Γεωργία Τρούλη, Το σπίτι μου
Άκουσα τον αέρα να φεύγει
έξω από το μπαλκόνι
Και τι έγινε; Όλα εναλλάσσονται
Έρχεται με τόση βαρεμάρα
το καλοκαίρι
Γυμνή, λοιπόν,
ολόγυμνη, σφουγγαρίζω ένα σπίτι
Ανεξαρτησία; Μια βάδιση;
Ή μια μαζεμένη μοναξιά;
Ένα σπίτι
Ένα καβούκι φόβων,
μοντερνισμού,
και ψιθύρων...
Με στοιβαγμένες, στοιβαγμένες
σελίδες που ’ναι στην άκρη μόνο
καθαρές και τεντωμένες.
Ούτε τα σεντόνια από το κρεβάτι μου
δεν είναι έτσι!
—τσαλαβουτημένα σε ξεραμένο ιδρώτα—
Δύο, τρία ή τέσσερα μαξιλάρια
Πλεγμένα,
στη σπερματική αρχή
Της δίψας,
Για δημιουργία,
Για κίνηση...
Από τη συλλογή Μια σχετική συρραφή (2008)