Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Γέλιο
Το Γέλιο ένα πρωινό, που καθόταν σκεφτικό
Συνάντησε τη Θλίψη, τον Φόβο, τον Θυμό
Σπάραξε η καρδιά του, ένιωσε πανικό
– Πο πο τι θλιβερό! ξεφώνισε
Κάτι πρέπει να κάνω, να συμπαρασταθώ
Χάρισε στη Θλίψη χρώματα φωτεινά
Αγκάλιασε τον Φόβο με έγνοια, τρυφερά
Και άκουσε τον Θυμό πολύ προσεκτικά
– Αγαπημένη μου Χαρά, ικέτευσε
Αγκάλιασέ τους! Έχε τους από κοντά!
Κι άρχισε τα γέλια και τα χαχανητά
Ξεθάρρεψε η Θλίψη και χαμογέλασε δειλά
Κι ο Φόβος κι ο Θυμός εγελάσαν τρανταχτά
Ξάφνου, όλα φανήκαν μικρά και κωμικά
Το Γέλιο, ευτυχισμένο, χαχάνιζε τρελά
– Γελάτε, γελάτε βρε παιδιά!
Το γέλιο κάνει καλό και είναι μεταδοτικό
Γέλαγαν τότε όλοι νέοι, γέροι, παιδιά
Κι απ’ το πολύ το γέλιο τράνταξ’ η γειτονιά
Τα σύννεφα σκορπίσαν, κελάηδησαν πουλιά
Από τη συλλογή Συναισθηματικό αλφαβητάρι (ποίηση για παιδιά, 2009)