Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κάτω απ’ το νερό

Σταγόνες υδρατμών παραδομένες
σε οροφές που αναμετρούν τη γύμνια μου
–ποτέ δεν θα ’ναι επαρκώς εκτεθειμένη–
μια υπόκρουση αγκαθωτού νερού
θα συνοδεύει τις σκηνές
κι έτσι η παραφορά
σαν ηχογράφηση παλιά
απλώς θα γράφει ιστορία.

Στο μεταξύ
γαντζάκια από πλεξιγκλάς
θα συγκρατούν το αθέατο
θα αποτυπώνουν την ντροπή
με φώσφορο λιωμένο
–μια αναγγελία διάλυσης
πριν την υποτροπή
κι η καταχνιά θρηνητική
να στάζει στα πλακάκια–

– Ποιος πριονίζει τη σκιά;

– Δεν είναι μια∙
είν’ η δική μου
κολλημένη στη δική σου.
Σφάγιο νερό
που δεν ανήκει σε κανέναν.

Γλιστρά απ’ το σώμα μου
κρυστάλλινος ο τόπος
–Έξοδος και Θριαμβικό μαζί–
ραγισματιές απλώνονται
στην πρώτη όρασή μου
–ήμουν παιδί
κι οι λέξεις τότε δεν πενθούσαν–

Τώρα
ας μείνουν αμετάφραστα
τα δύο ονόματά μου.
Μια εκδοχή θα ’ναι κι αυτή
άλλοτε εντός
κι άλλοτε εκτός τοπίου
μία οξύμωρη προοπτική
για αυτό το άλλο νόημα
το αιφνιδιαστικό
που αχνοφωτίζει το προφίλ
όσο καμία λάμπα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υπαρχηγός στην οδό Κύπρου 17

Υπάρχει κάτι πάντοτε μέσα στις ιστορίες
που υποκινεί προσωρινά την υποψία.

Μια εκλογή αναπάντεχη
μια πλάτη γυρισμένη στο προαίσθημα
ή ας πούμε
ένα παρελθόν που δεν το έζησε κανείς
και τότε εύκολα μαντεύεις τα υπόλοιπα:

τι ελάχιστο διάστημα
ανάμεσα στο λείπουμε
και στο φριχτά πονούμε
πόσο αθώος τελικά
ο κόσμος που ορίζεται απ’ τον θάνατο∙
μια παρουσία έρωτα
–θαρρείς υπόδειγμα άνοιξης–
μια απληστία ουρανού στεφανωμένη χώμα
κι η μετρημένη έκταση πλέον
όλη δική σου.

Η ευπιστία φταίει προφανώς
και η εμπιστοσύνη
που έτσι ασυλλόγιστα
η οριζόντια γραμμή
για κάθετη σου μοιάζει.

Σαν τότε που φιλάσθενη
ή λόγω τιμωρίας
ανεβασμένη στο σκαμνάκι μου
έξω από το παράθυρο κρεμόμουν
για να κοιτάξω τα παιδιά
που παίζαν στην πρασιά.
Στη φαντασία μου μάλιστα
υπαρχηγός γινόμουν
κι αν τύχαινε καμιά φορά
κι οι άλλοι μάς κερδίζαν
την ήττα της ομάδας μου
χρεωνόμουν μυστικά.

Μισή μες στο δωμάτιο
μισή έξω απ’ το σπίτι
να λαχανιάζω ασάλευτη
να ιδρώνω παγωμένη
να κρύβομαι
να φαίνομαι
να κάνω πως θυμώνω

με ματωμένα γόνατα
και λίγο πριν νυχτώσει
κατάκοπη και καθαρή
να κλείνω τα παντζούρια
ν’ αλλάξω μοίρα ξαφνικά
απ’ το σκαμνάκι-ψέμα μου

να κατεβαίνω.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εκ γενετής αγεωγράφητοι

"Over the Mountains
Of the Moon,
Down the Valley of the Shadow,
Ride, boldly ride,"
The shade replied –
"If you seek for Eldorado"
Edgar Allan Poe, "Eldorado"

Και δόθηκε αίφνης η εντολή
να εικονογραφηθούν τα βάραθρα
μ’ όλες τις πανουργίες:

φυλάκια συνοριακά
ύμνοι, σημαίες, παρελάσεις
ατροφικές υπάρξεις
σημαδεμένες στους καρπούς
και κοστουμάτοι κύριοι
αυτάρεσκα γλοιώδεις...

Να γονατίζεις
για να φαίνεσαι ψηλός
να φυσάς
το αγριεμένο φως του σκοταδιού
απ’ τ’ ολοστρόγγυλο κενό
και σερπαντίνες μελανές
γύρω απ’ τα ρόδα να τυλίγονται

να λες
δεν θέλω τίποτα εγώ
τίποτα άλλο πιο υψηλό
απ’ το να υπηρετώ εσάς
τον κουτοπόνηρο, εύπιστο λαό μου
και σάπια φύλλα καταγής
να στρώνονται μεμιάς
για να περάσεις.

Άξιζαν, Edgar, τελικά
μια κάποια –έστω– θλιβερή τιμή
όλοι αυτοί που βούλιαξαν
μες στο συγκεκριμένο
κι ούτε που αναρωτήθηκαν ποτέ
κατά πού πέφτει
το Ελντοράντο...

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Το σκιάχτρο ή πώς φτάσαμε ως εδώ

Είχαν βλαστήσει από καιρό
οι καλοήθεις όγκοι της ευτέλειας...
Μια ιχνηλασία άκαρπη
πάνω από τέλματα αχανή
υπαίθρια κηρύγματα
και φρούτα που τ’ ανάθρεψαν
αυξητικές ορμόνες.

Τώρα
μας κυνηγούν οι μεσολαβητές
με τα κρυμμένα μάγια στο μανίκι...
Για μια στιγμή κάνουν ότι μας συμπονούν
για μια μοναδική στιγμή
τη σωτηρία των σωμάτων διακηρύσσουν
μα η συνέχεια άγνωστη
κι ανεξιχνίαστο προς το παρόν
μένει το πεπρωμένο
αφού ό,τι μετριέται
πάντα φαίνεται λειψό
κι ό,τι ονοματίζεται
ως απουσία υπάρχει...

– Τι μου ζητήσατε να κάνω, αγαπητέ;
Να γράψουμε στον πίνακα ένα παράδειγμα;
Να γράψουμε!
Να χρησιμοποιήσω και παραβολές;
Να αναφέρω και τις εξαιρέσεις;

Γράψτε λοιπόν:
Δασύνεται η αρπαγή
και οξύνεται το μίσος.

Παρακάτω:
Χειμωνιάζει.
Να μη βασίζεστε σ’ αυτούς
μονάχα στη συγκίνηση.
Και με την οικειότητα
λίγα τα πάρε δώσε
ούτε στα ελαφρυντικά
να προσμετράτε τις προθέσεις.

Και, τέλος, να προσθέσετε κι αυτό:
Αρκεί μια τόση δα παρέκκλιση
απ’ ό,τι λες προορισμό
μια ασυναίσθητη, ούτως ειπείν, αφηρημάδα
και καταρρέει σαν τράπουλα
το σκιάχτρο που προστάτευε
τους κήπους και τα όνειρα.

Ναι, ναι, το σκιάχτρο, αγαπητοί...
Σκόρπια τα ρούχα, τα καπέλα, τα άχυρα
μια συντριβή θριαμβευτική
αριστοκράτη θυρωρού
που έλαμπε σαν επαίτης...

Γεμίζει ο ουρανός μαύρα πουλιά
εκλείπει παντελώς η απειλή
χάνονται οριστικά και διά παντός
το φωτοστέφανο
κι η αντανάκλασή του.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αγορά χρυσού

Ο χώρος θύμιζε φουαγιέ
πολυτελούς ξενοδοχείου.
Πόρνες, ζητιάνοι και προαγωγοί
μαχαιροβγάλτες και κλεφτρόνια
εξορισμένοι από κει∙
ή μάλλον κάπου εκεί κι αυτοί
όμως σε ρόλους άλλους, σοβαρούς
όπως, ας πούμε
αβρών εκτιμητών χρυσού
με τον πελάτη εμπρός τους μαγκωμένο
ακουμπισμένο στο γκισέ
ταριχευμένο έντομο πλαισιωμένο με κορνίζα.

Εδώ ρευστοποιούνται οι αναμνήσεις.
Εδώ προέλευση και καταγωγή
χέρι με χέρι ανταλλάσσονται.

(Χρυσή αλυσίδα με βαφτιστικό σταυρό
η βέρα και το δαχτυλίδι της μητέρας
ρολόγια αξίας με μπριγιάν
συλλεκτικά νομίσματα
σκεύη αργυρά
ακόμα και έργα τέχνης)

Κι η εχεμύθεια φυσικά χρυσός...
Γυρεύει δόντια δυνατά
για το κλεισμένο στόμα
–κατά προτίμηση χρυσά–
την περηφάνια μας
αρχοντικά να ροκανίζουν.

Κι ακολουθεί το λιώσιμο
(Τήξη εν καμίνω ή χοάνη
καμίνευση, χωνεία)
μια ρευστοποίηση σκληρή
όρκων, γεννήσεων, επετείων.

Αποσυντίθενται τα σύμβολα
χάνουν τα περιγράμματά τους οι αξίες
μες στη χρυσή χωματερή παντός τετελεσμένου
και τότε πια τα πρόσωπα ίκτερο εμφανίζουν
–γιατί αρρωσταίνουνε βαριά
όσοι το παρελθόν τους εκποιούνε–
παίρνουν το βυθισμένο βλέμμα του νεκρού
όταν τα ονόματα αρχίζει να ξεχνά
και βάζει πλώρη ολοταχώς
για νέες αμνησίες.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ξένοι

Μιλήστε μου για την απόγνωση
που προκαλεί σ’ εσάς
μια τέτοια αιωνιότητα.
Η αίθουσα αναμονής υγρή
–άκουσα μπάζει μαραμένες εποχές
πως βρέχει χλεύη αναιδή κι αποδοκιμασία–
κι όλες αυτές οι ατελείωτες ουρές
σε κέντρα αλλοδαπών, σε υπηρεσίες
–θαρρείς σε προθαλάμους ιαματικών λουτρών
ή σε προαύλια παραδείσων–
με την αφέλεια πως θα σας δεχτούν
πρώτη φορά στα άγια των αγίων!

Μα, ποιους;
Εσάς;
Αν είναι δυνατόν!
Εσάς;
Με το μισό κουλούρι σας!
Εσάς που μοναχά
οι δαίμονες των αμπαριών σάς ξέρουν
και πια δεν σας γαβγίζουνε
όπως οι τόσοι προβολείς
και οι σφυρίχτρες!

Ξέρω...
κάποτε ελπίσατε στη βραχνή βροχή
στο δήθεν έλεός της
γι’ αυτό ιδρωμένοι κι άρρωστοι
βγήκατε απ’ τα λαγούμια
βασίζοντας στο μετεωρολογικό
την όποια λύτρωσή σας.

Μα δεν σας πληροφόρησε κανείς
ότι η πρόγνωση καιρού
στον τόπο αυτόν που ήρθατε
πάντοτε πέφτει έξω;

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Έλα να κλείσουμε ταμείο

Τι παίρνεις πίσω;
Τι αφήνεις;
Σε ποια μετάληψη νυχτερινή
τα χείλη θα σφραγίσεις;

Σκουριάζει η χλωρότητα και αφανίζει
κι όσους και να μετρήσουμε νεκρούς
πάλι τα κρίματα κι η μοναξιά
θα γέρνουνε στο ζύγι.

Ας με κατηγορήσουν για παραίτηση
για εσκεμμένη αλλοίωση του παρελθόντος
για ελπίδες ληξιπρόθεσμες
και για την ακαταστασία στα συρτάρια.

Πίσω από τις καρτ ποστάλ
θα έχω πάντα φυλαγμένο
το μπαρούτι.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Ιδιωτική αρχαιολογία

Αυλές καθαρίζω, υπόγεια καθαρίζω
αποθήκες και ακάλυπτους
σε δύο ώρες συγυρίζω.
Όλα τα παλιά σίδερα μαζεύω...
Εικονοστάσια αδειανά
κάγκελα σκουριασμένα
κλουβιά που απελευθέρωσαν πουλιά
ρόπτρα, σπασμένες πόρτες
σίδερα ατμού και γραφομηχανές
δάχτυλα παγωμένα...

Με μια επιβάρυνση μικρή
σηκώνω και πετάω στο λεπτό
ότι παλιό σάς ξέμεινε
στις «μουσικές καρέκλες»
κοκαλωμένο κι άφωνο
με ένδυμα επίσημο, εορταστικό
μα σκοροφαγωμένο
να βλέπει
προς την πλευρά του αφανισμού
και να μην το πιστεύει.

Σκεύη παλιά, ποδήλατα
φουγάρα, καλαπόδια,
πούδρες περλέ, μαλλιά μπουκλέ
μονόκλ και περουκίνια
καλειδοσκόπια, παπιγιόν
μουστάκια, φαβορίτες.

Παλιά με φόβιζε πολύ
η εισβολή στα υπόγεια της υγρής ακινησίας
η επικείμενη έξωση διά των μεγαφώνων
η εκκαθάριση του αχρηστευμένου χρόνου.

Τώρα όλο και πιο σπάνια
κάποιος διαλαλεί
ένα παρόν ακέραιο, στιλπνό.
Λιγόστεψαν οι παλιατζήδες.
Όσο για τους ελάχιστους που απέμειναν
απροσδιόριστο πότε ακριβώς περνούν.
Αμφίβολη η ώρα τους.

Σαν την αμφίβολη ώρα
των εκτελέσεων.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Κολάζ ή η συλλεκτική του αποκολληθέντος

Διαθέτω έναν φάκελο-συμπιεσμένο δάσος
συλλογή κατοικίδια παλιάς ανθοφορίας
δοξαστικό του ετερογενούς και των αποκομμάτων
μικρές εικόνες πτώματα και ανάπηρες ιδέες
που ένοχα τις αφαίρεσα από το σύνολό τους
με την υπόσχεση δεύτερου βίου ανώτερου
σε προηγμένο φόντο.

(Σελίδες περιοδικών
–στο όριο του περιττού
πρόχειρα διπλωμένες–
φωτογραφίες γυναικών
γερόντων, αγαλμάτων
παιδιών πάνω σε καρουζέλ
μα και μεταθανάτιες βικτωριανές
–αγκαλιασμένοι οι συγγενείς με τον νεκρό
πάνω στον καναπέ του–
και κείμενα που μία βίαιη ψαλιδιά
σώπασε τη ροή τους)

Τώρα, στη σκοτεινή αναμονή
τη σιγουριά παρέχουνε
του από μηχανής Θεού
για εκείνη τη μοναδική φορά
που η έμπνευση θα έχει δυστοκία.

Μια ομηρία άθλια
που με προσχήματα φαιδρά
κρατά για χρόνια ανενεργό
το ήδη παρωχημένο.

Είν’ η στιγμή
που θραύσματα συστρεφόμενα
επιχειρούν ομαδικά
χειρόγραφη την έκπληξη να κάνουν
με απώτερο φυσικά σκοπό
το αίνιγμα να παραμείνει άλυτο.

Θέλει να τσαλακώσεις ασημόχαρτα πολλά
για να βρεθείς με ασφάλεια
ανήμερα του Λόγου.

Εκβάλλει η τυφλότητα
από βαθύ πηγάδι.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Δεύτερες σκέψεις

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις
που αποδειχτήκατε δειλές
και σπεύδατε να μας σώσετε
σαν θαύμα αναπάντεχο
πριν καν γίνει η δέηση.

Με το ένα πόδι τεντωμένο στο αύριο
–τέλεια να μιμείται καλπασμό–
να μας κρατάτε ακίνητους και βαρετούς
στη σύνεση καθηλωμένους

ή πιο συχνά
με μια πειθώ δημαγωγού
και ασφαλιστή συγχρόνως
ν’ απλώνετε ρίζες μέσα μας
ρίζες χοντρές και στέρεες
που εγγυώνται βλάστηση
ανθούς, καρποφορία...
Μα, εν τέλει, τίποτε απ’ αυτά.
Μονάχα ρίζες
που εγγυώνται ρίζες.

Κι είναι για άλλους
η ζωή και η αποστασία
του δρόμου η σκόνη η άγια
κι οι αγρυπνίες στη χάρη της.

Για εσάς
είν’ τα προσχήματα και τα μεθοδευμένα
η αρτιμελής ζωή και οι φαντασιώσεις
για να μπορεί επ’ άπειρον
του φόβου το βατράχι να κοάζει
για να ανθίζει επιτυχώς
η ομοιομορφία∙

σαν κάτι νύχτες νοσηρές
που από πλήξη αφόρητη
τις λάμπες απ’ τους δρόμους
ξεβιδώνουν
και τις βιδώνουνε μετά
μέχρι να ’ρθει τ’ άλλο πρωί.
Μια εναλλαγή μηχανική
με βλέμμα άδειο, σταθερό
λες και μιμούνται θάνατο.

Οι νύχτες...

Ως το πρωί.
Βιδώνουν
ξεβιδώνουν...
Με βλέμμα άδειο
σταθερό.

Α, ελεεινές δεύτερες σκέψεις
που αποδειχτήκατε σοφές
διδάσκοντάς μας άρνηση και υποταγή
κι αθώα οπισθοχώρηση...

Μας μάθατε για τα καλά
πως ό,τι δεν μας συναντά
αυτό στο τέλος
μας διασχίζει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Καπνοδοχοκαθαριστής

Με κοιτούσε από το ράφι απειλητικά
με κοιτούσε και με φόβιζε
–πού να το φανταστούν πως θα με φόβιζε–
με έβλεπε και με τρομοκρατούσε
για την ακρίβεια όχι εμένα
αλλά το μη γενόμενο
το μόλις τώρα και το ακόμα όχι
– βρέφος μαζί και νεοσσός
που ολοένα σκόνταφτα
στην αναπηρική μου κούνια...
Πόσο να το αντέξω;

Δαμάσκηνα σαφρακιασμένα απ’ τον καιρό
σχημάτιζαν το σώμα του εφιάλτη μου:
μια μινιατούρα καπνοδοχοκαθαριστή
με πράσινο τσόχινο παλτό
κι αλουμινόχαρτα κουμπιά
να συγκρατούν τον μύθο του.

Τα αγριεμένα μάτια του
στο κέλυφος του καρυδιού ζωγραφισμένα
πλαγίως με κοιτούσαν
και υπαινίσσονταν
πως κάποιο ανώτερο μυαλό
ήξερε πριν από εμάς
τ’ ανήκουστα που θα συμβούν
τα άδικα, τα αντιφατικά

όπως να εκτίθεται
κέρινη κούκλα ασάλευτη
μες σε βιτρίνα φαρμακείου
ή νύχτες έξαλλου έρωτα
με ό,τι υποδύεται το αιώνιο.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Εγκλήματα ως εν ουρανώ και επί της γης

«Άνθρωπον ουκ έχω...»
Κατά Ιωάννην, ε' 7

Μαζευτήκαμε σήμερα εδώ
να αποδώσουμε τιμές
στη νεκρή αιωνιότητα
να αποχαιρετήσουμε με ύφος ανάλαφρο
τις μάταιες διαβαθμίσεις του φωτός
να ανταλλάξουμε τα θαύματα
με την επιείκεια.

Είναι ασφαλής ο τρόπος
που στενεύει η θηλιά
σαν αυθαδιάζει στα όνειρα
η ταραχή του μονομάχου.

Οι λέξεις τότε αμάσητες
τις εκδοχές τους καταπίνουν
αρνούνται να ονομάσουν τα αθέατα
τα προφανή
και ξένος, ξένος
σε όλα τα επεισόδια της κίνησης
μέσα του αποσύρεται ο αργοπορημένος
και θραύεται διαδοχικά
η λάμψη του νερού.

«Άγγελος γαρ κατά καιρόν
κατέβαινεν εν τη κολυμβήθρα
και ετάρασσε το ύδωρ∙
ο ουν πρώτος εμβάς μετά την ταραχήν [...]
υγιής εγένετο
ω δήποτε κατείχετο νοσήματι.»

Μα ήταν πολλοί οι ανίατοι
και πώς εγκαίρως να συρθούν
ως τη δεξαμενή;
Παράξενη κι η ελπίδα τους
ανταγωνιστική
σ’ έναν Θεό που επικροτεί
την επιδεξιότητα των αναπήρων.

Και κάπου εκεί, παράμερα κι αυτός.
Ανυπεράσπιστος στους τρόμους του
και στους κινδύνους ασκημένος
να αγρυπνά από ένστικτο
και να επιζεί αγόγγυστα
–έτη τριάντα οκτώ–
της παραλύσεώς του.

«τούτον ιδών ο Ιησούς κατακείμενον [...]
λέγει αυτώ∙
θέλεις υγιής γενέσθαι;
απεκρίθη αυτώ ο ασθενών∙
Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω,
ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ
βάλη με εις την κολυμβήθραν.»

Κύριε της Σπλαχνίσεως
απόλυσε τον άγγελο
και τη μελαγχολία των ωρών
με μια μακρόσυρτη κραυγή
αλλοίωσέ την
να εξατμιστεί το μαύρο φως
να ζαλιστεί απ’ τη μοσχοβολιά
η άκρη του γκρεμού
να στεφανώσει την πληγή
έναστρη αμνηστία
κι αργά αργά να σηκωθούν
όλοι οι γονατισμένοι.

«Λέγει αυτώ ο Ιησούς∙
έγειρε, άρον τον κράββατόν σου
και περιπάτει.»

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Υαλικός δεκαπεντασύλλαβος

Χρειάζεται μια επίσημη σιωπή
να εισβάλει μες στο σπίτι
σαν χιονοθύελλα ν’ απλωθεί
και να το κατακλύσει
να βυθιστούνε μέσα της
τα κάδρα, τα φωτιστικά
ν’ ακούγεται μόνον αυτή
κι ό,τι μαζί της φέρνει
–μια περιδίνηση άσκοπη
περιστρεφόμενου χορού
γυάλινης μπαλαρίνας
σε βελουδένια θήκη κοσμημάτων–

Μα η άμμος αναπάντεχα
έρχεται κάθε βράδυ
ντυμένη νήματα γυαλιού
είδωλα αλλοιωμένα
ρινίσματα παλιάς ζωής
φέγγουν μες στο σκοτάδι
που αμέσως σκοτεινιάζουνε
στενεύουν, δεν θυμίζουν
πέφτουνε γύρω μας βροχή
χιλιάδες ροκανίδια
μια πρώιμη εξοικείωση
μ’ αυτό το ξύλινο ένδυμα
που τελευταίο πρόκειται
να μας περιτυλίξει.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Η αυτάρκεια του κυρ-Αλέξανδρου

Του αρκούν λίγα χιόνια
τουλίπες αργοκίνητες
βαμβακερής ανίας
όλα να τα αγνίσουν!

Του αρκεί ένας έρωτας
ονόματι μπαρμπα-Γιαννιός
μια καρδιά ρημαγμένη
κι ένα σπίτι ερείπιο
σε δρομάκι μακρόστενο
σοκάκι όμοιο μ’ αυτόν
–το ζωντανό σοκάκι–

Του αρκούν κάποιες γραίες
βασανισμένες και άτυχες
με ήθος ανδρικόν
–εξηκονταετείς σχεδόν–

Χαδούλα, η λεγομένη Φράγκισσα
κι άλλη μια, η θεια-Σκεύω
βαρδιανός μες στα Σπόρκα
να ’ναι σιμά στον γιο της
στο Λοιμοκαθαρτήριο.

Και τέλος
του αρκεί ένας ύπνος αιώνιος
όπως αυτός μες στα ποιήματα
–ενίοτε κατοπτρικός
και πάντα λασπωμένος–
λες και στοιβάζεται αργά
πάνω στο χιόνι χιόνι
σινδόνα και σάβανο μαζί

για να παραδοθούν
αγιασμένες και λευκές
στη νέα μέρα οι ψυχές
στεφανωμένες οι άμοιρες
την πιο πικρή τους γνώση
πως βεβαιότητα καμιά
σκοπό δεν το ’χει να μας χαριστεί
ολισθηρότητα καμιά
σκοπό δεν το ’χει να μας παρακάμψει.

Ένας βάλτος πριν κι ένα έλος μετά
θα ’ναι όλη κι όλη η σκηνογραφία·
ένας θάνατος εκ γενετής
και ένα πένθος αέναο
κάτω απ’ τα μάτια του Κριτού
του Παλαιού των Ημερών
του Τρισαγίου.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)

[wings]

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου: Σελανίκ Ι

Μητέρα ανύμφευτη

Εκείνοι που ήρθαν έφερναν
κι από έναν αριθμό...
Για την ακρίβεια
τον κουβαλούσαν πάνω τους
τον είχανε συνέχεια μαζί τους
όχι όμως όπως ένα φυλαχτό
αλλά όπως ένας ανάπηρος
το κομμένο του πόδι.

Εμείς το ’64
που φτάσαμε σ’ αυτό απ’ το ’55
με τη γαλάζια σκόνη του διωγμού
να κάθεται στα ρούχα μας
να ασπρίζει την ψυχή μας.

Εμείς
δεν ήμασταν ποτέ
ό,τι κοιτούσε ο καθρέφτης
μα μία Πόλη που έψαχνε
πόλη να κατοικήσει
με Εγνατία, με Ντεπό
με Βασιλίσσης Όλγας
με Υπερώο θαλασσινό
για να σταθούν επάνω του
Καρέλλη και Πεντζίκης.

– Όμως
εγώ δεν έχω τόπο να σταθώ...

– Σας είπαμε
εδώ είναι πια ο τόπος.

– Δεν έχω...
Βυθιζόμαστε
μπαίνουν νερά
στ’ αμπάρια του μυαλού μου
κι η μπάντα του Παπάφειου
πότε το «Μέγαν εύρατο..»
πότε το «Υπερμάχω...»

Νερά, πολλά νερά...

Τα πρόσωπά μας άδειασαν
κάτω απ’ την πάχνη
που μας στεφανώνει
η αρμονία των ίσκιων μας
σκυφτή μες στην ομίχλη
κι ο έρως προς το έσχατον
κοινή καταγωγή μας

αλλά και οι κήποι...
μια αλληγορία ορίζοντα
που δεν γεωμετρείται
λιμάνι εν πλήρει κινήσει και σιωπή
Βαρδάρης που ιερουργεί
πόρνη που δεν μεταμελείται.

Τώρα
στην προκυμαία με τους γερανούς
πυροτεχνήματα συλλέγει και υγρασία
δίσκους 78 στροφών
παλαιά πορτρέτα ένδοξα
που χάσαν την κορνίζα
μοιράζει σε άγνωστους φιλιά
πολλά φιλιά

μα πιο συχνά στα σκοτεινά
βαμβάκι και ιώδιο
για τ’ ανοιγμένο τραύμα.

Από τη συλλογή Αφόρετα θαύματα (2017)