Σοφία Στρέζου

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ακριβοθώρητοι άνεμοι

Δυτικά σκουριάζουν ορυχεία
μα στον βορρά άνεμοι ανυπόδητοι
τρέχουν πάνω σε σύννεφα
προσκυνητές ιστορίας παλιά,
δεν φοβούνται
μήτε βροχή μήτε καταιγίδα
σαν οξειδώνουν απρόσιτα σημεία
σε στοές που βαθιά σκάβονται σκιρτήματα.

Αργούσαν πάντα να φανούν
προορισμοί χαμένοι σε αλληλουχίες συγκυριών
κρατώντας πτώσεις σε αίθουσες αναμονής
με όνειρα στα χέρια
να επιβιβαστούν με λύπες διάφανες, αφοριστικές
για τόπους ασύλληπτων φεγγαριών
εκεί που σκιές σεργιανούσαν στο λιγοστό φως
στις αμετακίνητες αποφάσεις που
έκριναν – έλεγχαν – σμίλευαν
αποφάσεις που καθόριζαν πράξεις
φυγαδεύοντας για λίγο το όνειρο.

Ήρθε ο καιρός να ιστορηθούν
οι ακριβοθώρητοι συνειρμοί εκείνων των ανέμων
που θέριεψαν σε συμφωνίες σιωπής
σπάζοντας κώδικες
για να μπορούν να αντισταθούν στη λήθη
χρόνων που κατακερματίστηκαν αργά, βασανιστικά
στα άφατα περάσματα
από το ξύπνημα ίσαμε την εγρήγορση
στις συνειδητές καταφάσεις
αλύτρωτων καθημερινών διωγμών...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=nzCpHVIoVJA

Σοφία Στρέζου: Ώρες...

Χαθήκαμε στο ανελέητο κυνηγητό του χρόνου
κι ούτε ένα διάλειμμα
στα χαρακώματα των ωρών
τότε που περιμέναμε να φανούν
τα δευτερόλεπτα της συγγνώμης,
ίσκιοι βγαλμένοι από κουτιά μαγικά
που περιφέρονταν
με κομμένες ανάσες
στις δοξασίες του τέλους.

Εκεί που όλα ούρλιαζαν
κι οι σφαίρες χτύπαγαν κορμιά αλαφιασμένα
ρώταγες κάθε τόσο:
«Θα ξαναβρεθούμε σε απόηχους σιγαλιάς
να κεντήσουμε λέξεις
στα σεντόνια της θλίψης;»

Ακόμα και τώρα η απάντηση εκκρεμεί στα χείλη.
Μόνο τα μάτια απαντούν με απόγνωση
σ’ εκείνο που είναι ήδη γνωστό.

Δεν ξέρω...
ίσως ποτέ να μην ήξερα
ή να μην ήθελα ποτέ να μάθω.

Με κούρασε η αυγή τόσων πρωινών
να φυλάγομαι από μια αγάπη
που πλήγωνε νύχτες και δειλινά
παγιδεύοντας όλες τις αισθήσεις
καταδικάζοντάς τες στην ομηρία της σιωπής σου.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=b2bvSRFPZds

Σοφία Στρέζου, Έρωτες σε αποσύνθεση

Βαδίζουν οι έρωτες
σε αναθυμιάσεις μνήμης
σε πρόσωπα που σκόρπισαν,
κομμάτια φεγγαριού έκοβαν
για να χαρίσουν τη λάμψη
σαρκώνοντας επιθυμίες
με πλεύσεις στα όμορφα
που γέννησαν τα αισθήματα
και πτήσεις σε αταξίδευτα όνειρα.

Στάζανε οι λέξεις από κορμιά ιδρωμένα
και δάκρυα έπλεναν ψυχές πληγωμένες
στα χαρακώματα σκοτεινών διαδρομών
τότε που τα σύννεφα σκέπαζαν
να μην κρυώνει ο αέρας μοναξιές
όταν αντάμωναν κάτω από ίδιο ουρανό
τυλίγονταν μαγικά με σεντόνι πεθυμιάς
οι καθρεφτισμοί μιας ανατολής
που κράταγαν μέρα και νύχτα.

Τώρα οι έρωτες νοσηλεύονται
σε δύσες που έδυσαν οριστικά
με διανυκτερεύοντες πόνους
με νύχτες να τραβούν τα αστέρια
ικετεύοντας να φανεί η μέρα.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=v93fqVgLjrA

Σοφία Στρέζου, Οι φόβοι

Ξυπνούν οι φόβοι σε διαδρομές μνήμης,
με ρούχα κλεμμένα παίζουν κρυφτό
κυνηγώντας αλήθειες,
εκεί που οι πέτρες κυλούν
σε εικόνες ανάμνησης,
πολυβόλα τρυπούν εκείνο που λείπει
το ακολουθούν με φωνή
που σπάει κομμάτια γυαλιού
για να ματώνουν τα βήματα.

Ταξιδεύουν με χειμώνα πρώιμο
σε λησμονιάς προορισμούς
κι αρχίζουν ξανά να στήνουν εικόνες,
με καρδιές ανταριασμένες
δίπλα σε πειρατές και Σαρακηνούς
λύνουν σχοινιά, κόμπους
δένουν τα χέρια στο μακελειό της λήθης
στα άναρχα συνθήματα.
Στις άδικες συνθηκολογήσεις
χαρίζουν νύχτες και θλιμμένα χαμόγελα,
με λαϊκά ξεσπάσματα
γυρεύουν την πραγματική ταυτότητα ήρωα
που σταμάτησε ηρωισμούς
στην αταξία οδοιπορικών
που ακόμα αντέχουν
σε ξενιτιά να ξημερώνουν.

Σε μέρες που έχασαν όνομα και ημερομηνίες
σε λιμάνια αφιλόξενα και βουνά απρόσιτα
στις ακτές του τέλους
αμαχητί πορεύονται οι φόβοι.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=LuJyO-9v2Zg

Σοφία Στρέζου, Παράδεισος

Πότε ήταν που ξύπνησα από τον λήθαργο;
Δεν σε είδα να φεύγεις,
και ούτε άκουσα να κλείνεις την πόρτα
ξέφευγες μέσα από τοίχους σαν αιώρηση φαντάσματος
που ποτέ τα δάχτυλα δεν σε άγγιξαν
μήτε χείλη σε φίλησαν.
Μόνο τα σύννεφα άκουσαν
τον τριγμό της ένωσης μαζί τους
και η βροχή κύλησε ως εκεί που αγάπησες
μουσκεύοντας το δριμύ της φυγής σου
με τραγούδια που νανούρισαν τον ύπνο του αέρα
γύρευαν χέρια
για να μπλεχτούν σώματα απλησίαστα μέχρι χθες
να χρυσίζουν με την πανσέληνο το σταρένιο του δέρματος
να ψάλλουν το ψιθύρισμα της σκοτεινιάς
στης λάμψης το ικρίωμα σαν μεγαλώνουν οι σκιές,
στης λατρείας το αντάμωμα
σε νύχτες δεσποτικές με μυρωδιές
αδοκίμαστης συνάντησης
που ο αγέρας έφερνε αίμα ζεστό
ως τον κρατήρα της αναπνοής
ως τα κλειστά μάτια σε μετρημένους χρόνους.

Πότε ήταν που μιλήσαμε στα νερά;
Δεν θυμάμαι πια... τις στάλες
που έπεφταν αυλακώνοντας το πρόσωπο
και το κλάμα
με τα διάφανα δάκρυα
να γίνονται ρυάκια
να καλπάζουν – να ψάχνουν – να βρουν
τη θάλασσα
ερημική κι απέραντη
ασχημάτιστη και λυτρωτική
μια Γη και γύρω το αήττητο του νερού
που όλο έρχεται κι όλο φεύγει
με κυανόλευκες αποχρώσεις
ίδιες με τα μοναχικά μάτια
που έσταξαν την πρώτη σταγόνα
στην πρώτη πέτρα
και χάραξαν το όνομά σου... «Παράδεισος».

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=yQacZRoxjMI

Σοφία Στρέζου, Ακέραστοι Μάηδες

Ίσως θα ’πρεπε να συναντηθούμε νωρίτερα
τότε που οι λέξεις κρύωναν
πίσω από συρματοπλέγματα θλίψης
σε στρατόπεδα μοναξιάς
σε πυλώνες λύπης
και ο ύπνος κοίμιζε αισθήσεις
στην τεθλασμένη του ξύπνιου
με τυλιγμένα όνειρα λευκά,
ανασαίνοντας ήσυχες λάμψεις.

Σε ποια ματόκλαδα
χάραζε πρωινό ανέγγιχτο
πεταλούδας πετάρισμα
φτερό ματωμένου χελιδονιού
σε καλέσματα που δεν ήρθαν;

Δεν θα κεραστούν φέτος Μάηδες
και ας στοιχίζονται σε φάλαγγα, οι στιγμές
νοσταλγώντας πιο πολύ εκείνες
που η άρνηση πότιζε
ξεδιψώντας ώρες απουσίας,
για να φωσφορίζουν φυγές
πολύχρωμης άνοιξης
με πικρούς καημούς
σε πανσέληνους πόνους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=Mh9i5Qj5TEY

Σοφία Στρέζου, Ποντοπορίες λήθης

Τι κι αν απόψε οι μύθοι αγρυπνούν;
Τα είδωλα γκρεμίζονται
στην άρνηση του χρόνου
προσκυνώντας τη σκόνη
με σφαγμένη σιωπή.

Αμίλητα υποτάσσονται
στις ραγισματιές καιρών αόριστων
φράζοντας ερμητικά
την τελευταία χαραμάδα επικοινωνίας
μη αντέχοντας άλλο κραυγές απουσίας
στις συμπληγάδες που στήθηκαν
για να αναχαιτίζουν
όνειρα και επιθυμίες
σε επικές πλεύσεις.

Μετέωρα μένουν δάκρυα αφίλητα
κερνώντας θάνατο
στα νηολόγια του Αχέροντα,
ταράζοντας ύπνους άυπνους
ξορκίζοντας φαντάσματα αφανέρωτα
την ώρα που κουβαλούν
τεμαχισμένες μνήμες
στις ποντοπορίες της λήθης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=87Lc-bk0ZHE

Σοφία Στρέζου, Παγιδευμένοι ίσκιοι

Κι αν σε ρωτήσουν
«Γιατί οι φωνές σώπασαν
και οι κραυγές πονούν σα βγαίνουν λυπημένες;»
μην απορείς που τα μελάνια
γράφουν λέξεις στα αδιέξοδα της υπομονής.
Στα σκαλιά της ανάβασης
σπαραχτικά μονολογούν τρόπους διαφυγής
για το όνειρο που ανέγγιχτο έμεινε.
Άλυτος κόμπος
στον γρίφο εφιαλτικών πρωινών
που ξημέρωναν αγέλαστα στο κρεβάτι
ψάχνοντας χαρταετούς συγγνώμης
για το πέταγμα στης αλήθειας τα ύψη.

Μυστική της αντάμωσης πλεύση
για λίγο παγιδευμένοι ίσκιοι
στης φθοράς το ταξίδι
σε δίχτυα ησυχίας
στην ευλυγισία τόξου τεντωμένου
που πετά στην αμετάκλητη αδιαφορία, βέλη
στης συμφοράς το κρυφτό.
Με την ανύπαρκτη ευδαιμονία του θανάτου
έρημα κορμιά νοσταλγούν φωνές
που έβγαιναν ψιθυριστά
ανανεώνοντας το ταξίδι
για τον Παράδεισο...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=sZkkbKVT7N8

Σοφία Στρέζου, Αμετάφραστοι ήχοι

Με λέξεις γραμμένες στον άνεμο
φεύγουν στιγμές
στοιχειώνουν το άπειρο
καταγράφοντας μια αιωνιότητα
στο ελάχιστο που έδωσαν στον χρόνο
στη σιωπή ζεστού μεσημεριού.

Ξάπλωσαν την αδυναμία στο φως
για να πάρουν μετά την απόγνωση
σώματα άταφα σε ματωμένα δειλινά
με κραυγή αναγέννησης
σε έναν κόσμο πιο όμορφο
στη σταθερή αλάνθαστη πορεία αξιών
που λαθραία προσπεράστηκαν
στην αφωνία αμετάφραστων ήχων
στις εκβολές των βλεφάρων.

Αποξηραμένα πια τα δάκρυα
νοσταλγούν διανύσματα
στων ματιών την άκρη
στο κεντημένο μαντίλι
που σκούπιζε θλίψη
στα υψικάμινα του πόνου
ανιχνεύοντας εσπερινούς αποκάλυψης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=e2R1WgIoPOk

Σοφία Στρέζου, Only Red

Αίμα παντού... το αίμα παντού και πάντα...
Το αίμα των αθώων που αγιάζονται
σαν καταρρέουν από την οδύνη μιας «πανάρχαιας θλίψης»
που ευλαβικά υπηρετήθηκε,
μην μπορώντας να αντιταχθούν στο εφήμερο χρέος που τους εδόθη.

Πώς να απαγκιστρωθούν εκείνα τα εύθραυστα, τα μοναδικά,
κάνοντας την έξοδο για να αφεθούν
στην ηρωική έξοδο ηρωικών ανθρώπων,
που αντέχουν έστω και πικραμένοι
να ονειροπολούν, να ελπίζουν.

Γενναία αντιστέκονται στα καλέσματα της μοίρας,
προχωρώντας μπροστά στα απέλπιδα χτυπήματα
ενός προαναγγελθέντος δαιμονισμένου τέλους,
που επιζητούν να πλήξουν αγγέλους.

Οι θρήνοι ύστερα θα ’ρθουν
για όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν...
για τις συσσωρευμένες συμφορές,
που οδηγούν ανονείρευτες ζωές σε μια πάλη τραγική,
ως να επέλθει η πλατωνική μέθεξη
από τον αλάλητο λόγο της σιωπής
που διδάσκεται η μεγάλη αρετή της ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ.

Η «ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΜΕΘΕΞΗ» ήρθε.
Η λογικά απροσδιόριστη μετοχή ενός πράγματος,
στην ιδέα ενός αισθητού σε κάτι νοητό.

Κάτω από τον ουρανό και μπροστά στους θεούς
οι μεγάλες λυτρωτικές αποφάσεις
επιλεκτικά λαμβάνονται...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=hALlB-SbMVQ

Σοφία Στρέζου, Παραίτηση

Ποιος φεύγει πρώτος
και ποιος νοιάζεται,
ο πόνος είναι ίδιος
σε ανοιχτές γραμμές αποχωρισμού
όταν τα αισθήματα κόβονται
μοιράζονται σε ξένες στεριές
με πολιορκίες ψεύδους
με αιμορραγούντα άλλοθι
στην ηχώ μιας απουσίας
στους αδιάφορους μαγνητισμούς του λευκού
που τώρα έλκουν την δική σου παράνοια
νοσηλεύοντας τις μνήμες
εκείνες που μια-μια έχτισες
σε άδεια κάμαρα
κλείνοντας όλα τα παράθυρα στο φως.

Φτωχότερες οι λέξεις
δεν κραυγάζουν
δεν συνωμοτούν
στην άκρη του απεγνωσμένου
εμφυτεύουν απώλειες διπλωμένες
σε μαντίλια που χώρεσαν δάκρυα
μιας φυγής ανυπότακτης
με κλεμμένα λάφυρα ασήμαντης νίκης
στην σημαντικότητα μιας ήττας
που κέρδισε χρόνο με σπασμένες μέρες
γεμάτες ήλιο και φεγγαριού λάμψεις.

Τώρα οι νύχτες επιστρέφουν
και οι πτώσεις γίνονται πτήσεις
σε ανείπωτες αλλαγές που ο καιρός φέρνει
στα σύνορα των ποιημάτων
καταγράφοντας την δική σου παραίτηση.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Σε μια στιγμή

Σε μια στιγμή
γύρισα και είδα τα χέρια σου
να φτάνουν στον ουρανό,
με τα δάχτυλα βουτηγμένα στο ματωμένο δειλινό
κι ας φάνταζε απροσέγγιστο.
Το αίμα έσταζε
πότε στις στέγες και πότε στη θάλασσα
με το όνειρο εκεί
σταματημένο πάνω στα σύννεφα
να επιμένει σε μιαν αλήθεια που ήταν ψέμα
κι ας ισχυριζόσουν με σθένος
πως το ψέμα ήταν αλήθεια.

Πώς να πιστέψω πως ξύπνησα
από τον λήθαργο ενός σκοταδιού
που στο φως μέρωνε
την ηθική πτώση της νύχτας
όταν για καιρό φτερούγιζε
στα αιμάτινα σεληνιοστάσια;
Πώς να πιστέψω
πως οι οιωνοί σκορπίστηκαν
στη μεγάλη έκρηξη των άστρων
και τα θραύσματα έφραξαν
τα διέξοδα της ελπίδας;

Σε μια στιγμή
πρόλαβα να γυρίσω
πριν μείνω άλαλη στήλη
στο βρεγμένο τοπίο της απόγνωσης
απομονώνοντας τον ύπνο του δικαίου
πάνω σε σύννεφα θλίψης
σαν έσταζαν τα δάκρυα της λύπης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Λαξευμένες διαδρομές

Κοντοστάθηκες στο τελευταίο σκαλοπάτι της λύπης,
δεν υπήρχε άλλο Ύψος
για να αναμετρηθείς
με τα όρια της θλίψης
στις βασανιστικές αποστάσεις της απόγνωσης.

«Θα λιώσουν οι πάγοι στα μήκη
των λαξευμένων διαδρομών της απελπισίας»,
είπες!

Και από τότε,
κάθε που ανεβαίνω βήμα-βήμα τις σκάλες
προσπαθώντας να πιάσω λίγο χιόνι
εκείνο βρέχει το ζεστό δέρμα
για να δροσίζεται η ανάμνηση
ενός χθες και ενός αύριο
που παραδόθηκε αμαχητί στη λήθη.

Πια...
δεν βρίσκω το σπίτι
ούτε την πόλη
μήτε τον ουρανό
που θα συγκρατούσαν τα ίχνη
της παρατεταμένης αφοσίωσης
στα απομεινάρια μιας αγάπης
που οριστικά και αμετάκλητα
είχε φύγει...

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=142j5Rol4H0

Σοφία Στρέζου, Μέρες σιωπής

Θα μιλήσουν οι μέρες για τις σιωπές.
Θα μιλήσουν οι σιωπές
για τις κραυγές των ανειρήνευτων σπασμών
στα προσκεφάλια της θλίψης.

Μην προσπαθήσεις να ξυπνήσεις το όνειρο
που σκεπάζει τη μελαγχολία,
είναι προτιμότερη
από την ταπείνωση καιρών κρεμασμένων
στα ημερολόγια της απελπισίας.

Ήρθε η ώρα που η σκέψη αφουγκράζεται μνήμες
και ιχνηλατεί ανεκπλήρωτες υποσχέσεις
στις χαραγμένες πέτρες της απόγνωσης
ματαιοπονώντας για ένα μέλλον αβέβαιο
στις κερκίδες του ψεύδους
στα παράθυρα της υποταγής.

Πόσο πλαστά, ψεύτικα, παρέδωσαν ελπίδα
σ’ εκείνους που αναζητούσαν
το άλλοθι μιας ευτυχίας
με μέτρα και σταθμά
που άλλοι έβαζαν στους άθλιους
ημερών απροσπέλαστων
με βάναυσα προσπελάσιμους όρους.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)

[wings]

Σοφία Στρέζου, Ακρωτηριασμένα ποιήματα

Μην τεμαχίζετε τα ποιήματα
πονάνε όταν ακρωτηριάζονται
στάζει αίμα από τα νοήματα
καθώς ανακόλουθα περιπλανώνται
στους τοίχους αιμοδιψών αναγνωστών.

Επιθυμούν τα ποιήματα να διαβαστούν
δίπλα και πλάι στο όνομα του ποιητή,
εκείνος τα έφερε στο φως
με λυτρωτικές αυτοκτονίες στο σκοτάδι
σε μοναχικές ώρες απόγνωσης
λατρεύοντας να ταξιδεύει
... με λέξεις στο όνειρο.

Πάλι εχθές τα βρήκα ακρωτηριασμένα
να σεργιανούν
ανώνυμα και άτιτλα
αποσιωπώντας αθέλητα στίχους
στις κατεδαφισμένες εντοιχίσεις
τεμαχίζοντας τον ψίθυρο του ποιητή
σε λαβωμένα τοπία ανάγνωσης.

Από τη συλλογή Της μνήμης... κόκκινη θάλασσα (2013)