καημούς.

Μ’ αφού δεν έχεις λύτρωση μες στη ζωή την άδεια
κι ανήμπορος τα Νιάτα σου περνάς μες στην πικρία,
τη σκέψη σου αχαλίνωτη ρίχ’ την καράβι πέρα
ν’ αγκομαχάει παλεύοντας στη θάλασσα την κρύα.
 
Από τη συλλογή Περνώντας τα τρίστρατα (1952)