Θα αναφερθώ σε μερικά γεγονότα για να καταλάβουν οι νέοι αναγνώστες το κλίμα της εποχής, στην οποία γράφηκαν αυτοί οι στίχοι. Η οργή κατά της δικτατορίας, κατά της άκρας δεξιάς που κυβερνούσε και κατά της δεξιάς που την εξέθρεψε, δεν προερχόταν μόνο από τους αριστερούς. Μάλιστα, πολλοί παλιοί αριστεροί έλεγαν νηφάλια ότι τότε ήταν οι πιο ευνοϊκές συνθήκες για τη συνειδητοποίηση του κόσμου και για την άνθιση του λαϊκού κινήματος.
Οι πιο οργισμένοι ήταν τα «παιδάκια των αστών», στα οποία αναφέρεται ο Υφαντής. Μεταξύ αυτών κι εγώ, όπως και δεκάδες φίλοι και γνωστοί μου. Πολλοί έγιναν μέλη κομμουνιστικών κομμάτων και εξωκοινοβουλευτικών επαναστατικών οργανώσεων. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση δύο γιων υπουργού της μετέπειτα κυβέρνησης Καραμανλή που, όταν έβλεπαν να μπαίνει ο πατέρας τους στο σπίτι, έλεγαν μεταξύ τους : «Ήρθε ο φασίστας, πάμε να φύγουμε».
Ο Υφαντής ήταν ένα χωριατόπαιδο που κατέβηκε στη μεγάλη πόλη και, με την ευαισθησία, ίσως και την προφητική ικανότητα, του ποιητή, επισήμανε αυτό το φαινόμενο και τη φυσιολογική κατάληξή του. Δηλαδή, όταν η κατάσταση «ομαλοποιήθηκε», οι περισσότεροι από τους περιστασιακούς επαναστάτες επανήλθαν στη φυσική τους κοίτη. Στην τάξη τους και στα προνόμια τους. Συνέχισαν οι γνήσιοι και οι αληθινά φλογισμένοι. Και για να θυμηθούμε τον Ζαν Ζωρές: «Δεν θέλουμε τους νέους που μας έδωσε η μόδα, αυτούς η μόδα μάς τους έφερε, η μόδα θα μας τους πάρει».