Κλείτος Κύρου

[wings]

Κλείτος Κύρου, Η φωνή σου αγωνίζεται

Η φωνή σου αγωνίζεται μάταια ν’ ακουστεί στο κεφαλόσκαλο μιας αιωνιότητας
Πώς να διαβούμε τα καθορισμένα σύνορα που επιβάλλει ο άνθρωπος στους συνανθρώπους του
Κάθε νοσταλγική αναδρομή μάς βρίσκει πιο γερασμένους
Διαπιστώνουμε γεγονότα θαμπά περασμένων εποχών γνωριμίες που εξασθενίζουν θανάτους που μας πολιορκούν
Τραγούδια του συρμού του ’36 πολιτείες που μας φιλοξένησαν
Την ώρα αυτή αναζητώ απεγνωσμένα τη μορφή σου

*

Μόνος σ’ ένα δωμάτιο κατάφωτο προσμένω την καινούρια χρονολογία
Σκέφτομαι τον εγκάθειρκτο φίλο που σχεδιάζει τα κοινά μυστικά μας στο δάπεδο του κελιού του
Η μοίρα μας είναι γνωστή με την επίγνωση πως η χαρά θα ’ναι μια υστεροφημία
Όλα και συ ακόμη ήρθαν αργότερα να μας απαντήσουν στο ενδιάμεσο αυτό ταξίδι
Συγχωρούμε τα πάντα μ’ επιείκεια συγκατανεύουμε στα λόγια των φίλων μας
Και κλαίμε τα μεσάνυχτα χωρίς να μας βλέπει κανείς

Όρθιος αγναντεύοντας τους έρημους φωτισμένους δρόμους απ’ το παράθυρο
Κρυώνοντας και ριγώντας αντικρίζω τον νιογέννητο χρόνο
Θα πεθάνουν κι άλλοι πολλοί κι η αγάπη θα βλασταίνει μέσα μας θά ’ρθουν οι θερινές βροχές τ’ άλογα που σχεδιάζαμε κι οι λόφοι με τα σφεντάμια
Σούρουπα ψυχρά του φθινοπώρου περίπατοι σε ξεμαλλιασμένες αλέες
Επέτειοι που θα λησμονηθούν λύπες που θα γυρίζουν αδιάκοπα

*

Την ώρα αυτή στο γύρισμα του χρόνου νιώθω την παρουσία σου να πλημμυρεί τα μέλη μου
Κανένα διάστημα δεν μας αλλάζει κανένας άνεμος δεν μας χωρίζει
Έτσι που στέκεσαι αινιγματική ψιθυρίζοντας τ’ όνομα της δικής μας της δικής σου χαράς

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Στην πρώτη αψιμαχία

Στην πρώτη αψιμαχία του Αυγούστου
Φορέσαμε τη νεκρική συστολή και υποταχτήκαμε
Το άλλο πρωί λέγαμε πως ο ήλιος δεν θα ’βγαινε
Και υφαίναμε τις διπλές ρυτίδες για να κρύψουμε
Τη βαθιά μας ουλή του μετώπου
Προσμέναμε να μας πετροβολήσουν εμάς
Που τα μάτια μας τα πλήγωσαν τα τυπογραφικά στοιχεία
Κατάπληχτοι για την ανημποριά του χεριού μας
Καρφώνουμε μαύρους σταυρούς στις προθήκες του ονείρου
Βυθομετρώντας τη συνέπεια της πικρής δικής μας ασυνέπειας

*

Πώς θα μπορέσουμε να φανερώσουμε τις σκέψεις
Που μας φιμώνουν με βοριάδες από τα παιδικά μας χρόνια
Ο τελευταίος στρατιώτης των παγκοσμίων πολέμων ακόμα δεν ξεψύχησε
Τον βλέπουμε στα χαμοβούνια στα Κέντρα Διερχομένων
Καβάλα στη νεροσυρμή του ολέθρου μάς γνέφει απελπιστικά
Και ξέρουμε πως η στολή του είναι μια υπόμνηση θυσίας]
Μπροστά στην τόση αφροντισιά μας

*

Μα τώρα που ριγούνε τα αισθήματα
Στις πρώτες φθινοπωρινές ψιχάλες
Αναμετρούμε σταθερά τη χαμένη μας τόλμη
Τα χρώμα που ξεθώριασαν απ’ το φως των βλεφάρων
Και σμίγουμε σιγαλά μες στ’ ανώνυμο
Πλήθος της καθημερινής ανανέωσης
Χωρίς ελπίδες χωρίς πουλιά χωρίς διθύραμβους
Με μια ανοιχτή μόνο πληγή στη μορφή μας

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Οι καλοκαιρινές μας ομιλίες

Οι καλοκαιρινές μας ομιλίες σταμάτησαν σ’ εκείνη τη στεγνή ακρογιαλιά
Όταν οι καρέκλες συνάχτηκαν από τον κήπο
Κι οι πρώτες βροχές στιγμάτισαν το αναβρασμένο κύμα
Τα πουλιά κι οι επισκέπτες είχαν φύγει
Στα σανατόρια γελούσαν όλο και λιγότερο

*

Τον χειμώνα στεκόμαστε πίσω από τζάμπα θαμπά
Και βλέπουμε το μικρό κατάστημα των νεωτερισμών μέσ’ απ’ τα κεφαλαία που σχεδιάζουμε
Αναβάλλουμε πάντα σκεφτόμαστε περισσότερο
Θυμούμαστε παγερά χειμωνιάτικα πρωινά που διαβάζαμε τα προγράμματα των κινηματογράφων της επόμενης βδομάδας
Τόσα χρόνια κουραστήκαμε να κάνουμε σχέδια κουραστήκαμε πια
Τ’ αστέρια πάντοτε θα μας θυμούνται οι άνθρωποι θα εφευρίσκουν πάντα λέξεις
Θα τους πληγώνει μόνο η μορφή
Βυθίζουμε τα χέρια μας στα σύννεφα
Κι έπειτα είναι που φεύγουν τόσο πολλοί κάθε μέρα
Πού να θυμάσαι το αγόρι που σκοτώθηκε στα ηλιοστάσια των αγέρηδων
Ή τη γυναίκα που πέθανε πεισματικά κρατώντας τα μυστικά της
Κάποτε ήταν ο θάνατος πιο ρομαντικός έτσι που τον διαβάζαμε νέοι ακόμα
Κάτω από σύδεντρα ή τον απαγγέλλαμε θαρραλέα στα ξέφωτα
Θά ’ρθει ο καιρός που θα γεννήσουμε τον θάνατο που κυοφορείται μέσα μας
Όταν οι πατημασιές μας σιγάσουν τα μεσάνυχτα στις φωτισμένες λεωφόρους του χειμώνα

*

Μας τυραννάει ακόμα η προδοσία του φίλου
Αναρωτιόμαστε αν αξίζει να κρυβόμαστε μ’ ένα γέλιο
Χαίρομαι τον δικό μου Έρωτα που είναι μόνος δικός μου κι ανήκει μόνο σε μένα
Εσύ περπατούσες στη δημοσιά
Ξυπόλητη ξεμπράτσωτη κρατούσες ραβδί στο χέρι
Σε φώναξα δυνατά Κορίτσι του Ήλιου
Καθώς δρασκελούσες σταθερά την καυτήν άσφαλτο

*

Καπνίζουμε τινάζω τα φύκια απ’ τα μαλλιά σου
Μελετούμε τη στάθμη του νερού που ανεβαίνει
Και γλείφει σκοτωμένα ψάρια θαλασσινούς αστέρες ναυάγια ελεεινά
Υπολογίζουμε πότε το φεγγάρι θα βρίσκεται σε ορθή γωνία με την αγάπη που μας πλημμυρίζει
Περιμένουμε τον ερχομό των πουλιών τους αληγείς που θα δροσίσουν το μέτωπο της υποταγής σου
Τις πολιτείες που θα χτιστούν στα κράσπεδα του αίματος
Περιμένουμε κρατιόμαστε γερά από τα μισανοιγμένα σου χείλη
Οι ευκαιρίες που γλίστρησαν δεν μας πικραίνουν πια
Περιμένουμε πάντα

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Είχαμε λησμονήσει

Είχαμε λησμονήσει πια τις πολύχρωμες μέρες
Όταν κινούσαμε για τις αφετηρίες των παλμών σου
Στ’ αρχικά των χεριών μου είχα σκαλίσει τις νυκτόβιες αναμονές
Τα κατώφλια μας σκεπάστηκαν από τις ικεσίες της φωνής σου
Αλήθεια
Τη φωνή σου πώς να τη λησμονήσουμε
Έτσι που αντηχεί επίμονα μες στο μνημονικό μας

*

Καθισμένος πριν δέκα χρόνια σε πέτρες της ακρογιαλιάς
Σκεφτόμουνα τον Ρούπερτ Μπρουκ που θα είχε γίνει κάρβουνο κρωγμός γλάρου και θυμάρι
Διόλου δεν μάντευα πως θα ερχόταν μια μέρα
Που περίεργη θα με ρωτούσες γιατί άραγε οι φίλοι να πεθαίνουν πάντα φθινόπωρο
Για τις αυγές που χάθηκαν στα τρίστρατα του δυτικού ανέμου
Που θα ξαναχαθούν ίσως στο αντίκρισμα της οπλισμένης μέρας
Τότε μόλις πρόσεξα τα περιστέρια που ανθίζαν στα μάτια σου
Τ’ άσπρα χαλίκια που έπεφταν από τα χείλη σου στο πράσινο χορτάρι
Το φουστάνι σου από πευκόφλουδες κι αστερισμούς που πάνω του πλάγιασα
Στήνοντας τ’ αυτί μου προσεχτικά στους παφλασμούς της νύχτας
Και πηδήσαμε χαρούμενοι τις τριπλές φωτιές τ’ Αϊ-Γιάννη πιασμένοι από το χέρι κράζοντας το μυστικό μας
Κι ήρθα κατόπι τα τρένα που σφύριζαν ερημικά στους κάμπους
Βράδυ νομίζω κάποια άνοιξη που ξαναγεννιόταν κυκλικά η ζωή

Μα εμείς λιγοστεύαμε αδιάκοπα
Λιγοστεύουμε κάθε βράδυ

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Η παλάμη σου ανέμιζε

Η παλάμη σου ανέμιζε χαμογελώντας πίσω απ’ τις ροδοδάφνες
Όπου πλανιόταν άσκοπα η ανάμνηση μιας χαμένης εφηβείας
Δίχως ρυθμό πια η σκέψη μας χάθηκεν η συμμετρία κι από τη διαδοχή των καλοκαιριών
Οι άνθρωποι πεθαίνουν με τις πρώτες βροχές κι ούτε προφταίνουν να εκδικηθούν
Τώρα τα βράδια γίνονται πιο δύσκολα
Δεν μπορεί παρά ν’ αγρύπνησες κι εσύ όπως όλοι κάποια νύχτες που σε πλήγωνε η σιωπή
Όταν τα τραγούδια χαμήλωσαν ξαφνικά και τράβηξαν οι γείτονές σου κατά τον βορρά
Και τα σπίτια τώρα είναι ακατοίκητα γεμάτα φαντάσματα και τριγμούς
Εκεί μέσα χτενιζόταν κάθε πρωί μια νέα γυναίκα
Ούτε θα ξαναδείς πια την όψη της έτσι που τη χαράκωσε ανεπανόρθωτα ο χρόνος
Μα η ακοή σου που συγγένεψε τόσο πολύ με τα χτυποκάρδια της αποσύνθεσης
Θ’ ακούει για πάντα τη φωνή της πώς μαχαίρωνε δίχως οίκτο τα σκοτάδια
Λέξεις τυραννικές που λικνίζονταν στο σύθαμπο
Θ’ ακούει τα τελευταία πλοία που έφευγαν με τους εξόριστους και τα μαντίλια που αποδεκατίζονταν σιωπηλά
Τον άντρα που αδημονούσε να χαϊδέψει ματόκλαδα όταν βουνά σκοτεινιάζαν και βασίλευε η μοναξιά

*

Τα χέρια σου γράφαν αδιάκοπα τόξα πετροβολώντας το κύμα το νυσταγμένο εκείνο πρωινό
Κι απότομα χλώμιασες για τις μέρες που θά ’ρθουν μαζί με το περίγραμμα της μεταμέλειας
Τόσο που ήθελα μπερδεύτηκε μέσα μου η βροχή των αστεριών με τις πελαγίσιες φωνές
Και τα παιδικά μου οράματα με τις πατημασιές του ανέμου

*

Ήταν στιγμή μιας ακριβής πληρωμής
Τα χρώματα ξεθωριάζουν πάντα στον ήλιο

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Σε κάθε αναχώρηση

Σε κάθε αναχώρηση και μια επιστροφή
Γυμνώθηκαν τόσο πολύ κι οι αποχαιρετισμοί
Ούτε χέρια σπασμωδικά να κινούνται ανεμίζοντας μια πνιγμένη εγκαρτέρηση
Μήτε σφυρίγματα ατμομηχανών να υποθάλπουν μια ρομαντική αναβίωση

*

Το δέρμα μας πήρε τώρα το χρώμα της γης
Λησμονήσαμε το περίβλημα της στοργής πού να βρεθεί γυναικείο χέρι ν’ απαλύνει τις βλεφαρίδες σου σ’ αυτήν την αγριάδα
Την πίκρα της ξενιτιάς όσο να πεις τη φανταζόμασταν σαν ελιά πικρή όμως σε φαρμακώνουν οι ξένες φωνές
Ολούθε σε πνίγουν τα βουνά και διανεύουν επάνω σου τα παγερά φεγγάρια της ανατολής

*

Τα χαράματα στα πεδία ασκήσεων βαδίζοντας σε πυκνή παράταξη
Αδιάκοπα αναπολούσα τα μάτια σου που άστραψαν στον ερχομό μου
Ποτέ μας δεν αρνηθήκαμε – τάχα μια μέρα θα χαρούμε την πεμπτουσία της άρνησης
Εμείς που κυνηγημένοι από το φάσμα της απουσίας σου
Σερνόμαστε στα λασπόνερα μνημονεύοντας τ’ όνομά σου
Τα εξαίσια πυροτεχνήματα του ονόματός σου

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Ήρθα ντυμένος

Ήρθα ντυμένος φλεβαριάτικα ρούχα μια νύχτα ερειπωμένη
Αδιάκοπα ταξίδια χιλιόμετρα αναμνήσεων κι ο σουβλερός άνεμος στις παγωμένες λίμνες να ποδοπατεί χωρίς έλεος την εσθήτα του καλοκαιριού
Διαβαίνεις κάμπους και λαγκαδιές κρύσταλλα και σταλαχτίτες ζεσταμένος από την πυροστιά των ματιών της που θ’ ανθίσουν στη θέα σου

*

Μα κάποτε αλλάζει κι ο ρυθμός που σε κατέχει
Κι οι συναντήσεις είναι πάντα τόσο φευγαλέες
Και το κορίτσι με το βιβλίο της βυζαντινολογίας ανοιχτό στα χέρια του
Δε θα σου πει τον καημό του
Κάθε βράδυ το φως θα δραπετεύει από τις γρίλιες για να συναντήσει τον άσωτο που δεν έχει γυρισμό
Και τα ερωτικά γράμματα σωρεύονται δένονται κατόπι με ροζ κορδέλες
Κι ύστερα μια σιωπή μια σιωπή γιομάτη θλίψη σαν φτάνει η ώρα η επίσημη που θα σκεφτείς εκείνον που αγαπάς
Όταν εσύ που κατανίκησες τις αποστάσεις φεύγεις νικημένος σαν ένα πλοίο με σβησμένα φώτα
Ετοιμάζοντας ξανά τον γυρισμό σου

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Η επιστροφή που καρτερούσαμε

Η επιστροφή που καρτερούσαμε ναυάγησε
Κάποια άνοιξη θα ’ρχόμασταν γυμνοί κι ωραίοι σαν τη μέρα που γεννήθηκες
Η φωνή μας θα ηχούσε στρωτή κι επίπεδη σαν τους κάμπους που σου ιστορούσε

*

Μα τώρα δεν βλέπω την όψη σου έτσι που κρύφτηκες μες στις αμυγδαλιές
Τα μάτια σου ματωμένα κοχύλια που νοστάλγησαν τον άλλο βυθό
Οι αυτοκινητάμαξες οδύρονται τα δειλινά το κλάμα τους πώς να καταλαγιάσει
Άνθρωποι ανεβοκατεβαίνουν στους δρόμους τα χαμίνια σιγοσφυρίζουν στις γωνιές
Χειρονομίες μετέωρες συσπάσεις πονεμένες στα στρατιωτικά νοσοκομεία
Κι έχουμε τόσο πολλά να πούμε τάχατες θα τελειώσουν ποτέ
Για μια παλιά φυγή για μια φωτιά που έσβησε μες στην καρδιά μου
Για ένα ταξίδι αξέχαστο ας πούμε με το α/π Αγγέλικα
Κι υπάρχουν τόσοι τρόποι να σ’ αγαπήσω ακόμη

*

Μέρες δύσκολες ήλιος αναιμικός κι ο Άδωνις λησμόνησε τα μονοπάτια
Τάχα ποιο τ’ όφελος κάθε ζωή σημαδεύει τον θάνατό της
Κι οι εποχές στριφογυρίζουν αδιάκοπα σαν τη ρουλέτα ενός καζίνου

*

Όμως εμείς κάθε μέρα σωπαίνουμε κι οι θριαμβικές ιαχές μας
Των περασμένων ημερών αντιλαλούν στους τοίχους που μας φυλακίζουν
Κι άσε τους επικριτές να μας αποκαλούν κλειστά βιβλία
Σε ποιον να εξομολογηθούμε τα τόσα μας κρίματα
Τώρα που έχουμε μια πίκρα στην καρδιά
Τώρα που έχουμε μια μεταμέλεια

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Μια συγκατάνευση θα ήταν αρκετή

Μια συγκατάνευση θα ήταν αρκετή έστω κι από χείλη που τρέμαν
Μια αβέβαιη κίνηση της κεφαλής μην ξεχωρίζοντας άρνηση ή επίφαση
Μα κι αυτή δόθηκε αργά εμείς είχαμε κιόλας κλειδώσει το σπίτι
Μ’ ένα βιβλίο και δυο άστρα σ’ ένα ταξιδιωτικό σακίδιο περασμένο στην πλάτη

*

Βήματα διστακτικά ώμοι σκυφτοί πόσο είναι σ’ όλους γνωστά και στο βάθος ένα οποιοδήποτε σπίτι
Ένα σπίτι που σ’ είχε μάθει καλά που γνώριζε ως και τα όνειρά του
Τα χρόνια περνούν πληθαίνοντας τις προδοσίες
Τα χρόνια περνούν μαρτυρώντας τις προδοσίες
Δεν μπορείς να κρατήσεις τίποτα κι ας ισχυρίζονται οι φίλοι σου πως είσαι τάφος
Μήτε κι η νύχτα πια βοηθεί καταδίδει τα πάντα τους βιαστές τους δολοφόνους τους φυγάδες
Τις κρυφές φορτοεκφορτώσεις πολεμικού υλικού και τις πρώτες ερωτικές συναντήσεις

Άλλοτε τις κατάμαυρες νύχτες γύριζες μόνος ψάχνοντας αποκλειστικά το σώμα της επιθυμίας σου
Με τον άνεμο να χορεύει στα κλαριά και στα ρούχα σου και στα λαμπιόνια των ερημικών δρόμων
Με σταγόνες φευγαλέας βροχής που αντηχούσαν θλιβερά στα κενά ενυδρεία των στοχασμών σου
Αναζητώντας ένα ιδιαίτερο χρώμα από μαλλιά γυναίκας για να στολίσεις το χριστουγεννιάτικο φεγγάρι
Πόδια λαξευτά να σφυροκοπούν το βρεγμένο λιθόστρωμα για να τα προσκυνήσεις

*

Στη στροφή του δρόμου σε καρτερεί κάθε βράδυ ένα δέντρο με μια γυναίκα
Πέρασε κι ο καιρός που ο χρόνος μπερδεύονταν επικίνδυνα μέσα σου
Που δύσκολα μπορούσες να διακρίνεις τη μια κατατομή από την άλλη
Όλες οι πληρωμές είναι ακριβές στο τέλος βγαίνουμε αποκαμωμένοι από τη μετατόπιση φανταστικών αξιών
Και παίρνουμε τον δρόμο που μας οδηγεί τουλάχιστο σ’ ένα δέντρο με μια γυναίκα
Που καρτερούν
Κάθε βράδυ

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Μέρες απόλυτης λησμονιάς

Μέρες απόλυτης λησμονιάς που χάθηκαν αναπάντεχα
Σαν ένα πανηγύρι που τέλειωσε και φύσηξε άνεμος νυχτερινός
Φώτα που λικνίζονται χαρτιά που στροβιλίζουν με οδύνη
Πόρνες αργοπορημένες επιστρέφουν με ίχνη πρόωρης φθοράς
Άνθρωποι ενάρετοι θρηνούν αναποφάσιστοι στα σταυροδρόμια
Η νύχτα πάντα καλλιεργεί με σύνεση τη διγνωμία τους
Αν παίρναν τον δρόμο με τους νερόλακκους θ’ αντάμωναν το ριζικό τους κρεμασμένο στα βράχια
Απόμειναν στο ίδιο μέρος χτίζοντας προνοητικά το μνήμα τους

*

Κι ήρθαμε από κακοτοπιές με συνοδεία έναν γνώριμο άνεμο
Που διακριτικά σιγοθρηνούσε στα κλωνάρια των στρατιωτικών νεκροταφείων
Τίποτε δεν μπορείς να προσθέσεις όλα τα σκέφτηκαν άλλοι πριν από σένα
Άνθρωποι μ’ εγκαρτέρηση όπως κι εσύ που υψώναν ανεμόσκαλες τις νύχτες

*

Τους είδαμε μιαν ανεμοκαιριά και γύρισες μ’ αποστροφή το πρόσωπο
Όμως δεν ήταν τότε στο χέρι μου να σ’ αναγορέψω αυτοκράτειρα
Πλήθος ακροβάτες μαζί με φωνασκίες μικροπωλητών
Και βροντερά πολεμικά παραγγέλματα καταπατούσαν τα ορόσημα
Τώρα που σβήνει ο αχός τους μες στο αλάργεμα
Μπορώ να γονατίζω στους χειμώνανθους αλλά όχι όπως πρώτα
Τα μαλλιά σου παρανάλωμα της φωτιάς που με καίει
Που θα καίει ακόμα σύρριζα τον κάθε αποχαιρετισμό

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Όταν αφήνεσαι νωχελικά

Όταν αφήνεσαι νωχελικά στις ήρεμες του Σεπτέμβρη μέρες
Που η οργή του ήλιου έχει πια δαμαστεί
Κι η θάλασσα τεντώνεται χωρίς συγκρατημό όμοια με τις επιθυμίες
Αναλογίζεσαι κάτι παλιές ζωγραφιές και παραμύθια
Που ιστορούσαν στα παιδικά σου χρόνια
Κάτι για συντέλεια του κόσμου ή Δεύτερη Παρουσία

*

Μάταια θα ζητάς να βρεις το πότε ήσουν νέος
Εδώ δεν ξέρεις τη στιγμή που φτάνει η νύχτα
Με πουλιά κι εραστές
Με φωνές μακρινές που έχουν σβήσει
Τίποτε δεν θα κέρδιζες μια και τα ’χεις όλα χάσει

*

Η παχιά γυναίκα συζητούσε μ’ αυτοθαυμασμό
Περάσαμε τόσες και τόσες φάσεις στη ζωή μας

*

Κι εσύ πώς ν’ ανατρέξεις μια ζωή
Ανάμεσα σε ξένους που σε τριγυρίζουν τώρα
Έτσι που αρκέστηκες σε μια μονάχα φάση
Στο ντύμα ενός γνωστού σκοπού
Κλέβοντας όνειρα αδειάζοντας μια καρδιά
Καθημερινά
Από πυραχτωμένους μετεωρίτες
Σφάζοντας ένα μνημονικό που δεν υποτάσσεται
Πεισματικά
Στις εξισώσεις που του υποβάλλει ο χρόνος

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Τίποτε δεν στάθηκε μπορετό

Τίποτε δεν στάθηκε μπορετό να σε συγκρατήσει
Πώς ν’ αντισταθείς στον νοτιά που κάθε βράδυ σα νυχτώνει
Έρχεται μ’ αναφιλητά σαλεύοντας ίσκιους μακρούς
Φράζει τ’ αυτιά σου με αχούς πελαγίσιους βροντοχτυπάει στις πόρτες
Σαλεύει το λογικό με μια θάλασσα φωτιάς
Πώς ν’ αντισταθείς στον νοτιά που κάθε βράδυ φέρνει τη φωνή της
Σαν την ανάσα του καυτή ρημάζοντας τη μοναξιά σου
Κάνεις να πας στο σπίτι σου μα σε κυριεύει πανικός
Μένεις πολιορκημένος

*

Το σπίτι που ήταν κάποτε κοντά στην ακροθαλασσιά
Βούλιαξε ο κήπος που πνιγόταν στα λουλούδια
Έσβησε οι άνθρωποι που μπαινοβγαίναν
Χάθηκαν όμως οι καλαμιές θεριέψαν και πληθαίναν
Δεν βρίσκεις τρόπο να τις αφανίσεις πάντα ξαναφυτρώνουν
Άγριες απαιτητικές σαν την αγάπη που σε πιλατεύει
Ρίχνοντας αστραπές στα μαλλιά σου τις ξέφρενες νύχτες
Πυρετούς στα μάτια σου παροξυσμούς στην άρνησή της
Η ζωή του ανθρώπου μετριέται με φεγγάρια είτε με καλοκαίρια
Και άραγες πόσα φεγγάρια μπορεί να δει ένας άντρας
Να σημαδεύουν τον αυλόγυρο μιας εκκλησιάς
Τις στενωπούς που ομορφαίνουν μοναχά τη νύχτα
Τη μοίρα του κανένας πια δεν την ορίζει
Το κέρδος της υποταγής είναι πικρό καθώς η ευκαιρία που χάθηκε
Αν φύγεις θα πονέσεις αν μείνεις θα τυραννιστείς
Άδικα φυλακίζεσαι όπως το ρόδο στις σελίδες του βιβλίου
Είδωλο ανώφελο μιας αποθέωσης χωρίς επιστροφή

*

Ένα ρόδο κομμένο Σεπτέμβρη καιρό

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Πλοκή

Καθώς προχωρείς τα δίχτυα πυκνώνουν
Θα ’ρθει ο αναμενόμενος με ρυθμούς πουλιών
Μα συ που ξελαργεύεις στην ανατολή
Το φεγγάρι άναψε ο ήλιος σιγοκαίει
Και τα χαράματα είναι γυμνά από φως
Αύριο θα ’σαι μακριά μου κι όμως πιο κοντά
Ο χρόνος πισωδρόμησε μ’ αμφιβολία
Ποιος ξέρει αν θα μπορέσεις τέλος να ξεφύγεις

Θα νυχτώσει ξανά θα πέσει ο άνεμος
Όνειρα και βροχές φωλιάζουν στα μάτια
Δεν ακούς τις φωνές τα βαπόρια έφυγαν
Ανάβεις το λυχνάρι τι να τα κάνεις τα λόγια
Μια φλόγα θα σε καίει ανήσυχη θα σε τρελαίνει
Δεν θα βρεις ποτέ πώς πλάστηκε η καρδιά σου
Μήτε θα βρεις ποτέ αναπαμό

Από τη συλλογή Σε πρώτο πρόσωπο (1957)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)

[wings]

Κλείτος Κύρου, Κραυγή δεύτερη

Σ’ είχαν προδώσει οι πάντες και τα πάντα
Σαν βρέθηκες γυμνός σε ημικύκλια σπαθιών
Πατούσες ξυπόλητος πάνω σε ήλιους ταπεινούς
Πώς να μη χάσεις τον δρόμο σου σε τόσο φως
Μάτι και δέρμα αναίσθητο σα φρύδι του βουνού
Αδιαλλαξία χωρίς υπόσταση νόμισμα φαγωμένο
Γυρίζοντας από χέρι σε χέρι από γάμο σε ξόδι
Στην ηλικία του αίματος ήσουν απόλυτος
Σαν πέταξαν οι πελαργοί σε υψηλό σχηματισμό
Παίρνοντας το τελευταίο σου ρούχο τις ρίζες σου
Κι έμεινες αντιμέτωπος μ’ ένα πλήθος προτροπές
Στάθηκες λεία εύκολη σε ξέκαναν ευθύς

*

Όμως τη νύχτα νιώθεις τώρα πιο ασφαλισμένος
Ανοίγεις την πόρτα της και σ’ αγκαλιάζει δροσερή
Η σάρκα της γεύση από μούσμουλα ο πέπλος της
Μ’ άστρα που σελαγίζουν με ψιλή βροχή
Υγρό σφουγγάρι στο καυτό σου μέτωπο κι η σιωπή
Σε προειδοποιεί πως φτάνουνε οι συνωμότες κι η σιωπή
Φωνάζει πως πέφτει ο βοριάς κι η σιωπή
Φανερώνει μετακινήσεις φυτών ψίθυρο νερού
Κρυμμένος στο τελευταίο σου άσυλο ξεχωρίζεις
Τους φίλους σαν δροσοσταλίδες από τους εχθρούς
Σαν βρυσομάνες δεν το περίμενες τόσο πολλούς
Έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος
Κι ύστερα πόσον καιρό θα σε θυμούνται
Μάταια αγωνίζεσαι να επιζήσεις χαράζοντας
Τ’ όνομά σου σε λιθάρια αφήνοντας γράμματα
Δεν ωφελούν οι μάσκες τι να το κάνεις το σπουδαίο ύφος
Σαν έχεις στην καρδιά σου δισταγμούς

*

Φώτα φέγγουνε στη νύχτα όπου κι αν κοιτάξεις
Νύχτες θερμές νύχτες πικρές νύχτες χωρίς εσένα
Χωρίς εμένα χωρίς τον άλλον χωρίς κανέναν
Δεν ξέρεις τίποτα για τον φίλο σου στην ξενιτιά
Για τη φίλη σου στο διπλανό δρομάκι
Παρά μονάχα ότι ζουν έστω και πεθαμένοι
Τις νύχτες κάθονται συλλογισμένοι πλάι στη λάμπα
Ισχυρίζονται πως διαβάζουν μα ο νους τους ταξιδεύει
Ποιος ξέρει σε ποια πέλαγα ποιος ξέρει σε ποιους όχτους
Ξαναθυμούνται με συμπάθεια τους νεκρούς καπνίζουν
Κουρδίζουν το ρολόι που θα τους μαχαιρώσει το πρωί
Σβήνουν το φως τρυπούνε με μανία το σκοτάδι
Κι αποκαμωμένοι κοιμούνται καταπίνοντας όνειρα
Για μιαν άλλη ζωή δίχως τύψεις

*

Δεν είσαι ο μόνος τότε γιατί ν’ αγρυπνάς
Ο φταίχτης έχει χίλιες μορφές ο δάσκαλος
Τάζοντας τη γη της επαγγελίας ο επαναστάτης
Που νικήθηκε η γυναίκα που μαράθηκε ο Θεός
Που πέθανε η γαρδένια που μαύρισε το γράμμα
Που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του
Μια χαμένη ζωή μια κερδισμένη αγάπη
Μα πάνω απ’ όλα η διπλή σειρά τα κάγκελα
Που ανάμεσά τους βγαίνει ψαχουλεύοντας το χέρι σου
Για να κουλουριαστεί κρυφά
Σε μια παλάμη

Από τη συλλογή Κραυγές της νύχτας (1960)

Πηγή: συγκεντρωτική έκδοση Κλείτος Κύρου, εν όλω | Συγκομιδή 1943-1997 (εκδ. Άγρα, 1997)