Και ένα παράδειγμα μετάφρασης όπου τα πράγματα... μπερδεύονται:
Είναι άξιο απορίας, πόσοι άνθρωποι αναφωνούν: «Μου χρωστάς μια απολογία!» και συγχίζονται υπέρμετρα, όταν κάποιος αρνείται να προφέρει τη μαγική λέξη - «Συγγνώμη!» Οπωσδήποτε, δεν μπορούμε να αρνηθούμε την αξία που έχει μια απολογία σε σχέση με κάποια προσβλητική συμπεριφορά ή η χρήση της «μαγικής λέξης» στην προσπάθεια επανόρθωσης. Για πολλούς, όμως, το θέμα περιορίζεται στην επανάληψη της συγκεκριμένης λέξης, χωρίς ουσιαστικά να την εννοούν και χωρίς να αλλάζουν τις πράξεις τους. Ο Σιθ δεν αναγνώριζε ότι χρειαζόταν να διδάξει στον γιο του αυτό το μάθημα - να επανορθώνει με πράξεις όσο και με λόγια.
Ούτε η Ντι μπόρεσε να πάρει αυτό το μάθημα. Αρνήθηκε να μιλήσει στην αδελφή της Τζέιν, μέχρι εκείνη να απολογηθεί για μια άπρεπη παρατήρηση που είχε κάνει για τη Ντι. Τέλος, όταν πια η Τζέιν της είπε ότι λυπόταν, η Ντι ικανοποιήθηκε. Πήρε εκείνο που ήθελε -τη λεκτική απολογία- όμως, σε όλους τους άλλους ήταν ολοφάνερο ότι η Τζέιν δεν το εννοούσε.
Πολλοί άνθρωποι που μοιάζουν με τον Σιθ και τη Ντι πιστεύουν πως οι απολογίες θα πρέπει να γίνονται αυτομάτως δεκτές και, εφόσον κάποιος έχει ζητήσει συγγνώμη, θα πρέπει να του συγχωρούνται τα πάντα. Για την ακρίβεια, δυσαρεστούνται αν κάποιος πει: «Η συγγνώμη είναι μια καλή αρχή, αλλά τι σκοπεύεις να κάνεις γι’ αυτό - τώρα και στο μέλλον;» Φαίνεται πώς υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν ότι μπορούν να φέρονται απαίσια, εφόσον είναι πρόθυμοι να ζητήσουν συγγνώμη στη συνέχεια. Δεν βλέπουν ότι το πιο σημαντικό είναι να μην επαναλάβουν το ίδιο λάθος στο μέλλον. Κάποιος ο οποίος καταχράστηκε χρήματα από έναν φίλο έκανε την ακόλουθη παρατήρηση: «Μα, είπα πως λυπάμαι!»
Οι λέξεις είναι απλώς λέξεις: «Λυπάμαι τόσο!» «Σε παρακαλώ, συγχώρεσέ με!» «Έκανα λάθος!» «Εκλιπαρώ τη συγγνώμη σου!». Αν αυτός που τα λέει είναι ειλικρινής, τότε μια απολογία, ανάλογα και με το μέγεθος του σφάλματος, μπορεί να είναι αρκετή. Υπάρχουν, όμως, αδίστακτοι άνθρωποι που πέφτουν στα γόνατα σε μια επίδειξη ψεύτικης αγωνίας, που εκφράζουν την πιο βαθιά λύπη, ενώ δεν εννοούν τίποτα από αυτά. Όταν ένας πραγματικά δυναμικός άνθρωπος αισθάνεται ότι του έχουν φερθεί άσχημα, πολύ σπάνια ενδιαφέρεται να αποσπάσει μια «συγγνώμη» (και ιδιαίτερα μία κενή «συγγνώμη»). Απλά, δηλώνει με σταθερό και ευθύ τρόπο πώς αισθάνεται και τι θέλει να αλλάξει από εκείνη τη στιγμή: «Τι μπορείς να κάνεις ή τι μπορώ να κάνω για να σιγουρευτούμε πως δεν θα ξανασυμβεί;»
Arnold A. Lazarus, Clifford N. Lazarus, Allen Fay, Ούτε να το σκεφτείς, εκδόσεις Έσοπτρον, 2006, σελίδα 181