Μαρία Καρδάτου

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Δυτικές ακτές

«Κι όμως ταξίδεψα πολύ κατά τις δυτικές ακτές
είδα τα σώματα των όψιμων κολυμβητών να φθίνουν»
Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου

Το κορμί σου να ικετεύει
κοντά στη θάλασσα
Η γύμνια σου να λάμπει
κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
κι εσύ να μην το γνωρίζεις
Τώρα απέκτησες περιττά χρόνια
και περιττά κιλά
και είσαι παντού
και ξέρεις τα πάντα
Όμως αν ψάξεις
στους αμμόλοφους
δίπλα στο πουκάμισο των φιδιών
θα βρεις σε κάποιο σημείο
πάνω στ’ αγκάθια
τη σκιά του τέλειου κορμιού σου
που κάποτε βρεμένο
έγειρε εκεί στο πλάι

Από τη συλλογή Αερολέσχη (1997)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Δραπέτης

Η θάλασσα μια οπτική απάτη
Απαστράπτουσα όπως και η αγάπη
Η γεύση της πικρή
Πλωτό νησί η ματιά σου
Στη μαύρη ακινησία το δίλημμα
Ιστιοφόρα με λευκά πανιά
ξεκινούν χωρίς την παρουσία μου
Σύννεφα αμφιβολίας συσσωρεύονται
Μπλοκαρισμένη στο γκρίζο πλέγμα
δραπετεύω με λέξεις
που με καρφώνουν στα ποιήματα
σαν πεταλούδα σε συλλογή
Σε μια λιθόστρωτη ανηφοριά
τους στίχους απαρνήθηκα
κι ύστερα έψαξα κρυφά
για τον χαμένο χρόνο
πίσω από το Επταπύργιο
στον τοίχο της ταβέρνας
μια μαχαιριά.

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Αμμοθύελλα

Ριπές αλμύρας με γαζώνουν
Μπερδεύουν τη σκέψη
θολώνουν τα μάτια
Διακρίνω ένα σώμα απολιθωμένο
Μια ελαφρόπετρα
ένα κεφάλι αποξηραμένο
από τους χυμούς της μνήμης
Οφθαλμαπάτη μέσα στην
αμμοθύελλα κάποιος να περιμένει
Νυχτώνει κι ο έρημος φάρος
με διώχνει μακριά
από τη θάλασσα
με τα συρματοπλέγματα
Μια κουκουβάγια χτυπάει με δύναμη
στο τζάμι του αυτοκινήτου
Τα μάτια της με κοιτάζουν
διαπεραστικά
Η νύχτα βαδίζει μόνη στην εθνική οδό
Πρέπει να γυρίσω πίσω χωρίς αποσκευές
τα σύνορα κλειστά
Όλα ήταν παιχνίδια
της άμμου σκαριφήματα

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άνθος ρολογιού

Αναρριχώμενο φυτό
σ’ ερειπωμένο σπίτι
Ο χρόνος κυλούσε
αμετάκλητα
οι επιθυμίες μ’ ένα άγγιγμα
έγιναν ρολόγια
φυτά που άπλωσαν ρίζες στη γη
μάτια σ’ ένα κορμί
Οι δείκτες καρφώθηκαν
σ’ εκείνη τη στιγμή
που είπαν δεν πάει άλλο

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Λεπτή ισορροπία

Όλα βρίσκονταν
σε λεπτή ισορροπία
Κάποιος έπρεπε να πάρει
τη μεγάλη απόφαση
Η ζέστη στο μεταξύ φούντωνε
Μάταια ένας ανεμιστήρας
θλιβερά τους κοίταζε
με το μοναδικό του μάτι
Έφταιγε η θάλασσα
που σήκωνε κύμα
κι ανατάραζε τις μέδουσες
και τα πλαστικά
Έφταιγε ο ψαράς
δολοφόνος με προβολέα
Έφταιγε η νύχτα
που ήταν άστεγη
Έφταιγε η μέρα
που δεν έκρυβε
κανένα μυστικό
Έπρεπε να χαλάσει
η λεπτή ισορροπία.

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Κατάθλιψη

Στα πέπλα της ομίχλης
η λυπημένη μορφή της
Όταν λύκοι ούρλιαζαν
νύχτα στο χιόνι
κάτι πήγαινε να θυμηθεί
Άρπαζε εργαλεία
και με μανία
σκάλιζε τον πάγο
Ένα πύργο
σιδερένιο κλουβί
γι’ ατίθασα πουλιά
Μια γυναίκα κοιμωμένη
Όταν έβγαινε ο ήλιος
στάλαζε ο πάγος
στα μάτια της δροσιά
Ακίνητη έπαιρνε το σχήμα
από τα σμιλεμένα αγάλματα

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Ο κόσμος μας

Η αυλαία πέφτει
με θόρυβο στη θάλασσα
Στο πλακόστρωτο της παραλίας
τα αδέσποτα ούρλιαζαν
Μέχρι που είδα να κατεβαίνεις
τα σκαλάκια της προβλήτας
και να βουτάς στα βρόμικα νερά
Την ώρα που στο μέγαρο μουσικής
τα φώτα άναβαν
και το κονσέρτο άρχιζε
Βαθαίνουν τα βρόμικα νερά
και χάνεσαι στον τρόμο
οι ψίθυροι κύματα σε καταπίνουν
Ο κόσμος μας
η μοναξιά

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Παραλήρημα

Έφτασα εδώ με τον άνεμο
χορεύοντας πάνω στα χιόνια
ξυπόλητη στον ξέφρενο ρυθμό
του πυρετού
Μια μελωδία άκουγα
που κανείς δεν είχε αντιληφθεί
και οι λέξεις που ξεστόμιζα
ήταν χωρίς νόημα
για τους άλλους
Οι φράχτες εκτόξευαν
γαλάζια ανθάκια
δενδρολίβανου
στις φοιτητικές εστίες
Αγκαλιασμένοι περνούσαν
γελώντας δίπλα μου
Τώρα μπορώ να επινοήσω
το σκηνικό
Να μη σε πληγώσω
κι εσύ να μη με προδώσεις

Τα νοσοκομεία παρέμειναν
κοντά στα πανεπιστήμια
να μαθητεύουμε ες αεί
στον ανθρώπινο πόνο

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Εμμονές

Ο κήπος μύριζε πασχαλιές
ξυπνούσα τη νύχτα
ψάχνοντας την αγκαλιά σου
Τα χείλη μου σε ξυπνούσαν
ζητώντας τα δικά σου φιλιά
Η πιζάμα απαλή και γυαλιστερή
Η σάρκα σφιχτή και λεία
Ανάσαινα ελεύθερα σαν τον άνεμο
Ξέφευγα γλυκά στον κήπο
με τα δέντρα της λήθης
Τώρα τονίζεις πως έχω εμμονές

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Πειρατές

Φυγάδες της νύχτας
πάνω από φράχτες νοητούς
διαφεύγουμε κρατώντας
τα παπούτσια στο χέρι
και κάποια πρόσωπα
μυστικά ακρόπρωρα
για μεγάλο ταξίδι
Οι αγάπες μας
πολύτιμοι λίθοι
λεηλατούνται άγρια
από πειρατές
μιας μονόφθαλμης
πραγματικότητας

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Λευκές γραμμές

Μόνη στον δρόμο χαράματα
κι η έρημη πόλη
ακούει τα βήματά μου
Ένα δέντρο είναι πιο ομιλητικό
από ένα σκληρό πρόσωπο
Οι κούκλες στις βιτρίνες
πιο εκφραστικές
Η ζωή εκδικείται
κι η άρνηση τώρα ανθίζει
σε άδεια βάζα
ξεραμένες ζαρντινιέρες
Τ’ αδέσποτα σκυλιά με χαιρετούν
οι εργάτες του δήμου καθαρίζουν το αίμα
Άλλοι προηγούμενα χάραξαν
λευκές γραμμές
να περνάω με ασφάλεια
άτρωτη
από την ύπουλη σκιά σου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Η μαγεμένη

Ο έρωτας γεφύρωνε το πέλαγο
όσο περνούσε η μαγεμένη
Σαν χάθηκε δεν απέμεινε τίποτα
Στάχτη ηφαίστεια σβησμένα
κι αυτή να κυλάει όπως η λάβα
στο αρχιπέλαγο των ονείρων της
Παιδί είκοσι χρόνων ομολογούσε
αποθανείν θέλω
Σίβυλλα γερασμένη
μαύρα στεφάνια τα μάτια της
πέτρινες κουρτίνες τα λάθη της
Με δάχτυλα κιτρινισμένα
από τη νικοτίνη
ξεφυλλίζει τη ζωή της
κι ακόμη μαγεμένη
στέλνει μηνύματα
αγάπης

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Υπνοβάτες

Η νύχτα απλώνει στις γειτονιές
σκιές του φόβου
αστέρια βαλσαμωμένα
Τα πόδια μου ανάλαφρα
αγγίζουνε τις στέγες
αθλήτρια στη δοκό
Αστραποβόλα cd
παίζουν τη μουσική μας
που υπνοβατεί μαζί μου
στις αιχμές των προβλημάτων
της ημέρας
Με τρομαγμένα μάτια
μ’ ακολουθείς κόρη του σκοταδιού
με φωνή παιδική
κι ένα αρκουδάκι αγκαλιά
Ζητώντας επίμονα μια εξήγηση
για τα παραισθησιογόνα ταξίδια
που υπόσχονταν
τα νανουρίσματά μου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Ως πνοή αύρας λεπτής

Καθόμουν κάτω από τ’ ασάλευτα
κλαδιά των πεύκων
ένα κουταβάκι
το παιχνίδι του παιδιού
και το παιδί όλος ο κόσμος
Ήξερα πως εκεί ήταν
η άκρη του κόσμου
Μια τυφλή γριά μιλούσε δυνατά
Μετάνιωνε που δεν είχε φύγει κάποτε
Τότε που η φωνή του την καλούσε
τόσο ερωτική τόσο παρακλητική
τόσο παράφορα κτητική
Δεν ήταν κανείς άλλος
παρά μια γριά μόνη
Και οι φιλίες της
κι οι ερωτικές της σχέσεις
ως πνοή αύρας λεπτής

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άστεγη

Αυτό το σούρουπο
με τις βαθιές χαρακιές
της αστραπής
Τις χαρακιές
σαν αυτές που αφήνουν
οι μαχαιριές στις ειδήσεις
όπως ακουμπά η εφημερίδα
βρεγμένη πάνω μου

Από τη συλλογή Ούτε δροσιά (2002)