Παναγιώτης Μαυρίδης

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης



Γεννήθηκε στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης το 1938. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός. Δούλεψε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και υπήρξε καθηγητής σε διάφορες τεχνικές σχολές. Είναι ομότιμο μέλος του ΤΕΕ, ενεργό μέλος της Αμερικανικής Εταιρείας Προώθησης Επιστημών (AAAS) στον τομέα της Αστρονομίας, τακτικό μέλος της Πλανητικής Εταιρείας (Planetary Society), μέλος του ΔΣ της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (2007-2009), Τεχνικός Σύμβουλος της ΧΕΝΘ. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το διάστημα 1952-1954 με δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε διάφορα λογοτεχνικά φυλλάδια της ΧΕΝ και της ΧΑΝ.

Ποιητικές συλλογές:
Έχει εκδώσει:
«Το μήνυμα του Βοώτη», 1986
«Στην ίσαλη γραμμή», 1987
«Στον αντιχώρο», 1988
«Επτά πλαστά πρόσωπα του έψιλον», 1991
«Brouillard de vers blancs», 1997
«Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις», 2004
«Αβρακώτων κλαυσίγελως», 2009
«Είδωλα και εδώλια», εκδ. Οδός Πανός, 2011
«Επί παντός επιστητού», εκδ. Οδός Πανός, 2013
«Δωρήματα και μνήμες», εκδ. Οδός Πανός, 2013

Πεζογραφήματα:
«Τζέρυ», 1992
«Μικρές και Μεγάλες Ιστορίες της Κατοχής στην Καλαμαριά» (χρονικό-μαρτυρία), 2004

[Πηγή για τη φωτογραφία, το βιογραφικό και την εργογραφία: BiblioNet]

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:

• Απέναντι στης άρνησης το φόβο... / Το μήνυμα του Βοώτη (1986)
• Ό,τι δεν ξέρω δεν υπάρχει... / Το μήνυμα του Βοώτη (1986)
• Υγρές πνοές στο σκοτάδι... /Το μήνυμα του Βοώτη (1986)
• Ψηλάφισα το πρόσωπό σου... /Το μήνυμα του Βοώτη (1986)
• Έκλεισα το παράθυρο στο σήμερα... / Στην ίσαλη γραμμή (1987)
• Όταν μιλούν τ’ αστέρια... / Στην ίσαλη γραμμή (1987)
• Ψάχνω, σε νέα πρόσωπα... / Στην ίσαλη γραμμή (1987)
• Στον αντιχώρο (II) / Στον αντιχώρο (1988)
• Ένα ταξίδι και επτά νόστοι / Επτά πλαστά προσωπεία του έψιλον (1991)
• Η επιθυμία παίζει κρυφτό... / Επτά πλαστά προσωπεία του έψιλον (1991)
• Μια ψευδαίσθηση και δύο όνειρα (1) / Επτά πλαστά προσωπεία του έψιλον (1991)
• Λόγος πρώτος (Α) / Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)
• Λόγος πρώτος (Ι) / Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)
• Λόγος δεύτερος (ΙΑ) / Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)
• Λόγος τρίτος (ΚΑ) / Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)
• Λόγος τέταρτος (ΛΑ, ΛΒ) / Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Λόγος πρώτος (Α)

[Ενότητα Λόγος πρώτος (Όντα)]

Α

Ακτινοβόλα κάτοπτρα ασίγαστης φωτιάς,
πύρινοι τύποι
πρωτοψυχών γεννήτρες
του όντος τη συνείδηση μορφώνουν.
Σκιές παρθένου δάσους,
τρόμου σαγήνη
δυσδιάκριτων τεράτων βρυχηθμοί
της γνώσης το υπόβαθρο λαξεύουν
 
Από τη συλλογή Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Λόγος δεύτερος (IΑ)

[Ενότητα Λόγος δεύτερος (Γνώση)]

IΑ

Πέτρα αχάρακτη πλατιά,
γέννημα τ’ ουρανού,
της γης θεμέλιο
γέλιο και θρήνος∙
δάκρυ βροχής, δροσοσταλίδα
στη λεία επιφάνεια λαμπυρίζουν
πριν των θεών το μάτι φωτερό προβάλει
πριν απλωθούν μακρόσυρτες σκιές.
 
Από τη συλλογή Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)

[wings]

0

Παναγιώτης Μαυρίδης, Ένα ταξίδι και επτά νόστοι

1
                               
Στην απροσδόκητη στιγμή της αναχώρησης,
ανέτοιμοι να βρεθούμε∙
ενδοσκόποι μύχιων πόθων,
ευτελείς ερωμένοι του εαυτού μας.

Οι νεκροί εραστές θα εξεγερθούν
να μεμφθούν σιωπηλά
την μικρότητα των σάρκινων ειδώλων,
να θερίσουν με αέρινα χέρια
τους χλωμούς νάρκισσους του άλλοτε.

Οι επάλξεις του πάθους γκρεμίζονται,
οι τύψεις καταβροχθίζουν τους πυρήνες των ηδονών,
οι ωκεανοί συμπυκνώνονται σε νοσταλγίας απόσταγμα,
οι ουρανοί στροβιλίζονται∙
οι κραδασμοί αυλακώνουν την επιδερμίδα του χρόνου.
                             
Από τη συλλογή Επτά πλαστά προσωπεία του έψιλον (1991)

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Στην ίσαλη γραμμή (Α, δ)

[Ενότητα Α]

δ

Όταν μιλούν τ’ αστέρια,
αφουγκράζομαι βουβός.
αχτίδες μύριες,
πευκοβελόνες ασημένιες,
με κεντρίζουν.
 
Εξακοντίζομαι στο σύμπαν.
κάθε αστέρι, ένα κύτταρο.
Σ’ εκατομμύρια γαλαξίες,
ενυπάρχω,
απειροστός κι απέραντος,
πρωταρχικό στοιχείο,
δημιουργός και πλάσμα.
 
Από τη συλλογή Στην ίσαλη γραμμή (1987)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=DBGJBk_G3zE

Νότης Μαυρουδής & Γιάννης Πανουτσόπουλος, Το μέλλον
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας & Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου / δίσκος: Λούνα παρκ (1998))

Παναγιώτης Μαυρίδης, Στην ίσαλη γραμμή (Α, VI)

[Ενότητα Α]

VI

Έκλεισα το παράθυρο στο σήμερα∙
έξω απ’ το τζάμι,
φθοράς εικόνες,
έρημα τοπία,
δομές ερειπωμένες, πριν τελειώσουν,
όνειρα προδομένα,
που διαλύονται.

Την τάφρο, δρασκελίζω,
του παρόντος,
ελαύνοντας ανταγωνιστικά
στο μέλλον.
 
Από τη συλλογή Στην ίσαλη γραμμή (1987)

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Λόγος πρώτος (I)

[Ενότητα Λόγος πρώτος (Όντα)]

I

Δυναστική αυταρχική αγάπη,
άγος δυσβάσταχτο,
το βάθεμα ρηχαίνεις του μυαλού,
των φτερωμένων λογισμών παγίδα∙
σαν άμμος κινουμένη καταπίνεις∙
ηνία άθραυστα κρατάς,
λάστιχα τανυσμένα
αντιστρεπτής θυσίας κεντρομόλα δύναμη.
 
Από τη συλλογή Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)

[wings]

V

Παναγιώτης Μαυρίδης, Μια ψευδαίσθηση και δύο όνειρα

1
                              
Στην Ινδία ή κάπου αλλού,
αόριστα θυμάμαι,
πραγματικότητα σαν όνειρο,
όνειρο σαν πραγματικότητα.

«Πόση από τη ζωή μας είναι αληθινή;»
η φωνή σου μακρινή ηχώ,
κραδασμός αγωνίας,
απορία που δεν ζητά απόκριση.
                              
Από τη συλλογή Επτά πλαστά προσωπεία του έψιλον (1991)

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Στην ίσαλη γραμμή (Α, IV)

[Ενότητα Α]

IV

Ψάχνω, σε νέα πρόσωπα,
τις χαρακιές του πόνου,
τη λάμψη της ζωής,
του πόθου το ερύθημα,
την στίλβη των ματιών,
άφωνου στόματος το τρέμισμα.

Την ξεχασμένη, αναπάντητη απορία,
που αναδύεται ξανά, ζητώ.
Την ομορφιά του άγνωστου,
ανέκφραστη με λόγια,
κίνητρο ύπαρξης,
του νου αιτία και κατάληξη.

Όλα κυλούν,
Εναλλαγές φωτιάς και νύχτας.
 
Από τη συλλογή Στην ίσαλη γραμμή (1987)

[wings]

Παναγιώτης Μαυρίδης, Άτιτλο (Ψηλάφισα το πρόσωπό σου...)

Ψηλάφισα το πρόσωπό σου
–σαρκαστική, πέτρινη μάσκα–
Στην άκρη των χειλιών,
μια αμυχή παλιά,
το αίμα ξεραμένο.
Σπαρτάρισε
στις άκρες των δακτύλων
της ζωντανής καρδιάς μου ο παλμός.

Μια κατακόκκινη πληγή,
σκέπασε τη μορφή σου∙
τα δάκρυα, πριν τρέξουν, εξατμίστηκαν.

Απρόβλεπτα
απορημένος έμαθα
ν’ αγγίζω την αλήθεια.

Θεσσαλονίκη 1982
 
Από τη συλλογή Το μήνυμα του Βοώτη (1986)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=hIxDmqpQaIc

Γιάννης Ρίτσος & Μίκης Θεοδωράκης, Κουβέντα με ένα λουλούδι
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας (1974))

Παναγιώτης Μαυρίδης, Λόγος τέταρτος (ΛΑ, ΛΒ)

[Ενότητα Λόγος τέταρτος]

ΛΑ

Του εξαδάχτυλου εχθρού
η δολερή σαΐτα
στα δύο στήθια ανάμεσα
καρφώθηκε, στο στέρνο∙
τρεμούλιασαν τα δάχτυλα
σπαρτάρησε το σώμα
κόκκινα αγριολούλουδα
φυτρώσανε στη χλόη.

ΛΒ

Σπασμός θανάτου πτύχωσε
την καρπερή κοιλιά∙
χλωμή με μάτια πέτρινα
ακούμπησε στο βράχο∙
στην ξεπλυμένη απ’ τη βροχή
γκριζόλευκη επιφάνεια
τρία σημάδια εξορκισμού χαράχθηκαν με δέος.
 
Από τη συλλογή Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=6x5HPq6SAu8

Νίκος Κηπουργός & Αφροδίτη Μάνου, Τέλος δεν υπάρχει εδώ
(τραγούδι: Ελευθερία Αρβανιτάκη / από τη μουσική της ταινίας Οξυγόνο (2003) των Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα)

Παναγιώτης Μαυρίδης, Άτιτλο (Ό,τι δεν ξέρω δεν υπάρχει...)

Ό,τι δεν ξέρω δεν υπάρχει∙
ν’ αναζητώ όμως δεν παύω
στο φως του ουρανού
στη σκοτεινιά του χάους.
 
Αν η ζωή μου περιπλέκεται,
την απλοποιεί η γνώση του θανάτου.
Αν απορώ μπροστά στο θάνατο
υπάρχει το μετά, κι ας μην το ξέρω.

Θεσσαλονίκη 1982
 
Από τη συλλογή Το μήνυμα του Βοώτη (1986)

[spiros]

Είναι αυτό που λέμε «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο»...

[wings]

Κάπως έτσι.

Ωστόσο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι άνθρωποι εφαρμόζουν στην πράξη τη φράση «Ό,τι δεν ξέρω, δεν υπάρχει» του Παναγιώτη Μαυρίδη. Ακόμη και στο χώρο της τέχνης. Απίστευτο;

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=xjc0Vae8U2o

Κώστας Τουρνάς, Πάλι σ’ εκείνη (δίσκος: Δεν λέει (1996))

Παναγιώτης Μαυρίδης, Λόγος τρίτος (ΚΑ)

[Από την ενότητα Λόγος τρίτος (Έρως)]

ΚΑ

Οι αντιλόπες σκιάζονται∙
μ’ αυτός δεν τις τοξεύει∙
τα δάχτυλα χαλάρωσαν
ηρέμησε η χορδή∙
ξεθύμανε το μένος του
στο τρυφερό τους βλέμμα∙
η σκέψη γοργοφτέρουγη
σ’ εκείνην ταξιδεύει.
 
Από τη συλλογή Επτά λόγοι ασύγχρονοι, δοξαστικοί και θρηνώδεις (2004)