Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου

Γεννήθηκε το 1966 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Είναι φιλόλογος και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Είναι απόφοιτος του τμήματος Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Επικοινωνία του τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ. Έχει συμμετάσχει σε συλλογικούς τόμους και ανθολογίες ποίησης.

Ποιητικές συλλογές:
«Ψυχόγραμμα», 2015
«Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας», εκδ. Γράφημα, 2021

Ανθολογημένα ποιήματα:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» ]

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Νησιά

Περιπλανιέμαι στα νησιά των γαλάζιων ηφαιστείων.
Τα μάτια μου παγιδεύονται στο λευκό
μα ξαποσταίνουν στην κυανή σκιά του.
Ταξιδεύω με ζαλισμένη βάρκα, ονειροπαρμένη.
Αφήνομαι στο χάδι της αρμύρας,
στο σφύριγμα των αέρηδων.
Μπλεγμένα τα δίχτυα στην φραγκοσυκιά
σελαγίζουν βότσαλα και αλαφρόπετρες.
Ξεριζωμένα αρμυρίκια
σμιλεμένα από μελτέμι κι αλάτι
μου αλλάζουνε τη ρότα.
Σηκώνω το βλέμμα.
Στοιχειωμένα ξωκλήσια
με θαμπώνουν με φως αδυσώπητο.
Τις νύχτες αφουγκράζομαι τις φτερωτές
καθώς ανεμόμυλοι αλέθουνε τον χρόνο, τρίζοντας.
Τα πρωινά στα ακρογιάλια του πόθου,
ατενίζω την αιωνιότητα
καθώς κορμιά γυμνά, κρυμμένα στο χώμα,
φτιαγμένα λες από θεούς,
γεννούν έρωτες.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Ούτε

Ούτε κι απόψε έστειλες κάποιο σημάδι.
Μάταια ψάχνω
την αλισάχνη της αύρας σου
το ανεπαίσθητο φτερούγισμα των βλεφάρων σου
επάνω στα δικά μου
Σωπαίνω
Στήνω καρτέρι στα αερικά της νύχτας
μήπως μου φέρουν τη βραχνάδα τους,
τον απόηχο της φωνής σου
Πασχίζω να σηκωθώ ψηλά,
πολύ ψηλά
να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τον ουρανό.
Μου έχει γίνει συνήθεια τελευταία,
στο φως των αστεριών
να ψηλαφίζω ανέμελη
το ιδεόγραμμα των χειλιών σου.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Έρως

Φρενοκλόπος, λυσιμελής εισβολέας
Θρασύ δρολάπι που λυσσομανά σε σεντόνια σεμνότητας
Αόμματος θωπευτής κορμιών σε παλινδρόμηση
Μονομάχος του χρόνου Ανήμερος
Καθαίρει ψυχές ανταριασμένες
βγάζοντας τη γλώσσα στα άστρα
ο Αλητήριος...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Μείνε απόψε

Μείνε απόψε μαζί μου
Θα σου χαρίσω την άγρια ορχιδέα
απ’ τα ταξίδια που κάναμε
στις γαλάζιες λεωφόρους του ονείρου
και μια χούφτα αστερόσκονη
ξεχασμένη στο στρίφωμα των φτερών της νεράιδας
που παραμόνευε τις νύχτες στο παράθυρό μας
Μείνε μαζί μου απόψε
Το ρολόι του χρόνου σταμάτησε στις ώρες της θλίψης
Και πολύ μου λείπεις μάνα

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Θέλω

Θέλω ένα βράδυ να καθίσουμε οι δυο μας απέναντι,
να σου μιλήσω ακατάπαυστα
για τους περήφανους αετούς στις στέπες της Μογγολίας
για τα χιόνια που λιώνουν στο Κιλιμάντζαρο
για τα νούφαρα που ανθίζουν στις λίμνες του Κιότο
για τα φιδίσια μάτια των κοριτσιών της Σαχάρας.
Δεν θα σε κουράσω
Σ’ το υπόσχομαι
Απλά θα σε κοιτάω.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Σκέψεις

Κάπου κάπου νομίζω πως πιάνω τις σκέψεις σου
μέσα στα δάχτυλά μου.
Τις αγγίζω, τις χαϊδεύω
τις αισθάνομαι
και ξαφνιασμένη ανοίγω τη χούφτα μου
να χυθούν στο άπειρο
σαν τους διάττοντες των Λεοντιδών.
Όχι πως δεν μπορώ να τις κρατήσω,
όχι πως δεν λαχταρώ να τις κάνω δικές μου,
φοβάμαι μήπως τις διαβάσουν οι άλλοι και προδοθείς.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Σκέψεις κατοπινές

Τσαντίζομαι τελευταία με τις σκέψεις μου.
Έρχονται απρόσκλητες
Βουίζουν τριγύρω
Σφίγγουν τον λαιμό
Κόβουν την ανάσα.
Υπομένω καρτερικά.
Όταν πέφτει το φως
κι οι σκιές γιγαντώνουν
Λυτρώνομαι
Οι σκέψεις βυθίζονται
στον βάλτο των ονείρων.
Αποκοιμιούνται στην κούνια
ενός εξασκημένου υποσυνείδητου.
Τις αγκαλιάζει, τις κανακεύει
μα πάντα μου τη φέρνει πισώπλατα.
Αφήνει τυχαία τάχα... μερικές ελεύθερες
Μαγιά για την επόμενη μέρα.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Διαίρεση

Διαιρετική διαδικασία αυτός ο έρωτας
Διαιρετέα η ύπαρξή μου.
Διαιρέτης ένας εγωισμός σε αποσύνθεση.
Μη φανταστείτε! Το πηλίκο αμελητέο
Πέντε-έξι όμορφες στιγμές!
Ατελής διαίρεση
Αφήνει πίσω υπόλοιπο από καλοκαίρια αβίωτα,
λόγια ανείπωτα, πόθους ανεκπλήρωτους.
Μεγάλο υπόλοιπο
Πιο μεγάλο από το πηλίκο
Κάπου έγινε λάθος.
Ας ξαναπροσπαθήσω...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Μαζί

Ζούμε μαζί εδώ και χρόνια
Ήρεμα, συγκαταβατικά
Δείχνεις κατανόηση στις αδυναμίες μου
Ακούς δίχως να μιλάς
Συμπάσχεις δίχως να κρίνεις
Όταν βρίσκομαι με φίλους,
μου κλείνεις το μάτι
Απλώνεις το χέρι
και με παρασέρνεις.
Αέναες περιπλανήσεις του μυαλού
η σχέση μας.
Τα βράδια αφουγκράζεσαι τις αναπνοές μου
Και τα πρωινά πίνουμε καφέ μαζί.
Πώς να σε βγάλω από τη ζωή μου
Πώς να σε προδώσω
Αγαπημένη μου μοναξιά;

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Στις παλιές τις γειτονιές

Στις γειτονιές τις φτωχικές, στις παρυφές της πόλης
όλα μας φαίνονταν όμορφα.
Αγγίζαμε τα χέρια απ’ τα μπαλκόνια
Ο αγέρας μοσχοβόλαγε φαΐ της Κυριακής
Κάποτε έφερνε μαζί του τη φωνή του εκφωνητή
και γκολ και ζήτω
και γέλια απ’ τις γυναίκες
που με τις φανταχτερές τους ρόμπες
ρουφούσαν τον απογευματινό καφέ.
Οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά
σα μαζευόμασταν του Aγιαννιού ανήμερα
να φτιάξουμε φωτιά μεγάλη,
να φαίνεται από μακριά.
Στήναμε γλέντι κάθε που ένας μας γινόταν φοιτητής
Φορούσαμε τα καλά μας και πίναμε ρετσίνες
Και γελούσαμε κι ελπίζαμε...

Τις παλιές μας γειτονιές τώρα τις χαίρονται άλλοι
Πολύβουες και πολύχρωμες ζωές.
Αγαπούν κι αυτοί τα ίδια ασθενικά λουλούδια
Απολαμβάνουν τα τιτιβίσματα
στα στενά κομμάτια του ουρανού που τους αντιστοιχούν
Κι ελπίζουν...
Τους ζηλεύω!

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Γυναίκες

Ζήσαμε την αινιγματική λάμψη των ημερών
χωρίς ιστορία
Τη θλίψη της γειτονιάς των εργατών
Μάθαμε να εξασκούμαστε
Να αναζητούμε την ομορφιά
Στα χρώματα των εποχών που φλόγιζαν τα κτήρια
Στις ηλιαχτίδες που τρύπωναν στο γκρίζο μας δωμάτιο
Στα ασθενικά λουλούδια του πεζοδρομίου
Στα τιτιβίσματα των σπουργιτιών
που όργωναν το κομμάτι του ουρανού μας
Στον κάματο της καθημερινής δουλειάς
Στα φλογισμένα μάτια των παιδιών και των γερόντων
Η παραίτηση από την ευτυχία
μας άνοιξε τελικά τον δρόμο για τον παράδεισο...

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Μακρινή πατρίδα

Ήρθε με τα ρούχα που φορούσε από την πατρίδα
–Πάντερμο την έλεγε–
και με ένα λεχούδι στην αγκαλιά.
Μόχθησε, όμως, έζησε.
Ανάστησε παιδιά κι εγγόνια
Με αγάπη
Υπομονή
«Δόξα τω Θεώ» έλεγε.
Όταν όμως άκουγε ένα τραγούδι
Σ’ το ’πα και σ’ το ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς...»
ζάρωνε τα χείλη, κατάπινε τον λυγμό,
άφηνε τα δάκρυα να κυλήσουν
και ταξίδευε
Στην αυλή του πατρικού σπιτιού
Στην κούνια που ’φτιαξε ο παππούς
κάτω από τον πλάτανο,
Στα κορίτσια της γειτονιάς.
Δεν την ενδιέφερε ο παράδεισος
Τα γεράνια της αυλής της ήθελε να δει
και... να πεθάνει.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Άνθρωπε

Σέρνοντας την πίκρα πίσω σου αναχώρησες,
εγκαταλείποντας στην κρεμάστρα
το σχισμένο πανωφόρι της λογικής.
Δεν είχες καιρό για αποχαιρετισμούς
Δεν ήθελες να αντικρίσεις αγαπημένα μάτια
Εγωιστικά τείχη σ’ έκλεισαν στην αγκαλιά τους
κι άφησες τη ζωή για το όνειρο,
την αγάπη για το παραμύθι.
Έμαθες να ζεις στην οίηση και την γελοία αυταπάτη
νεκρανασταίνοντας βρικόλακες αναμνήσεις
Ανέραστος και Μαλθακός
Επαίτης του ελάχιστου
Προδότης της αλήθειας.
Βαλσαμωμένος θεατής του βίου
Δειλός σα μαθητούδι
Δεν μόχθησες,
δεν πάλεψες ως έπρεπε
Φοβήθηκες
την αγάπη, το αύριο, τον εαυτό σου
Φοβήθηκες να ζήσεις.

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)

wings

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου, Εισβολή

Χτυπούν τα νοτισμένα τζάμια
φθινοπωριάτικο απομεσήμερο
Και εισβάλλουν
Κατακλύζουν τον χώρο
Ατίθασες
Αδιάντροπες
Σε αρπάζουν από το χέρι
Σε ταξιδεύουν σε χρόνους και τόπους αλλοτινούς
Σε γειτονιές με γέλια παιδιών και άρωμα γιασεμιού
Σε θάλασσες που σελαγίζουν στο φως του φεγγαριού
Σε έρωτες ηδονικούς
Και μετά
αποχωρούν αναπάντεχα
Και μένεις μόνος
Κενός
Χωρίς τις Αναμνήσεις σου

Από τη συλλογή Το γλαυκό και το μπλε της νύχτας (2021)