Γιάννης Ρίτσος

[dimace]

Εξαιρετική η παρουσίαση για τον ποιητή της ρωμιοσύνης. Αυτό που ίσως λείπει - είμαι σίγουρος πως κάποτε τον είχα δει ή ακούσει - είναι ο Κατράκης να απαγγέλει Ρίτσο. (φυσικά μπορεί να τον έχετε κάπου αλλού. Είναι πολύ πλούσιο σε θεματολογία το φόρουμ και δεν το έχω ψάξει πλήρως...)

*Αλήθεια, τι σχέση έχει η δολοφονία του ναζί αξιωματικού, με το αντικείμενο του παρόντος;

[wings]

Η δολοφονία του αξιωματικού των ναζί έχει σχέση με την ισοπέδωση του Λίντιτσε για την οποία έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος το ποίημα «Ο τελευταίος κι ο πρώτος τού Λίντιτσε (Δεν ήθελα να θυμάμαι...)» που προηγείται της επεξηγηματικής παράθεσης πληροφοριών για το Λίντιτσε. Δεν μπορούν να ξέρουν όλοι κάθε λεπτομέρεια της παγκόσμιας ιστορίας και συχνά οι επεξηγήσεις είναι απολύτως αναγκαίες.

Η παρουσίαση του έργου του Ρίτσου είχε συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης, όπως θα δεις στη συζήτηση με θέμα Το Translatum τιμά τον Γιάννη Ρίτσο!, μια και το 2009 ήταν έτος Γιάννη Ρίτσου.

Τον Κατράκη δεν τον θυμάμαι να διαβάζει Ρίτσο γιατί συνήθως στους δίσκους και στις συναυλίες συμμετείχε ο ίδιος ο ποιητής. Ωστόσο, αν βρεις σχετικό υλικό, μπορείς να μας το φέρεις εδώ. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν κρίνω ότι μας λείπει το εν λόγω υλικό. Όταν παρουσιάζουμε έναν ποιητή που έγραψε πάνω από 3.000 ποιήματα, τον πρώτο λόγο έχουν αυτά καθαυτά τα γραπτά του. Αυτό που θεωρώ παράλειψη είναι η απουσία δειγμάτων της ζωγραφικής του Γιάννη Ρίτσου. Αν κάποια στιγμή ευκαιρήσω, θα προσπαθήσω να τα βρω.

[dimace]

Δίκιο έχετε. Υπάρχει και μια ταινία για το γεγονός (Τσέχικη). Υπάρχει όμως και μια χολυγουντιανή, για τη δολοφονία του αξιωματικού, με γνωστούς πρωταγωνιστές, ο τίτλος της οποίας μου διαφεύγει.

[wings]

Ναι, αλλά ο Σπύρος κι εγώ προτιμούμε να μην ανοίγουμε συζητήσεις για γλωσσικά θέματα κάτω από τα γραπτά σπουδαίων ποιητών. Δόξα τω θεώ, έχουμε πάμπολλες γλωσσικές ενότητες για τα ζητήματα αυτά.

[spiros]

[Από τη σειρά Εαρινή συμφωνία (1937-1938)]

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή συμφωνία

Ι

Άκου τα σήμαντρα
των εξοχικών εκκλησιών.
Φτάνουν από πολύ μακριά
από πολύ βαθιά.
Απ' τα χείλη των παιδιών
απ' την άγνοια των χελιδονιών
απ' τις άσπρες αυλές της Κυριακής
απ' τ' αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες
των ταπεινών σπιτιών.

Άκου τα σήμαντρα
των εαρινών εκκλησιών.
Είναι οι εκκλησίες
που δε γνώρισαν τη σταύρωση
και την ανάσταση.

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες
του Δωδεκαετούς
που 'χε μια μάνα τρυφερή
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι
που 'χε στα μάτια του το μήνυμα
της επερχόμενης Μαγδαληνής.

Χριστέ μου
τι θα 'τανε η πορεία σου
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο
στα σκονισμένα πόδια σου;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα [Α' Τόμος] (1978)

[spiros]

Γιάννης Ρίτσος, Μονοβασιά

Ο βράχος. Τιποτ’ άλλο. Η αγριοσυκιά κι η σιδερόπετρα.
Πάνοπλη Θάλασσα. Καθόλου χώρος για γονυκλισία.
Έξω απ’ την πύλη του Ελκομένου πορφυρό πορφυρό μέσα στο μαύρο.
Οι γριές με τα καζάνια τους λευκαίνοντας το πιο μακρύ φαντό της ιστορίας περασμένο σε κρίκους
απ’ τις σαράντα τέσσερις βυζαντινές καμάρες.
Ο ήλιος αμείλιχτος φίλος με το δόρυ του κατάντικρυ στα τείχη
και ο θάνατος απόκληρος μέσα σ’ αυτή την τεράστια φωταψία
όπου οι νεκροί διακόπτουν κάθε τόσο τον ύπνο τους
με κανονιές και σκουριασμένους φανοστάτες, ανεβοκατεβαίνοντας
σκαλιά και σκαλιά σκαλισμένα στην πέτρα.
Τα τσακμάκια τους κροτούν στην κόψη της παλάμης τους, σπιθοβολούν. Εγώ – είπε –
θ’ ανέβω πιο ψηλά, πάνω από τη μαλακή συνέχεια, πατώντας
στον τρούλο της μεγάλης υποβρύχιας εκκλησίας με τα’ αναμμένα μανουάλια.
Εγώ με το γαλάζιο κόκαλο, το κόκκινο φτερό και τα κάτασπρα δόντια.

[Μονοβασιά 28.9.74]