Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 17 Oct, 2015, 22:04:36

Title: Μαρία Πολίτου
Post by: wings on 17 Oct, 2015, 22:04:36
Μαρία Πολίτου

(https://thepoetsiloved.files.wordpress.com/2019/03/politou.jpg)

[Πηγή για τη φωτογραφία: βιβλιοnet (https://www.biblionet.gr/author/121099/%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85,_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1,_1974-)]

Γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση. Σπούδασε κλασική φιλολογία και θεατρολογία στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Δημοσιεύει μελέτες και κριτικές σε περιοδικά λόγου και τέχνης.

Το ιστολόγιο της ποιήτριας: https://mapolitou.blogspot.gr/

Ποιητικές συλλογές:
«Εφήμερη στην πένα του θεού», Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα, 2014
«επιτέλους αποβίβαση», εκδ. Κουκκίδα, Αθήνα, 2018

Ανθολογημένα ποιήματα:


[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Μαρία Πολίτου, Ανθρωποθυσία
Post by: wings on 17 Oct, 2015, 22:22:06
Σοφοκλέους Αντιγόνη (ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα (1961) με την Ειρήνη Παππά και τον Μάνο Κατράκη)

Μαρία Πολίτου, Ανθρωποθυσία

Καλό προσωπείο, σε δύσκολους καιρούς, ο μύθος.
Γιάννης Ρίτσος

Σύννεφα καπνού από σάρκα και αίμα
φτάνουν στο ουράνιο παλάτι.
Μαύρισε γύρω η πλάση.
Και οι πανάρχαιες κολόνες.
Ό,τι απέμεινε απ’ τον παλιό καιρό.
Το δοξασμένο.
Σάπισαν οι ρίζες τους απ’ των καιρών
το ανόσιο γλεντοκόπι.

«Σφάγια σε θεϊκό βωμό θα ’ναι το δίχως άλλο»,
με θλίψη συλλογιέσαι.
«Μα ποιον αθάνατο ζητούν να κατευνάσουν;
Δε χόρτασαν οι ολύμπιοι από ανθρωποθυσίες;»
«Ποιο μίασμα την πολιτεία λυμαίνεται»,
αναρωτιέσαι,
«και της σφαγής το διάταγμα
ποιος το αναλαμβάνει;»

Μα είναι τόσοι
οι τύραννοι στην πόλη.
Όπου κι αν δεις τριγύρω σου
οι Κρέοντες
περισσεύουν.

«Κι οι Αντιγόνες»,
με ρωτάς,
«το δίκαιο δεν κρατήσαν;»

«Αυτές τα σφάγια»,
σου απαντώ.

Μες στο βωμό και τη φωτιά
των αργυρίων
χαθήκαν.

Κι οι Ιούδες
αμετάπειστοι
από τη φλόγα τρέφονται
και με τις στάχτες παίζουν.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Πίσω στο θεμέλιο του κόσμου
Post by: wings on 31 Dec, 2015, 22:28:40
Μαρία Πολίτου, Πίσω στο θεμέλιο του κόσμου

Βαδίζεις μόνος, ωχρός και διψασμένος σε μονοπάτια αναιμικά.
Εκ γενετής ακρωτηριασμένα.
Ο χρόνος σου πολύτιμος και λιγοστός.
Αναζητώντας θησαυρούς θεσπέσιους
θηράματα ενός θεού μονάχα.
Συλλέγεις μέσα στο δισάκι σου όστρακα και κοχύλια
και θαλασσόβρεχτα πετράδια σμιλευμένα
απ’ του καιρού τους λεπτοδείκτες.
Και τι θάλασσες με κύματα αδηφάγα
κι αλμυρά την όψη σου αυλακώνουν...
Η άμμος η χρυσόμαυρη τα ακροδάχτυλα χτενίζει
και στροβιλίζεται στου ανέμου του τρελού τις αναπάντεχες ανάσες.
Δε βλέπεις γύρω σου. Σκοτάδι.
Τυφλός σχεδόν και μόνος.

Διαβάτη, πού τώρα πηγαίνεις;

Τους θησαυρούς σου τους χρυσούς
με ποιον θα μοιραστείς;
Κι αν δώματα έχτισες λαμπρά
ποιος θα τα κατοικήσει;
Γκρεμίζονται μεμιάς.
Υδάτινες οι βάσεις και σαθρές. Αμμώδεις.

Στάσου!
Διόλου για τα ερείπια μη λυπηθείς.
Χαμένοι μόχθοι σου δε θα ’ναι.

Το έρεβος
γεννάει
φως.

Δες πώς ξεχύνεται από των συντριμμιών τη σκόνη.

Ματαιωμένες διαδρομές και αγκάθινες σιωπές
από του χρόνου την θωριά θρυμματισμένες.
Λάθη πυξίδες φάροι. Νοσταλγοί του Άλλου.

Βαθιά σκάψε με της αγάπης τα ζεστά και σκουριασμένα
τον Άνθρωπο μπορείς να συναντήσεις.

Μετά από τόσο κάματο και δύσβατη πορεία γύρισες κι εσύ
–σοφός πια–
πίσω στο θεμέλιο του κόσμου.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Η γέννηση του ποιητή
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 20:39:00
Μαρία Πολίτου, Η γέννηση του ποιητή

Ο ποιητής των νεφών και των κυμάτων κοιμάται μέσα μου.
Οδυσσέας Ελύτης

Η θάλασσα είναι αναμαλλιασμένη
κι ο ουρανός το πένθιμο κοστούμι του ντύθηκε. Το μαύρο.
Το φεγγάρι το μαχαίρωσαν και φίμωσαν το φως του.
Λικνίζεται το αύριο σε σαπισμένη αιώρα επάνω από το χάος της αβύσσου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Το κενό να γεμίσω με λέξεις. Να χρωματίσω τις λέξεις με φως.
Την πέτρα να συντρίψω του αβέβαιου.

Φωλιάζει μέσα μου ετοιμόγεννη η σπορά του ήλιου.
Καίει τα σωθικά μου. Από παιδί...
Δεν υπομένω πια.

Η ώρα ήρθε να μιλήσω.

Τώρα που πάγωσε το αίμα των ανθρώπων. Βυθίστηκε στη νύχτα.
Ήρθε η ώρα να γεννήσω τη φωτιά.
Να αλώσω το σκοτάδι.
Να σώσω και να σωθώ
καίγοντας τη φθορά
θριαμβευτής στο σώμα του θανάτου.

Ήρθε η ώρα να μιλήσω.

Ο αλαφροΐσκιωτος ποιητής.

Εγώ.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ύβρις
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:06:47
https://www.youtube.com/watch?v=4d8bhsemcLM

Γιώργος Σεφέρης & Σταύρος Κουγιουμτζής, Λυπούμαι
(τραγούδι: Γιάννης Μπογδάνος & Αιμιλία Κουγιουμτζή / δίσκος: Μικραίνει ο κόσμος (1982))

Μαρία Πολίτου, Ύβρις

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Γιώργος Σεφέρης

Και πάλι βγαίνει αργόσυρτο, νωθρό το νέο φεγγάρι.
Νυχτώνει.
Πού ταξιδεύεις τώρα με σπασμένα τα κατάρτια;
Ποια θάλασσα γυρεύεις; Ποια στεριά;
Ποιον έναστρο ουρανό;

Σε τύλιξαν τα ερέβη.
Η στρατιά σε κατατρόπωσε του χρόνου.
Έργο καταραμένων ποιητών η ζωή σου.
Πίνακας βαθυστόχαστων, ρομαντικών ζωγράφων.

Πού είναι τα μαργαριτάρια, τα κοράλλια και τα πολύχρωμα,
γυαλιστερά κοχύλια;
Οι θησαυροί σου οι ακριβοί πού είναι;

Έλεγες, αγναντεύοντας του ορίζοντα τα βάθη:
«Είναι νωρίς ακόμα... Θε να ’ρθει πιο λαμπερή πραμάτεια.»
Πάντα περίμενες το γύρισμα της μέρας.
Το αύριο, ο προορισμός σου.
Το βλέμμα σου πάντα εκεί στραμμένο.
Το εφήμερο κοιτάς με υπεροψία.
Μα οι θεοί δε συγχωρούν την ύβρη.

Τώρα τα μάτια σου θολά.
Νύχτα βαθιά εντός σου.
Και τόσες θάλασσες... Τόσοι ουρανοί... Και τέτοιο ένα φως...
Πώς τ’ άφησες να προσπεράσουν όλα...

Συντρίμμια οι γραμμές των οριζόντων.
Πώς έχτισες πάνω στην άμμο;

Τώρα βυθίζεσαι στην πέτρα.
Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο ποιητής...

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Οι μεταμορφώσεις της πέτρας
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:14:52
https://www.youtube.com/watch?v=0K2Q57T2rT4

Γιώργος Σεφέρης & Γιάννης Μαρκόπουλος, Η θάλασσα
(τραγούδι: Χαράλαμπος Γαργανουράκης / δίσκος: Γιάννη Μαρκόπουλου | Αφιέρωμα (1975))

Μαρία Πολίτου, Οι μεταμορφώσεις της πέτρας

Τώρα σε τούτο το ακρογιάλι περιμένω ν’ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.
Γιώργος Σεφέρης

Πάτησα τα γυμνά ακροδάχτυλα πάνω στην πέτρα
φορώντας μόνο το διάφανο πέπλο της σιωπής
και της απελπισίας.

Ήθελα να γεμίσω από θάλασσα κι ουρανό
και από νιο φεγγάρι.
Να μετουσιωθώ σε γαλάζιο ένα φως.

Εγώ
η θνητή,
η κόρη του ανθρώπου.

Τώρα είμαι προέκταση της πέτρας.

Της έδωσα το αλλόκοτο του έρωτα σχήμα
το σχήμα της φθοράς.
Κι αυτή μ’ έκανε αθάνατη.
Και παγερή.
Κι αδάκρυτη.

Μια πέτρα.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Η τιμωρία της σιωπής
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:19:33
Μαρία Πολίτου, Η τιμωρία της σιωπής

Μα τώρα που έχω ξεμάθει να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια...
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Σου το ’χα μύριες φορές βροντοφωνάξει. Μίλα.
Μην επιτρέπεις στη σιωπή να χτίσει ανάμεσά μας.
Μην αφήνεις το μηδέν να μας τυλίξει.
Σου το ’χα πει. Δεν άκουγες.
Τώρα μιλάς με τις σκιές.
Σαν άλλος Οδυσσέας.
Στον Άδη.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Πρόβα
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:26:44
Μαρία Πολίτου, Πρόβα

Στον Γιάννη Ιορδανίδη

Μια πρόβα όλη η ζωή σου.
Για μια παράσταση που ίσως ποτέ δε θ’ ανεβάσεις.
Για χειροκρότημα αδιάφορο μπορεί.
Για μισοαδειανή πλατεία.

Τίποτα μακρινό δε σε τρομάζει.
Ο δρόμος είναι πάντα η ουσία.
Η δοκιμασία.
Το μακρύ ταξίδι.

Τα πώς και τα γιατί, τα πρέπει και τα μη,
τα φώτα, οι μουσικές,
τα κλάματα, τα γέλια, οι φωνές.
Οι άνθρωποι που αγάπησες ή μίσησες μέχρι να φτάσεις.
Οι άνθρωποι που φίλησες με το υγρό γαλάζιο βλέμμα.
Κι άλλοι που αφουγκράστηκες
δίχως να τους γνωρίσεις.

Η πρόβα τελειώνει με ανακούφιση.
Ο θίασος επευφημεί.
Καιρός πια να ξεκουραστεί.
Και τους καρπούς του μόχθου του ν’ αδράξει.

Μα όταν η παράσταση αρχίζει,
της σκηνής η αυλαία σαν ανοίγει,
οι προβολείς σαν βάφουν το σανίδι,
σκοτάδι μέσα σου
σβήνει το φως.

Καιρός για άλλες πρόβες να κινήσεις.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ηθοποιός
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:37:03
https://www.youtube.com/watch?v=HYnJ6G_bKdI

Μάνος Χατζιδάκις, Ο ηθοποιός
(τραγούδι: Δημήτρης Χορν / δίσκος: Οδός ονείρων (1962))

Μαρία Πολίτου, Ηθοποιός

Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.
Μάνος Χατζιδάκις

Ακόμη ακούς το χειροκρότημα.
Η ερμηνεία συγκλονιστική.

Του πλήθους οι επευφημίες
την υποκριτική σου τέχνη βεβαιώνουν.
Με μάτια δακρυσμένα υποκλίνεσαι,
ποτάμια ξέχειλα ευγνωμοσύνης.
Ρίγη ανείπωτης χαράς και θλίψης σε τυλίγουν.

Βαριά η αυλαία αργόσυρτα σφαλίζει.
Το κοινό αποχωρεί ενθουσιασμένο.

Η τέχνη σου το λυτρωμό απλόχερα σκορπίζει.

«Δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα
την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.»

Ο στόχος επετεύχθη.

Τα φώτα σβήνουν στη σκηνή και στην πλατεία.
Παντού σιωπή. Σκοτάδι.
Κι εσύ καταμεσής σκυφτός κι ασάλευτος.
Κουλουριασμένος.
Το κορμί σου αγκαλιάζεις δυνατά,
σα να φοβάσαι ό,τι έζησες απόψε μην το χάσεις.

Τώρα ηθοποιός στο δικό σου έργο.

Όλη η ζωή σου μια παράσταση.

Πράγματι, η ερμηνεία ήταν συγκλονιστική.
Λείπει μόνο το χειροκρότημα.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου: Ω, γλυκύ μου έαρ
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:48:12
https://www.youtube.com/watch?v=swSyLmJJkhY

Δώρος Γεωργιάδης & Σώτια Τσώτου, Μη βάζεις μαύρο
(τραγούδι: Άννα Βίσση / δίσκος: Χίλια εννιακόσια τίποτα (1974))

Μαρία Πολίτου: Ω, γλυκύ μου έαρ

Κόβω κάτι δαγκωνιές του θανάτου τόσο ισχυρές που,
ώσπου να συνέλθει, προφταίνω να πάρω μια καινούρια παράταση.
Οδυσσέας Ελύτης

Τι κι αν δεν έρχονται τα χελιδόνια;
Κι αν απαρνήθηκε ο ουρανός το κυανό του ρούχο
φορώντας πια το άχρωμο και εχθρικό του γκρι;
Και αν βοριάς θανατερός τη χώρα φυλακίζει;
Ε, τι μ’ αυτό;
Το πράσινο της νιότης μου
δε σώθηκε ακόμη.

Εγώ
θα τη φτιάξω
την άνοιξη.

Θα πάρω μπλε από τη θάλασσα
και κίτρινο απ’ τον ήλιο
σε αυτοσχέδια παλέτα θα τα μπλέξω.
Το αίμα της καρδιάς μου θα στραγγίσω
στο δροσερό νιογέννητο γρασίδι
και δάκρυα ελπίδας θα σταλάξω
κρυστάλλους μαγικούς
αθανασίας.

Θα βάλω όλη μου την τέχνη
το έργο να τελειώσω.

Θα τηνε φέρω
πολυπόθητη
την άνοιξη.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ευτυχίες
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 21:56:59
Μαρία Πολίτου, Ευτυχίες

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.
Γιώργος Σεφέρης

Της ευτυχίας τον ορισμό ζητάς απελπισμένα.

Αταίριαστος ο ενικός για τούτη εδώ την έννοια.
Τη ζέση της παράκλησης δε θα παραγνωρίσω
Ευτυχισμένες πινελιές την κόλλα θα γεμίσω.

Άκου προσεκτικά τις παραινέσεις
και τις αισθήσεις σου όλες
σήμανε να ξυπνήσουν.

Βύθισε
τα γυμνά πέλματα στην άμμο.
Νιώσε
το χάδι του υδάτινου και ασταθούς κορμιού της.
Μύρισε
την αρμύρα της αεικίνητης θάλασσας
και των κυμάτων το τραγούδι άκου.
Της ξάστερης νυχτιάς τα μάγια
ντύσου
και
μέθυσε
διψασμένος
από του φεγγαριού την ασημένια κούπα.
Παίξε
με μια πυγολαμπίδα.
Μοναδική ίσως σου δίνεται ευκαιρία.
Δέξου
μέσα σου το φως
και
πες μ’ ευλάβεια
ευχαριστώ
για το ωραίο παιχνίδι.

Λοιπόν, τι περιμένεις άλλο να σου πω;
Τα λόγια περισσεύουν...
Με τόσα θαύματα που έζησες απόψε
ήδη θα το κατάλαβες ευτυχίες τι σημαίνουν.

(Φόρος τιμής στον Αλεξανδρινό ποιητή ετούτοι εδώ οι στίχοι)

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Αποχαιρετισμοί
Post by: wings on 03 Feb, 2017, 22:10:56
Μαρία Πολίτου, Αποχαιρετισμοί

Απόψε θέλω να μιλήσω απλά.
Για τους φίλους. Τα γέλια. Τη χαρά.
Για τα βλέμματα στο τραπέζι.
Για τα γυάλινα ποτήρια
που φιλήθηκαν ξανά και ξανά.
Με κόκκινο και λευκό στην κοίτη τους κρασί.
Με μπλε της θάλασσας μες στα χαμόγελά τους.

Κλειδώνω μάτια τους στα μάτια μου.
Τους ήχους και τις λέξεις
στους λαβυρίνθους του μυαλού μου φυλακίζω.
Μα πρώτα
τα φεγγαρίσια πρόσωπα σφαλίζω
με του καλόηχου χρόνου
το χρυσοσκάλιστο κλειδί.

Ισόβια κάθειρξη
στο ολόφωτο κελί της μνήμης.

(Η απόφαση ομόφωνη και τα στοιχεία επαρκή)

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Dum spiro spero
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 20:03:31
https://www.youtube.com/watch?v=GKINHbYiVUE

Χρήστος Νικολόπουλος & Λευτέρης Παπαδόπουλος, Αγάπησέ με
(τραγούδι: Χάρις Αλεξίου / δίσκος: Η νύχτα θέλει έρωτα (1988))

Μαρία Πολίτου, Dum spiro spero

Και σκληρή σωστή πέτρα μπορεί να γίνεται κάποτε η μοναξιά σου. Κι άλλες φορές πάλι σκέτο πούπουλο. [...] Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μια «άπω ελπίς»; Οπόταν και η μοναξιά συμβαίνει να είναι η «μόνη αξία» που έχει τη δύναμη να την αποκαλύψει;
Οδυσσέας Ελύτης

Τόσα σώματα γύρω σου να ’χεις κι η μοναξιά να σε καρφώνει
καταμεσής του στήθους.
Τα σωθικά να σου σπαράζει άγριο, πεινασμένο ζώο.
Κι ο έρωτας ξεδιάντροπος σύμμαχος του κενού.
Του ατελεύτητου τίποτα.

Μα πού πήγαν όλοι;
Του ονείρου μου οι κήποι αδειανοί και ρημαγμένοι.
Οι φυλλωσιές πυκνές κι ωστόσο μαραμένες.
Σπαράγματα μιας δόξας μακρινής κι εφήμερης.
Απομεινάρια γιορτινής φωτοχυσίας.

Δεν έχω δύναμη καμιά.
Το μέγεθος του απείρου με συνθλίβει.
Γυμνός κείτομαι στο σκοτάδι
ψηλαφώντας τα σημάδια του χρόνου.
Μόνη έγνοια μου εσύ.
Ο άλλος εαυτός μου.

Άφησέ μου μια χαραμάδα φως.
Ναι, σε σένα η δέηση αυτή.
Ίσως γίνω αέρας να περάσω.
Dum spiro spero.
Αν και σχεδόν νεκρός, ποτέ δεν το ξεχνώ.
Ύβρις θα ήτανε προς τον ουράνιο θόλο.

Μια χαραμάδα άφησέ μου φως.
Το ουράνιο τόξο απ’ τα μαλλιά ν’ αρπάξω.
Στη ράχη του ίσως αγγίξουμε πάλι μαζί τον ήλιο.

Μια χαραμάδα σου ζητώ.
Αγάπησέ με.
Να σβήσω στο σκοτάδι μου και να ντυθώ.
Με φως.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ανομβρία
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 20:10:36
https://www.youtube.com/watch?v=x72gE1c6BSo

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει ένα απόσπασμα από τη «Σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.

Μαρία Πολίτου, Ανομβρία

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Γιάννης Ρίτσος

Στέρεψαν τα μάτια μου.
Στεγνά τα μάγουλά μου.

Ανομβρία.

Μια έρημος τώρα η ψυχή μου.
Και πώς να χορτάσω τη δίψα μου;
Μια όαση από φως
ποιος θα μου την χαρίσει;

Δεν περιμένω πια κανέναν.

Θα σκάψω στην άμμο
με όλη μου τη δύναμη.
Μόνη μου
θα γεννήσω από τα σπλάχνα μου
τη θάλασσα.
Μόνη μου θα βγω απ’ το σκοτάδι.

Δεν περιμένω κανέναν πια.

Κανέναν.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Υπόσχεση
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 20:20:42
Μαρία Πολίτου, Υπόσχεση

Τουλάχιστον ν’ αλλάζεις πότε πότε το νερό στις φωτογραφίες μου
Κική Δημουλά

Η ζωή μου συντρίμμια.
Ποια ζωή δηλαδή;
Τα μέλη μου δε νιώθω. Θαρρώ σκιά πως είμαι.
Κάθε λεπτό της ώρας με αιωνιότητα μου μοιάζει.
Τόσο βαραίνει ο χρόνος πια για μένα...
Δυσβάσταχτος και εχθρικός.

Κι εσύ; Θεατής μακρινός κι αδιάφορος.
Όχι. Άστοχες οι λέξεις τούτες.
Ούτε καν θεατής. Ούτε καν μακρινός. Ανύπαρκτος.
«Θεώμαι» σημαίνει «βλέπω».
Εσύ έκλεισες τα μάτια ερμητικά. Για ποια νόμιμη θέαση μιλάω...

Προκάλεσες το ναυάγιο στη θάλασσά μου
–στη δική μου θάλασσα μόνο–
και γύρισες την πλάτη δίχως της ενοχής το χέρι να αγγίξεις.
Θεός αισθάνθηκες ή μάλλον δαίμονας
που τις ζωές των άλλων καθορίζει.
Και γέλασες με την καταστροφή.
Ακόμη λέω γελάς... Το βλέπω.
Νιώθω το γέλιο στο κορμί μου, το βλέμμα το χαιρέκακο
το αίμα μου ακόμη πίνει διψασμένο.

Μα κάποτε κι οι δαίμονες γκρεμίζονται.
Αργά ή γρήγορα.
Αυτό ποτέ μην το ξεχάσεις.
Σχεδόν σου το υπόσχομαι.
Και τότε δεν θα ξέρω αν θα ’χω άλλη δύναμη να σε σηκώσω.

Εύχομαι κάποτε να βρεις τον εαυτό σου.
Το έναν και ενιαίο πυρήνα που βρίσκεται στο βάθος
της ψυχής σου.
Αν είχες ποτέ...

Σε αποχαιρετώ από το σκοτάδι του βυθού μου
και σου εύχομαι
τα ταξίδια σου σε άλλες θάλασσες
να είναι γεμάτα
από τα δικά μου κύματα.
Αυτά που ποτέ δεν θα μπορέσεις να νικήσεις.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Εραστή απόδραση
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 20:32:04
Μαρία Πολίτου, Εραστή απόδραση

Οὕτω δὴ ἔγωγέ φημι Ἔρωτα θεῶν καὶ πρεσβύτατον καὶ τιμιώτατον καὶ κυριώτατον εἶναι εἰς ἀρετῆς καὶ εὐδαιμονίας κτῆσιν ἀνθρώποις καὶ ζῶσι καὶ τελευτήσασι.
Πλάτων, Συμπόσιον (180 b)

Περπατώ στον λαβύρινθο της πόλης
και οσμίζομαι
της μοναξιάς και της σιωπής
τις γκριζωπές αναθυμιάσεις.

Τρέχω σαν άγριο άλογο καλπάζοντας
να γίνω αέρας
να μεταμορφωθώ σε σύννεφο
να σωθώ από τον Μινώταυρο
όποια μορφή κι αν έχει.

Να ξεγελάσω τον θάνατο
του σώματος και της ψυχής μου.

Να κυνηγήσω
το ΦΩΣ
με βήμα μανιασμένο.

Με τ’ όνειρο μοναδικό μου ρούχο
το φτερωτό της Κύπριδας παιδί
κρατώ σφιχτά απ’ την παλάμη
–ως άλλον σωτήριο μίτο–
και προχωρώ.

Ίσια μπροστά βαδίζω
δίχως χρησμό
για τη δικιά μου Ιθάκη.

Ανοίγω μια τρύπα στο κενό
με νύχια ματωμένα
και σπόρους από ανθρωπιά
στο έρεβος καρφώνω.

Καρποφορώ τον ήλιο αίφνης.
Γητευτή θνητών και αθανάτων.

Τον παγωμένο κρύσταλλο
του εγώ μας
γυάλινο χαρτοπόλεμο πετάω
που χαρακώνει αναίμακτα
το ψέμα,
τα κορμιά που κάνει να συγχωνεύονται κουλουριασμένα,
τον προαιώνιο τρόμο της απώλειας
απωθώντας.

Γιατί έτσι πρέπει:
Να αγκαλιάζονται οι άνθρωποι σα δέντρα.
Αναπόδραστα.
Δυνατά.

Μπλέκοντας σε στέρεο δίχτυ τα κλαδιά τους.
Αφήνοντας απέξω να αιωρείται
το ιπτάμενο θηρίο του κακού
του ανέραστου το λυσσασμένο τίποτα.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Πικραμύγδαλο
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 20:40:03
Μαρία Πολίτου, Πικραμύγδαλο

Η γεύση που αφήνεις στο στόμα
τελικά γλυκόπικρη.

Κι είχα τόση λαχτάρα να σε δοκιμάσω.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
αν η γλυκύτητα ή η πικρία βαραίνουν πάνω στον ζυγό.

Με ξεγελάει πάντοτε
αυτή η εξαίσια μυρωδιά σου
που παραδόξως όλες τις αισθήσεις μου πλανεύει.

Παρά την αμφίθυμη διάθεση του ουρανίσκου
εγώ
ξανά και ξανά
εσένα
θα επέλεγα απ’ όλους τους καρπούς.

Εσένα ζωή.

Πικραμύγδαλό μου.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Νέκυιας αντίλογοι
Post by: wings on 04 Feb, 2017, 21:31:09
Μαρία Πολίτου, Νέκυιας αντίλογοι

For myself –if you ask me–
There’s no way back over seawater
Nor by earth’s oaks, nor beyond them:
There is only the way on.

(Όσο για μένα, αν με ρωτάς, σου λέω
πως δεν υπάρχει νόστος στο αρμυρό νερό
ούτε μέσα από τις βαλανιδιές της γης,
μήτε και πέρα από τούτα.
Ο μόνος δρόμος είναι ίσια μπρος.)
Archibald McLeish, Elpenor (1933)

Όποια λέξη κι αν χαράξω
η μνήμη
κοφτερή λεπίδα από μαύρο μελάνι.

ῥέε δ’ αἷμα κελαινεφὲς

Δεν αντέχω άλλο θάνατο.

Χθες και σήμερα και πάντα.

Από τ’ ακρογιάλια του Ομήρου
τα βράχια
του κραταιού Άδη γίνηκαν θρόνος.
Και τα ποιήματα.

Τι σημασία έχει το όνομα;
Αχιλλέας ή Έκτορας
Πάτροκλος, Σαρπηδόνας.
Κι ο ηδονικός Ελπήνορας ακόμη.
Τι κι αν τύμβο υψώσει ο Οδυσσέας
το πολύπαθο καρφώνοντας κουπί;

Η γη χάσκει με στόμα ολάνοιχτο από τα γεννοφάσκια της.
Εὐρύστερνος.
Πάντα πεινασμένη για τα παιδιά της κι ανελέητη.
Πέτρινη.

Κι ο Τειρεσίας τυφλός κι αμίλητος
στέκει παράμερα και αδιαφορεί.

Λοιπόν, για ποιον παράδεισο μιλάμε;
Για ποιαν επιστροφή;

Δεν αντέχω άλλο θάνατο.
Ούτε κι εσύ, θαρρώ.

Να αρπάξω
το δρεπάνι του μοχθηρού βαρκάρη
και να θερίσω
στάχυα ονείου και καρπούς
πασχίζω.
Να χορτάσω την ανδροφόνα μάνα
με γέλια κρυστάλλινα αέρινες μουσικές.

Σύντρεξέ με.
Έστω για τούτη τη στιγμή μονάχα.

Δεν αντέχω άλλο πια θάνατο.
Ούτε και συγχωρώ.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Παλίμψηστο
Post by: wings on 09 May, 2017, 17:50:55
Μαρία Πολίτου, Παλίμψηστο
[Φόρος τιμής στον James Joyce]

Είναι κάτι ώρες βραδινές και τρομαγμένες
που βυθίζομαι στην άβυσσο του σκοτεινού μυαλού μου
της ζήσης το παλιό παλίμψηστο εξερευνώντας.
Τρέχω καλπάζοντας δίχως τα χαλινάρια
με τα όνειρα και τους καημούς αστραφτερές φτερούγες.

Στη νήσο της αφόρητης δίψας μου ναυαγός
μετράω τις αυλακιές της άμμου
που σχηματίζουν οι ατίθασοι αέρηδες
της μολυβένιας θάλασσας.

Μικρές στο πρόσωπο ρυτίδες του Θεού.
Βαθιές χαράδρες στη ζωή του ανθρώπου.

Το νερό μουρμουρίζει τον αιώνιο σκοπό του
χαϊδεύοντας την ασημένια άρπα του
ξεπλένοντας το όνειδος τόσων αμαρτιών.
Κάνοντας διάφανο το μαύρο αδιαφανές
της γυάλινης ψυχής μας.

Απύθμενα τα βαθυστόχαστα νερά
της μνήμης και της ονειροφαντασίας.
Γεμάτα όστρακα ποικίλα κι αιχμηρά.
Ρευστά.
Σχεδόν πρωτεϊκά.

Η βιολετιά νύχτα παραχωρεί το θρόνο της σε λίγο.
Η μέρα επωμίζεται μόχθους των βραδινών υδάτων
και προχωρά σκυφτή και ίσως δακρυσμένη.
Τα οράματα που διώχνει με τον ερχομό της
το άλκιμο προσωπείο της
αθέλητα ραγίσαν.

(Ακατανόητα τα λόγια αυτά, θα λέτε...
Μα το ακατανόητο βρίσκεται μες στις ψυχές μας, δε νομίζετε;
Από την πρώτη μας κραυγή έως την τελευταία.)

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Το φως το ανέσπερον
Post by: wings on 09 May, 2017, 17:56:00
Μαρία Πολίτου, Το φως το ανέσπερον

Μόνος μου απέλπισα το θάνατο.
Οδυσσέας Ελύτης

Ο κόσμος μου ήταν φως.
Μια μαχαιριά στη ροή του χρόνου.
Πληγή βαθιά στο σώμα του ερέβους.
Τώρα πλέον κατέρχομαι στον Άδη
νικητής∙
κι ας είμαι ο ηττημένος.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ποιητική φωτοχυσία
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:04:31
Μαρία Πολίτου, Ποιητική φωτοχυσία

Στον Κώστα Θ. Ριζάκη

Είναι κάτι ώρες που
το Φως,
χάρισμα θεϊκό και γενναιόδωρο,
την απεραντοσύνη του επιδεικτικά
κραυγάζει.
Βαθύ πηγάδι στου στέρνου μου το μέσο ξεφυτρώνει,
ατέρμονη ροή
φωτοχυσίας κι ουράνιας ηχούς.

Τα πράγματα γύρω μου αστραφτερές σκιές,
μεταμορφώσεις κι είδωλα
ασύλληπτου ονείρου.
Πρόσωπα. Δέντρα. Αέρινες μουσικές
θροΐσματα του ανέμου.
Όλα ενωμένα κι αξεδιάλυτα
σ’ ένα συμπαντικό κι ατέρμονο,
πρωτόγονο χορό.

Μια θάλασσα ακύμαντη φουσκώνει στα στήθη μου
σκεπάζοντας επιμελώς
τα τόσα ριζωμένα βράχια.

Γυμνή η Ομορφιά
αναδύεται
μέσα στο φωτεινό όστρακο του Έρωτα
και με καλεί πορφύρα από λέξεις να της πλέξω.

Αναριγώ από ευτυχία εφήμερη
κι αδράχνω με λαχτάρα στην παλάμη μου
την πένα του Θεού.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ποιητικές αυταπάτες
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:08:13
Μαρία Πολίτου, Ποιητικές αυταπάτες

Η ποίηση –είπε– αρχίζει πάντοτε
πριν απ’ τις λέξεις ή μετά τις λέξεις.
Γιάννης Ρίτσος

Ονόματα και ρήματα
στου θάνατου
το απεχθές
καρφώνω.
Της λήθης τους ναούς
υβριστικά
λεηλατώ.
Και τη φθορά του εφήμερου
με αλαλαγμό χαράς
και
ποίηση
συνθλίβω.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Ιδεώδους ραψωδού παραμυθίας ταξίδι
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:19:05
Μαρία Πολίτου, Ιδεώδους ραψωδού παραμυθίας ταξίδι

Σβήνω τον ίσκιο ολόκληρο με τούτο το χρυσό μολύβι.
Γιάννης Ρίτσος

Μες στης ζωής μου το μικρό ταξίδι
έμαθα ν’ αφουγκράζομαι τον ψίθυρο του ανθρώπου
και μ’ αστερόσκονη χρυσή να τον στολίζω
να τον τραγουδώ.
Του λυγμού τον ιερό χρησμό έμαθα να διαβάζω
και στων ματιών το διάφανο βυθό
όστρακα φύκια να μαζεύω.

Την προαισθάνομαι την καταιγίδα της ψυχής
προτού αυτή ξεσπάσει.
Οσμίζομαι τη νοτισμένη γη κι αναριγώ.
Και τον καιρό παλεύω να δαμάσω
κι απ’ τον καιρό να δαμαστώ.

Έτσι μιλώ με τ’ αναπόφευκτο και τη γραφή αλλοιώνω.
Όσο μπορώ κι αντέχω
τυφλός τραγουδιστής τις μοίρες θα γητεύω.

Ταγμένος φύλακας
η μουσική μου αιωρείται
πάνω από τα κεφάλια των απανταχού πασχόντων.
Τρυπώνει εντός τους από ουρανόσταλτη ρωγμή και τους ορίζει
σταυρώνοντας τις ένοχες σιωπές και τις απάτες.
Σαρώνει ο γλυκόηχος λύχνος μου τη νύχτα
και ευθύς γεννοβολά το απέραντο λευκό
και το γαλάζιο.

Με ένοικο πια τη σπίθα του ονείρου
και την ορμή του κύματος
πώς να μην τον πλανέψουνε τον πόνο;
Την πέτρα του κενού πώς να μην κομματιάσουν;

Αυτοί οι φλογεροί, υδάτινοι εραστές
του σύμπαντος νέοι ποιητές
της ύπαρξης και της ανυπαρξίας.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Εκούσια τυφλότης
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:30:34
Μαρία Πολίτου, Εκούσια τυφλότης

Στο αγώνισμα της μονομαχίας/το παν είναι η δική μας εξολόθρευση/
Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει/απ’ την αρχή με τόσο πάθος
Χλόη Κουτσουμπέλη

Περπατώ με βήμα αβέβαιο. Αργό.
Το βλέμμα πίσω μου να στρέψω δεν τολμώ.
Ζάλη ευθύς με πιάνει
και την ισορροπία χάνω.

Μα μήτε μπρος στο βάθος του ορίζοντα κοιτάζω.
Σα να φοβάμαι το κενό
που χάσκει ουρλιάζοντας μπροστά μου.
Το βάδισμά μου του τυφλού ομοιάζει.

«τυφλὸς τά τ᾽ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ᾽ ὄμματ᾽ εἶ.»
Αυτός είμαι εγώ.

Η επιλογή ήταν εκούσια, καθόλου βεβιασμένη.

Εκείνος τραγικό ήταν πρόσωπο.
Τουλάχιστον δεν ήξερε.

Εγώ;

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Εκτός εαυτού
Post by: wings on 09 May, 2017, 18:34:55
Μαρία Πολίτου, Εκτός εαυτού

Κοφτερές λεπίδες οι κραυγές του ανέμου.
Λυσσομανάει η φύση.
Νιώθω τη θάλασσα εντός.
Γη κι ουρανός εντός.
Και
ο Θεός εντός μου.

Από τη συλλογή Εφήμερη στην πένα του θεού (2014)
Title: Μαρία Πολίτου, Αποβίβαση
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 13:46:33
Μαρία Πολίτου, αποβίβαση

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Σε πολιτεία εχθρική σταμάτησε το τρένο.

Απ’ την αρχή κάτι δεν πήγαινε καλά
σε τούτο το ταξίδι.
Τριξίματα
ήχοι παράταιροι μεταλλικοί
μαύρα τα σύννεφα οι καπνοί
των τζιτζικιών εμόλευαν
το πύρινο τραγούδι
και μουτζουρώναν τα θαυμαστικά
στις άκρες τ’ ουρανού.

Από καιρό ανήμπορο το τρένο.

Τις ράγες χιόνι σκέπασε πυκνό.
Βαθιά κοιμήθηκαν τα όνειρα.
Τζάμια υγρά δακρύζουνε καμιά φορά
στα ποιήματα
σπόρος θεριεύει αρωματικός
ανθοφορία απρόσμενη
στη μέση του χειμώνα.

Μια Κυριακή με ρόδινο φιλί στέκει στην αποβάθρα.
Ας κατεβούμε από το θλιβερό βαγόνι.
Είμαστε ακόμη ζωντανοί, θαρρώ.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Επ' αόριστον
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 13:52:33
Μαρία Πολίτου, επ’ αόριστον

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κλωστές αόρατες
ανάσας ξέφτια από ρούχο ακριβό
υφαίνω και ξηλώνω
άλαλη
υφαίνω και ξηλώνω μέρα νύχτα
άγρυπνη και γυμνή
μέρα και νύχτα
χωρίς να ξέρω ξεγελώντας
ποιον δήμιο
ποιον θηρευτή

Κάλπικη Πηνελόπη
δίχως όνομα
χωρίς και αργαλειό
ξαίνει ξανά το μόνο ποίημά της

Θα αναβάλλει επ’ αόριστον κι απόψε

τον του καιρού δεδικασμένο
δύσβατον απαγχονισμό.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Ε όπως Ελεγεία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 13:55:17
Μαρία Πολίτου, Ε όπως Ελεγεία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Ερήμην μου έζησα.

Επίγειος ερανιστής
εύοσμων ερειπίων
έωλος έφιππος
εύφλεκτων εκκρεμών
έγκλειστος επισκέπτης
ερώτων ετερόφωτων.

Ετοιμοθάνατος
εξάπαντος
εντούτοις
έζησα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Σφραγίδα δωρεάς
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 14:04:07
Μαρία Πολίτου, σφραγίδα δωρεάς

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Σε μακρινό νησί δίχως φάρο
ψυχή και σώμα
σε συνάντησα
στη σιωπή
στη λήθη

Με του Νερούδα
τα διψασμένα κύματα
καλπάσαμε
τη σφραγίδα της φωτιάς
έχοντας στα μάτια
και τη γλώσσα

Κι ήσουν εσύ
η άλλη όψη της ελπίδας
που πάση θυσία
ν’ αδράξω θέλησα
και
να ασπαστώ.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Αιχμαλωσία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 14:09:36
Μαρία Πολίτου, αιχμαλωσία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Όπου κι αν βρίσκεσαι,
σκάβε βαθιά.
Κάτω είναι η πηγή
Φρ. Νίτσε

Κάτω από κατεδαφισμένες οροφές
από λάσπες κι από χώμα κάτω
σ’ ερειπωμένα δώματα
ουλές του χρόνου

την όραση την ακοή ακονίζω
τη γλώσσα επάνω στην αφή
σκάβω την πέτρα

ν’ αγγίξω θέλοντας την αύρα
του ονείρου τη γαλάζια
να σωπάσω τον χοχλό
του αίματος που στάζει
της νύχτας της τραυματισμένης
να σιγήσω τον λυγμό

Φτερά κόκκινα στους ώμους κουβαλάω
δεσμά μαρμάρινα στα χέρια μου φορώ
τη μοίρα να εξευμενίσω
να συμφιλιωθώ
βουλιάζω κι αναδύομαι
στο φως και στο σκοτάδι.

Αιχμάλωτη
των λέξεων
εγώ.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Γιορτινή ευωχία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 14:15:42
Μαρία Πολίτου, γιορτινή ευωχία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Γεμάτο το τραπέζι μας
με κρέατα κι εδέσματα εκλεκτά
γλυκό κρασάκι ίαμα
άλικο κυματίζει
στα υψωμένα πρόποσης ποτήρια
δώρα στο σπίτι γέλια ή φωνές
λαμπιόνια και στολίδια
ξέφτια αληθινών χρωμάτων
την άστεγή μας ντύνουνε ψυχή
–ξέφτια ξενόφωνα–
από τα γιορτινά της ρούχα

να μην ουρλιάζει ζώο μοναχό
μέσα στο κρύο κάτω
στο ανερμάτιστο κάλπικο φως

να μη φοβάται τέλος τέλος
τ’ ολόγιομο σκοτάδι το δικό της

τίποτε μη θυμίζει μια πληγή
τεράστια που χαίνει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Λίθινη ετυμηγορία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 14:21:57
Μαρία Πολίτου, λίθινη ετυμηγορία

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Ίσως φταίει αυτή η πέτρα
ρίζες που έχει στην καρδιά.
Λαγούμι βαθύ σκάβει
μ’ αίμα τρέφεται ακριβό
και θάλλει και θεριεύει
λόχμη πυκνή αδιαπέραστη
θεριεύει ανήμερο θεριό

τρυπάει κάθε τόσο απρόσμενα
το σιδερόφραχτο κρανίο
στα μάτια χώμα στάζει
τα χείλη βάφει πάντοτε
στο χρώμα της σκουριάς.

Η πέτρα η πέτρα σίγουρα.
Η πέτρα αυτή θα φταίει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Προσωποποίηση
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:11:18
Μαρία Πολίτου, προσωποποίηση

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Και τι ουρανός, τι σύννεφα λευκά κι απόψε.
Κι αυτή η άφιλη σιωπή...

Χαμήλωσε τα μάτια λες ασέληνα
τον αυχένα κύρτωσε συντριβή γεμάτος
ασπρομάλλης γέρος ανέραστος
έσκυψε το κεφάλι έπειτα
προσκυνάει γονυπετής τη μαύρη γη
συγχώρεση γυρεύει ο ασώματος
το χώμα το αχθοφόρο πολύπαθο φιλά

που καταπίνει αγόγγυστα αθώο αίμα
με τη δική του αρχέγονη συνενοχή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Το θαύμα
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:18:56
Μαρία Πολίτου, το θαύμα

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Στον Κωνσταντίνο Μπούρα

Ευγνώμων.

Ευγνώμων νιώθω
για το θαύμα της ζωής.
Για τη θάλασσα που
φλοισβίζει δίπλα μου.
Μέσα μου.
Για το γαλάζιο του ουρανού
που τρυπώνει απ’ το παράθυρό μου.
Για το βιβλίο που κρατώ
για την όραση
την αφή
την ακοή.

Ευγνώμων.

Για τους πόθους τους ανεκπλήρωτους
για τις ικανοποιημένες επιθυμίες
κάθε δειλινού.
Για το Φως και το Σκοτάδι
που μας δόθηκε
για τον Έρωτα και τον Θάνατο
που μας σώζουν από τη φθορά.
Την έσω φθορά.

Ευγνώμων για την αλμύρα
που χάιδεψε το δέρμα μου
για την κραυγή της ηδονής
και της οδύνης
για τ’ όνειρο
και για τον εφιάλτη.

Και πριν το κορμί μου
σκόνη γίνει γαλαξιακή
πριν στο ηλιοβασίλεμα
το ποίημά μου γραφτεί
πριν τελευταίο ταγκό
με το ανατέλλον φως χορέψω

μέχρι τότε υπόσχομαι
σαν εκκρεμές μ’ ευλάβεια
τους χτύπους να μετρώ
της ευτυχίας της επίγειας
βαθιά την αύρα ν’ ανασαίνω.
Ευγνώμων.
Πάνω απ’ όλα.
Ευγνώμων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Nocturnum
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:24:51
Μαρία Πολίτου, nocturnum

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Τη νύχτα ουρλιάζει το σκυλί.
Της πόλης σκοτεινές οι φλέβες
θάλασσες άφωνες
βουβά τα κύματα
βέβηλος χρόνος
ονείρων βουλιαγμένος παγετός
χειμώνας μολύβι βαρύς.

Κι εγώ στους δρόμους να ξυπνάω
της ανείπωτης σιωπής
ανέστιος πάλι γυρνάω

–ή μήπως και γερνάω;–

οιωνούς ατσάλινους γυρεύω
ακονισμένα ερωτηματικά
στο σπήλαιό μου της ψυχής

να ζωγραφίσω χελιδόνια.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Πρόσωπο στο τζάμι
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:33:53
Μαρία Πολίτου, πρόσωπο στο τζάμι

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινο τρεμοπαίζει φως
στο μικρό στρόγγυλο τραπέζι
είδωλο παραμορφωμένο
σε τζάμι αντικρινό
διπλή όψη θολή
μάτια αγρίμια σκοτεινά
ελάφια τρομαγμένα
μακριά στο μαύρο δάσος τρέχουν
πουλιά λαβωμένα πετούν
στη μαύρη κρύβονται νύχτα
σε σύννεφο μαύρο κρύβονται
πετούν και τρέχουν.

Κι αναρωτιέσαι απόψε
στο ξύλινο μπαλκόνι

ποιος πραγματικά είσαι, ξένε

–εσύ με το βλέμμα στο τζάμι!–

ποιος θα σπάσει το θαμπό γυαλί
ποιος τα χέρια θα ματώσει
θα συναρμολογήσει ποιος ξανά

το ένα και μοναδικό
πρόσωπό σου – κείνο

το από μέσα κάτοπτρο

το μόνο αληθινό.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Πόθοι βυθού
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:41:58
Μαρία Πολίτου, πόθοι βυθού

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Απόβραδο. Λιμάνι.
Ομίχλη σα χιόνι λευκή.
Μαύρα αμίλητα νερά.
Πρόσωπα σκυφτά. Γκρίζα.
Μέλη σκουριασμένα.
Κι εύθραυστα.
Κυρίως εύθραυστα.

Βαραίνει στη ράχη τους ο χρόνος
αόρατη σκιά από το πρώτο φως
στης μήτρας την εξώπορτα βαραίνει.

Πόθοι εράσμιοι σκοτεινοί
κοχλάζουνε ακόμη
σε ρημαγμένης θάλασσας τη μέση
καράβια με αναμμένα φώτα
στο χείλος του βυθού ν’ αγκομαχούν.

Την πλάτη στρέφουν στο ναυάγιο.

Και η σιωπή τους
μαχαιριά την όμορφη
βαθιά θα χαρακώνει νύχτα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Φθινόπωρο
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:49:04
Μαρία Πολίτου, φθινόπωρο

[Ενότητα Α. Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;]

Κίτρινα φύλλα στροβιλίζονται
στεγνά δίχως αίμα στις φλέβες
ο ρόγχος τους χάδι κι ηδονή
στην μπότα του νυχτερινού διαβάτη

Κοιτώ έξω στην αφέγγαρη νύχτα
ακούω ουρλιαχτά
το τζάμι μου χτυπούν
πουλιά με ράμφη απελπισμένα
κλείνω τ’ αυτιά
τα μάτια κλείνω
ν’ ανοίξω δεν μπορώ
παγώνω και φοβάμαι.

Το δέντρο με λυγμούς
ολόγυμνο θρηνεί
για τα νεκρά παιδιά
την αξημέρωτη τη μοναξιά του

από χώμα
από ουρανό

και μένει εκεί σκυφτό
με ματωμένο τον κορμό
να στέκεται καταμεσής του κήπου
στη μέση του σπιτιού
να μετρά κάθε τέτοιο φθινόπωρο
τα πεσμένα του φύλλα
τα σπασμένα κλαδιά του
τα άνθη τα χαμένα

να παλεύει ανώφελα
με νύχια και με δόντια
με τον αιώνιο νικητή

μαζί με μένα κλαίγοντας
πίσω από το παράθυρο

για κάθε επερχόμενο
φορά φορά
χειμώνα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Θαλασσινό κοιμητήριο
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 18:58:20
Μαρία Πολίτου, θαλασσινό κοιμητήριο

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Γέμισε η θάλασσα σταυρούς.

Χέρια υψωμένα αποζητούν τον ουρανό
παλάμες παιδικές σκάβουνε το νερό

–εδώ Θεός, εκεί Θεός, πού ’ναι ο Θεός–

διψούν για ουρανό.

Λεπίδες το φως στο ηλιοβασίλεμα
τις τυραννισμένες φλέβες χαράζει
και βυθίζονται
βυθίζονται
αργά σπαραχτικά
βουλιάζουν
με τα μάτια ορθάνοιχτα
ανοιχτά και άδεια

γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί

στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού
στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα
στης μάνας το γέλιο το στερνό.

Κι έγινε κόκκινη η θάλασσά μου
Κι έγινε η θάλασσά μου μαύρη

η θάλασσα που με γέννησε

θλιβερό νεογέννητων
νεκροταφείο ελπίδων.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Ο χορός του θανάτου
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:03:20
Μαρία Πολίτου, ο χορός του θανάτου

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Θ.Κ.

Χορεύει η αλήθεια
πια γυμνή
στης νύχτας το φιλόξενο κατώφλι

Στο μαύρο δάσος
στα ξερά κλαδιά
ακούει τα βήματά του
και χορεύει
βγάζει το ρούχο
τη μάσκα πετά
πόρνη γριά φτιασιδωμένη
άγρια αλαλάζει
ξεγυμνώνεται

–πρώτη φορά έτσι ξέφρενα χορεύει–

του θάνατου αιώνια ερωμένη

της έρημης ζωής νεκρό πουλί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Ονοματοδοσία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:07:16
Μαρία Πολίτου, ονοματοδοσία

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Κάποτε χρόνια μετά
κοιτάς με μάτια παγωμένα
τον ξάστερο ουρανό
μετράς τα κίτρινα σημάδια
που με βία σου κάρφωσαν
στο μέρος της καρδιάς

Και δεν φαντάστηκες ποτέ
πόσο σκοτάδι κρύβει
ένα αστέρι

Δεν το φαντάστηκες
από ντροπή να κλαις
γιατί κι εσύ
λέγεσαι
άνθρωπος.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Η φωτογραφία
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:24:03
Μαρία Πολίτου, η φωτογραφία

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Για τ’ αδικοχαμένα θύματα πολέμων

Άνδρας με το κομματιασμένο
κορίτσι αγκαλιά
θηρίου μάτια λαβωμένος
τρέχει στα τυφλά
ψάχνει απεγνωσμένα έναν γιατρό
και τρέχει
πιο γρήγορος κι από το αίμα
τρέχει

στα χέρια του το αποθέτει
στραγγίζει τη μεγάλη του καρδιά
του την προσφέρει
σφάγιο σε Θεό

ας ήταν να φυσήξει ούριος άνεμος
και να γυρίσει πίσω ο χρόνος
να φέρει το κορίτσι
να το σώσει

κορίτσι δίχως πρόσωπο
κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά
τα πελαγίσια μάτια

–το κορίτσι του–
που γέλαγε
όπως γινόταν ήλιος.

Ο άνδρας τρέχει
μόνος τώρα στα τυφλά.

Μόλις τον ήλιο του έχασε
πάει έδυσε για πάντα.

(Πώς να χωρέσεις θάνατον σε μια φωτογραφία;)

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Πατρίδα
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:28:49
Μαρία Πολίτου, πατρίδα

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Στόματα ανήμπορα πικρά
μισοσκότεινα γεφύρια μάτια
βλέμματα όρνια αγριεμένα

Χρεοκοπούν οι τράπεζες
εκπορνευμένων μας ονείρων

Μόνη κι αγέλαστη η σιωπή
στην άρρωστη ρακένδυτη
να σέρνεται την πόλη

Κι αυτή η ασταμάτητη νεροποντή
νοικοκυρά να γδέρνει μανιασμένη
τις ανεξίτηλες ντροπές
από τα πεζοδρόμια της ιστορίας

Κι εσύ ακόμη λέξεις πιπιλίζεις
πάλι εσύ για ποίηση μιλάς;

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Εξόδιον
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:35:57
Μαρία Πολίτου, εξόδιον

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

σκιάς όναρ άνθρωπος
Πίνδαρος

Στη μνήμη του Γιάννη Κοντού

Μάλλινος σκούφος
στους ώμους τον λαιμό κασκόλ
βαρύ παλτό
μνήμες βαριές
και ποιήματα

–προπάντων τα ποιήματα–

στο χώμα βιαστικά παρατημένα.

Μες στους υγρούς καθρέφτες
μνήμες νωπές αντικρινές
από κοινό εφήμερο τραπέζι.

Σε κούρασε ο χειμώνας φαίνεται
κι έφυγες σιωπηλός απόψε
δίχως αποσκευές
γυμνός
σε χώρες μακρινές να ξημερώσεις.

Εκεί που πάντα έχει ήλιο.
Εκεί που ο ποιητής δεν θα κρυώνει.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:43:15
Μαρία Πολίτου, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Μνήμη Ν. Γ. Πεντζίκη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6785.0)

Η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Η αμαρτία μου ότι πολύ τη ζωή
αγάπησα. Τον θάνατο τον μισώ.
Γι’ αυτό και γράφω.
Ν’ αδειάσω το κεφάλι
από τα μαύρα φίδια της μοναξιάς
με λέξεις να ντύσω τη γύμνια μου.

Η αμαρτία μου δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Ότι πόθησα το σώμα.
Ότι είδα και προσπέρασα.

Παράλυτος με τα άκρα ριζωμένα
στο χώμα
τη σκάλα ν’ ανέβω
θέλω τη χρυσή κι αδυνατώ

Καρφωμένος πάνω στο ξύλο
μόνος μου προσεύχομαι
προσδοκώ ανάσταση νεκρών
και ζωή του μέλλοντος...
το νερό της αρχαίας βρύσης πίνω
από την παλιά γειτονιά που στέρεψε
γεύομαι ακόμη το φαγητό
από τα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς.

Μα η αμαρτία δεν μ’ αφήνει
ν’ αναπαυθώ.
Μέσα στου τάφου το πυκνό
σκοτάδι ακόμη ονειρεύομαι

πως θάνατος δεν υπάρχει!

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Οβολός
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:47:13
Μαρία Πολίτου, οβολός

[Ενότητα Β. Φάκελος αίμα]

Παιδί φεγγαροπρόσωπο στην έρημο του δρόμου
γλώσσα κομμένα ξεψυχά
σκυφτός ο ήλιος μοναχά ακολουθεί το ξόδι

Στα δόντια του σφιχτά κρατά
του κόσμου την οδύνη
νόμισμα μέταλλο χρυσό
πύρινο οβολό
το ποίημα

Μα δεν προφταίνει ο ζωντανός
η νύχτα τον κυκλώνει

Μαύρα πουλιά ορθώνονται λέξεις μοιρολογάνε
λεκιάζουνε τον ουρανό με νύχια ματωμένα
και το φεγγάρι σφάζουνε να πάψουν οι σκιές του
να πάψουνε και τα νερά να λένε τ’ όνομά του

Στου Κάτω Κόσμου τα σκαλιά
φεγγοβολά το ποίημα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Τα τιμαλφή της προσευχής
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:51:35
Μαρία Πολίτου, τα τιμαλφή της προσευχής

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Λοιπόν ώρα για ποίηση
κι άλλα του λόγου τιμαλφή.

Στύβεις σα λεμονόκουπα
ώσπου ν’ αδειάσεις την ψυχή
Στάζεις πηχτά αποστάγματα
σε μελανά στιχάκια
το εξαίσιο των λέξεων θυμίαμα
να μην εξατμιστεί
η μυρωδιά της σάρκας σου
που καίγεται βουβά
το αίμα των ονείρων σου
ευλαβικά βαθύ να φυλαχτεί
στης μνήμης το μπουκάλι.

Καθώς της νύχτας η σιωπή
μες στο δωμάτιο θα τρίζει,
σκυφτός εσύ προσεύχεσαι
ανόσιε, ρημαγμένε ποιητή.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Σημεία πλήξης
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:54:51
Μαρία Πολίτου, σημεία πλήξης

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Σκοτείνιασαν οι λέξεις
και τα ποιήματα.

Κρύφτηκαν σε καταπακτές
οι συνυποδηλώσεις
για λόγους ασφαλείας συρρικνώθηκαν
τ’ αποσιωπητικά
ακρωτηριασμένα ερωτηματικά
κι ακέφαλα θαυμαστικά
έπαψαν να ρωτούν
ξέχασαν να θαυμάζουν.

Αλώβητες έμειναν μόνον οι τελείες.

Στα συρματοπλέγματα αδιάλλακτοι
της μνήμης μου φρουροί.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Χάρτινος κήπος
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 19:57:44
Μαρία Πολίτου, χάρτινος κήπος

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Παραθύρια διάπλατα
νοσταλγώντας τη θάλασσα
κάτοπτρα δακρυσμένα
από του χρόνου τα χνότα θολά
ευωδιάζουν κι απόψε

σταγόνες αίμα πηχτές
κόκκινα ρόδα
σε κήπο χάρτινο

τα ποιήματα μαύρα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Γι' ανάρμοστα ποιήματα
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:08:58
Μαρία Πολίτου, γι’ ανάρμοστα ποιήματα

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Τον οδηγήσαν στην πυρά
για ποιήματα ανάρμοστα.
Προσπέρασεν αγέρωχος
το πλήθος των δημίων
προς την εξέδρα φτύνοντας
κήπους με πεταλούδες.

Στην πυρά! Στην πυρά!

Πώς μυρίζει, αλήθεια, μια ψυχή
όταν καίγεται;

Με πόσο θάνατο κερδίζεται η αγάπη;

Γι’ ανάρμοστα ποιήματα
τον οδηγήσαν στην πυρά.

Ποιήματα ανάρμοστα
γεμάτα πεταλούδες.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Ο μύθος του ποιητή
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:13:52
Μαρία Πολίτου, ο μύθος του ποιητή

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Οι αγριόκυκνοι πριν μάθουν
να πετούν
–έλεγε η μαμά–
διαβάζουν ιστορίες για παιδιά.

Με όνειρα τρέφονται
ερωτευμένων σύννεφων
και στης αγάπης
ξεδιψούν τους καταρράκτες.

Τον μικρό πρίγκιπα
στα φτερά τους
κρύβουν
το ρόδο του κρατούν
στο ράμφος φυλαχτό.

Όταν θα μεγαλώσουν
με πολύχρωμα περβάζια
και αυλές πλατιές

θα χτίσουν μια στον ουρανό
παραμυθούπολη

ένθα ουκ έστι πόνος
ου λύπη
ου στεναγμός

Οι αγριόκυκνοι διαβάζουν ιστορίες
παιδιά μαθαίνουν και πετούν.

Όταν θα μεγαλώσουν
θα γίνουν
ποιητές.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)
Title: Μαρία Πολίτου, Αυλαίας ρόδο
Post by: wings on 14 Nov, 2018, 20:17:09
Μαρία Πολίτου, αυλαίας ρόδο

[Ενότητα Γ. Εύθρυπτη αυλαία]

Και τώρα που η παράσταση τελειώνει;
Τα φώτα που θα σβήσουν της πλατείας;
Ποια λέξη τη ζωή σου θα λυτρώσει
άραγε ρήμα ποιο;

Θαρρείς πως ποίημα απ’ το σκοτάδι θα σε βγάλει;

Ήδη τα ροδοπέταλα ραγίζουν το σανίδι.
Αυλαία. Δίχως χειροκρότημα.
Χιόνι πυκνό σκεπάζει τη λιακάδα.

Από τη συλλογή επιτέλους αποβίβαση (2018)