Κατερίνα Καριζώνη

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Η Αλίκη πέθανε πριν από χρόνια

Μην εμπιστεύεστε τα λόγια της Αλίκης
μας έλεγε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ τα απογεύματα
πίνοντας ήσυχα τσάι
απ’ την απύθμενη τσαγιέρα του.

Ίσως να ’ταν στα όνειρα
η αιτία που βρεθήκαμε
κι η χώρα των θαυμάτων ένας ερειπωμένος κήπος
που αόριστα διακρίνεις ή δεν διακρίνεις
πίσω απ’ το παράθυρο.

Ίσως να μην αντέχουμε στα θαύματα, Αλίκη
στην κάπνα των ανύπαρκτων σταθμών
στη βεβαιότητα πως δεν θα έρθεις
καθηλωμένοι σε παγκάκια παραδοχής
περιμένουμε τον τελευταίο νυχτερινό επιβάτη
κι ας είναι και ο νέγρος θερμαστής.

Γιατί η Αλίκη πέθανε πριν από χρόνια
με ειδοποιούσαν
και μέναν ανεπίδοτα όλα τα γράμματά μας
– δεν σταματήσαμε βέβαια να της γράφουμε.

Στη χώρα των θαυμάτων
κάνει κρύο τις νύχτες
όπως στην έρημο, μας έλεγε ο Χάμπτυ-Ντάμπτυ
ρίχνοντας λοξές ματιές στο άδειο ωρολόι του

μετά βούλιαζε στην πολυθρόνα και χανόταν.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Το ραντεβού με την Αλίκη

Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να το θυμόμασταν
χωρίς διάθεση σχολιασμού
κι εκείνη να ’χε από καιρό πεθάνει
φορώντας τα κίτρινα σκελετωμένα γάντια της
σε κάποιο σταθμό του Άμστερνταμ
ή στη Θεσσαλονίκη
την ώρα που άλλαζαν τα δρομολόγια των τρένων.

Κι όμως Αλίκη
πόσες φορές ξεκινήσαμε να ’ρθούμε
πόσες φορές εγκαταλείποντας τα λιγοστά υπάρχοντά μας
αποχαιρετώντας φίλους
και συνήθειες χρόνων
ανάμεσα από συντριμμένα φώτα
κι αναποδογυρισμένες φωνές
ώσπου όλα τα ’παιρνε ένας τρελός βαρδάρης.

Ίσως να μη θυμόμασταν πια
το ραντεβού με την Αλίκη
ίσως να ’ταν κι αυτό μια πρόφαση
μέσα στις άλλες.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Εκ Δαμασκού

Πάντα θα πηγαίνω σ’ εκείνη την όαση
γυρεύοντας τα ίχνη του μικρού Αλαντίν
ανάμεσα σε καθρεφτισμένα νερά
και είδωλα μελαψών φελάχων.

Στη γραμμή του ορίζοντα
θα σε βλέπω να έρχεσαι
και να χάνεσαι
μετά θα με σκεπάζει η κινούμενη άμμος.

Πάντα θα πηγαίνω σ’ εκείνη την όαση
εκεί που είδα μια μέρα τον θάνατο
ντυμένο έμπορο εκ της Δαμασκού.

– Μα εμείς δώσαμε ραντεβού
στη Βόρειο Θάλασσα, του είπα
τι γυρεύεις εδώ
στη μέση της Σαχάρας;

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Χανς και Γκρέτελ

Όπως πριν χρόνια ο Χανς και η Γκρέτελ
είχαν χαθεί στο δάσος με τα μεγάλα δέντρα
και τον νεκρό ξυλοκόπο
έτσι πιασμένοι από το χέρι θα χαθούμε.

Πώς πέθανε ο ξυλοκόπος δε θα μάθουμε
άλλωστε πάντα έτσι συμβαίνει με τους ξυλοκόπους
και τα μεγάλα δέντρα
κι όπως γράφουν τα παλιά παιδικά βιβλία
χρόνια τα συνεργεία διασώσεως
θα ψάχνουν για δυο μικρά παιδιά
μα εμείς θα έχουμε γεράσει
διασχίζοντας το δάσος.

Το μόνο που θα μείνει ως το τέλος
είναι εκείνη η παλιά σου λαιμαργία για τα γλυκά,
έλεγε η Γκρέτελ με πειρακτικό ύφος
μετά βυθιζόταν στους κύκλους της φωνής της
όπως σε πηγάδι.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Το νόμισμα

Κάπου κάπου
διακρίνω να γυαλίζει στο σκοτάδι
ένα νόμισμα
κάτι σαν διαίσθηση
ένα θολό προμήνυμα
για κάποια ανέλπιστη συναλλαγή
μα σαν το αγγίζω
το νόμισμα χάνεται.

Το πρωί
το ξαναβγάζω από την τσέπη μου
μαζί με άλλα κέρματα για το λεωφορείο
και μ’ αυτό πληρώνω το εισιτήριο
για τη συνηθισμένη διαδρομή.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Πρόσκληση σε δείπνο

Λοιπόν, να ξέρεις
πως τίποτα δεν άλλαξε από τότε
τις νύχτες ακούμε τους βάλτους
να καταπίνουν τα άλογα
μιλάμε σιγά, γράφουμε ποιήματα
ζούμε όλο και πιο πολύ αποκλεισμένοι.

Γι’ αυτό
πάρε μαζί σου δυο τρεις φίλους
κι έλα απόψε
θα στρώσουμε το τραπέζι πιο ψηλά
να μην το φτάνουν οι πεθαμένοι
θα ξεφλουδίσουμε τον ουρανό
θα δειπνήσουμε με αστέρια.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Γκιούλιβερ

1.

«Η περιπέτεια πέθανε»
μας τηλεγράφησε ο αναρχικός
της γειτονιάς μας.

Στα βόρεια της Άνοιξης
υπάρχει μια κοιλάδα
υπάρχει ένα νόημα από πουλιά
υπάρχει μια βλάστηση
που αναζητά την ευθύνη της.

Η μνήμη είναι η ενοχή του χρόνου
και το άλλοθι
κι εσύ ένας πρίγκιπας εγωιστής
που δυσπιστεί και συστρέφεται.

Στα βόρεια της αγάπης μου
κυλάει ένας ποταμός
που εκβάλλει στο μέλλον
εκεί σ’ ένα δέλτα
μας περιμένει κάθε απόγευμα ο Γκιούλιβερ
γερασμένος και τυφλός
με το σάπιο καράβι του.

2.

Αν σε ρωτήσουν
πες τους πως είσαι ο Γκιούλιβερ
πως δεν ταξίδεψες ποτέ σου
και πως δεν έχεις τίποτα να διηγηθείς.

Πες πως το μόνο που γύρευες
ήταν ένα δωμάτιο
με την κάπνα των ονείρων
ένα βιβλίο χρυσόδετο
να το διαβάζει μια γυναικεία φωνή
και μια εποχή
για να ζήσεις χωρίς κατορθώματα.

Μην ακούς τι λέμε στα παιδιά, Γκιούλιβερ
αυτά μας πιστεύουν.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Επιστολή

Είναι καιρός που ψάχνω προσανατολισμό
ανατινάζοντας τετράγωνα ομίχλης
μετακινώντας το περίγραμμα των βουνών
απωθώντας τη θάλασσα μέσα μου
σαν ενοχλητική συνήθεια
ενός καλοκαιριού.

Οι παλιοί μου σύντροφοι
σκορπίσανε με τον νοτιά
παίρνοντας μαζί τους τη γραμμή του ορίζοντα
εγώ κράτησα ένα βότσαλο
και τις δυο ασαφείς ευθείες
των χεριών σου.

Χτες είδα τον Γιάννη
ένα ποσοστό, μου είπε
γυρεύω μόνο ένα μικρό ποσοστό στην παραδοχή
μετά έγειρε στον τοίχο
και χάθηκε.

Είναι καιρός
που ψάχνω προσανατολισμό
ένα βαθύτερο προχώρημα
μες στην αμφιβολία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

https://www.youtube.com/watch?v=81xDXqQ0Fa8

Κατερίνα Καριζώνη, Από ένα γερμανικό παραμύθι 700 ετών

Απ’ όλες τις ιστορίες πιο πολύ
μου άρεσε εκείνη για το μικρό παιδί
που φοβόταν τον θάνατο
και δεν τολμούσε να μεγαλώσει
που φοβόταν τον πόλεμο
και δεν τολμούσε να αγαπήσει
που φοβόταν τα όνειρα και ξαγρυπνούσε.

Απ’ όλες τις ιστορίες
που αρχίζουν και τελειώνουν κάποτε
κράτησα εκείνη για το μικρό παιδί του Χάμελιν
που άκουσε μια νύχτα τον μαγεμένο αυλό
και ξύπνησε εκατό χρονών
συνεχίζοντας ανύποπτο το παιχνίδι του
στους δρόμους της πολιτείας.

Η δική μας ιστορία
διαρρέει και αδειάζει καθημερινά
μέσα σε μια θολή κι ακίνδυνη
πεζογραφία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

Βλ. Ο μύθος του παρδαλού αυλητή.

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Η απαγορευμένη σκάλα

Στο σπίτι μου είχα μια απαγορευμένη
υπόγεια σκάλα
που έβγαζε στον ουρανό.
Εκεί είδα μια μέρα έναν άνθρωπο
γύρω στα σαράντα με πέτρινα μαλλιά.
Είμαι ο πιο καλός άνεμος της ζωής σου,
μου είπε
μετά ξεθώριασε και έσβησε.

Έτσι έμαθα για σένα.

Όταν γκρέμισαν το σπίτι
πέταξαν τη σκάλα σε μια μάντρα
με σιδερικά
και σκούριασε.
Έτσι χαθήκαμε.

Κανείς ποτέ δεν πρόσεξε
τα μεγάλα κομμάτια ουρανού
που κρέμονταν από τα κάγκελα της σκάλας.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Το ξύλινο άλογο

Το φως είναι άδειο και βουίζει σαν μελίσσι
η πολιτεία πιο ανώφελη απ’ την παραδοχή
και η αγάπη ένα πηγάδι μαγεμένο νερό
σκαμμένο μέσα μου.

Νάνσυ, μου ’λεγε το καλό μου άλογο
μην πιεις από τούτο το νερό
θα μείνεις στο όνειρο
μα εγώ έδιωξα θυμωμένη το άλογο
και ήπια
και σαν γύρισα να δω είχες χαθεί
μαζί με τα ασπρόμαυρα τοπία.

Το άλογό μου ήταν ξύλινο
το λέγαν Τζακ
μικροί παίζαμε μ’ αυτό την άλωση της Τροίας
αργότερα κάηκε
μαζί με το σπίτι
και τα παιδικά βιβλία.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Η πτώση του Πέτερ Παν

Αντισταθείτε, μας έλεγε ο Πέτερ Παν την Άνοιξη
αντισταθείτε στους κανόνες της βαρύτητας
στα σκοτεινά σημεία των καιρών
κι έτριζε στα όνειρα το πέταγμά του.

Κάποτε τα εγκαταλείπει κανείς αυτά
τις αβέβαιες πολιτείες
τις ακαθόριστες θάλασσες
τον άστατο καιρό
προτιμάει ένα καλοκαίρι ήσυχο
παρέα με τον ψυχαναλυτή
ή μ’ έναν φιλικό διακανονισμό.

Αντισταθείτε, μας έλεγε ο Πέτερ Παν
ύστερα μια πνιγηρή σκόνη φυσούσε
από τον Κάτω Κόσμο και τον έπαιρνε
σφυρίζοντας.

Όπως μαθαίναμε
είχε σταματήσει να πετά
μετά από την τελευταία σκηνοθετημένη
πτώση του.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Βήχας και αιμόπτυση

Κι όμως μια μέρα
γυρίζοντας ο Πέτερ Παν
αφού πετάξει πάνω απ’ όλα τα στρατόπεδα
της χώρας
πλάι σε σκοπιές που ξημερώνουν
και σε υπεραστικές γραμμές
που δε σιγούν

θα πει
πως τίποτα δεν είδε
δεν άκουσε τίποτα
παρά μονάχα τον χτύπο του ρολογιού
ή τον χτύπο της καρδιάς μας
κοντά στο αύριο
σ’ ερειπωμένες ντισκοτέκ
όπου κοιμόταν τα βράδια.

Θα αφήσει τα μέλη του
που ’χουν βαρύνει απ’ τη σκόνη και την ώχρα
πλάι σε συντρίμμια αεροπλάνων
στο αεροδρόμιο της Μίκρας
και θα ’ρθει με το πρώτο αεράκι
φέρνοντας βήχα και αιμόπτυση.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Οι γερανοί

Κανείς δεν βλέπει
πως οι γερανοί σ’ αυτή την πόλη
μόλις νυχτώνει γίνονται πανύψηλες γυναίκες
μερικές φτάνουν ως τις ταράτσες των σπιτιών
άλλες αγγίζουν τη γραμμή του Χορτιάτη
όλη νύχτα εργάζονται πυρετωδώς
σχέδια ανατρέποντας και τοπογραφικά
ξαναστήνουν χαλάσματα, αρχαίες πλατείες ανασύρουν.
Εγώ βγάζω το σάλι μου και τις κοιτώ
έχουν μια βόρεια προφορά
και μια λάμψη από άσφαλτο στα μάγουλα
είναι και οι άρρωστοι που τις κοιτούν
απ’ τα νοσοκομεία
και για μια στιγμή γιατρεύονται
κι οι ανήμποροι της ενορίας μας
που τις παίρνουν για αγίες
κι αυτό κρατάει ως το πρωί.

Όμως κανείς σ’ αυτή την πόλη δεν προσέχει
τι στ’ αλήθεια συμβαίνει μ’ αυτά τα μηχανήματα
και τι περίεργο παιχνίδι μάς παίζουν
οι εισαγωγείς μας.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)

wings

Κατερίνα Καριζώνη, Οι αυγουστιάτικες νύχτες

Οι αυγουστιάτικες νύχτες
έχουν κάτι
από τις ελαιογραφίες του Βαν Γκογκ
απ’ τις παραμονές της επανάστασης
απ’ όλα εκείνα που δεν μπόρεσα να πω
και τριγυρίζουν μέσα μου
όπως τα αγρίμια μέσα στον χειμώνα.

Νυχτώνουνε τα πρόσωπα
πυκνώνουν οι σκιές
στα μάτια σου ανάβει ένα φως
η αγωνία.

Οι αυγουστιάτικες νύχτες
έχουν κάτι
από τις ιστορίες της Σεχραζάτ
απ’ τις κομματικές ντιρεκτίβες και τις διαγραφές
από τα ποιήματα
που δεν μπορώ να γράψω.

Από τη συλλογή Τσάι και μυθολογία (1985)