Πριν ένα μήνα περίπου, σ' αυτό το νήμα μιλούσαμε για ψευδαισθήσεις και για αυταπάτες. Μια μεγάλη και παρήγορη αυταπάτη είναι για τη μοναδικότητα μιας γενιάς. «Οι τελευταίοι των Μοϊκανών», οι «ανεπανάληπτοι», κ.ο.κ. Από μια άποψη όλοι είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι. Και όλα. Βλέπε και Ηράκλειτο. Από μια άλλη όμως, κατά τον Παρμενίδη, τίποτα ουσιαστικά δεν αλλάζει.
Η γενιά της Ε.Π.Ο.Ν. και η πρώτη μεταπολεμική ποιητική γενιά (Αναγνωστάκης, Κύρου, Θασίτης, Φωτιάδης αλλά και Λειβαδίτης, Πατρίκιος, Κατσαρός, Δούκαρης, και τόσοι άλλοι) ήταν μια σπουδαία γενιά. Εμπνευσμένη, αγωνιστική, προοδευτική, ελπιδοφόρα. Μια γενιά που τσακίστηκε μαζί με τα όνειρά της. Και σήμερα όμως, με εντελώς διαφορετικές συνθήκες, το λέω με βεβαιότητα, υπάρχουν σπουδαία παιδιά. Όπως υπήρχαν και πριν από τη γενιά του Θασίτη. Θα υπάρχουν και αύριο. Μπορεί να μην τα ξέρουμε, μπορεί να μην τα αναγνωρίζουμε, μπορεί να τα συγκρίνουμε με πράγματα ανόμοια της δικής μας εποχής, αυτά όμως υπάρχουν.
Οι Μοϊκανοί δεν χάθηκαν, κι αν χάθηκαν, θα ξαναγεννηθούν. Αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής.