Ένα πρόβλημα που σηκώνει μεγάλη συζήτηση και δεν ξέρω αν θίξατε ποτέ, είναι της λογοτεχνικής μετάφρασης και ιδίως της μετάφρασης της ποίησης. Εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με τη μουσική των λέξεων, το elusive άρωμα της ποίησης, και όχι με τη συμβατική μετάφραση. Ίσως να άξιζε να το θέσεις, Βίκυ, ως ξεχωριστό θέμα. Να αναφέρω ως ερέθισμα τον ορισμό-αφορισμό του αμερικανού ποιητή Robert Frost, "Ποίηση είναι αυτό που χάνεται στη μετάφραση". Πριν μερικά χρόνια, είχα παρουσιάσει στο Κέντρο Ιστορίας του Δήμου το βιβλίο της φίλης μου Βίλκης Αντωνιάδη με μεταφρασμένα ποιήματα γνωστών αγγλόφωνων ποιητών και τα είχα πει όλα αυτά και πολλά άλλα.
Και μια και αναφέρετε κάπου αλλού το Birmingham, έχω διασκεδαστικές ιστορίες με αυτή την πόλη. Ως προς τη μετάφραση όμως, ο καθηγητής Τζιόβας στο Πανεπιστήμιο της πόλης σε ένα άρθρο του στο Βήμα, διερρήγνυε τα ιμάτια του (με κόσμιο βρετανικό τρόπο) για τις μεταφραστικές φρικαλεότητες που διαπράττονται καμία φορά στα λογοτεχνικά βιβλία. Ανέφερε συγκεκριμμένα, τη μετάφραση στα αγγλικά του μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Κοτζιά, Αντιποίησις Αρχής. Είναι απίστευτο αλλά αληθινό. Μεταφράστηκε ως "Antipoetic principle".