Πες το μ' ένα ποίημα (των ποιητών της Θεσσαλονίκης)

[wings]

Εδώ και ένα χρόνο που επιλέγω ποιήματα για τούτο το αφιέρωμά μας στους ποιητές της Θεσσαλονίκης, όλοι μας έχει τύχει να αφιερώσουμε ορισμένα απ' αυτά σε κάποιο άλλο μέλος του φόρουμ ή σε ανθρώπους που αγαπάμε, έστω να εκφράσουμε τις μύχιες σκέψεις μας μ' ένα ποίημα δικής μας επιλογής ή έστω να διασκεδάσουμε ανταλλάσσοντας σχόλια έχοντας ως αφορμή κάποιο ποίημα.

Ορισμένα από τα ποιήματα αυτά δεν είναι, κατά την άποψή μου, χαρακτηριστικά δείγματα γραφής των ποιητών μας, αλλά έχουν ιδιαίτερη προσωπική αξία για όλους μας μια και αγαπήσαμε για δικούς μας λόγους κάποιους στίχους.

Από σήμερα μερικά από τα ποιήματα αυτά θα βρίσκονται εδώ. Έτσι μπορείτε πια σε γιορτές αγαπημένων σας προσώπων, για κάποιον ξεχωριστό λόγο ή, έτσι, χωρίς λόγο, να έρχεστε εδώ και να αφιερώνετε όποιο ποίημα Θεσσαλονικιού λογοτέχνη δεν έχω επιλέξει ή ίσως δεν θα επέλεγα ποτέ εγώ, αλλά για εσάς έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.

Επίσης, αν βρήκατε κάποιο γραπτό ποιητή που έχω ανθολογήσει και δεν γνωρίζετε το βιβλίο στο οποίο περιλαμβάνεται, μπορείτε να το δημοσιεύσετε εδώ ανά πάσα στιγμή.

Ας μιλήσουμε για ποίηση, λοιπόν, ή μάλλον ας μιλήσουμε μέσω των στίχων των Θεσσαλονικιών ποιητών... αξίζει τον κόπο!


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[banned]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο έρωτας όπως
 
Ο έρωτας,
όπως ακριβώς ο στίχος,
θέλει
μια σωστή δόση
σκοτάδι
για να
φεγγοβολήσει

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Β' (1996)

Αρκεί να μην τον φάει το σκοτάδι.

[wings]

Το στίχο ή τον έρωτα;

[banned]

Χάνεται ο έρωτας, μένει ο στίχος. Να λάμπει στο σκοτάδι.

[wings]

Χάνεται ο έρωτας, μένει ο στίχος. Να λάμπει στο σκοτάδι.

Να υποθέσω ότι μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο; Ωστόσο, δεν ξέρω τι είναι πιο πολύτιμο - ο έρωτας ή ο στίχος; Και ποιος θα μπορούσε να κρίνει; Άσε που θαρρώ πως όλοι μας θα προτιμούσαμε να «φεγγοβολήσουν» και τα δυο, όχι;

[banned]

Να υποθέσω ότι μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο; Ωστόσο, δεν ξέρω τι είναι πιο πολύτιμο - ο έρωτας ή ο στίχος; Και ποιος θα μπορούσε να κρίνει; Άσε που θαρρώ πως όλοι μας θα προτιμούσαμε να «φεγγοβολήσουν» και τα δυο, όχι;

Μα, και τα δυο φεγγοβολούν. Όταν υπάρχουν. Απλώς ο έρωτας είναι από τη φύση του προορισμένος να χαθεί.

Το ποίημα, ποιος ξέρει; Χωρίς καμία αμφιβολία, για μένα πιο πολύτιμος είναι ο έρωτας. Το ποίημα που γράφει η άνοιξη.

[wings]

Μα, και τα δυο φεγγοβολούν. Όταν υπάρχουν. Απλώς ο έρωτας είναι από τη φύση του προορισμένος να χαθεί.

Το ποίημα, ποιος ξέρει; Χωρίς καμία αμφιβολία, για μένα πιο πολύτιμος είναι ο έρωτας. Το ποίημα που γράφει η άνοιξη.

Για μένα είναι και τα δυο πολύτιμα, το καθένα με τον τρόπο του, αλλά δύσκολο να τα πετύχεις μαζί - αυτό εννοούσα όταν έλεγα για το φεγγοβόλημα και των δύο.

[banned]

Νίκος Μυλόπουλος, Οι λέξεις
 
...
Κι οι λέξεις ...
Αμέτρητες μικρές ερωμένες
Που σκοτώνουν αλύπητα
Σαν τις χαϊδέψεις.
 
Από τη συλλογή Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005)

Μ' αρέσει αυτό το ποίημα καθώς και ο τίτλος αυτής της συλλογής. :-)

O Nίκος Μυλόπουλος είναι οφθαλμίατρος, παλιός συνάδελφος και φίλος του Βασίλη Ιωαννίδη. Όπως λέει ο ίδιος, άρχισε να γράφει ποιήματα εντελώς παρορμητικά πριν μερικά χρόνια, ήδη σε ώριμη ηλικία. Είπαμε, «το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο για να γεννηθεί...»

Ο Νίκος μπήκε στον χώρο της ποίησης με μεγάλο σεβασμό και κάποιο δέος, πράγμα που σημαίνει πολλά για το ήθος του ανδρός αλλά και για την ποιότητα της ποιητικής του εργασίας. Διάβασε προσεκτικά και διδάχτηκε πολλά. Υπήρξε η σπάνια εξαίρεση στον κατακλυσμό των ανίδεων που εκδίδουν ποιητικές συλλογές κάθε χρόνο.  

Κι εμένα μου αρέσει ο τίτλος αυτής της συλλογής αλλά και το ποίημα.  

[wings]

Πολύ μ' ευχαριστεί το γεγονός ότι συμφωνούμε και πάλι. Ενδιαφέρουσα είναι η πορεία του Νίκου Μυλόπουλου.

Να σου πω, άλλη φορά να μην αργείς τόσο να μου απαντήσεις γιατί ένιωσα ότι μόνη μου μιλάω, μόνη μου τα διαβάζω, κοινώς τζάμπα σκέφτομαι και χαίρομαι. :-)

[banned]

Αυτό ακριβώς επισήμανα πριν ένα λεπτό στη συζήτηση για τον «ηλιοπότη». Ότι εσύ τα γράφεις, εσύ τα διαβάζεις, εσύ απαντάς, εσύ χαίρεσαι, και γενικά η ανθολογία τείνει να γίνει self-service.

Και να λείπουν οι προσβλητικές παρατηρήσεις, ε; Άκου «συμφωνούμε και πάλι»!

[wings]

Δεν σας ξαναμιλάω [για λίγες ώρες]. Κάκιωσα. Άκου να μου πει την ανθολογία μου μπακάλικο...

[banned]

Ε, τώρα συμφωνούμε πραγματικά. Θεέ μου, είναι αλήθεια; Είσαι αληθινά φιλεύσπλαχνος; Δεν το πιστεύω ότι δεν θα ξαναμιλήσει.

[F_idάνι]

Εμένα μου αρέσει κι αυτό:

Τόλης Νικηφόρου, το χώμα παραμένει χώμα

το χώμα σιωπηλά συνθέτει τα μαγικά του κόσμου.
πουλιά κρυμμένα στα φυλλώματα,
το ρίγος στην επιδερμίδα σου,
πάνω απ' τα θαμπωμένα μάτια μας αστέρια.
όμως το χώμα παραμένει χώμα.
το φως που πρόσκαιρα αναδύεται,
στο χώμα πάντοτε επιστρέφει.
στο χώμα καταφεύγει η μνήμη
και χάνονται τα ονόματα,
στο χώμα πάλι ανθίζουν τα μυστικά του κόσμου

Από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας (2007)

[banned]

Μα γιατί να σου αρέσει αυτό το ποίημα, Έφη μου; Αυτό είναι ένα ποίημα θλιμμένο κι εσύ είσαι τόσο νέα, εσύ πρέπει να «ονειρεύεσαι ταξίδια». Άσε με να σου αφιερώσω ένα πιο χαρούμενο ποίημα γραμμένο πριν είκοσι τόσα χρόνια για την Ισιδώρα.

Τόλης Νικηφόρου, γράμμα

                                         στην Ισιδώρα

συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα
σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών
και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα
να στροβιλίζονται στον κήπο σου
σαν ανοιξιάτικες νιφάδες
είσαι καλά;

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[F_idάνι]

Α!!! Ευχαριστώ, ευχαριστώ! Έχω ποίημα με αφιέρωση!

Πάω να ονειρευτώ ταξίδια!