1) Ο κανόνας λέει πως "νγκ" στην ελληνική γλώσσα δεν γράφουμε, όπως θα σου πουν και οι προφέσορες. :) Επομένως, έλυσες αυτό το πρόβλημα (που είναι και το μικρότερο) και γράφεις "Μπάνιγκ", "Μπάριγκτον", κλπ.
2) Εδώ μπερδεύονται κάπως τα πράγματα... θα σου πω πώς τα έχω συνηθίσει εγώ.
Austen: Ώστεν. Κατά τη γνώμη μου το "ω" αντιστοιχεί σαν ήχος στο αγγλικό "au" περισσότερο από το "ο" (θυμήσου εκείνα τα σκίτσα στη γλωσσολογία -φωνητική/φωνολογία δεν ήταν;- με τη θέση της γλώσσας και του στόματος). Αυτό μπορεί να θεωρηθεί όμως "old school" μεταγραφή --βλ. Σαίξπηρ/Σέξπιρ, κλπ.
Burgess: Μπέρτζες
Coleridge: Κόλριτζ
*1α) Σε λέξεις όπως το "Banning" παίζουν δύο μεταγραφές του "ng", ως "γκ"ή σκέτο "ν". Το τελευταίο, είναι η αλήθεια, το βλέπω σπανιότατα, όμως θυμάμαι πως οι καλοί μου καθηγητές το είχαν βάλει στο τραπέζι as an option.
*1β) Απορία δική μου (από τα φοιτητικά μου χρόνια) για τη μεταγραφή ορισμένων γαλλικών ονομάτων: Τι κάνουμε στη μεταγραφή του Montaigne, για παράδειγμα;
Λέμε "Μοντέν" (oh, dear), "Μοντέιν" (σωστότερο μου ακούγεται), "Μοντένιε" (ναι, το έχω δει κι αυτό);
Ας πάρουν τη σκυτάλη οι προφέσορες! :)