Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Παλιές συμμαθήτριες

Με ξεσκισμένες σάρκες και γυμνά φτερά
μικροί καθρέφτες των ρυτίδων μου
πόσο ακόμα ως το τέλος;

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Εύα

Με παρέσυρε.
Πυκνά φυλλώματα, υγρά.
Δεν φορούσε πρόσωπο.
Άγγιξα τότε ένα φίδι, την καρδιά του.
Κι ευθύς κατρακύλησα στο χώμα.
Ούτε θεός ούτε διάβολος.
Στον Κήπο τον αποκαλούσαν «άντρα».
Στο στόμα άφηνε γεύση μήλου σε αποσύνθεση.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σκιάχτρο

Είμαι ένα σκιάχτρο που φοβάται,
διώχνω τους εφιάλτες
και τους έλκω,
το βράδυ χαϊδεύω τα σκοτάδια
το πρωί κουνώ τα χέρια στα πουλιά.
Είμαι ένα σκιάχτρο που φοβίζει.
Στην έρημο μιας σχέσης με ανθρώπους.
Με τα χέρια μου-τσουκνίδες
ξεσκίζω το πρόσωπό μου
και τους άλλους.
Μα κάτω από τα άχυρα
και την σκισμένη μπλούζα
ένα κοράκι κρύβω,
στιλπνό
μαύρο
μόνο,
το πιο έρημο κοράκι,
την καρδιά μου.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Τα μάτια

Δεν είναι τα μάτια παράθυρα
ούτε καθρέφτες της ψυχής.
Είναι άγρια σκυλιά που αλυχτούν.
Η αγάπη δεν είναι ροζ ζάχαρη
ούτε ο έρωτας αρρώστια
που βήχει διακριτικά
κι αφήνει αιμάτινες κηλίδες
στο δαντελένιο μαντίλι της Κυρίας
που ύφαινε Καμέλιες.
Δεν έψαχνε η Έμμα Μποβαρύ
άντρες για να αγαπήσει,
κυνηγούσε μόνο την χαμένη της ψυχή.
Κι όταν τελειώνει μια ιστορία
οι άνθρωποι θάβουν τα κομμάτια τους στον κήπο
και κάθονται στα αραχνιασμένα τους τραπέζια
ενώ η Μις Χάβισαμ τους υποδέχεται
φορώντας το μουχλιασμένο νυφικό
ενός γάμου που δεν μπόρεσε ποτέ.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ο φόβος να σ' αγαπώ

Ποιος είναι αυτός ο Φόβος
που ουρλιάζει με τα δυο του όμικρον
να χάσκουν στο σκοτάδι;
Ποιο είναι αυτό το βουβό βήτα
που βηματίζει βαρύγδουπα
σέρνοντας το παραμορφωμένο του ποδάρι;
Ποια φυγή ονειρεύεται το φι
και γιατί το σίγμα
σπαράζει σιωπηλά στο τέλος
αλλά και μπροστά
από το άλλο ρήμα
που τόσο πολύ φοβάμαι να προφέρω;

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Στην Frida Kahlo

Γεια σου, Φρίντα.
Βλέπω την κόκκινη καρδιά
να κείτεται στα πόδια σου,
έξω από σένα
κι από το άσπρο νυφικό,
τον αιματοβαμμένο γάμο
την έκτρωση
και το μικρό φάντασμα μωρό
που πετάει στο ταβάνι.
Ναι, πολλές φορές μάλιστα
ερωτεύτηκα τον άντρα σου
ζωγράφο, ποιητή, ασφαλιστή
πλασιέ, κηπουρό
τον ίδιο πάντα άντρα
γιατί ζωγράφιζε συνέχεια
το μαύρο μου στόμα
μια τρύπα στο σκοτάδι,
όλοι οι άντρες μου λέγονταν Ριβέρα
γιατί ήξεραν θαυμάσια
να προκαλούν τον πόνο.
Φρίντα, κόκκινη λυπημένη
Φρίντα ελάφι και Φρίντα φωτιά
αυτή η κόκκινη καρδιά
παλλόμενη, ολοζώντανη μπροστά σου
δεν είναι πια δική σου, είναι δική μας.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σπίτι μου

Τα πορτρέτα των προγόνων
ροχαλίζουν άοκνα στους τοίχους
αράχνες γνέθουν παγωμένους σταλακτίτες
μια μητέρα ντυμένη στα λευκά
νανουρίζει στην κούνια ένα ανύπαρκτο μωρό
ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά μαχαιρώνει βίαια τον αέρα
ένας άντρας με λασπωμένες μπότες
ξεκοιλιάζει πουπουλένια μαξιλάρια
άσπρα σκυλιά με μαύρες βούλες
παίζουν τρίλιζα στα μάρμαρα
κάποιος κάπου παίζει ένα βιολί
στην σοφίτα γεννιέται ένα αυγό
γαλάζιοι δρυοκολάπτες πετούνε στην κουζίνα.
Κι εσύ,
ξαπλωμένος στην κρυστάλλινη μπανιέρα
φορώντας όλα σου τα ρούχα,
πίνεις σαμπάνια μέσα στην καρδιά μου,
όχι επισκέπτης ούτε φίλος
αλλά μοναδικός ένοικος
που αυτονόητα κατέχει τα κλειδιά.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το άθικτο κρεβάτι

Έστρωσα το κρεβάτι χθες το βράδυ.
Σεντόνια αραχνοΰφαντα,
μαξιλαροθήκες δαντελένιες
χνουδωτά μαξιλάρια από στάχτη.
Σήμερα το πρωί δίπλωσα τα σεντόνια
ανέπαφα, ατσαλάκωτα
και τακτικά τα στοίβαξα και πάλι.
Μόνο στο πάτωμα είδα να διαγράφονται στη σκόνη
τα ίχνη των ποδιών σου.

Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές
και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει.

Από τη συλλογή Η αλεπού και ο κόκκινος χορός (2009)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Περί μνήμης

Η μνήμη του χρυσόψαρου
διαρκεί ένα λεπτό
του ελέφαντα για χρόνια
του πιράνχας είναι
το λαίμαργο παρόν
του μεταξοσκώληκα
η κάμπια
Αργόσυρτα μαμούθ οι αιώνες
Χωρίς εσένα

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το είδωλο

Σε κάθε καθρέφτη
υπάρχει πάντα ένα είδωλο
που κρύβεται από πίσω
Κανείς ποτέ δεν νοιάζεται γι' αυτό
Γυάλινη γλιστράει η ζωή του
Κανείς δεν το αγγίζει
ούτε κι αυτό αναγνωρίζει
τον ξένο που κάθε φορά
στέκεται μπροστά του
Μηχανικά μιμείται τις κινήσεις
Όταν ο ξένος σηκώνει το δεξί
αυτό κινεί το αριστερό
όταν ο ξένος βήχει
αυτό κουνάει άηχα τα χείλη
Μόνο όταν το σπίτι ερημώνει
το είδωλο παίρνει το ξυράφι
το ακουμπά στις φλέβες των καρπών του
έτσι για να νιώσει ότι είναι ζωντανό
Γι’ αυτό με προσοχή κοιτάξτε τους καθρέφτες
Αν είστε τυχεροί
μπορεί και να το δείτε
Πίσω από το πρόσωπό σας
Το είδωλο που ουρλιάζει

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=4b6ooa4RvGA

Μάνος Χατζιδάκις, Χορός με σκιά μου
(τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη / δίσκος: Χορός με σκιά μου (1998))

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η σκιά μου

Τρέχει πιο γρήγορα από μένα
μαύρη μισή κομματιασμένη
ψηλή λιγνή τεράστια θυμωμένη
ανυπεράσπιστη θλιμμένη
ταχύνω το βήμα, πάω να την αγγίξω
τινάζεται μακριά αλαφιασμένη
δεν έχει μάθει αγγίγματα φοβάται
τρέμει το φως την διάλυση τα μακρινά ταξίδια
τα λόγια αράχνες-πυρκαγιές
τόσο νέα αυτή η σκιά
ένα μικρό κορίτσι με πλεξούδες
τόσο γρήγορη
τόσο αργή
τόσο ανόητη στη ρευστότητά της

Μικρή σκιά αέρα
πόσο θαρρείς ακόμα θα υπάρχεις;

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το πένθος του άλλου

Δεν είναι ποτέ δικό μας λέμε
το μαύρο ακέφαλο φουστάνι
με τα κουμπιά μπροστά
σαν ψόφια μάτια
οι στρουθοκάμηλοι που ψάχνουν
ρωγμή να κρύψουν μέσα το κεφάλι
κι αφήνουν παντού τρομαγμένα πούπουλα
τους φόβους τους
Όσα βλέπουμε συμβαίνουν συνήθως μακριά
το φέρετρο, η κηδεία
οι λέξεις
(αυτές πάντα συμβαίνουν μακριά
γι’ αυτό και δεν ακούμε την ηχώ τους)
σαν τις γυναίκες με τις μαύρες μαντίλες στα νησιά
που στέκονται σε ένα ακρωτήρι και φωνάζουν
και ο αέρας τις σηκώνει μακριά
κι ύστερα όλο κάτι ακούμε να κλαίει το βράδυ στο μπαλκόνι
Όμως αυτό εδώ το πένθος είναι δικό μου, φίλε
Γι’ αυτό και θα το κάνω ό,τι θέλω
Θα το πιω, θα το μεθύσω
θα το ταπεινώσω, θα το εξαργυρώσω
θα κάνω έρωτα μαζί του σε γυμνό κρεβάτι
και μόνο το βράδυ θα φορέσω τη μαύρη μου μαντίλα
θα σταθώ σε μόνο ακρωτήρι
και θα τελειώσω

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Σφίγγα

Ο χρησμός δεν ήταν ευκρινής ή εγώ δεν τον κατάλαβα
Ήλπισα τότε, ήλπισα και πάλι
Χωρίς μάτια ξεκίνησα με πρησμένα πόδια
η Σφίγγα ήταν στον σταθμό και με περίμενε
απεγνωσμένα έκανα την ίδια ερώτηση
ενώ ρωτούσα αυτή πέτρωνε
στο τέλος διαλύθηκε σε σκόνη

Ούτε κι αυτή άντεξε πάλι να μ’ αρνηθεί

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η παράσταση

Περιφέρονταν από πόλη σε πόλη
Σε έρημα θέατρα καταγώγια
Το ρεπερτόριο ανεξάντλητο
παραλλαγή στο ίδιο έργο
Κάποιος τυφλός γέρος έψαχνε τη μοίρα του
κάποιος κάπου έκανε μία ερώτηση
κάποιος κάπου δεν το άντεχε
ένα τέλος τέλειωνε
ένα πεπρωμένο πέτρωνε
Στα σκηνικά υπήρχε πάντα
μία λάμπα που τρεμόσβηνε
κι ένα γραμμόφωνο που έπαιζε
ένα φθαρμένο τραγούδι εγκατάλειψης
Αυτή ήταν πρωταγωνίστρια
μόνο που πάντα έπαιζε ρόλους δεύτερους
συνήθως ενός δέντρου που στο τέλος καίγεται
Οι άλλοι ηθοποιοί ήταν άντρες
Ένας Δον Κιχώτης
φορούσε πανοπλία και έκανε τον ιππότη
άλλος στοχαστικά παρίστανε τον Άμλετ
άλλοι ήταν πυγμάχοι
που πάλευαν στο ρινγκ
Πολλές φορές ο υποβολέας
απήγγειλε ποιήματα
και κάποιοι αυτοκτονούσαν
από χάρτινα μπαλκόνια
Όλοι όμως ανεξαιρέτως
φορούσαν την ίδια μάσκα
που άλλαζε χέρι στα παρασκήνια

Ώσπου μια μέρα ένας από τους θεατές
ανέβηκε στο πάλκο
έστησε μία καρέκλα
και την κοίταξε στα μάτια
«Μου χρωστάς μία απάντηση» της είπε
«Σε ποια ακριβώς ερώτηση;» ρώτησε έκπληκτη εκείνη
«Μπορείς να αγαπήσεις τόσο
που να μην σε νοιάζει αν αγαπηθείς;»
«Από ποιο έργο είναι αυτό;»
αναρωτήθηκε πανικόβλητη αυτή
«πού είναι η μάσκα που πρέπει να φοράς
με ποιο τρόπο θα με κάνεις να πονέσω
θα μαχαιρωθώ ή θα πάρω δηλητήριο
θα φύγω με ένα τρένο μέσα στην ομίχλη
ή θα με εγκαταλείψεις μέσα σε κουκλόσπιτο;»
Ο άντρας όμως δεν απάντησε
Κατέβηκε από τη σκηνή και προχώρησε στην έξοδο
Η γυναίκα έμεινε για λίγο μετέωρη
έβγαλε το φόρεμα με τις δαντέλες
σκούπισε την πούδρα από το πρόσωπο
πέταξε τα ψηλοτάκουνα παπούτσια
και τον ακολούθησε
Πίσω τους τα σκηνικά κατέρρευσαν
με θόρυβο

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Στη στάση

Είναι ώρα τώρα που ανυπόμονα
περιμένω να φανεί το λεωφορείο
Η στάση είναι έρημη
μια γριούλα Κλωθώ πλέκει ασταμάτητα
και έχει έναν σκύλο με τρία κεφάλια
κατάμαυρα στα πόδια
Ξάφνου την ομίχλη
σκίζει ένας ποδηλάτης
μήπως είσαι εσύ;
Ταυτόχρονα σχεδόν
μία γυναίκα με άσπρο νυφικό
ετοιμάζεται να πέσει απ’ το μπαλκόνι
μήπως είμαι εγώ;
Κάτι γειτόνισσες απέναντι
τινάζουν τα χαλιά τους ρυθμικά
ένα παιδάκι-σταφιδόψωμο τρέχει γυμνό στο δρόμο
το κυνηγούν ο φούρναρης
ο χασάπης κι ο μανάβης
από τα παραμύθια που μου διάβαζε η μαμά
και μου φαίνεται πως κάποιος επίτηδες
με φόρεσε ανάποδα
έτσι ώστε να φαίνονται τα ξέφτια και η φόδρα
Και πόσο αφηρημένη αλήθεια είμαι
που τόση ώρα δεν θυμήθηκα
ότι το λεωφορείο της γραμμής
χρόνια τώρα δεν περνάει από δω

Από τη συλλογή Στον αρχαίο κόσμο βραδιάζει πια νωρίς (2012)