Mon Rêve familier
Paul Verlaine
Je fais souvent ce rêve étrange et pénétrant
D'une femme inconnue, et que j'aime, et qui m'aime,
Et qui n'est, chaque fois, ni tout à fait la même
Ni tout à fait une autre, et m'aime et me comprend.
Car elle me comprend, et mon coeur transparent
Pour elle seule, hélas ! cesse d'être un problème
Pour elle seule, et les moiteurs de mon front blême,
Elle seule les sait rafraîchir, en pleurant.
Est-elle brune, blonde ou rousse? — Je l'ignore.
Son nom? Je me souviens qu'il est doux et sonore
Comme ceux des aimés que la Vie exila.
Son regard est pareil au regard des statues,
Et pour sa voix, lointaine, et calme, et grave, elle a
L'inflexion des voix chères qui se sont tues.
|
Mon Rêve familier
Πωλ Βερλαίν (μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου)
Βλέπω συχνά ένα παράξενο όνειρο και συγκινητικό
Για μια γυναίκα άγνωστη που μ’ αγαπά και που την αγαπώ
Και κάθε φορά δεν είναι εντελώς αυτή
Ούτε και κάποια άλλη, που μ’ αγαπά και με κατανοεί
Με κατανοεί και η καρδιά μου η διαφανής
Μόνον χάρη σ’ αυτήν αλί! Παύει να με στενοχωρεί
Μόνο χάρη σ’ αυτήν, και το νοτισμένο μου μέτωπο το ωχρό,
Μόνον αυτή κλαίει και το δροσίζει.
Είναι ξανθιά, κοκινομάλα ή μελαχρινή; – το αγνοώ
Τ’ όνομά της; Θυμάμαι είναι γλυκό και ηχηρό
Όπως εκείνων που εξόρισε η ζωή
Το βλέμμα της ίδιο με βλέμμα αγαλμάτων
Κι όσο για τη μακρινή, ήρεμη, βαριά της φωνή
Αλλάζει ο τόνος της καθώς αλλάζει κι η φωνή αγαπημένων
Που ’χουν περιπέσει σε σιωπή
|