Sonnet 109 (William Shakespeare) | Σονέτο 109 (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) [O! never say that I was false of heart: Μην άπιστο με ειπείς από τον μισεμό μου]
O! never say that I was false of heart,
Though absence seemed my flame to qualify,
As easy might I from my self depart
As from my soul which in thy breast doth lie:
That is my home of love: if I have ranged,
Like him that travels, I return again;
Just to the time, not with the time exchanged,
So that myself bring water for my stain.
Never believe though in my nature reigned,
All frailties that besiege all kinds of blood,
That it could so preposterously be stained,
To leave for nothing all thy sum of good;
For nothing this wide universe I call,
Save thou, my rose, in it thou art my all.
|
Ω, την καρδιά μου ψεύτικη μην πεις κι ας μοιάζει λίγο,
Πως η απουσία τη φλόγα μου την έχει μετριάσει.
Τόσο εύκολα απ’ τον εαυτό μου εγώ μπορώ να φύγω
Όσο κι απ’ την ψυχή μου που στο στήθος σου φωλιάζει.
Σπίτι είσαι της αγάπης μου· πλανήθηκα και το ‘δες,
Όμοια με τον ταξιδευτή στην ώρα μου επιστρέφω.
Δεν μ’ άλλαξε το πέρασμα του χρόνου και οι μόδες,
Και τον λεκέ μου μόνος μου με δάκρυα καταβρέχω.
Στη φύση μου βασίλευσαν όλες οι ασωτίες
Που κάθε σάρκα πολιορκούν, εντούτοις βεβαιώσου,
Ποτέ σε τόσο άλογες δε θα ʽφτανα αμαρτίες
Νʼ αφήσω για το τίποτα το αμέτρητο καλό σου.
Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, αν
Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν.
|
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
O! never say that I was false of heart,
Though absence seemed my flame to qualify,
As easy might I from my self depart
As from my soul which in thy breast doth lie:
That is my home of love: if I have ranged,
Like him that travels, I return again;
Just to the time, not with the time exchanged,
So that myself bring water for my stain.
Never believe though in my nature reigned,
All frailties that besiege all kinds of blood,
That it could so preposterously be stained,
To leave for nothing all thy sum of good;
For nothing this wide universe I call,
Save thou, my rose, in it thou art my all.
|
Μην άπιστο με ειπείς από τον μισεμό μου,
που ’δειξε τη φωτιά μου σάμπως να θαλιάζει·
γίνεται να χωρίσω από τον εαυτό μου,
ή την ψυχή μου, που στο στήθος μου φωλιάζει;
Εκεί η φωλιά ’ναι του έρωτά μου· αν πλανηθώ,
σαν ταξιδώτης, πάλι εκεί γυρνάω να μείνω,
στην ώρα μου κι ανάλλαχτος απ’ τον καιρό,
φέρνω ο ίδιος νερό ό,τι λάθος να ξεπλύνω.
Μην πεις, ακόμα κι αν η φύση μου οδηγεί
πάθια που κάθε είδος αίμα πολιορκούν,
πως μπορεί τόσο αφύσικα να μωραθεί,
ν’ αφήσει για το τίποτα όλα να χαθούν.
Τι λέω το σύμπαν τίποτα χωρίς εσένα,
ρόδο μου, που ’σαι μέσ’ σ’ αυτό το παν για μένα.
|
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
After a period of separation the poet asserts his undying loyalty to the youth. However, he cannot deny that his standards have slipped somewhat, and that he has ranged abroad and tasted other fruit. His guilt is such that he has to acknowledge the stain on the purity of his pure love, which he undertakes to cleanse with tears. The argument in his defence seems to be that all his extraneous attachments have been entirely superficial, for it would be impossible for him to separate himself from his beloved, since they are one, and that no one in the universe, not even the universe itself, could match the sum of beauty and goodness which he beholds and clings to in the wonderful boy, whom he likens once again to a rose, the most perfect flower in creation.
http://www.shakespeares-sonnets.com/sonnet/109