Αλέξανδρος Κωνσταντίνου

[spiros]

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου



Ο Αλέξανδρος Κωνσταντίνου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Σπούδασε φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών απ’ όπου και αποφοίτησε το 1987. Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1984 και ακολούθησαν άλλες πέντε. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση.

Συλλογές
(2015)   Παλαιόπολις και άλλα ποιήματα (1984-2011), Κέδρος [συγκεντρωτική έκδοση]
(2011)   Ημιθανής των χρυσανθέμων, Πλέθρον
(2008)   Το σκάφανδρο της άρμης, Οδός Πανός
(2001)   Εικόνες από το Λουτράκι, Πλέθρον
(1996)   Εκεί που μ' έβγαλε η νύχτα, Πλέθρον
(1984)   Παλαιόπολις, Πλέθρον

Ποίηματα δημοσιευμένα στο translatum
— Τα μάτια των ποιητών
— Εκ βαθέων
— Το φίδι

Σύνδεσμοι
— Συνέντευξη στο fractalart

[spiros]

Τα μάτια των ποιητών
(Αυτοβιογραφία)

Ζηλεύω, δε λέω, τη δόξα του Καβάφη,
το άρτιον της έκφρασης,
αυτό το ηδυπαθές που διαθέτει.
Ωστόσο εμένα άλλα με τράβηξαν
(που ο πολύς ο κόσμος δεν εκατάλαβε).
Εκείνα τα απλά του Εγγονόπουλου
παράδοξα
για τα παστά τα ψάρια,
την πλάκα το σαπούνι στο κεφάλι
και τα χουνιά — Νυκτερινή Μαρία!
σ’ ενστερνίστηκα, είσαι δικιά μου.
Ο κόσμος δεν κατάλαβε, δε νιώθει,
ο κόσμος δεν έχει ψυχή.
Άλλα με τράβηξαν, ο Κακναβάτος.
Εκείνη η αλύγιστη,
ατίθαση δύναμη που λέγεται Καρούζος,
προπάντων αυτή. Κι ο Κατσαρός, κι ο
Εμπειρικός, όχι ο Ελύτης ποιητής. Μ’ αρέσουν
τα περίεργα, τα εις βάθος εσκαμμένα.
Ας με οικτίρετε, εγώ θα αγαπώ τα ελλειπτικά
που δίνουν χρώμα στη ζωή μας.

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Παλαιόπολις και άλλα ποιήματα (1984-2011), σ. 106

[spiros]

Εκ βαθέων

Γυναίκα, μνήμη περικύητη·
αχνή μοναχικότητα κι αγέννητη
ακόμη
πρώτη μου λες φορά ανέπνεα
κοντά σου:

Το λίγο που μιλήσαμε
— θέλω να ξέρεις —
σοφός κανείς στον κόσμο αυτό
δεν πρόκειται να νιώσει.

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Παλαιόπολις και άλλα ποιήματα (1984-2011), σ. 104

[spiros]

Το φίδι

Αναζητούσα μια στροφή, κάτι σαν
έναν ελιγμό μέσ’ στη ζωή μου­–
ν' αφήσω το παλιό πουκάμισο,
το παλιό μου δέρμα πίσω.
Ωστόσο, σαν κάτι να μ’ εμπόδιζε,
θες το τηλέφωνο που χτύπησε, θες η οργή μου:
καταλάγιασα. Τώρα στο πάτωμα
πεσμένος πέφτουν πάνω μου
τα λέπια μιας κατάρας
που αιώνια κουβαλάω στο κορμί μου.

Αλέξανδρος Κωνσταντίνου, Παλαιόπολις και άλλα ποιήματα (1984-2011), σ. 127