Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Mar, 2007, 20:12:00

Title: Αναστάσης Βιστωνίτης
Post by: wings on 17 Mar, 2007, 20:12:00
Αναστάσης Βιστωνίτης

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fimg40.imageshack.us%2Fimg40%2F8572%2Fvistonitisy.jpg&hash=22debab8dcabf2c05f0cdeb551c77a209a4aea15)

Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1952. Σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες αλλά από πολύ νέος ασχολήθηκε με τη λογοτεχνία, τη δημοσιογραφία και τις γραφικές τέχνες. Είναι τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας «Το Βήμα» από το 1991. Από το 1983 ως το 1988 διέμενε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης και στη συνέχεια αρχισυντάκτης της καθημερινής ελληνοαμερικανικής εφημερίδας «Πρωινή» στη Νέα Υόρκη. Το 1996 ήταν επιμελητής (General Editor) του Φακέλου Υποψηφιότητας (Candidature File) με τον οποίο η Αθήνα κέρδισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Από το 1996 ως τον Μάιο του 2001 υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Συγγραφέων (European Writers' Congress).

Ποιητικές συλλογές:
«Μετοικεσία», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 1972
«Ανιχνευτές», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 1974
«Alone (ποιήματα στον Ε.Α. Poe)», εκδ. Αστήρ, Αθήνα, 1975
«Τέφρες», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 1980
«Έδαφος», εκδ. Νέα Πορεία, Θεσσαλονίκη, 1981
«Καταγωγή», εκδ. Εστία, Αθήνα, 1984
«Οι κήποι της Σελήνης», εκδ. Ρόπτρον, Αθήνα, 1990
«Χώμα από ουρανό (ποίηση 1983 - 1995)», εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 1996
«Ο ήλιος στην τάφρο», εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2004
«Η εσωτερική εξορία (1971-1995)», εκδ. Ροές, Αθήνα, 2005
«Τα ρόδα της Αχερουσίας», εκδ. Ροές, Αθήνα, 2008

Πεζογραφία:
«Φάσματα φθοράς» (αφηγήματα), 1994
«Πεκίνο (Το ρόδο και ο λωτός)», 1995
«Η κοίτη του χρόνου (τόποι, πόλεις, άνθρωποι)», 1999
«Το τρένο της λογοτεχνίας», 2004
«Λογοτεχνική γεωγραφία (τόποι, πόλεις, άνθρωποι), 2007

Δοκίμιο:
«Η κρίση και η καταστολή», 1986
«Οι σημαίες τού αναχρονισμού», 2003
«Ex libris», 2005

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις του Αναστάση Βιστωνίτη:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: Ειδήσεις, 2
Post by: wings on 27 Sep, 2007, 17:02:50
Αναστάσης Βιστωνίτης: Ειδήσεις, 2

Συνομιλίες, ονόματα νεκρών,
στεγνά απογεύματα στο καφενείο.
Η σκέψη μου από πέτρα και μπετόν
μου κομματιάζει το κρανίο.

Είμαι από σύννεφα και πυρετό,
οι χθεσινές μου σκέψεις μ’ αρρωσταίνουν.
Σκέψεις για την ανία και το στρατό,
για τις ιδέες που επιμένουν.
 
Βαθιά μες στ’ αδιάφορο φως
υπάρχει η ερημιά και η πόλη.
Με μαύρο δίκοχο, γελώντας σαν τρελός
ο διάβολος πυροβολεί μ’ ένα πιστόλι.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CI)
Post by: wings on 30 Sep, 2007, 17:02:55
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CI)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

CI

Άκουγα τον τηλεπαρουσιαστή που επαναλάμβανε συνεχώς «τώρα μιλούν οι ειδικοί» και θυμόμουν τον Γκρέιβς: «Το να ξέρεις καλά μόνο ένα πράγμα σημαίνει πως έχεις το μυαλό ενός βαρβάρου».

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CLXVI)
Post by: wings on 04 Oct, 2007, 15:57:31
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CLXVI)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

CLXVI

Τον παράτησε σύξυλο. Σ’ ένα κλάσμα του κενού.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Κυριακή
Post by: wings on 04 Nov, 2007, 19:57:54
https://www.youtube.com/watch?v=Qrws0ZOGxvA

Βασίλης Δημητρίου & Βαρβάρα Τσιμπούλη, Μια Κυριακή η καρδιά μου
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Ω! τι κόσμος, μπαμπά (1974))


Αναστάσης Βιστωνίτης, Κυριακή

Κυριακή, μέρα των παιδιών.

Το ίδιο δωμάτιο.
Το ταξίδι της μνήμης.

Το ίδιο έντομο αντίθετα στο φως.

Κυριακή, μέρα των παιδιών,
πλυμένη στο αίμα του Σαββάτου.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Το φεγγάρι στο ποτήρι
Post by: wings on 05 Nov, 2007, 19:54:26
Αναστάσης Βιστωνίτης, Το φεγγάρι στο ποτήρι

Ι

Αυτό
το αβέβαιο τραπέζι
πολώνει την ερημιά, θυμίζει πεθαμένους φίλους.
Με μια λάμπα παγώνει το σκοτάδι.

Όμως δεν είναι έτσι το φως.

Εγώ το είδα παιδί μέσα στις πεδιάδες
να βγαίνει έξω από τα χρώματα.
Στρογγυλό φεγγάρι, χάρτη των ανοίξεων,
πάνω από τις καλαμποκιές και τα σιτάρια.


ΙΙ

Τώρα
το κρύο μεταμεσονύκτιο
είναι μια λίθινη επιγραφή πάνω από τα σπίτια,
κι η θάλασσα ένας χώρος άδηλης αναπνοής.
Αδιέξοδα, θλιβερές αποφάσεις,
σπαταλημένο αίμα των αγαπημένων,
γεμίζει τούτο το τραπέζι ξύλινα δόντια,
καμένες προσωπίδες, ίσκιους που φλέγονται
και στο κέντρο ένα ποτήρι νερό
με το φεγγάρι βουλιαγμένο στον πάτο.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η νύχτα και το σπίτι
Post by: wings on 13 Nov, 2007, 00:38:20
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η νύχτα και το σπίτι

Ή περί της αναγωγής του χρόνου

Ο ένας


Ο θάνατος στους τοίχους του δωματίου.
Συνήθισα να περιμένω αυτό που δεν θα ’ρθει.
Τη γεύση της μοναξιάς, τη νύχτα.
Την αναμονή των θυρών,
τον επισκέπτη που θα εισβάλει στο δωμάτιο,
να βρει την αγάπη νεκρή.

Μ’ αυτό το χοντρό βελόνι
έραβα χρόνια τη ζωή μου.
Τώρα με γεμίζει τρύπες.
Πιστεύω στον άνθρωπο, είναι απλό.
Ωστόσο βαρέθηκα να περιμένω.
Δεν μπορώ ν' ακονίζω το μαχαίρι στην καρδιά,
να βλέπω τον αργό θάνατο των ημερών
στους δρόμους και τα νοσοκομεία,
τα καλοκαίρια να τα καίει ο ήλιος,
τους φίλους μου να θάβονται στα γράμματά τους.

Οι πολλοί

Ερχόμαστε χωρίς κέλυφος, κρατώντας
τα λιγνά μας σώματα, τη χαμένη Ελευθερία.
Χρόνια πολλά μας έδεσε ο Ήφαιστος,
μιαν αλυσίδα αίματα και ρίζες ζωντανές
που λιώσανε στον ποταμό της αδικίας.
Είναι σκληρό το χώμα και δεν φυτρώνει τίποτε.
Είναι βαθύ το χάσμα και χάθηκαν τα πρόσωπα.
Είναι αλμυρή η θάλασσα και τα ταξίδια ναυαγήσαν.
Ερχόμαστε μέσα από σκοτεινούς καιρούς
με ιδανικά εξορισμένα.

Είναι βαριά τα ερείπια, ασήκωτα.
Και δεν υπάρχουνε σταυροί, ούτε καρφιά και λόφοι.

Ο ένας

Δεν ήταν τα λόγια του ανέμου που με τρόμαξαν,
ούτε η γνώριμη σιωπή των δέντρων.
Έβλεπα την πόλη μες στη νύχτα,
ομίχλη σκοτεινή που σκέπαζε το σπίτι,
να γίνεται πληγή, να σκάβει το χώμα
και το δωμάτιο να γεμίζει γνώριμες μορφές
με τη λύπη απλωμένη στα μάτια τους.

Οι πολλοί

Το πρωί θα βγει ένας ήλιος απόστρατος,
θ’ ανεβεί τις σκάλες σ’ αυτό το χαλασμένο σπίτι
και τότε θα ’μαστε ακόμη πιο νεκροί
με τα χέρια γαντζωμένα στις καρέκλες
που θα σπάσουν με του ήλιου την εισβολή,
να φωτιστεί η κάμαρα, να φανούν οι αράχνες.

Θα γυρίσουμε φορτωμένοι κι άλλα γηρατειά
και τότε ούτε η νύχτα θα μπορέσει να μας σώσει.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2 (Ι)
Post by: wings on 29 Nov, 2007, 12:51:35
Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2

Ι


Στις μεγάλες πολιτείες
αλλάζουν γρήγορα οι εποχές.
Θα φύγει και φέτος η άνοιξη
χωρίς να την έχουμε ζήσει.

Μια μέρα θα πρασινίσουν τα δέντρα,
θα σκάνε οι κόμποι και θ’ ακούγονται
σαν πυροβολισμοί.

Το πικάπ παίζει
την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ.
Αργά, πένθιμα η μελωδία των πνευστών
επαναλαμβάνεται κι ύστερα σπάει,
διαλύεται,
πετάγονται από μέσα
παλιά κατεστραμμένα βιεννέζικα βαλς,
η μελωδία ξανά     μεγάλα χάσματα,
και το ηλεκτρονικό μάτι που ρυθμίζει τις στροφές
πορτοκαλί και κόκκινο φωσφορίζει,
μια πυγολαμπίδα της τεχνολογίας στο σκοτάδι.

Απ’ τα κενά της μελωδίας εισβάλλει
ο χρόνος, το ανόητο μηρυκαστικό.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)


Αυτό είναι το πρώτο ποίημα από τη δεύτερη σειρά ποιημάτων που είναι αφιερωμένα στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2 (IIΙ)
Post by: wings on 05 Dec, 2007, 13:09:30
Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2

IIΙ


Είναι συνεχώς νύχτα∙ και πιο πολύ
στις μεγάλες πολιτείες,
όπου ξέφρενος τρέχει ο καιρός
σαν παραλοϊσμένο ξωτικό,
σαν αυτοτιμωρούμενος.

Γι’ αυτό το καλοκαίρι
που πριν έρθει μοιάζει να έφυγε
μόνον αντίγραφα μπορώ να δώσω.

Κάθε χρονιά ένα βήμα προς τα πίσω,
ένας τύμβος που θολώνει μες το σούρουπο,
κι ο αέρας ξεραίνει το χορτάρι,
σηκώνει σκόνες, γράφει σχήματα,
θεωρήματα που δεν θα εξηγηθούν.

Ίσως αυτός να σε θυμίζει πιο πολύ
και να με βεβαιώνει πως υπήρξες.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)


Αυτό είναι το τελευταίο από τα 4 εξαιρετικά ποιήματα του Αναστάση Βιστωνίτη στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: Ό,τι περνάει χάνεται
Post by: wings on 07 Dec, 2007, 17:28:14
Λέγε - Γιώργος Νταλάρας - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=WOKP2xFcpBI)

Μίκης Θεοδωράκης & Κώστας Τριπολίτης, Λέγε (http://thepoetsiloved.wordpress.com/2010/10/03/kostas-papadopoulos-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B5-%CE%BC%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80/)
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Ραντάρ (1981))


Αναστάσης Βιστωνίτης: Ό,τι περνάει χάνεται

[Συλλογή Terra Incognita (1989-1995)]

Σαν το βηματισμό των λεγεώνων,
σαν τον παλμό της γέφυρας κάτω από το βήμα,
σαν ψίθυρος γέρικων αιώνων
που τους δένει ένα ξεφτισμένο νήμα,

όλα είναι πιο παλιά κι από τη μέθη,
από το δάκρυ και την κατακραυγή,
από τη μηχανή που μας αλέθει
κι από τη μολυσμένη αυγή.

Γύρω σου μόνον ερημιά και σκοτάδι,
το μαύρο πέπλο, η σημαία του νεκρού,
κι αυτό που πίστεψες όνειρο και χάδι
σφηνωμένο στο χρόνο του ατσαλιού.

Η Μούσα δεν παίρνει εκδίκηση για μας,
τα λόγια δεν περιγράφουν την πτήση.
Εδώ θ’ ακούς μονάχα τον τροχό της αγοράς.
Ο ήλιος που ήξερες έχει σιγήσει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Έπεσε βροχή
Post by: wings on 12 Dec, 2007, 19:40:49
Αναστάσης Βιστωνίτης, Έπεσε βροχή

Έπεσε βροχή και νέκρωσαν οι δρόμοι.
Είμαι μακριά. Κοιτάζω και θυμούμαι.
Μια πολιτεία που ακινητεί με συνοδεύει,
τρέχουν απ’ τα παράθυρα νερά.

Το μολυβένιο απόγευμα που φτάνει
μέσα στον κρύο αέρα σπαταλιέται
και μπρος στα μάτια μου πέφτει μελάνη.
Βλέπω τη νύχτα πριν να πέσει.

Άλλοτε στην παραλία πετούσαν κύκνοι,
πετούσαν γερανοί σαν βέλη.
Ένα ακατοίκητο τοπίο με σκοτεινιάζει,
μαύρα διαμάντια στο βυθό της θάλασσας.

Η νύχτα είναι εικόνα των ματιών,
βαθιά από τις κόρες τους πετιέται,
σκεπάζει τα βουνά, βάφει τη θάλασσα,
βγαίνει απ’ το βυθό και τραγουδάει.

Μες στα νερά η μάσκα της Εκάτης
κι επάνω τ’ άστρα, τρίμματα του ήλιου
σ’ αυτό τον άγνωστο ουρανό παρατημένα,
Αρκτούρος, Κύκνος, Κένταυρος, Corona Borealis.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Βράδυ: κρύο και σύννεφα
Post by: wings on 17 Dec, 2007, 19:59:43
Αναστάσης Βιστωνίτης, Βράδυ: κρύο και σύννεφα

Μ’ ένα βυσσινί κομμάτι φόβου σφηνωμένο στο κεφάλι
και με τα μάτια μας σκισμένα,
οι τσίγκινοι ουρανοί του απογεύματος ηχούν,
οι ουρανοί που αγαπήσαμε
στα πιο επικίνδυνα όνειρά μας.

Η παρουσία ξοδεύεται στον ανώφελο λόγο.
Πίσω από την παγωνιά των ιδεών
ανεβαίνει, μ’ ένα ρυθμό σκληρών απωθήσεων,
αυτό που με χωρίζει από τους άλλους.

Εκείνο που κόβει και πετάει τον εαυτό μου στο δρόμο,
η χαρακιά, το σφαγμένο μου γέλιο,
βυθισμένο σ' ένα απεγνωσμένο περιβάλλον –
έτσι σε γνώρισα το βράδυ,
με το μυαλό μου να βροντάει στο κέλυφός του,
την αποφλοιωμένη μου αίσθηση,
το γραμμικό φάντασμα του παρελθόντος
μ’ έναν ξερό βήχα να σκίζει τον αέρα.

Γέρνοντας δεξιά κι αριστερά
σε μια μπλε βροχή
κι έναν ουρανό που καταρρέει.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Σικάγο 1987
Post by: wings on 24 Dec, 2007, 20:46:16
Αναστάσης Βιστωνίτης, Σικάγο 1987

Εκεί που το ατσάλι συναντάει τον άνεμο
στην πεδιάδα του σύννεφου
με το πουλί να πέφτει
μέσα στα βάθη του γαλάζιου,
έσκισε την ομίχλη ένα χρυσό τσεκούρι
κι άστραψε το άστρο των Χριστουγέννων.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Εορτή
Post by: wings on 26 Dec, 2007, 18:20:13
Αναστάσης Βιστωνίτης, Εορτή

Άχρηστα αστέρια έδειχναν το δρόμο,
σπάραζε στο σκοτάδι ένας εφιαλτικός Χριστός,
η Παναγία χανόταν μες στη νύχτα —
σκισμένος ουρανός στα τέσσερα.
Στο ξύλο το χρυσό καρφί,
στο στόμα ματωμένο ασήμι.

Ποιος θα νικήσει αυτή τη νύχτα
τα παγωμένα στιλέτα του βοριά;

Στο στήθος μου κυκλοφορούσε μια λόγχη.
Ένα κίτρινο ποτάμι πνίγει τις φωνές.
Το σκοτάδι μαύρο ντουφέκι
στο κρανίο μου.
Η μουσική φωτεινό σπαθί
στο πρόσωπό μου.

Η νύχτα σκοτεινό χαρτί —
σβησμένο κάρβουνο η ψυχή της.

Μένει το αίμα στην έξοδο.
Εκεί καραδοκεί ο προδότης.

Θα ’ναι μια θανάσιμη γιορτή.
Άγγελοι από ατσάλι θα με τσακίζουν.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (III)
Post by: wings on 27 Dec, 2007, 20:13:26
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (III)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

III

Κάθε Πρωτοχρονιά ονειρεύομαι την κλίμακα του Ιακώβ.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)


(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Blake_jacobsladder.jpg/460px-Blake_jacobsladder.jpg)

William Blake, Jacob's Ladder (1805 | British Museum, London)
Πηγή: wikipedia (https://en.wikipedia.org/wiki/Jacob%27s_Ladder)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (XCVI)
Post by: wings on 30 Dec, 2007, 13:00:44
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (XCVI)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

XCVI

Ο μικρός μου ανεψιός μου έφερε να δω μια «ζωγραφιά» του. Σ’ ένα άσπρο χαρτί έφτιαξε μια μουντζούρα. Τι είναι αυτό; τον ρωτώ. Αυτό, μου λέει, είναι ένα κακό όνειρο.

Από τη συγκεντρωτική συλλογή Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η επαύριος
Post by: wings on 31 Dec, 2007, 17:51:19
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η επαύριος

Σφυρηλατημένο φως σε νύχτα τρόμου.
Φλεγόμενη τίγρη η αγριότητα
σκίζει το δέρμα μου.
Οι άλλοι πουλιά σε καταδίωξη
μυρίζουν τοίχο και σκοτάδι.
Τα μάτια τους αφιονισμένα αγρίμια στον κάμπο.

Ανάμεσα στην πόλη και το πρόσωπό μου
ο γυάλινος ποταμός του παραθύρου
διάτρητος από μηχανήματα που εκτελούν
πράξεις τρελών.

Η νύχτα διαρκεί μέσα στο χρόνο –
μαύρη φλόγα από σιδερένια κεριά
που έχουν φιτίλι την ενέδρα.

..........

Ξημέρωσε.
Ανοίγονται οι δρόμοι.
Η πέτρα τρίζει από το φως.
Η πανοπλία της θάλασσας.

Χάνομαι στην ωμή λευκότητα της μέρας.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CXXI)
Post by: wings on 31 Dec, 2007, 20:02:43
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (CXXI)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

CXXI

Η κατακόκκινη πυροσβεστική αντλία κατέβαινε τρέχοντας σαν παλαβή. Η σειρήνα της τρυπούσε τα τύμπανα. Ο άνθρωπος είχε βγάλει βόλτα το σκύλο του. Σταμάτησε και κοίταξε την αντλία. Ο σκύλος στάθηκε όρθιος στα πίσω πόδια, σήκωσε το κεφάλι ψηλά στον ουρανό, που τον διέσχιζαν ελικόπτερα, και ούρλιαξε σαν άνθρωπος.

Από τη συγκεντρωτική συλλογή Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Αφιέρωση
Post by: wings on 02 Mar, 2008, 14:29:41
Αναστάσης Βιστωνίτης, Αφιέρωση

Τη στιγμή που ξυπνά το σαξόφωνο
αρχίζει να χιονίζει στον ιστό της αράχνης,
να σκοτεινιάζει το περίστροφο στο υπόγειο,
να φέγγει ο χιτώνας του λεγεωνάριου
και το σκουριασμένο άστρο του στρατηγού
ανάμεσα στα οστά της δόξας και του φόνου.

Τότε πέφτουν ριπές τα χαλίκια της βροχής
μαστιγώνοντας τις προτομές στα πάρκα
και τις καμπάνες
που εδώ κι έναν αιώνα έχουνε σιγήσει.

Τότε κι εγώ, πατέρα,
γίνομαι ο καθρέφτης του ίσκιου σου
μιλώντας με την παλιά ομπρέλα
που την κρατάς ανοιχτή
απ’ τον καιρό ακόμη του τελευταίου πολέμου.

Από τη συλλογή Ο ήλιος στην τάφρο (2004)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Σκηνοθεσία
Post by: wings on 24 Apr, 2008, 02:53:02
Αναστάσης Βιστωνίτης, Σκηνοθεσία

Πρόσωπο σχεδιασμένο από το φεγγάρι,
αραιωμένα σύννεφα και το γυμνό σου μάτι
κατοπτεύει τη νύχτα.

Πέτρα. Θεμέλιο της θάλασσας, αρχή της φαντασίας,
χρόνος και σώματα. Κάτω από τούτη τη γούβα
μας σκεπάζει ο φυσικός τρόμος, αστήριχτα περάσματα
να δείχνουν το βάθος των ουρανών, μαθαίνοντας
τους απλούς νόμους του νερού, τον τρόπο του σώματος.
Τρίζει το ψιλό χαλίκι κάτω από τα βήματα,
πού πηγαίνει αυτός που βγήκε μόνος του πριν λίγο,
είχε ένα μούτρο ανθρακωρύχου, τα χέρια του
πεσμένα πάνω στα πλευρά, μες στις σκιές,
και σου είπε: «Ο άλλος, ο επίμονος εκεί στον τοίχο,
βρεγμένος κι ακίνητος και σαν κομμάτι από πέτρα
να στάζει πάνω του η νύχτα, περιμένοντας».

Ακούστηκε ένα βραχνό τρίξιμο, σώμα που πέφτει
στον ύπνο του, ταράζεται κι ύστερα πάνω κάτω,
πάρτε τον από δω, πού οι άλλοι με το πρόσωπο
και το μυαλό αλλού – κι είμαι χωματένιος,
τη γεύση του χώματος την ξέχασες, μυρίζει
γύρω σου το σκοτάδι, το σάλιο σου λάσπη,
μάτι, ουρανός, σύννεφο.         Ακόμη.
Κάτω από τα ρούχα σου, πόσο αδύναμος είσαι.
Υπόκωφος. Με την αμοιβάδα στο αίμα
να σε διαιρεί, άχρωμο φως που σου αδειάζει τη φλέβα,
ένα κουβάρι μαζεμένος γύρω από το στομάχι σου,
μη μιλάς μέσα στη νύχτα ανεβαίνει το χώμα,
η βλάστηση, η σκέψη σου κι η γέφυρα
γέρνει κάτω από το φεγγάρι χωρίς να βλέπεις
αν πατάει πουθενά, έρημος ουρανός πιο κάτω

κι αυτός που βγήκε μόνος του πριν λίγο
πρόσωπο σχεδιασμένο από το φεγγάρι.

Από τη συλλογή Έδαφος (1981)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πράγματα
Post by: wings on 29 Apr, 2008, 20:08:56
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πράγματα

Τα πράγματα επιστρέφουν στον χρόνο
χωρίς ν’ αφήνουν πληγές.
Αδιάτρητα, ακίνητα, απέχοντα,
κυκλώνοντας τη ζωή και τον θάνατο,
αφήνοντας τον σπαραγμό να λανθάνει.

Τα πράγματα χάνονται δίχως να πεθαίνουν.
Βέβαια και ελεύθερα
υπάρχουν και σωπαίνουν.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Ars Poetica
Post by: wings on 18 Jun, 2008, 23:39:03
Αναστάσης Βιστωνίτης, Ars Poetica

Το ποίημα δεν είναι σαν τα φύλλα
που ο άνεμος σέρνει στους δρόμους.
Δεν είναι η ακίνητη θάλασσα,
το αραγμένο καράβι.
Δεν είναι ο γαλάζιος ουρανός
και η καθαρή ατμόσφαιρα.

Το ποίημα είναι ένα καρφί
στην καρδιά του κόσμου.
Ένα φωτεινό μαχαίρι
μπηγμένο κάθετα στις πόλεις.
Το ποίημα είναι σπαραγμός.
Κομμάτι γυαλιστερό μέταλλο,
πάγος, σκοτεινή πληγή.
Το ποίημα είναι σκληρό,
πολυεδρικό διαμάντι.
Συμπαγές – λαξευμένο μάρμαρο.
Ορμητικό – ασιατικός ποταμός.

Το ποίημα δεν είναι φωνή,
πέρασμα πουλιού.
Είναι πυροβολισμός
στον ορίζοντα και την Ιστορία.
Το ποίημα δεν είναι άνθος που μαραίνεται.
Είναι βαλσαμωμένος πόνος.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Εντός
Post by: wings on 08 Jul, 2008, 11:53:14
Αναστάσης Βιστωνίτης, Εντός

Το πρωί έχει την ηλικία των ανέμων.

Ακούω το τρίξιμο του χώματος,
την αργή μετακίνηση της πέτρας.

Ο δρόμος – ένα ποτάμι έξω από την κοίτη του.

Το πρωί σημαίνει να βλέπεις.
Να βλέπεις σημαίνει να υπάρχει φως.

Η μέρα –
Τα μάτια έξω από το πρόσωπο.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Άσκηση
Post by: wings on 06 Aug, 2008, 22:01:31
Αναστάσης Βιστωνίτης, Άσκηση

Αυτή την ώρα είμαι ένα πρόσωπο βουβό
κι ας υποκρίνομαι τον ομιλούντα.
Παίζω με το χρόνο, τον ιδιωτικό μου θάνατο.

Ασυγκίνητοι όλοι, οικοδομώντας
θεωρίες συγκινήσεων, μικρά θλιβερά φαντάσματα.

Υπάρχουν οι λέξεις που μας ορίζουν.
Προτιμώ να παίζω με τις λέξεις –
καμιά φορά σε κάνουν να ξεχνάς το αίμα.

Αφαιρώντας το περίγραμμα του εαυτού σου
τι μένει; Καταφθάνουν οι ειδήμονες.
Αόριστα εικάζεται η αλήθεια.
Αντιτάσσεις σφραγισμένα χείλη στον εμπαιγμό,
ασκητεύεις μέσα σ’ έναν θηριώδη κόσμο.

Από τη συλλογή Έδαφος (1981)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Αναίρεση
Post by: wings on 30 Aug, 2008, 21:16:33
Αναστάσης Βιστωνίτης, Αναίρεση

Μετά τη βροχή ο άνεμος-γυαλί γδύνει τον κόσμο. Διασχίζοντας έναν άδειο χώρο, ερημικά δέντρα πεταμένα – αντίο στα παλιά πράγματα. Ήρθαν κι άλλοι χθες στον ύπνο μου, παραμιλώντας για δάση και πολιτείες αφημένες στο χιόνι. Όμως τα μάτια τους κόκκινα και τα μαλλιά τους άσπρα κι ο ύπνος βλαβερό δέντρο γεμάτο έντομα. Τερμίτες στο χώμα άνοιγαν εκείνη την τρύπα όπου θα καταστραφεί ο καρπός, θα εξοντωθούν οι εχθροί, θα γίνει το πάλεμα με το βράχο-σιτάρι.

Το κορίτσι με τα σπίρτα μια εξεγερμένη γυναίκα, κόκκινη από τη φλόγα του πάθους της. Τώρα έχει νόημα. Τη λένε Ρόζα.

Στο δικό μου μάτι κρύβεται μια εικόνα στυγνή, ένα κατεστραμμένο τοπίο με υλικά κατάρρευσης, ένα μυαλό-στάχτη που σκέφτεται μόνο του, αρνούμενο να κινήσει μέλη που δεν του ανήκουν.

Μπαίνω σε μια κλίμακα.
Κλείνω τα μάτια.
Ονειρεύομαι ένα άγριο ποτάμι.

Από τη συλλογή Έδαφος (1981)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Enfin
Post by: wings on 23 Sep, 2008, 12:19:00
Αναστάσης Βιστωνίτης, Enfin

Μείναμε οι δυο μας και το φως.

Αν είναι δυο χλωμά φυτά
στα παράθυρα που βασανίζονται
από τη νύχτα και τις αλυσίδες,
αισθάνομαι σμιχτό το θρήνο τους
σαν ένα κράμα από σκοτάδι και οδύνη.

Γιατί μου ζήτησες πολλά
μια ζωή ολόκληρη,
έτσι που τώρα κραυγάζει ο καιρός,
έτσι που τώρα δένουμε τα χέρια
μέσα σ’ ένα παρελθόν από σκοτωμένες εικόνες
και παιδιά που λησμονήθηκαν
στη σκοτεινή μήτρα της γης
και την απόγνωση της ηλικίας.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Απουσία
Post by: wings on 04 Oct, 2008, 18:15:14
Αναστάσης Βιστωνίτης, Απουσία

Κοιμήθηκα στον κάμπο νύχτα
περιμένοντας τον αέρα.
Γλιστρούσαν τα νερά στο ρέμα —
το παγωμένο φως στο κορμί μου.
Αυτό που χάθηκε στον ουρανό
δεν ήταν το φεγγάρι, δεν ήταν τ’ όνειρο.

Τούτη η νύχτα ξέρει να σωπαίνει.
Η τραγική νύχτα που σε δένει στο χώμα,
σ’ άλλον κόσμο οραμάτων.

Όμως, εδώ όλα αποχτούν
μια απουσία πολυσήμαντη.
Μια σιωπή που απλώνεται τυραννικά
—μυστικό νόημα—
και νιώθω εντός μου να συντρίβεται
η χαμένη συνείδηση του κόσμου.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Annabel Lee
Post by: wings on 18 Oct, 2008, 23:37:53
Αναστάσης Βιστωνίτης, Annabel Lee

[Ενότητα Τίτλοι]

Τα μάτια σου.
Κατεβαίνει ένας χειμώνας
με πάγους και νεροποντές.
Ερημικά κοιμητήρια γδύνονται
την σκόνη και τα ξένα βήματα.
Βροχή – αίμα των άστρων και των λουλουδιών,
αίμα του σώματος.

Τα μάτια σου σκαμμένα τείχη –
περνάει ένας αλλότριος στρατός.
Το ρίγος του αέρα πάνω από τη θάλασσα.

Σβησμένες οι ρυτίδες μες στο μέλλον.
Η νύχτα σπαράζει στο άδειο φέρετρο
πηγαίνοντας βαθύτερα απ’ το φως,
θαμμένος ουρανός στο χώμα,
βούισμα του χρόνου μέσα
στο άδειο κρανίο της ακτής,
αντιφέγγισμα από φύκια
που γίνονται κεριά να φέξουν
τα υπόγεια ρεύματα και τα σκοτάδια.

Τα μάτια σου.
Γεμάτα θάνατο κι επιδημία.

Από τη συλλογή Alone – Ποιήματα στον E. A. Poe (1975)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Αστρολογία
Post by: wings on 02 Nov, 2008, 16:39:50
Αναστάσης Βιστωνίτης, Αστρολογία

Ι

Τα βουνά.
Ανοίγει το γαλάζιο ρήγμα — μαρμαρυγή.
Οι αστέρες συντρίμμια των πάγων.

Εντός μου
ο λυγμός των δασών.
Τα σπασμένα δέντρα
στην αρχή του φωτός.
Οι αντίλαλοι ενός κόσμου που χάνεται
σε κρότους κρυστάλλινων τυμπάνων.


ΙΙ

Χρόνια.
Το καλοκαίρι στο χάος —
άρωμα παλιού βιβλίου.

Με μια μικρή πόλη στα μάτια
εκεί — που σβήνουν
τα δυσμικά μας όνειρα.
Είμαστε μόνον
η σύγχυση των προσώπων.

                 
ΙΙΙ

Άρματα δρεπανηφόρα.

Ληστές των πλανητών,
ρωγμές των υδάτων —
η μάχαιρα στις φλόγες.

Το πρόσωπό μου
βορά των λύκων.


IV

Η πολιτεία — φλόγα και μάρμαρο.
Παιδί, εμβατήριο.
Ιστορία, σύννεφο.

Οι άνθρωποι — σώματα λιγνά.
Στην πτώση, στο χώρο, στη μοναξιά.

Μετά τον θάνατο της μουσικής,
σιγεί ο ήλιος.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Το τέλος του χρόνου
Post by: wings on 29 Nov, 2008, 23:13:47
Αναστάσης Βιστωνίτης, Το τέλος του χρόνου

Εκατομμύρια τόνοι καμένο καύσιμο
για τα βιβλία, για τις στατιστικές και την Κλειώ,
την αγέλαστη βασίλισσα του παπύρου.

Σε μερικούς αιώνες θα ’χουμε γεμίσει τον Γαλαξία
με είδωλα αόμματα και αόρατα ταμ ταμ.

Ίσως κάποια μέρα ο χρόνος
να μην είναι πλέον μια υπόθεση
και κάποιος να διατυπώσει τον ορισμό του,
να ξεσκονίσει ξεχασμένα θεωρήματα
στέλνοντας τη μισή Ιστορία στην Προϊστορία∙
να εφεύρει ξανά τη φύση,
δημιουργώντας μιαν αλλόκοτη πανίδα
από μαγνητικά τέρατα και φωσφορούχα κατοικίδια∙
να στήσει έναν καινούριο Ζωδιακό
με κεραίες, καμπάνες και φτερωτά αστρόπλοια,
προβλέποντας το τέλος του τέλους ή απλούστερα
να βρει τον μαθηματικό τύπο της μνήμης και της λήθης,
να μαρμαρώσει τη ροή,
να κάνει ορατή την τέταρτη διάσταση.

Μου φτάνει η παραλία∙
το σύννεφο που κόβει τη Σελήνη∙
το φόρεμά της πάνω στα νερά∙
ο τρούλος τ’ ουρανού – κι απόψε γεμάτος
με ασημένια ιδεογράμματα∙
ο καταπέλτης των άστρων.

Δημοσιευμένο στο περιοδικό Εντευκτήριο, τεύχος 62 (Σεπτέμβριος 2003)

Από την ιστοσελίδα: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/Enteykt/62/7.html
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: Fragmenta, 1983-1988 (42 έως 50)
Post by: wings on 23 Dec, 2008, 04:27:18
https://www.youtube.com/watch?v=QDImY_GTyAU

Μίκης Θεοδωράκης & Ιάκωβος Καμπανέλλης, Ο εχθρός λαός
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Ο εχθρός λαός (1975))


Αναστάσης Βιστωνίτης: Fragmenta, 1983-1988 (42 έως 50)

[Συλλογή Fragmenta, 1983-1988]

42

Χρόνια του διώκτη,
του χωροφύλακα∙
σκοτάδι,
πισσωμένες συνειδήσεις.


43

Κουρέλια,
σημαίες,
φωνές.
Χαράζει ένα φως από μολύβι.
Εδώ οι άθλιες καταθέσεις,
τα άθλια κειμήλια.


44

Έκπτωτος ο «ακαριαίος».
Ο μηδέποτε τύψας,
ο ακραιφνής θλιβερός,
ο επιζήσας.


45

Η πιο μεγάλη πράξη σήμερα:
να κοιτάς τον ορίζοντα,


46

Όλα τα στρόγγυλα
κατρακυλούν.
Όλα τα κόκκινα
μαδούν.
Μας κατέχει το γκρίζο.


47

Άστρα.
Ψάρια του φεγγαριού
μέσα στον ύπνο.


48

Τώρα με νοιάζει μόνον
ό,τι μου καίει τα μάτια.


49

Απ’ τη φωνή στη λέξη,
απ' τη λέξη στην πρόταση
κι από κει στα λόγια
που σε μαθαίνουν να ξεχνάς.


50

Είπαμε πολλά.
Τα είπαμε όλα.
Θα φάμε χαρτιά.
Θα πούμε κι άλλα.
Τίποτε δεν τελειώνει.
Όλα αρχίζουν.
Παντοτινά.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Millenium
Post by: wings on 02 Jan, 2009, 23:56:29
Αναστάσης Βιστωνίτης, Millenium

Πρώτη νύχτα του χρόνου.
Φέγγει η βροχή στο μεταλλείο
και σαν σβησμένη μαγνητοταινία ξετυλίγεται η σιωπή.

Απόψε δεν θ’ ακουστεί το χτύπημα στην πόρτα
και δεν ξέρει κανείς
αν στάζει αίμα, σκοτάδι ή παριζιάνικο άρωμα
πάνω στους απολογισμούς,
τους ισολογισμούς
και τις εκθέσεις πεπραγμένων.

Το πολύ πολύ να υψωθεί ένας μονόλιθος
μέσα στον κυβερνοχώρο,
και προτού χαράξει η αυγή
κάτι σαν υποψία να περάσει
από το ξύλινο μάτι του φρουρού
εκείνη ακριβώς τη στιγμή
όπου για ένα δευτερόλεπτο
ξεχνάς ποιος ήσουν και ποιος έγινες.

Κανείς δεν κατάφερε να μάθει τη γραμματική του φωτός,
την αρχιτεκτονική των ειδώλων καθώς προσπερνούν
γέφυρες, αυτοκίνητα, νερά του αέρα,
θραύσματα της ερήμου που σκεπάζουν με χρυσόσκονη
πάρκα φασματικά
και τριαντάφυλλα μαρμαρωμένα στον πάγο και το χιόνι.

Έτσι λοιπόν:
από το σημείο μηδέν στο έτος μηδέν.

Με την πυξίδα κολλημένη πάντα στον Βορρά
και τις εικόνες σου βορά του ανέμου,
τη σιδερένια ταυτότητα κρεμασμένη απ’ το λαιμό,
τις πεταλούδες τής βροχής
να πέφτουν νεκρές μπροστά στο τζάμι.

Κόκκινη στάχτη∙
γκρίζα φωτιά.

Είναι αργά, Κασσάνδρα.

Από τη συλλογή Ο ήλιος στην τάφρο (2004)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι επιζώντες
Post by: wings on 26 Jan, 2009, 00:42:39
Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι επιζώντες

[Ενότητα Ημερολόγια 1971-1982]

Ξερή, αφανισμένη πεδιάδα.
Άσπρος ουρανός και το φως αρμενίζοντας
μέσ’ απ’ τα φύλλα φεύγει για τα δυτικά.

Ήρθατε και δεν σας γνωρίσαμε.
Με το φόβο και την αναμονή,
με τη στενή καρδιά μας.

Ακούμε τον ήχο του ανέμου,
τον αντίλαλο του χρόνου στο βουβό παρόν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η εσωτερική εξορία (ποίηση 1971-1995) (2005)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: Ειδήσεις, 1
Post by: wings on 16 Feb, 2009, 19:25:47
https://www.youtube.com/watch?v=y19kJwx6dJU

Γιώργος Πολυχρονιάδης & Σάσα Μανέτα, Το ραδιόφωνό μου
(ερμηνεία: Γιώργος Πολυχρονιάδης / δίσκος: Αν ξανακατεβείς, Χριστέ, στη γη μας (1979))


Αναστάσης Βιστωνίτης: Ειδήσεις, 1

Γραμμές κάθετες, γραμμές οριζόντιες,
δύσκολη εποχή.
Αν ανοίξουν τα σύννεφα, θα λάμψει ο πάγος.

Περασμένα μεσάνυχτα γυρίζω στο σπίτι μου,
ο αέρας κυνηγάει τους ίσκιους,
η σιωπή περιγράφει το φόβο,
το σκοτάδι ξηλώνει τη σκέψη.

Η καρέκλα, το σάπιο τετράδιο,
έξω κινήσεις χωρίς ειρμό –
ανασφαλείς, οικτίρμονες, κενόδοξοι.

Κάνει κρύο σ’ αυτή την τρύπα.
Το σεληνιακό σου μάτι φωτισμένο,
η θάλασσα από μαύρο ασβέστη,
επίμονα ζώα μες στο κεφάλι,
κίτρινα ρολόγια τρελαίνουν το χρόνο.

Με το πρώτο ΚΡΑΚ δεν υπάρχουν ήχοι,
γέμισε ο κόσμος σφαίρες και περίστροφα,
γι’ αυτό κι η κάθε τρύπα αναγγέλλει ένα νεκρό.

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι τελευταίες ειδήσεις
Post by: wings on 15 Mar, 2009, 17:44:46
Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι τελευταίες ειδήσεις

Τι κάνω εδώ
κοιτώντας το άδειο ποτάμι.

Παλιώνει και σκουριάζει το φως:
το μέγα σκάνδαλο.

Χαρτιά κυκλοφορούν
στα ύψη των κτιρίων.
Θ’ απλώσουν οι άνθρωποι μια εφημερίδα
να σκεπάσουν τον ήλιο.

Το φως δεν εστιάζεται∙
καίει το νερό.
Αστράφτουν τα έντομα.

Τυφλά δάχτυλα,
ρυάκια του καιρού.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (XX)
Post by: wings on 04 May, 2009, 19:31:03
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τα πρόσωπα του Ιανού (XX)

[Συλλογή Τα πρόσωπα του Ιανού: Το εργαστήριο, το δεσμωτήριο (1995)]

XX

Εικόνα του εαυτού μου πριν από είκοσι χρόνια: να ανεβαίνω προς το πατρικό μου σπίτι στη Θεσσαλονίκη με τα τείχη μπροστά μου και τη θάλασσα πίσω μου.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Χώμα από ουρανό (1983-1995) (1996)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 1
Post by: wings on 26 May, 2009, 18:17:49
Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 1

Απότομα ήρθε σήμερα το φως
Κοιτώντας από τούτη τη διαγώνια τρύπα
η άσφαλτος μες στα σκουπίδια
και τους καπνούς.

Εσύ στο δάσος
μ’ ένα μαγνητόφωνο,
με τα καμένα σου φτερά,
σηκώνοντας ψηλά τα μαύρα λάφυρα.

Σ’ αυτά τα βρόμικα παράλια
το κρύο παγώνει τα δάκρυα.
Σαπίζουν φύκια,
ξεβάφουν ουρανοί,
η θάλασσα γερνάει.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)


Το ποίημα είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2 (II)
Post by: wings on 13 Jun, 2009, 23:04:20
Αναστάσης Βιστωνίτης: In memoriam A.T., 2



Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί,
θα μπούμε από τη μια στην άλλη νύχτα.
Στα όμορφα χρόνια που θα ’ρθουν,
κάτω απ’ το παλιωμένο δέρμα
τα τρίμματα μιας ανάμνησης που αναβοσβήνει.

Είναι παράλογος ο θάνατος
και πιο παράλογη η πράξη που τον αποφασίζει,
όμως το συμβόλαιο πρέπει να τηρηθεί,
το γερασμένο σύμβολο μιας παλιάς γιορτής
που κανείς πια δεν τη θυμάται.

Η ζωή που χρεώνεται στους άλλους
είναι μια σκοτεινή κυψέλη,
ένα φως που μαυρίζει αργά,
όπως τώρα που μες στις εποχές μας χαιρετάς
χωρίς καν να σαλεύεις τα μάτια.

Μ’ ένα φονικό μυαλό,
με μια δαιμονική εξίσωση,
στην απόλυτη σιωπή που δοξάζει τον Άδη
το τελευταίο ξόρκι ατελέσφορο
κι εσύ σ’ ένα τενεκεδένιο τοτέμ φυλακισμένος.
Πάνω απ’ τα δέντρα το φεγγάρι
κι από το βάθος τ’ ουρανού ο Μινώταυρος,
το αθάνατο φίδι,
ο χρησμός που διαβάστηκε ανάποδα,
και στη σιωπή
ο πάπυρος που ξεδιπλώνεται –
ένα παλίμψηστο η ζωή σου.

Με σίδερο και φως ύφανε η Θεά
το μαυσωλείο των άστρων,
το άφωνο ανάκτορο με τα τυφλά παράθυρα,
κι οι τέσσερις πλευρές του να κοιτούν τις εποχές
που λαχταρούσες τόσα χρόνια ν’ αγγίσεις.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)


Σημείωση του Αναστάση Βιστωνίτη:
Ο στίχος «Κάποιο πρωί θα ξυπνήσουμε δίχως πρωί» είναι του Αλέξη Τραϊανού από το βιβλίο του Η κλεψύδρα με τις στάχτες (http://Η κλεψύδρα με τις στάχτες).

Πρόκειται για τον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=8476.msg154791#msg154791) του Αλέξη Τραϊανού στην ενότητα Η κλεψύδρα με τις στάχτες.

Το ποίημα γράφτηκε στη μνήμη του Αλέξη Τραϊανού.
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Τώρα είσαι μόνος
Post by: wings on 03 Jul, 2009, 23:04:28
Αναστάσης Βιστωνίτης, Τώρα είσαι μόνος

[Ενότητα Ημερολόγια 1971-1982]

Στην πρώτη δύσκολη νύχτα
χωρίς διαφάνειες, σκάβοντας το αδύνατο,
χωρίς καν μια υποψία παρουσίας,
ακουμπώντας στο χώμα,
αυτοί που ήρθαν χθες
μπορεί κι αύριο
από την ίδια ερημιά να σε κοιτάζουν.

Κανείς δεν σε ξέρει.
Μέσα από την κρύα στάχτη,
τον αβαρή καπνό,
κολυμπώντας σ’ ένα ουδέτερο μελάνι
ζητάς μια πρόφαση,
ένα σημείο αναγνώρισης –
κι η πόλη να καθρεφτίζεται στο τζάμι.

Τώρα είσαι μόνος παρ’ όλα τ’ αστέρια.
Κάτω από το καμπύλο φως της λάμπας
πέφτει μπροστά στα μάτια σου καμένο σκοτάδι.
Κανείς δεν το βλέπει. Κανείς δεν ξέρει γιατί
πέφτει μαύρη πάχνη από τον ουρανό
κι εσύ γιατί αυτό το άχρηστο υλικό
το ονόμασες κόσμο.

1974

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η εσωτερική εξορία (ποίηση 1971-1995) (2005)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Σάββατο
Post by: wings on 19 Sep, 2009, 21:34:19
ΧΡΥΣΗ ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ 1965 ΣΑΒΒΑΤΟΒΡΑΔΟ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ ΜΠ/ΗΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=2hoe3U0-bzo)

Σταύρος Ξαρχάκος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Σαββατόβραδο στην Καισαριανή (https://thepoetsiloved.wordpress.com/2016/06/07/savvatovrado-stin-kaisariani-1965-stavros-xarhakos-lefteris-papadopoulos-grigoris-bithikotsis/)
(τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης / δίσκος 45 στροφών του 1965)


Αναστάσης Βιστωνίτης, Σάββατο

Σ’ ένα μικρό δωμάτιο με χαμηλό ταβάνι...
Έξω ένας μελανός αέρας γδέρνει την πόλη.
Έρχεται ο άλλος χειμώνας
γεμάτος αγκάθια και ξερόχορτα
και το λάθος παιγμένο τραγούδι.

Ραγισματιά στο χθες,
βραχνό τρέμισμα ήχου το μεσονύχτι,
το λερωμένο παράθυρο,
ο τσαλακωμένος ουρανός.

Από τη συλλογή Έδαφος (1981)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Το ένατο κύμα (1)
Post by: wings on 10 Dec, 2009, 12:47:46
Δημήτρης Μητροπάνος-Για μια Ντολόρες - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=RT1fznaIJoU)

Θάνος Μικρούτσικος & Άλκης Αλκαίος, Για μια Ντολόρες
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))


Αναστάσης Βιστωνίτης, Το ένατο κύμα

1


[Ενότητα Το ένατο κύμα]

Ο χωματόδρομος μ’ έβγαλε στην παραλία
εκεί που ο γερανός σήκωνε την εκκλησία
και την άφηνε να πέσει στα νερά.

Ήρθα να ξαναβρώ την αδελφή μου τη Σίβυλλα
με τον μαύρο χιτώνα και τα πέτρινα χείλη,
το νούφαρο που με πήγε
από το ποτάμι στη λίμνη
κι από κει στη θάλασσα,
τη γυάλινη σκιά του 1959.

Χορδές φωτός, καλώδια της λησμονιάς,
η κουκουβάγια, η δεκαοχτούρα και ο νυχτοκόρακας
κι η νύχτα που έφερνε τον ήχο του χαλκού
από τον προηγούμενο αιώνα.

Στα μάτια της γάτας διάβασα
την ημερομηνία και την ώρα της αναχώρησης
κι είδα να περνούν για μια στιγμή
ο ιερέας, ο γόης κι ο μαστιγωμένος μάντης
κυνηγημένοι από προϊστορικά σκυλιά.

Έλαμπε ψηλά στον ουρανό το χιόνι του Γαλαξία
κι ανάμεσα στα πεύκα διέσχιζα το ημίφως
που χωρίζει το παιδί από τον άντρα.

Όμως τα θυμόμουν όλα σαν να ’ταν χθες.
Κάπου εδώ θα φωσφορίζει χαμηλά στους θάμνους
το ρολόι του κοραλλιού
και πάνω στο γέρικο πεύκο θα ’χει μείνει η χαρακιά
που σημαδεύει την καταπακτή των κυμάτων
κι εκείνο το κόκκινο άστρο
στο μέτωπο της Χίμαιρας.

Ανέβηκε ένα άλογο στον ουρανό
κι έσβησε τ’ άστρα με τα φτερά του.

Είδα τους βράχους του ανθρακίτη
στην είσοδο του λιμανιού,
τις μολυβένιες αλυκές μέσα στα βρύα.

Ήμουν σε λήθαργο∙ κι ήρθε μπροστά μου
η αγέννητη σκιά μου.

Σε ποια γλώσσα να μιλήσω μ’ αυτό το φάσμα,
ανταύγεια του θανάτου που έπεφτε στα μακρινά σπίτια,
στους κοιμισμένους κήπους και το φώσφορο των βυθών;

Γιατί απόψε ήμουν ο πιο μόνος άνθρωπος στον κόσμο
κι η θάλασσα κατάπινε την αιωνιότητα
όπως ο άνεμος τρώει την παραλία και τη σκόνη
στα σταυροδρόμια και τις ερήμους του ματιού.

Με το χέρι να ψάχνει τις στάχτες της Σελήνης,
με το φως που φυλακίζει η θάλασσα στα σπλάχνα της,
με τα μάτια μισόκλειστα βούλιαζαν στα νερά
οι ναυαγοί του ανέμου.

Εκεί που ραγίζει ο καθρέφτης σκοτεινιάζει το φως,
το μαύρο διαμάντι καίγεται στο κέντρο της φωτιάς
και βαθιά, σαν ήχος χιλιοτρυπημένης εικόνας
ακούγεται ο τρυποκάρυδος, ο γιος της Πηνελόπης:

«Ποτέ δεν είχαμε δικό μας έναν τόπο αληθινό,
ποτέ δεν είχε φωνή το ημίφως».

Μόνον οι άλλοι ξέρουν ποιοι είμαστε.
Εκείνο που εμείς μαθαίνουμε
είναι ό,τι δεν είμαστε κι ό,τι δεν πρόκειται να γίνουμε ποτέ,
όμως τι άλλο είναι η συντριβή
από ’ναν άνθρωπο γονατισμένο στην άμμο;
Και τη σποδό της νιότης τους
ποιος τόλμησε ποτέ να τη συλλέξει;
Ποιος σκέπασε την κεφαλή, τα μάτια, την καρδιά
με το νερό και με τη στάχτη;

Στη λάμψη του καραβιού που έστριψε στον κάβο
είδα για μια στιγμή να περνάει η προηγούμενη ζωή μου.
Βάζα με ξεραμένα τριαντάφυλλα,
ημερομηνίες που κιτρίνισαν,
γράμματα χωρίς αποστολέα,
η κίνηση του χεριού μέσα στα χόρτα του ύπνου,
σκουριασμένα κειμήλια,
λογιστικά βιβλία από εταιρείες που δεν υπάρχουν πια.

Ο κόλπος κλείδωνε τη θάλασσα σαν χειροπέδη.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Αχερουσίας (2008)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι φίλοι
Post by: wings on 07 Mar, 2010, 15:51:35
https://www.youtube.com/watch?v=bnAvcGyy2u8

Θάνος Μικρούτσικος & Κώστας Λαχάς, Ο τυμβωρύχος
(τραγούδι: Δημήτρης Μητροπάνος / δίσκος: Στου αιώνα την παράγκα (1996))


Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι φίλοι

Σταματώ.
Μες στο αργό φως τίποτα δεν κινείται
Η μέρα άσπρη και παράλυτη

Θυμάμαι τα μεθυσμένα μάτια τη νύχτα,
τη μουσική που έρχεται κομματιασμένη,
σπασμένη στο πρώτο ανέβασμα της μνήμης.
Ο οίκος του πατρός μου πνιγμένος
στην τσουκνίδα και στ’ αγριόχορτα.

Οι φίλοι φυτεμένοι σ’ άγονα χώματα
μες στον αργό τους θάνατο επιζούνε.
Άλλοτε ωραίοι, διασκελίζοντας το φως,
πρόσωπα απέναντι στον άνεμο,
μάτια που κυματίζαν, ανοιχτά πανιά,
περνούν σκυφτοί μέσα στο χρόνο.

Ο χρόνος ανεβαίνει λασπωμένος,
φορτωμένος αμαρτίες άλλων,
σκληρά πατήματα στην άσφαλτο.
– Αποφασισμένος. Η λάμψη
σκίζει τα μέτωπα, τα στενά μάτια.
Τώρα
πυροβολούν μπροστά∙
τα μάτια τους

Τρυπούν το πρόσωπό τους.
Βγαίνουν μέσα από την απόσταση
οι οπλισμένοι νεκροί, οι αφημένοι,
ένα άσχημο φως διαγράφει κινήσεις
βαθιά στο σκοτεινό μέλλον...
Οι άλλοτε ωραίοι

Εδώ. Ριγμένος. Δεν ακούγεται
ο κρότος της μέρας. Δεν τρίζουν
τα βήματα της μνήμης.
Το φως περνάει από το παράθυρο
και μου τρυπάει το δέρμα

Από τη συλλογή Τέφρες (1980)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Παλιές ιστορίες
Post by: wings on 12 Jun, 2010, 23:59:44
https://www.youtube.com/watch?v=8GRJBXgW4U8

Γιώργος Σαρρής, Όμορφη πόλη άσχημα καίγεσαι (δίσκος: Η ζωή είναι ωραία (2010))

Αναστάσης Βιστωνίτης, Παλιές ιστορίες

Άλλοτε οι ποιητές ονειρεύονταν
νερά, διαμάντια, δάκρυα-τριαντάφυλλα.
Εγώ καμένες πόλεις βλέπω στον ύπνο μου,
πυρπολημένα παράθυρα, ν’ ανεμίζουν
τα τελευταία κουρέλια των ενοίκων.
Στο κλείσιμο του αιώνα δύσκολα περνάει κανείς
από τη μέρα στ’ όνειρο, το μυστικό βουνό
όπου πετούν ηλεκτρικές πυγολαμπίδες.

Ο Διάβολος δεν σπάει πια το ποδάρι του
(όπως ίσως θα 'θελε ο Τζων Νταν).
Να σταματήσει το ρεύμα, να νεκρώσουν
τα στόματα του ήχου, οι πύλες της φωτιάς,
τα διαγράμματα του θανάτου.
Ν’ αντιστραφεί το μαγνητικό πεδίο της γης,
να πέσει ηλιακός άνεμος στα κοινοβούλια
κι οι σκουπιδοσωροί των εθνών στ’ αζήτητα,
λιμάνια χωρίς φώτα στον πυθμένα της νύχτας.

Ν’ ανάψει ξανά η μηχανή του νου απ’ τον ήλιο.

Είμαστε παιδιά της ένοπλης ειρήνης,
λάμπουν τηλεοράσεις σαν άστρα στα σαλόνια μας,
πού ανήκει ο σπίνος, ο τρυποφράχτης κι ο κορυδαλλός,
να πέσει ομίχλη στα βουνά και τις αντένες.

Κοίτα το σύμπαν και θα μάθεις
την ηλικία του χρόνου.

Μέσα στον ύπνο μου πόλεις καίγονται,
η στάχτη λάμπει σαν τρίχα κουνελιού
όμως το ξανθοκόκκινο της αλεπούς λαχτάρησα
που είδε τη φωτιά και κατάλαβε
πως η προπαίδεια είναι ανοησία και ψέμα,
κι οι πόλεις μας κάτοπτρα του νου,
στοιχειωμένα εργοστάσια, τετράγωνα νεκρών,
πλατείες που τις θάβει το φως
ανοίγοντας το μεγάλο χαντάκι.
Πόσοι χάθηκαν μες στο χαντάκι –
ξετυλίγοντας το κουβάρι δεν θα βρεις
την αρχή του κόσμου αλλά το τέλος
ενός ονείρου που ’χει σκοτεινιάσει.

Αν το μαγνητικό πεδίο της γης αντιστραφεί
μπορεί και να πετάξουμε
χωρίς φτερά και χωρίς άγκυρες
στη θάλασσα των άστρων
ενώ θα σβήνουν πίσω μας
εμβατήρια νεκρών,
χαμένες υποθέσεις,
βασίλεια του ποντικού,
τα φώτα του Άουσβιτς.

Από τη συλλογή Οι κήποι της Σελήνης (1990)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, For Annie
Post by: wings on 09 Oct, 2010, 19:14:03
https://www.youtube.com/watch?v=tt2-BtoO8Fc

Edgar Allan Poe: For Annie

Αναστάσης Βιστωνίτης, For Annie

[Από την ενότητα Τίτλοι]

Τα μάτια σου είναι δυο φωτεινές κοιλάδες
τώρα που δεν τα θολώνει ο πυρετός.
Λευκά πουλιά πετούν στον ουρανό τους.
Τα μάτια σου πλημμύρα της αυγής –
στην κοίτη τραγουδούν ποτάμια.

Τις μέρες του πυρετού τα φανταζόμουν
σ’ έναν κήπο θανάτου, να λάμπουν
ανάμεσα στ’ αγκάθια της νύχτας
τρύπια από σαρωτικούς ανέμους
τα μάτια σου –
αλλάζουν μέσα μου την κίνηση του χρόνου.

Τα έβλεπα στο παγερό πρωινό
κι εσύ αντίστροφα στο θάνατο.

Α, τα μάτια σου,
τα μάτια σου
δυο άσπρα πλοία
στην τρικυμία των δακρύων μου
κι η καρδιά μου
πιο λαμπερή κι απ’ τ’ άστρα.

Από τη συλλογή Alone – Ποιήματα στον E. A. Poe (1975)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Άνοιξη
Post by: wings on 05 Mar, 2011, 22:39:21
https://www.youtube.com/watch?v=GWBVO8wCqbA

Θάνος Μικρούτσικος & Οδυσσέας Ιωάννου, Άνοιξη μπαίνει
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Θάλασσα στη σκάλα (1999))


Αναστάσης Βιστωνίτης, Άνοιξη

Ο Μάρτης φέρνει παγωμένες φωτιές.
Στο άνυδρο φως με βυθίζει ένας
γερμανικός χειμώνας.

Η Άνοιξη είναι μια ορχήστρα χρωμάτων
κι εγώ ο σκοτεινός θεατής
άγνωστος μέσα στο πυκνό ψύχος,
παρατηρώντας την επιδρομή της εσπέρας
στα οροπέδια τ’ ουρανού.

Η Άνοιξη είναι το αίμα των ποταμών
που ορμούν με τη μανία της νιότης μου –
ο θάνατος στην εκτυφλωτική ορμή του.

Η Άνοιξη είναι ένα εμβατήριο τίγρεων
που κομματιάζει το μυαλό μου
καθώς ανθίζει το ατσάλινο φως.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Στην οδό Σόλωνος
Post by: wings on 08 Oct, 2013, 15:39:28
ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ Ν ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=MYYLobNq-Ds)

Σταύρος Ξαρχάκος & Νίκος Γκάτσος, Μάνα μου Ελλάς
(τραγούδι: Νίκος Δημητράτος / δίσκος: Ρεμπέτικο (1983))


Αναστάσης Βιστωνίτης, Στην οδό Σόλωνος

[Ενότητα Τα μεγάλα ψέματα]

Δεν είναι τόσο μακριά ο καιρός
που ’γιναν όσα και σήμερα συμβαίνουν,
κανείς δεν πήρε ποτέ την ευθύνη
για τις ατέλειες του χρόνου –
ποιος θα εισπράξει την ύβρη και ποιος τον έπαινο,
τι έγινε κι ανέβηκαν στα ύπατα αξιώματα
άτομα χαμηλής ευφυΐας,
νάνοι και γίγαντες και κοινοί απατεώνες
έτοιμοι ν’ αρπάξουν την αμοιβή
για τα έργα των άλλων.

Η εποχή των μέτριων είναι το τίμημα της δημοκρατίας,
αφού πια κανένας δεν νοιάζεται
για το πόσο οξύμωρη φαντάζει
η κατά συνείδηση ανοησία,
η παράνοια του δημαγωγού,
το χαμόγελο του ψεύτη,
και να που τώρα εγώ
γράφω σ’ ένα απολύτως ξένο ιδίωμα
γι’ αυτό το ψευδεπίγραφο σήμερα
αναπνέοντας μαζί με το καυσαέριο
το μονοξείδιο εξοφλημένων ιδεών.

Φτάσαμε να ταυτίζουμε
την παραφορά με την παραφροσύνη,
κι αφού η ανοησία εκμαυλίζει
ακόμη κι όσους υπήρξαν αφελείς στα νιάτα τους
αλλά παρέμειναν όρθιοι στα γεράματα
κοιτάμε που παρελαύνουν τα φαντάσματα
μαζί με τους νεκρούς άλλων πολέμων.

«Κατεργάρη, τι κρύβεις στο χάρτινο καπέλο σου;»
ρώτησε η Κοκκινοσκουφίτσα τον Κακό Λύκο.
«Κρύβω τη γιαγιά σου, κρύβω τον καλό σου,
τη μικρή σου κούκλα και το νυφικό σου,
κρύβω τη νεράιδα και την κακιά μάγισσα,
κρύβω το μέλλον και κρύβω το παρόν,
κρύβω την καραμέλα που θα σε φαρμακώσει,
το βάτραχο που βάτραχος θα μείνει
και πρίγκιπας δεν πρόκειται να γίνει.»

Στο λήθαργο των σκουπιδιών,
στην Ατλαντίδα του ρακοσυλλέκτη,
τι είναι ψέμα και τι αλήθεια το ξεχάσαμε,
ρηχοί, επιλήσμονες κι υστερόβουλοι
σαν δαρμένοι σκύλοι έξω από τ’ ανάκτορα
που περιμένουν να τελειώσει το συμπόσιο
για να ορμήσουν στ’ αποφάγια.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Αχερουσίας (2008)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Χειμώνας
Post by: wings on 21 Dec, 2014, 14:39:45
The Sleeping Beauty Op.66 (Ballet) - Full Suite Pyotr Ilyich Tchaikovsky Soundtrack Movie 1959 - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=IGeAT5Lk0Xw)

Pyotr Ilyich Tchaikovsky, The sleeping beauty (1890)

Αναστάσης Βιστωνίτης, Χειμώνας

[Ενότητα Τα μεγάλα ψέματα]

Είχαν τα πάντα σταματήσει,
άφωνα τα ραδιόφωνα και παγωμένες οι σειρήνες,
στο αεροδρόμιο το χιόνι
σκέπαζε το διάδρομο προσγείωσης,
δεν ήταν κανένας να φανεί,
κανείς δεν περίμενε κανέναν.

Στις αίθουσες αναμονής αυτοί που θα ταξίδευαν
δεν θυμούνταν πια τον προορισμό τους,
σβησμένα τα γράμματα στα εισιτήρια,
αράχνες σκέπαζαν τους πίνακες των πτήσεων,
τα γένια τους είχαν μεγαλώσει και σέρνονταν στο πάτωμα,
στα εστιατόρια και τα μπαρ
το προσωπικό κοιμόταν πάνω στις καρέκλες.

Το πρόσωπο της Ωραίας Κοιμωμένης
είχε χάσει πια το χρώμα του,
θάμπωσε το αλάβαστρο της νιότης της
κι εκείνη δεν θα μάθαινε ποτέ
πως το βασιλόπουλο ήταν εδώ και χρόνια πεθαμένο.

Εφημερίδες μιας άλλης εποχής
κιτρίνιζαν απούλητες στα κιόσκια
με πρώτο θέμα το θάνατο κάποιου λαοφιλούς δικτάτορα
που τον εκτέλεσαν οι συγγενείς του.

Τα λεωφορεία και τα τρένα
σκούριαζαν παρατημένα στους σταθμούς,
κάργιες είχαν στήσει τις φωλιές τους στα παράθυρα
και στο μαυσωλείο της πρωτεύουσας
με παγωμένα μάτια πίσω από τις προθήκες
τα ερπετά της αυτοκρατορίας.

Από τη συλλογή Τα ρόδα της Αχερουσίας (2008)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Μετοικεσία
Post by: wings on 25 Dec, 2015, 22:38:53
Αναστάσης Βιστωνίτης, Μετοικεσία

Η πόλη

Η πόλη βυθίζεται στον κάμπο. Τη σκεπάζει ένα λεπτό χνούδι υγρασίας και γύρω λόφοι. Ο ουρανός είναι ψηλά, ένα μακρινό σύννεφο επιμένει πάντα μπροστά στον ήλιο.
Η πόλη μου είναι ένα πεθαμένο χέρι, θαμμένο στην παγωμένη σκόνη, με τα δάχτυλα να εξέχουν άσπρα κι ακίνητα και τον κομμένο αγκώνα με το κρυσταλλωμένο αίμα. Χίλια χρόνια που κόπηκε από κάποιο κορμί το χέρι τούτο, απλώνει τα δάχτυλα και παγώνει το φως και γίνεται ασήμι και θάνατος, φαρμάκι και χιόνι.

Εδώ με ξέβρασαν τα πλατιά ποτάμια
κι ένιωσα να μου διαπερνούν το κορμί
εκείνα τα πέτρινα ξίφη που φυτρώνουν
ανάμεσα στα ξερά λιθάρια και ν' αγκυλώνει
την καρδιά μου το μπρούντζινο μισό φεγγάρι
στις κορφές.

Και το κίτρινο αίμα των ίσκιων να κυλάει στους δρόμους, να λερώνει τα πάρκα, να μολύνει τα μικρά. Έμαθα να μιλώ στο σκοτάδι. Ένας άλλος κόσμος είχε γεννηθεί μέσα σ’ αυτή τη σιωπή κι οι στενοί δρόμοι αποκτούσαν τη δική τους αλήθεια. Τα μάτια είχαν χαθεί σ’ ένα μεγάλο μαυσωλείο, ήταν ακίνητα, χωρίς χρώμα στη χλωρή υγρασία των τοίχων, βυθισμένα στο κίτρινο αίμα των ίσκιων που σάλευαν γύρω με την επίκληση όσων έχουν για πάντα χαθεί και περιμένουν εκδίκηση απ’ το μέλλον.
Η πόλη μου μ’ ακολουθεί παντού. Είναι ένας νεκρός χιλίων χρόνων που βαλσαμώθηκε στη μνήμη απλώνοντας το κίτρινο αίμα του και τη σιωπή του.


Η φυγή

Έφυγα μ’ ένα ρούχο που δεν γνώριζα. Ήταν ένα ξένο δέρμα πάνω στο δικό μου. Μα στην καρδιά μου είχε συντριβεί το φάντασμα του Οδυσσέα, δεν είχα το βαρύ φορτίο της μνήμης, μόνο ένα πεσμένο σπίτι με τραβούσε γι’ αλλού.

Η σιωπή σε μαθαίνει ν’ αγαπάς τη νύχτα
μαντεύοντας τις κινήσεις του σκοταδιού.

Στον καινούριο μου τόπο με τύλιξε μια αρχαία μνήμη. Οχυρώθηκα στα παλιά της κάστρα. Ένα κομμάτι θάλασσα ρίζωσε στο κορμί μου, ένιωσα στο πρόσωπο τη θέρμη της πέτρας που έμεινε ζωντανή κι άκουσα τα σπίτια να μου μιλούν πίσω από τ’ ανοιχτά παράθυρα.
Όμως κι εδώ ο νεκρός ήταν εντός μου. Κι ένιωσα τα ψηλά κάστρα να με λογχίζουν, κι ένιωσα τη βαθιά πίκρα των χαμηλών σπιτιών, τον κλειστό κόσμο των παιδιών ανάμεσα στα όρθια μαχαίρια των τοίχων, κι απ’ τα πηγάδια του χρόνου τα φλάμπουρα και τα δάση των δοράτων μού πήραν τη φωνή και τη μοίρασαν στα πουλιά, μου πήραν το αίμα να κτίσουνε ποιήματα, μου πήραν το κορμί να φράξουν τη θάλασσα και τα καράβια.

Περιφέρομαι γυμνός.
Γύρω μου το τοπίο στενεύει.


Το δωμάτιο

Το δωμάτιο ήταν ένα κλειστό μάτι. Κάποιος μέσα μου είχε τραβήξει τις κουρτίνες κι ήμουν ολόκληρος ένα κομμάτι σκοτάδι. Στο μεταξύ, ένα μεγάλο ξίφος γιαπωνέζικο με διαπερνούσε από το λαιμό μέχρι τη μέση και μου ’σκιζε το στήθος σαν ρετάλι. Τη ρομφαία τούτη την κρατούσε ο καλός μου άγγελος ή ο κακός μου δαίμονας — δεν έχει σημασία. Το σίγουρο τώρα ήταν ότι το στήθος μου χωρούσε το ίδιο εύκολα μια μεγάλη πολιτεία ή ένα δημόσιο νεκροταφείο. Τότε νόμισα ότι πραγματικά είχα πεθάνει κι ότι το κορμί μου είχε χαθεί. Ήμουν ένα ζωντανό κεφάλι που δεν ήξερε πού ν’ ακουμπήσει. Μια αιχμηρή φωτιά είχε μπει στο κρανίο μου και με γύμνωνε, ώσπου απόμεινα μια φλόγα που σάλευε κανονικά. Όλο μου το πρόσωπο είχε γίνει φως και δεν είχα τίποτ’ άλλο. Τότε κατάλαβα ότι ο μικρός χώρος ήταν η πληγή μου κι η νύχτα το αίμα μου που είχε πηχτώσει και μ’ εξαφάνισε. Εννόησα ότι το στήθος μου δεν θα μπορούσε ν’ αντέξει σ’ άλλα χτυπήματα και σώπασα. Ήταν τόσο πολλοί αυτοί που είχαν πεθάνει μέσα μου και μου μιλούσαν ακόμη...

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Εν αναμονή
Post by: wings on 25 Dec, 2015, 22:54:21
Αναστάσης Βιστωνίτης, Εν αναμονή

Ο χώρος λιγοστεύει σε μια κάμαρα.
Ναυάγια — όνειρα εκφυλισμένα.

Κάποιοι θ’ ανεβούν τη σκάλα.
Σαρκοβόρα χαμόγελα.

Έξω θα βρέχει — μια βροχή επίπεδη.

Θα ’ναι το δωμάτιο ρούχο στενό
κι η καρδιά πεταμένη εφημερίδα στο πάτωμα.

Η γυναίκα στον τοίχο θα ξεφτίζει.
Θα σε κοιτούν τα σάπια μάτια της.

Καθώς θ’ απομακρύνεται
η πόλη στον ορίζοντα.

Χωρίς οιωνούς, χωρίς σημάδια.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η αντιστροφή της μουσικής
Post by: wings on 25 Dec, 2015, 23:03:38
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η αντιστροφή της μουσικής

I

Η νύχτα γέννησε το φόβο.
Τα δέντρα που χειρονομούν,
το σκότος που σαλεύει.
Η νύχτα γέννησε τους πεθαμένους.

Μια μέρα γκρεμίζονται όλα.
Υπολείμματα από τα υπάρχοντά σου σε κοροϊδεύουν —
οι σκιές των πεθαμένων
που δεν μπορούν πια να μιλήσουν.

Οι πεθαμένοι δεν έχουν
οριστικά χαθεί.
Μουσική — που μιλάει για γυναίκες
που πέθαναν πολύ νέες,
για εφήβους που έσβησαν
προτού γνωρίζουν την αγάπη.

II

Φυσάει ένας τρελός
αέρας στο μυαλό μου.
Μια στοίβα φύλλα κίτρινα,
χαρτιά λησμονημένα.
Αυτό δεν είναι ο έρωτας,
δεν είναι η μουσική.

Πίσω απ’ του χρόνου την καμπή
τα ονόματα πεθαίνουν.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Επιστολή
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 21:55:05
Αναστάσης Βιστωνίτης, Επιστολή

Ή περί της αναγωγής των γεγονότων

I

Το ποτάμι ατσάλινη επιφάνεια
σκεπασμένη μ’ ένα ασημένιο στρώμα πάγου.
Η πόλη — σκοτεινή αρπάγη στο κενό.
Πάνω από τ’ άχρηστα αστέρια,
πάνω από το φεγγάρι
επίπεδα φώτα σκίζαν το κορμί της σαν μαχαίρια.

Καθόμασταν στο πέτρινο πεζούλι —ακίνητα
αγάλματα— μέσα σε μια μουσική θλίψη.

Σταθήκαμε ξανά στον ίδιο τόπο για ό,τι αγαπήσαμε:
Για τη μεγάλη πόλη που άνοιξε μπρος μας το θαύμα,
για τους στενούς δρόμους που ’γιναν σφιχτό κουβάρι
— θρυμματισμένα γυαλιά στα πρόσωπά μας.

II

Τώρα που σου γράφω το νερό τελειώνει, το φως τελειώνει.
Ένα χάλκινο πουλί με σημαδεύει με τα νύχια του
και το ψυχρό χέρι της πολιτείας με συντρίβει.
Δεν είμαι εγώ το ξύλινο σώμα στο τραπέζι
καθώς θυμάμαι το ατσάλινο ποτάμι στα πόδια μας,
το πρόσωπο της πόλης με τα σαπισμένα κτήρια
που ’σπειρε μέσα μας την αρρώστια της μνήμης
Φίλε
οι φωνές που πλησιάζουν έρχονται από άλλον κόσμο,
πιο πέρα από το σκληρό τείχος του σκοταδιού,
πιο πέρα από τα πρόσωπα που κάποτε ήταν κοντά μας
μα τώρα πια τα έσβησε η λύπη κι ο καιρός.

III

Ναυαγισμένοι την αυγή στο λιμάνι
με τα σάπια ιστιοφόρα και τα καραβόσκυλα
να κοιτούν άγρια τη θάλασσα και τον ουρανό,
ανάμεσα στα λιωμένα ξύλα και τα βότσαλα
μπηγμένα κατάρτια σαν αρχαίες λόγχες
κι ένα κομμάτι από την κουπαστή του περσικού καραβιού
με το σημάδι απ’ του Κυναίγειρου τα δόντια.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Γεωμετρία θανάτου
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 22:12:06
Αναστάσης Βιστωνίτης, Γεωμετρία θανάτου

Σε τρία μέρη

I opened wide the door;
Darkness there and nothing more.
E. A. Poe


Ανατομία της μνήμης

Η πόλη μέσα στη βροχή. Καμπάνες εκκλησιών, σπίτια
κυρτά και στον αέρα θολό φως. Μια μουσική κρουστών.

Οι χαμένοι πολλαπλασιάζονται στη μνήμη.
Το αίμα φράζει τα περάσματα,
φράζει τα ποτάμια, γίνεται νερό.

Ο κόσμος του χυμένου ατσαλιού στο πρόσωπο.
Το χάσμα ανάμεσα στον θάνατο και την αυγή.

Πώς να μιλήσει κανείς με τη σιωπή, τι να πουν τα πελεκημένα δέντρα, οι ατσάλινοι άγγελοι των εκκλησιών.

Επιστρέφουμε στην ασάλευτη νύχτα.

Το κρύσταλλο

Νύχτα, σπασμένο κρύσταλλο.

Κυκλοτερές περί γαίαν
ελίσσεται αλλότριον φως.

Φεγγάρι, απολίθωμα της στοργής μου,
το καρφί εκτείνεται στη μνήμη.

Ο χρόνος γέννημα του ατσαλιού —
σκοτώνει τον φτωχό γλύπτη.

Σκληραίνει η ύλη, ματώνει το χαρτί.
Πίσω από τις άσαρκες φωνές
γεννιέται η εξάντληση.
Πίσω από τη λήθη
παρακμάζει η αγάπη.

Χρώματα, σκηνώματα πεθαμένων θεών,
αναγγείλατε τον θάνατο των υδάτων,
πάρτε την κόψη της αστραπής.

Πίσω απ’ την πόλη κτίζεται η ομίχλη.

Φαέθων

I

Ο ήλιος κοφτερό φως
ανοίγει ρωγμές στις πεδιάδες.

Λευκό τοπίο τσακίζοντας
σαν παγωμένο έλασμα.

Το φως ακονίζει τον εγκέφαλο.
Ευαίσθητο ξυράφι σκίζει το κορμί
αποκαλύπτοντας του αίματος τη φρίκη.

Οι γύρω σιωπηλά ανάγλυφα
καρφωμένοι σε μια χειρονομία
που γέμισε εφιάλτες του γλύπτη τον παροξυσμό,
ρημαγμένοι, σκόρος απαστράπτων.

II

Η πυρά καίει τη σάρκα,
λιώνει την ομορφιά και μας τυφλώνει.

Τα δάση των ονείρων βυθισμένα στη φωτιά
υψώνοντας πράσινες αναλαμπές —
τριγμοί κορμών που τσακίζουν.

Μαζέψτε τα κόκαλα των δασών,
θάψτε τα βραχνά πουλιά.

Τη νύχτα βγαίνουν τ’ αγρίμια.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Ο ναός
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 22:16:54
Αναστάσης Βιστωνίτης, Ο ναός

Σκοτάδι στα κιονόκρανα. Ιερείς μοναχικοί. Οι στέγες ατσάλι και φως. Νεωκόροι στα στιλπνά μάρμαρα. Η νύχτα σώμα του επιταφίου με την πληγή του φεγγαριού.

Δέντρο μετάλλινο ο ναός.
Λογχίζον φως.
Χιτώνας πλεγμένα ρόδα.
Ο θάνατος — ακίδα σκοτεινή
παραβιάζει τις θύρες.

Η νύχτα από την οροφή
αστερόεσσα
επιστρέφει,
ανεβαίνει στον εγκέφαλο —
σφυγμός του κόσμου.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι κηλίδες
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 22:23:53
Αναστάσης Βιστωνίτης, Οι κηλίδες

Το βράδυ σκόρπισε — μια χούφτα χώμα.
Τσάκισε ο καιρός σαν το γυαλί,
άφησε μια κηλίδα στο βιβλίο,
μια τρύπα στη μνήμη.

Ήταν πολλοί στο ξεκίνημα.
Τα χέρια στον σταθμό,
τα διαβρωμένα πρόσωπα.

Ο άνθρωπος στην αποβάθρα —
καμένο σπίρτο, μάσκα σκότους.

Η πόλη δεν είναι η αρχή —
παρηγοριά για τους ανύποπτους.
Γι’ αυτούς που κουβαλήσανε τη νύχτα μέσα τους,
που νιώσανε το σίδερο
να τους καίει τη σάρκα και τη μνήμη
δεν υπάρχει αρχή αφού δεν μπορεί
να δοθεί κάποιο τέλος.

Γυμνός, ανυπεράσπιστος,
πνίγεται η φωνή στη σκοτεινή κηλίδα.
Δεν σου ταιριάζει το πρόσωπο της πόλης
και ζεις χωρίς πρόσωπο, περιμένοντας
να φτάσει το τρένο από το παρελθόν,
να κατεβούν οι μαριονέτες απ’ τα βαγόνια.

Οι κηλίδες γύρω σου θα πυκνώσουν.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η εκφορά του τοπίου
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 22:40:34
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η εκφορά του τοπίου

Πρωί κι ο ήλιος πάνω από την πανοπλία των δασών βύθιζε στην πέτρα το νυστέρι. Άνεμοι χάλκινοι πάγωναν τη θάλασσα. Πρωί — χρόνος νεκρός κι ο τόπος σάβανο.

I

Ένα καμένο δέντρο και το φως —
κίτρινη λάσπη.
Τη μάνα μας την έλεγαν υπομονή,
φωτιά και χώμα οι αδελφοί μας.

Αίμα χυμένο και νερό
και το καρφί στον τοίχο.
........

Εκείνοι έφυγαν —
έμπηξαν τα σπαθιά στο χώμα.
Έλαμψε ο δρόμος, η θάλασσα,
τσάκισε το σώμα της αγάπης.

II

Μείναμε εμείς οι αφανείς.
Λάσπη στα πρόσωπά μας.
Και στο βάθος ο Διγενής Ακρίτας
σκυφτός, πεζός, κρύβοντας τις πληγές,
μαζεύοντας τ’ ακρωτηριασμένα του χέρια.

Το δάσος στον ορίζοντα —
κοντάρια πράσινα λογχίζουνε τη μέρα.
Περνάει η εκφορά των θαλασσών,
η κηδεία του νεκρού τοπίου.

Πρωί, ο ήλιος άγριος κι η πανοπλία των δασών.
Καρφωμένοι. Αίμα και νερό για την καινούρια μέρα.

Από τη συλλογή Μετοικεσία (1972)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Οδηγός νεκροταφείου
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 22:51:51
Αναστάσης Βιστωνίτης, Οδηγός νεκροταφείου

I

Ρευστή διαφάνεια, ζώνη φωτός διαθλάται στο ποτάμι.
Σώμα κινούμενο, ροή της μνήμης, πτυσσόμενο όνειρο.

Τα φύλλα μεταφέρουν τον θάνατο στην άκρη του κόσμου.

Ο δρόμος σκόνη και τέφρα.
Ο ορίζοντας ευθεία των χεριών.

II

Ο κόσμος κλινήρης επινοεί τη ζωή,
την αρμονία, το ψεύδος.

Επιστρέφουν όσοι κλειδώνουν το καλοκαίρι κλαδεύοντας
την άνοιξη, μεταθέτοντας πιο βαθιά το τείχος.

III

Αυτός που πέθανε — σώμα σε πρώιμη σιωπή πριν λιώσουν οι πάγοι κι ελευθερωθεί το νερό. Αυτός που πέθανε δύοντας ο ήλιος, δύοντας το τελευταίο τραγούδι.

IV

Φώτα σβηστά, κεριά φυτρωμένα σε γκρίζα νέφη, κύκλοι από άνθη και σπαραγμένο φως. Ένα λευκό μάρμαρο με βαραίνει.
...........

Βηματίζουν στο μαλακό χώμα. Διαχέουν τον χρόνο σε χρώμα. Ανάμνηση διεμβολισμένη — φωτογραφίες και σχήματα ημιτελή.

Φυσάει. Και το επίπεδο πρόσωπό μου.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Φως από φύλλα
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 23:06:13
Αναστάσης Βιστωνίτης, Φως από φύλλα

Το δειλινό είναι μια χαλκογραφία φωτός.
Καθώς το καπνισμένο απόγευμα
σαρώνει τα δέντρα στους κάμπους
ίσκιοι ανεβαίνουν με τη φωνή του τσακαλιού.
Τα δέντρα σαλεύουν στην αναπνοή μου.

Απ’ το σκοτάδι πλησιάζει
ο βιασμένος χρόνος.
Φθινόπωρο χτυπημένο στη γεύση του,
πικρό, νοτισμένο χώμα.

Στην καταιγίδα του μυαλού μου
χορεύει η τρελή μέρα.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Το σκοτάδι του δάσους
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 23:12:36
Αναστάσης Βιστωνίτης, Το σκοτάδι του δάσους

Τα δέντρα γιορτάζουν.
Το διάφανο ψύχος στην ακίνητη λάμψη του,
φυλλώματα από υγρασία και διάστικτο φως.
Δεν είσαι εδώ που σε ψάχνω, καρδιά μου.
Το φως διαμελίζει το φάσμα του χρόνου.
Βουνά από γαληνίτη με θολές ρωγμές
και η έπαρση των δέντρων ακίνητη
αναστέλλοντας το πεπρωμένο.
Κύκλοι των κυμάτων με κέντρο
τις υδάτινες κόρες των ματιών μου
στην πρωινή τους τύψη.

Σε περίμενα τους σιωπηλούς μήνες.
Άνεμοι στρωμένοι, φώτα παρελάσεων,
φωνές αγριμιών στις χαράδρες,
τοπία που γεννήθηκαν στο σπέρμα του λύκου
κι εγώ σφιγμένος στην αγριότητά μου.

Καρδιά μου, κόλαση της χλωροφύλλης —
μόνος μέσα στο τσακισμένο φως,
λίκνο του μαχαιριού και της αγχόνης.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η λύκαινα
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 23:18:13
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η λύκαινα

I

Η λύκαινα γυρνάει στις σκοτεινές πλαγιές —
μάτια από κάρβουνο, αίμα στα δόντια.
Κατεβαίνει στην πόλη τον χειμώνα.
Τα χιονισμένα ουρλιαχτά της
σκίζουν τη θάλασσα, τρομάζουν
τον ύπνο των αθώων.

Στον ουρανό φεγγάρι από κολλημένο γυαλί.
Πνίγονται τα σκυλιά στις αλυσίδες τους,
τα σπλάχνα της τινάζουν
το πυρωμένο σπέρμα.

II

Το βουνό είναι ένα φέρετρο
κτισμένο από μαύρες βελανιδιές.
Τα δέντρα σταυρώνουν την πέτρα του,
κυρτώνει ο άνεμος στις κορυφές —
τραχιά η αναπνοή του κόσμου.

III

Γυμνά δάση της Ανταρκτικής
με τις λεπίδες των κλαδιών —
το παγερό τους χνότο ανεβαίνει
στον τράχηλο της νύχτας.

Στο φωτισμένο παράθυρο η λύκαινα
κολλάει τα μάτια περιμένοντας
το ρόπαλο της αυγής.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)
Title: Αναστάσης Βιστωνίτης, Η παράκρουση
Post by: wings on 30 Mar, 2018, 23:27:29
Αναστάσης Βιστωνίτης, Η παράκρουση

Φαντασία της αυτοκτονίας του Σεργκέι Γιεσένιν,
Λένινγκραντ 1925


I

Δεν είναι μόνον οι φλέβες του πυρετού —
ένας ήλιος από πυρίτιδα με ανατινάζει.

Άλλα βράδια περνούσε ο Υπερσιβηρικός
απ’ το παράθυρο διασχίζοντας
την ξύλινη Ρωσία.

Οι φλέβες σκλαβωμένα ποτάμια —
φεύγουν κατά τον Βόλγα.
Από την κόκκινη αστραπή του ορίζοντα
βλέπω — μεθυσμένα φαντάσματα
ανεβαίνουν στο πλοίο
που διασχίζει τα φονικά νερά.

II

Το χτύπημα της λεπίδας στο κρέας,
αυτό να φοβάσαι, τρελέ μεθύστακα,
όχι τη σάπια φλούδα του μυαλού σου.
.......
Το δειλινό είναι μια στέπα
από βότκα και ήχους καπηλειού.
Το δειλινό μού ανοίγει αυτή την πόρτα —
τα σάπια δόντια του Αβραάμ.

III

Έβλεπα μικρός στη νεκρούπολη του χειμώνα
τους σκελετούς των δέντρων να μιλούν
φτιάχνοντας νότες από τη φωνή του αέρα,
κι ύστερα λύκοι από τη Βαλτική,
κουρελήδες από τις πληγές του Καυκάσου —
ράγιζαν την κρούστα του χειμώνα.
Τα πυρετικά τους χέρια
δίπλα στην αγκαλιά της μάνας μου,
σ’ ένα τοπίο ορφανό από ήλιο.

Περνάω τη σκοτεινή πύλη.
Καθώς τεντώνει το σχοινί
δυο κόκκινα κανόνια
βομβαρδίζουν τα μάτια μου.

Από τη συλλογή Ανιχνευτές (1974)