Κάρολος Τσίζεκ, Φευγαλέες στιγμές
Η δροσερή πνοή
φρεσκοπλυμένου φουστανιού
που κυματίζει,
βιαστικά βήματα,
άρωμα επιδερμίδας που νοτίζει
στην κάψα του καλοκαιριού
από την ταραχή,
χτύποι καρδιάς σαν σιωπηλά μηνύματα
που τα ένιωθα, θαρρείς, πριν σε αντικρίσω,
στην αγκαλιά μου πριν βρεθείς
και τίποτα μη θέλοντας να πεις,
το στόμα σου φιλώντας να σφραγίσω,
οι φόβοι σου της ύστατης στιγμής,
μήπως δεν σ’ αγαπώ, μήπως σ’ αφήσω,
όλα, μα και η βουβή μου προσμονή,
ο κόμπος στο λαιμό από τη λαχτάρα,
σα να ήτανε ευλογία και κατάρα
ό,τι και οι δυο μας είχαμε αισθανθεί,
αλίμονο, για πάντα έχουν χαθεί
και πια ποτέ δεν θα τα ξαναζήσω.
Από τη συλλογή Στίχοι έρωτα και αγάπης (2005)