Συμφωνώ με τον zephyrous (αλλά όχι με τον Μπαμπινιώτη). Το συγγνώμη πρέπει να προφέρεται κανονικά [σινγνόμι], όπως ο συγγραφέας [σινγραφέας]. Ο "συγγραφέας" και τα όμοια γλίτωσαν την απλοποίηση γιατί δεν έχουν το δυσπρόφερτο -νγν. Τη γλίτωσε και ο συγγνωστός γιατί δεν είναι λέξη στα χείλη του καθενός. Από τη στιγμή που αρχίσαμε να προφέρουμε [σιγνόμι], κάποιοι το έγραψαν συγνώμη. Με τον ίδιο τρόπο γράφουμε (και κανένας δεν ταράζεται) "μπουκιά και συχώριο" και "αχ το φχαριστήθηκα" και δεκάδες παρόμοια. Από τη στιγμή που η γλώσσα επιτρέπει να γράφονται τύποι που αντιστοιχούν σε προφορά και αφίστανται της ιστορικής ορθογραφίας, τα λεξικά είναι υποχρεωμένα να τους καταγράφουν. Από 'κεί και πέρα, ο καθένας μας χρησιμοποιεί τον τύπο που εξυπηρετεί καλύτερα το κείμενό του.
Πάρα πολύ ορθή συλλογιστική και κατ' αρχήν ισχύει. Ωστόσο, θα
τονίσω ότι, αν και πράγματι τα λεξικά θα πρέπει να περιλαμβάνουν
εντός αγκυλών (και μόνο έτσι) την τρέχουσα προφορά μιας λέξης, αυτό
δεν την καθιστά σωστή ορθογραφικά, παρά
μόνο σε γλώσσες που γράφονται φωνητικά. Θυμίζω σε όλους ότι
η Ελληνική δεν είναι τέτοια γλώσσα, αλλά διατηρεί (και καλά κάνει) τη λεγόμενη
ιστορική γραφή, όπως (σε διάφορους βαθμούς) η Γαλλική, η Αγγλική, η Ρωσική, η Πορτογαλική, η Καταλανική, η Δανική κ.ά. ευρωπαϊκές γλώσσες. Ασφαλώς, το φαινόμενο της ιστορικής γραφής είναι αρχαιότατο, και απαντά και σε γλώσσες της Ασίας και της Αφρικής.
Συνοψίζοντας, καλά θα κάνει ένα λεξικό να προσθέσει τον τύπο [συγνώμη] ή, καθαρά φωνητικά [σιγνόμι], δίπλα στο ορθό
συγγνώμη, αυτό όμως δεν καθαγιάζει τον γραπτό τύπο
συγνώμη μόνο και μόνο λόγω προφοράς... Γιατί, αφού πλείστοι όσοι προφέρουν [σιγραφέας] (και μη μου πείτε ότι δεν το ακούτε συχνά), τότε γιατί να μη γράφουμε και
συγραφέας;