Ειρήνη Ιωαννίδου

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Τοπίο

Όλη νύχτα ούρλιαζε
ο αέρας
κάρφωνε την ακοή στο ψιλόβροχο
Να βγεις έξω ξυπόλητος
δίχως ανάσα
Να μαζέψεις τα φύλλα χούφτες
να τα φορέσεις

Δυο φορές γύρισε
γύρω από τον λαιμό του το λουρί
– Άτιμο σκυλί
την άλλη φορά θα σε αφήσω
Να μάθεις
να ελέγχεις τους φόβους

Έτσι είναι η ζωή
δεν γλιστράνε τα βήματα
αλυσίδες σέρνουν
χλιμιντρίζουν μόλις τεντωθεί το σχοινί
Μέχρι να βγεις απέναντι
σε τόπο

Τοπίο αναγεννησιακό
Γαλάζια συννεφάκια και τα συναφή

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Χειρουργική

Στρίβεις στο τρίτο στενό αριστερά
Η μαρμάρινη σκάλα μπροστά
οδηγεί στη Χειρουργική.
Το αριστερά σε καθορίζει:
όπως το αριστερό σου χέρι
η αριστερή πλευρά του θώρακα
η μέρα που γεννήθηκες

Μια σκουριασμένη πόρτα
Ο ουρανός
ξεχειλίζει
αδειάζει τα σπλάχνα του
πάνω σου

Ένα δύο βήματα ασταθή
κομμάτια δέρμα, ξερό αίμα
μάσκα οξυγόνου

Αστρικό σώμα

Μια δεύτερη ευκαιρία
ο πολυέλαιος με τα κρύσταλλα
στο κέντρο του δωματίου

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Σώμα

Σε υφαίνω
με λέξεις
σε φοράω

Ανίσχυρο
έτσι σε θέλω
απ’ τα μαλλιά να κρέμεσαι

Σε εκείνο το δωμάτιο
επί πληρωμή
Δεσμό γόρδιο
να σε λύνω

να σε κόβω

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου: Σπίτι-κιβωτός

Η βροχή έκανε το σπίτι κιβωτό
Όλα τα είδη έχουν συναχθεί για το ταξίδι
δυο πεταλούδες
Φοράς τα φτερά τους
χορεύεις

Όμως, εγώ, η εκλεκτή
προς διάσωση
– λείπει το άλλο μου μισό
Το ρολόι χτυπάει δώδεκα
Η οροφή του δωματίου λιώνει
Χαράζει
από το παράθυρο της κουζίνας
η άσπρη πετσέτα
ιστίο που ανεμίζει

Το σπίτι κινείται
–ένα τροχήλατο στην άσφαλτο–
δεμένο πάνω σου.
Ένα σαλιγκάρι βγαίνει από την πόρτα

Το μόνο που θα σωθεί

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ροζ ιβίσκος

Αλμύρα
για πάντα μαζί σου
κάτω απ’ το λευκό λινό φόρεμα

Βυθίζεσαι
Μια καμπυλότητα στη μέση του κορμιού γόνιμη
τα άκρα διαλεκτικά με το χώμα
απαριθμούν μια ήβη εκρηκτική

Άνθος
ανθεκτικό στην ξηρασία του τοπίου
πλάι σε ένα στόμα
παράλληλο με το δικό σου

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Κέντημα

Ένα πρωί σαν καλοκαίρι
θα βρω ένα ψαλίδι
και θα τα κόψω τα μαλλιά μέχρι τη ρίζα
για να φανεί ξεκάθαρο το τοπίο

στο κέντρο του προσώπου

θα βάλω ένα μάτι
να εξιστορεί τα ανιστόρητα.
Όμως, το δέρμα και στάχτη να το κάνεις
από τα περιγράμματα πάντα θα διαρρέει

θα ματώνει, όπως το δάχτυλό σου στα κεντήματα
που τα χαράματα στις τέσσερις
τα ξηλώνεις και τα ξανακεντάς
κάθε φορά με άλλο χρώμα στην κλωστή

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ερώτων αρχή

Ερώτων αρχή, ερώτων τέλος
Μεσούσης της επιθυμίας
Αναρωτιούνται και οι δύο:

ουκ εκ του ασφαλούς το ευ
και ύδωρ αρκετό για να αποσβέσει
τις πληγές ημών
και ευθύτητα αρκετή
όση χρειάζεται
για να μπεις ολόκληρος στο φως

και θάρρος
για να απωλέσεις το προσωπείο αυτό
γιατί το κρυφό
ουδέν φανερότερον του φανερού
και η σφαγή παρούσα και αμετάκλητη

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Τοπογραφία

Αναμετρήθηκα με τη νύχτα
Με το στόμα σου στο στόμα μου
Με τη γλώσσα μου στο μυαλό σου
Έφτιαξα μια τοπογραφία
εντός
και την ιχνηλατώ σαν μετανάστης
στο διηνεκές

Το χώμα σου θα ακολουθεί το δικό μου

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Κήπος

Φύτεψα δυο μάτια χθες στον κήπο
δεν μιλούσαν, περίμεναν

Τα κοιτούσα και σκεφτόμουν
– Τι ωραία μάτια
Μακάρι να ανθίσουν
του χρόνου τέτοια εποχή

Θα περάσω τον χειμώνα
ποτίζοντάς τα
με ιστορίες για τα σύννεφα
που με κατοικούν

Χθες βράδυ, τα φιλούσα
Όλο το αλάτι της γης
μαζεμένο πάνω τους

Θα καρυκεύω την ζωή μου
με εσάς, σκέφτηκα
Κάθε που θα μου λείπετε
θα τρώω τα δάκρυά σας, είπα

Και έριξα μια χούφτα χώμα

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Υδατογραφία

Κάποτε ξύπνησα μετά από χρόνια
δίχως πόδια και χέρια
Ανάλαφρη σαν παιδική υδατογραφία
με κόκκινα χείλη από τη βυσσινάδα

Είχα μια σιδηροδρομική γραμμή
για σπονδυλική στήλη
Είχα ρυάκια πάνω μου
ήχους κελαρυστούς

Όταν λέω «στάση»
θα ανταμώνουμε
εγώ θα αλλάζω χρώματα
στο ουράνιο τόξο
την ώρα που θα περνάει
το τρένο από πάνω μας

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Γαλάζια παραλία

Πάνω στην άμμο της γαλάζιας παραλίας
τα βήματά σου, ανέγγιχτα
απ’ τη φθορά του χρόνου,
ακολουθώ
και της μορφής σου
την ολόλευκη ανάμνηση
προσπαθώ να αναστήσω.
Νιώθω το χάδι του ανέμου στα μαλλιά
κι ανατριχιάζω
καθώς τη θύμηση
απ’ τα δικά σου ακροδάχτυλα
μου φέρνει.
Κοιτώ ίσια μπροστά μου στον ορίζοντα
κι αναζητώ μ’ απελπισία
την τρυφερότητα μιας οπτασίας
που τη σκέψη βασανίζει.
Είχες τη δύναμη της νιότης σου,
θυμάσαι; Κι όμως σ’ το είχα πει
πως είναι πλάνη.

Φέρνω το χέρι μου στην άκρη των ματιών
για να σκουπίσω
κάποιο δάκρυ ξεχασμένο
σ’ το είχα πει κι όμως δεν πίστεψες
είχες τη δύναμη της νιότης σου,
θυμάσαι;

Από τη συλλογή Ονειροβάτης (2000)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου: Απαγορευμένη πόλη | Τελευταίος αυτοκράτορας

Μέσα στην πόλη
της μαγείας και του σκότους
το φως της ρόδινης αυγής
σου χρύσωνε το μέτωπο.
Μυστήριο η λάμψη των κεριών
και πανδαισία, μέσα στις σκοτεινές
τις κόρες των ματιών σου.
Μαργαριτάρι άπλαστο η λύπη τους
σαν το κερί, που λιώνει και κυλάει.
Μετάξι μαύρο κι έβενος
η σάρκα της ψυχής σου
κι η λύτρωση αβάσταχτη
απ’ την αδυναμία την ανθρώπινη.
Της ιερής πόλης το κλειδί σημάδι πύρινο
χαράζει τη ζωή σου μες στις χούφτες.
Κι από τις φλέβες μαύρο μελάνι
στάζει το αίμα σου. Ψευδαίσθηση.
Μιας προδομένης εποχής ο μάρτυρας
με τον σταυρό μπηγμένο στην καρδιά σου
προχωρούσες
κι ο πόνος λευκό λουλούδι
μες στα χείλη σου μαράζωνε
κι όμως της πόλης
το θεόρατο το τείχος
δεν το διάβηκες ποτέ σου.

Ήσουν το σύμβολο
θυσία στον βωμό μιας εποχής
κι ενός λαού που δεν σε πόνεσε
ενός λαού που σ’ έντυσε
τον πλούτο και τη γύμνια.

Σημάδι ανεξίτηλο μες στην ψυχή σου
τα πολύχρωμα φτερά μιας πεταλούδας
που αιώνια θα ψάχνεις.
Μέσα στους θλιβερούς τους κήπους
των ματιών σου, της απαγορευμένης πόλης
το μυστήριο έχεις κλείσει.
Θρύλος μιας εποχής
που μόνο το σκαθάρι της ψυχής σου το χιλιόχρονο
μπορεί να μαρτυρήσει.

Μέσα στη πόλη
της μαγείας και του σκότους
το φως της ρόδινης αυγής
τρεμόσβηνε μέσα στις σκοτεινές
τις κόρες των ματιών σου...

Από τη συλλογή Ονειροβάτης (2000)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Πρόλογος

Στην Αγγελική

Υπάρχει κάτι που σαπίζει στο φως του πρωινού. Μια αγγελικούλα φυτεμένη σε γλάστρα. Καστανές μπούκλες αιωρούνται, φίδι κουλουριασμένο το λάστιχο κοιμάται στο τσιμέντο. Ίσα που πρόλαβα να αγγίξω τη ραφή στη σπονδυλική στήλη, πριν αποκτήσεις φτερά και με κοιτάξεις κλεφτά απ’ το μπαλκόνι.

Γρυλίζει το σκυλί τα απογεύματα που ξανάρχεσαι με τη βροχή.

Από τη συλλογή τα ρόδα κόβονται στα 2/3 (2023)