Next, Please
Always too eager for the future, we Pick up bad habits of expectancy. Something is always approaching; every day Till then we say,
Watching from a bluff the tiny, clear Sparkling armada of promises draw near. How slow they are! And how much time they waste, Refusing to make haste!
Yet still they leave us holding wretched stalks Of disappointment, for, though nothing balks Each big approach, leaning with brasswork prinked, Each rope distinct,
Flagged, and the figurehead with golden tits Arching our way, it never anchors; it's No sooner present than it turns to past. Right to the last
We think each one will heave to and unload All good into our lives, all we are owed For waiting so devoutly and so long. But we are wrong:
Only one ship is seeking us, a black- Sailed unfamiliar, towing at her back A huge and birdless silence. In her wake No waters breed or break.
| Επόμενο, παρακαλώ
Πάντα οπαδοί του μέλλοντος και της ανυπομονησίας διαλέγουμε τη λάθος τακτική της λάθος προσδοκίας. Πάντοτε κάτι περιμένουμε να ’ρθει, κάθε καινούρια μέρα, κι ως τότε, απ’ τον γκρεμό ατενίζουμε, μόνο μακριά και πέρα
την έλευση των υποσχέσεων που σαν αρμάδα μοιάζει— στόλος μικρός κι αστραφτερός, κι αργά όσο πλησιάζει σκεφτόμαστε: «γιατί καθυστερούν, και τόσο χρόνο σπαταλούν, τίποτα δεν τις βιάζει;»
Κι όμως, σαν φτάνουν τελικά, μαζί κι η πίκρα φτάνει· γιατί ενώ μπαίνουν πανηγυρικά όλες μες στο λιμάνι, σαν τα καράβια τα γυαλιστερά τα στολισμένα με τα σκοινιά τους τακτικά και μαζεμένα,
και με τ’ ακρόπρωρά τους σκαλιστά — στήθη γυμνά που σαν αψίδες ανοίγονται στον δρόμο μας μπροστά, ποτέ κανένα τους δεν αγκυροβολεί: Μόλις αγγίζουνε το σήμερα, γίνονται χθες κι έχουν χαθεί.
Κι όμως, εμείς πιστεύουμε πως κάποιο τελικά θα ξεφορτώσει, κι όλα τα ωραία, όλα αυτά που μας χρωστά η ζωή θα μας τα δώσει, αφού προσμέναμε τόσο πολύ, με υπομονή και πάθος. Κάνουμε, φυσικά, μεγάλο λάθος:
Μονάχα ένα πλοίο μας αναζητά, ένα με μαύρα κι άγνωστα πανιά, που σέρνει πίσω του μία σιωπή θεόρατη, χωρίς πετούμενα πουλιά. Καθώς περνά, ούτε ένα κύμα δεν σηκώνεται, ούτε ένα κύμα δεν φτάνει στη στεριά.
|