Άννυ Κουτροκόη, Αυτά
Μία φορά κι έναν καιρό...
Βούλιαζ’ η γη
καράβι αβύθιστο
που νόμιζα πως ήταν
τα χρώματ’ όλα φλέγονταν
ένας ατμός το πλοίο
κι η κουπαστή που ήσουν εσύ
μ’ αποχαιρέτησε
δάκρυ το δάκρυ ξύλινο.
Ποιο φως το βλέμμα μου ορίζει
μες στην ωχρώδη σύγχυση;
εκεί που λέω ρήμαξ’ ο κόσμος πάει
σώμα, τον βλέπω, ν’ ανακτά
ανάστημα να ορθώνει.
Ποιος άνεμος τον φόβο μου σαρώνει
μες στον μεγάλο πανικό;
που τρέμω, μια σπίθα έμειν’ η αγάπη
φωτιά, τη νιώθω, να ξεσπά
λόγος να με ματώνει.
Βαρκούλα μου παντός καιρού
άνοιξε τα πανιά σου
σε θάλασσα απρόβλεπτη
λαίμαργα τα νερά της,
τον τελευταίο θάνατο
είπαν εσύ θα έχεις
βαρκούλα μου παντός καιρού
ελπίδα βαπτισμένη.
Κι όλοι θα ζήσουνε καλά
μα πάντα εμείς καλύτερα.
Δημοσιευμένο στο περιοδικό Πάροδος, τεύχος 4 (Ιούλιος 2004)
