Μαρία Πισιώτη

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Αγάπη

Της άνοιξης τα παιδιά
μοναδική μου συντροφιά.
Με το τραγούδι τους χάνομαι
στις πράσινες φυλλωσιές
αναζητώντας τη μορφή σου.
Στο δικό σου παλμό οδηγώ
το χρόνο να κυλά.
Στη φούχτα μου κρατώ
τις στάλες βροχής,
κάθε λεπτό
να ραίνω την ύπαρξή σου.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η δύναμη της αγάπης

Χρόνε πολύμορφε, κυλάς
γεύσεις μοιράζοντας ζωής.
Αναλλοίωτη η άνοιξη εδώ
τις γεύσεις σου ντύνει
με τ’ άρωμά της.
Αγάπης μήνυμα μας στέλνει
τούτη την ιερή στιγμή.
Χρόνε πολύμορφε, κυλάς
σημαδεμένος απ’ της αγάπης
τ’ άνθη.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Στιγμές απόγνωσης

Έκανα δέηση στο σύννεφο
να σκεπάσει τη μορφή σου.
Την αντέγραψε!

Έκανα επίκληση στη βροχή
να σβήσει τ’ άρωμά σου.
Το μοίρανε στην πλάση!

Έκανα παράκληση στον άνεμο
να πνίξει την ηχώ σου.
Τη σεργιανά στον κόσμο!

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λαθραία όνειρα

Λαθραία όνειρα
καρδιές πονάνε.
Μια λέξη προσμένοντας
ένα φως μες στο σκοτάδι.

Λαθραία όνειρα
της θάλασσας ναυάγια
σε κάποιο μουράγιο
εγκλωβισμένα.

Λαθραία όνειρα
χαρτιά τσαλακωμένα
στολίζετε τον κάλαθο
αχρήστων.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Παραλογίζομαι

Παραλογίζομαι...!
Στα πάντα ρέει η μορφή σου.
Το πέρασμα του Χρόνου
τη μυθοποιεί.
Άλλωστε...
έχει την υπογραφή σου!
Παραλογίζομαι...!

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Ξημέρωμα Σαββάτου

Απλώνει τα πέπλα της
η νύχτα, ντύνοντας με στοργή
τ’ όνειρα του κόσμου.
Πλάι στο φεγγαρόφωτο ξαγρυπνώ,
μια και η θύμησή σου ακόμα μια φορά
στοίχειωσε το δικό μου.

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Κάτι αλλάζει

Αλλάζει
Το μονοπάτι
Οδηγεί
Βήμα
Σκέψεις
Σε λαβύρινθο.
Παγιδευμένη στις
Αμφιβολίες
Πλησιάζω
Στο τέρμα.
Μοναξιά
Φόβος
Βυθίζομαι
Τρεις στάλες
Τρία δάκρυα
Δικά σου!
Βυθίζομαι
Στο λευκόφωτο
Χωροχρόνο
Κρατώντας τα.
Τώρα ξέρω!

Από τη συλλογή Το υδάτινο πέρασμα του χρόνου (2001)

[wings]

Μαρία Πισιώτη: [Ηδύλη*-ακά τοπία ριγμένα στην αγκαλιά σου αφειδώς...]

[Ενότητα I]

Ηδύλη*-ακά τοπία ριγμένα στην αγκαλιά σου αφειδώς
με μιαν αχτίδα των ματιών και την ανάσα των χειλιών
ταξιδεύουν τις λέξεις στη σιωπή,
ανάμεσα σ’ εκρήξεις, αντιθέσεις, αφαιμάξεις,
τολμούν και ανυψώνονται μ’ ένα ποτήρι ζωής
χαμόγελο στην προσφορά θανάτου.
Ειδυλλιακά τοπία ριγμένα στην αγκαλιά σου αφειδώς
μέσα από το «γίγνεσθαι» βιώνουν το «εράσθαι»
και ονειρεύονται... ερήμην σου.

* «Ηδύλη»: λογοτεχνικό ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ενίοτε η Μαρία Πισιώτη.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Συνειρμοί υπό το φως Πανσελήνου

[Ενότητα I]

Η Πανσέληνος απόψε
σαγηνεύει
τρομάζει
με κάτι δικό σου.
Χαμόγελο;
Δάκρυ;
Αδιόρατο
μα δικό σου.
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Η Πανσέληνος απόψε
μαγεύει
φοβίζει.
Σκιά
μέσα απ’ τις πασχαλιές.
Η Πανσέληνος
πάνωθέ σου,
φρουρός ακοίμητος
δικός σου.
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Κι ο αγέρας
ψιθυρίζει
τ’ όνομά σου.
Παράξενο
πόσα γνωρίζει!
Σκέψεις άτολμες,
ασχημάτιστες.
Κι όμως τις ξέρει!
Και η Πανσέληνος....
Κι ο αγέρας...
Η ανάσα σου
ούτε μια
δρασκελιά.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Οι δρασκελιές

[Ενότητα I]

7 δρασκελιές:
Οι στίχοι εγείρουν την κυτταρική πνοή.
6 δρασκελιές:
Το όνειρο δομείται μέσα στην έλλογη σιωπή.
5 δρασκελιές:
Οι πολύχρωμες κορδέλες σφίγγουν τη θηλιά τους.
4 δρασκελιές:
Οι Ερινύες τρίζουν από χαρά τα δόντια τους.
3 δρασκελιές:
Η σιωπή απλώνει τα πέπλα της απομυζώντας
την εγερμένη ανάσα.
2 δρασκελιές:
Αμφιβολίες και φόβος άρρηκτοι δεσμοί.
Μία δρασκελιά:
Το απόλυτο κενό περιμένει την ένταξή μου.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Έλλογη σιωπή

[Ενότητα I]

Πόσο γλυκά αναστατώνει
η έλλογη των στίχων σιωπή!
Με μαθαίνεις, σε μαθαίνω
και ταξιδεύουμε μαζί
σε μονοπάτια του νου
κρυφά και αγαπημένα.
Πόσο γλυκά πληγώνει
η έλλογη των στίχων σιωπή!
Οι μέρες βυθίζονται σε σκέψεις
και οι νύχτες ασέληνες σκιές
αναζητούν το φως της θέωσής τους.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Διαδίκτυο

[Ενότητα I]

αφιερωμένο στον Νίκο Μητρογιαννόπουλο

Ίσως η πορεία μας
στο ντόμινο να ’ναι
προδιαγεγραμμένη.
Ίσως...
Η έλλογη σιωπή
στο χαρτί
στιγμές απόδρασης
να χαρίζει.
Κι αν πάλι ο διάλογος
με διαφωνία μοιάζει,
σ’ αυτό το απρόσωπο
ψηφιακό παραθύρι,
ας έχει έκβαση θετική
κι όχι μορφή «θανάτου».

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λευκό κελί

[Ενότητα I]

Διασχίζω το χρόνο
με βήμα αργό
σταθερό
ντυμένη το λευκό μου κελί.
Προσπαθώ να ισορροπήσω
μέσα απ’ τις εικόνες
φρίκης-χαράς
που εναλλάσσονται
γύρω του
μέσα του.
Η φρίκη υπερτερεί
σα γροθιά στο στομάχι
παραλύοντας
το λευκό μου κελί
ενώ τη σκιά μου
ενσωματώνει
άπλετο σκοτάδι.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Λευκό σεντόνι

[Ενότητα I]

Άδηλη η προέλευση του λευκού σεντονιού.
Η παραδοχή της χρωματικής του γνησιότητας
αμφισβητήθηκε μέσα από βρόχινα μυθεύματα
και αιματηρές εικασίες.
Ψευδεπίγραφη ή όχι η λευκότητά του
αναχώρησε τάχιστα.

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)

[wings]

Μαρία Πισιώτη, Η κηλίδα

[Ενότητα I]

Στα λευκά κελιά
σαπίζουν τα όνειρα
αφήνοντας μία
κηλίδα
κόκκινη
να γλιστρά
μέσα απ’ τις χαραμάδες
του χρόνου
ν’ ανασαίνεται σα
χρυσαλλίδα
τρυπώντας το «είθισται»
των δυνατών
ν’ απλώνει τα λευκά πια
φτερά της
δίνοντας πνοή
στα όνειρα των
«χαμένων εκείνων στιγμών».

Από τη συλλογή Ηδύλη-ακά τοπία; (2008)