Ορίστε, λοιπόν, ένα πραγματικά τρυφερό και όμορφο ποίημα από την πιο πρόσφατη συλλογή της Κικής Δημουλά.
Βασιλιάς ή πένης
...
η κάθε αγάπη πάντα
κάπου σου το 'χει φυλαγμένο το φαρμάκι.
Από τη συλλογή Ενός λεπτού μαζί (1998)
H ποίηση είναι το απόσταγμα κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας, κάθε τρόπου και μορφής δημιουργίας. Kαι φυσικά πριν απ’ όλα με τη γλώσσα. Όταν ο άνθρωπος πάψει να επιζητεί (ταλαντούχος ή ατάλαντος, καμία σημασία δεν έχει) να εκφραστεί ποιητικά πρωτίστως με τη γλώσσα, τότε, αλίμονό μας, αυτή, η γλώσσα, θα απομείνει ένα απονευρωμένο και αφυδατωμένο σώμα.
| Κική Δημουλά, Απροσδοκίες Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Βρέχει χωρίς να βρέχει όπως όταν σκιά μας επιστρέφει σώμα. Κάθομαι εδώ και κάθομαι. Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου και πιο μακριά η κουρασμένη σχέση μου μαζί της. Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί κάθε που μας μετράει το άδειο. Φυσάει άδειο δωμάτιο. Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου που έχω να σαρώνομαι. Νέα σου δεν έχω. Η φωτογραφία σου στάσιμη. Κοιτάζεις σαν ερχόμενος χαμογελάς σαν όχι. Άνθη αποξηραμένα στο πλάι σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα το άκρατο όνομα τους semprevives semprevives –αιώνιες, αιώνιες μην τύχει και ξεχάσεις τι δεν είσαι. Με ρωτάει ο καιρός από πού θέλω να περάσει πού ακριβώς τονίζομαι στο γέρνω ή στο γερνώ. Αστειότητες. Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία. Νέα σου δεν έχω. Η φωτογραφία σου στάσιμη. Όπως βρέχει χωρίς να βρέχει. Όπως σκιά μού επιστρέφει σώμα. Κι όπως θα συναντηθούμε μια μέρα εκεί πάνω. Σε κάποιαν αραιότητα κατάφυτη με σκιερές απροσδοκίες και αειθαλείς περιστροφές. Τον διερμηνέα της σφοδρής σιωπής που θα αισθανθούμε –μορφή εξελιγμένη της σφοδρής μέθης που προκαλεί μια συνάντηση εδώ κάτω– θα 'ρθει να κάνει ένα κενό. Και θα μας συνεπάρει τότε μια αγνωρισιά παράφορη –μορφή εξελιγμένη του αγκαλιάσματος που εφαρμόζει η συνάντηση εδώ κάτω. Ναι θα συναντηθούμε. Ευανάπνευστα, κρυφά από την έλξη. Κάτω από δυνατή βροχή ραγδαίας έλλειψης βαρύτητας. Σε κάποιαν ίσως εκδρομή τού απείρου στο επ' άπειρον∙ στην τελετή απονομής απωλειών στο γνωστό, για τη μεγάλη προσφορά του στο άγνωστο∙ καλεσμένοι σε αστροφεγγιά προορισμού, σε διασκεδάσεις παύσεων για φιλευδιάλυτους σκοπούς και αποχαιρετιστήριες ουρανών πρώην μεγάλες σημασίες. Μόνο που ετούτη η συντροφιά των αποστάσεων θα είναι κάπως άκεφη, ανεύθυμη κι ας ευθυμεί εκ του μηδενός η ανυπαρξία. Ίσως γιατί θα λείπει η ψυχή τής παρέας. Η σάρκα. Φωνάζω τη στάχτη να με ξαρματώσει. Καλώ τη στάχτη με το συνθηματικό της όνομα: Όλα. Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά εσύ κι ο θάνατος εκείνου του ονείρου. Το στερνοπαίδι όνειρο. Απ' όσα είχα το πιο φρόνιμο. Ξεθολωμένο, πράο, συνεννοητικό. Όχι και τόσο βέβαια ονειροπόλο αλλά ούτε και φτηνά χαμηλωμένο, όχι σουδάριο κάθε γης. Πολύ οικονόμο όνειρο, σε ένταση και λάθη. Από τα όνειρα που ανάθρεψα το πιο πονετικό μου: να μη γερνάω μόνη. Θα συναντιέστε υποθέτω τακτικά εσύ κι ο θάνατός του. Δίνε του χαιρετίσματα, πες του να 'ρθει κι αυτό μαζί εξάπαντος όταν συναντηθούμε εκεί, στην τελετή απονομής απωλειών. Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς. Ναι ναι μου φτάνει το αδύνατον. Κι άλλοτε αγαπήθηκα απ' αυτό. Όσο δε ζεις να μ' αγαπάς. Διότι νέα σου δεν έχω. Κι αλίμονο αν δε δώσει σημεία ζωής το παράλογο. | Kiki Dimoula, Unexpectations Lord what’s still not in store for us. I’m sitting here and sitting. It’s raining without raining just as when a shadow returns to us a body. I’m sitting here and sitting. Me here, my heart opposite and still further away my weary relationship with it. So we might seem many whenever emptiness counts us. Empty room blowing. I hold tight to the way I have of being swept off. I’ve no news of you. Your photo stationary. You stare as if coming you smile as if not. Dried flowers at one side incessantly repeating for you their unadulterated name semprevives semprevives—eternal, eternal in case you forget what you’re not. I’m asked by time how I want it to pass exactly how I pronounce myself as edging or ageing. Foolishness. No end is ever articulate. I’ve no news of you. Your photo stationary. Just as it rains without raining. Just as a shadow returns to me a body. And just as we’ll meet one day up there. In some lush sparseness with shady unexpectations and evergreen rotations. As interpreter of the intense silence that we’ll feel —developed form of the intense intoxication caused by a meeting down here—will come a void. And we’ll be enraptured then by a passionate unrecognition —developed form of the embrace employed by a meeting down here. Yes we’ll meet. Breathing fine, concealed form attraction. In a downpour of heavy lack of gravity. Perhaps on one of infinity’s trips to ad infinitum; at the ceremony for loss awards to the known for its great contribution to the unknown; guests at destination’s starlight, at cessation’s galas on behalf of dissolving causes and the skies’ farewell importances once great. Expect that this company of distances will be somewhat downcast, cheerless even if non-existence finds cheer from nothing. Perhaps because the soul of the party will be absent. The flesh. I call to the ash to disarm me. I call upon the ash by its code name: Everything. You’ll meet regularly I imagine you and the death of that dream. The last-born dream. Of all I had the best-behaved. Clear-headed, gentle, understanding. Not of course so dreamy but neither worthless or mean, no toady to all and sundry. A very thrifty dream, in intensity and errors. Of the dreams I raised my most loving: so I’d not grow old alone. You’ll meet regularly I imagine you and its death. Give it my regards, tell it to come too without fail when we meet there, at the loss awards ceremony. Love me as long as you don’t live. Yes yes the impossible’s enough for me. Once I was loved by that. Love me as long as you don’t live. For I’ve no news of you. And heaven forbid that the absurd should show no signs of life. |
Πάσχα στο φούρνο Κική Δημουλά Βέλαζε το κατσίκι επίμονα βραχνά. Άνοιξα το φούρνο με θυμό τι φωνάζεις είπα σε ακούνε οι καλεσμένοι. Ο φούρνος δεν καίει, βέλαξε κάνε κάτι αλλιώς θα μείνει νηστική χρονιάρα μέρα η ωμότητά σας. Έβαλα μέσα το χέρι μου. Πράγματι. Παγωμένο το μέτωπο τα πόδια ο σβέρκος το χορτάρι η βοσκή τα κατσάβραχα η σφαγή. | Easter in the oven Kiki Dimoula The goat kept on bleating hoarsely. I angrily opened the oven what’s all the noise I asked the guests can hear you. Your oven’s not hot, it bleated do something otherwise your cruelty will go hungry and at festive time too. I put my hand inside. It was true. The head the legs the neck the grass the pasture the crags the slaughter all cold. |
Κική Δημουλά, Ο πληθυντικός αριθμός Ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, ενικού αριθμού, γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, γένους ανυπεράσπιστου. Πληθυντικός αριθμός οι ανυπεράσπιστοι έρωτες. Ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός: οι φόβοι. Οι φόβοι για όλα από δω και πέρα. Η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων, ενικού αριθμού, μόνον ενικού αριθμού και άκλιτη. Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη. Η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, γένους θηλυκού, ενικός αριθμός. Πληθυντικός αριθμός οι νύχτες. Οι νύχτες από δω και πέρα. | Kiki Dimula, Plural Die Liebe, Substantiv (sehr substantiell), Singular, Genus nicht femininum nicht masculinum, aber wehrlos. Plural: Wehrlose Lieben. Die Angst, Substantiv, zu Beginn Singular, danach Plural: Die Ängste. Die Ängste von hier an für immer. Die Erinnerung, Nomen Probrium der Schmerzen, Singular, ausschließlich Singular und indeklinabel. Die Erinnerung, die Erinnerung, die Erinnerung. Die Nacht, Substantiv, Genus femininum, Singular. Plural: Die Nächte. Die Nächte von hier an für immer. |