History lessons

[F_idάνι]

Όσον αφορά τον ετεροπροσδιορισμό στο χωροχρονικό συνεχές, I'm... LOST :-)

[mousafiris]

Ποιοι είμαστε εμείς όμως και ποιοι οι άλλοι; Ιδού η απορία...

Άυλο το “οι άλλοι”. Αυτοί παίρνουν διάφορες εφιαλτικές μορφές ανάλογα με τι βολεύει “το εμείς”  και αυτό άυλο) στις διάφορες χρονικές συγκυρίες. Πότε οι μεγάλες δυνάμεις, πότε οι γείτονες στην ανατολή ή στο βορρά , πότε αυτοί που δεν μας βολεύουν στο εσωτερικό, πότε και αυτούς που φανταζόμαστε στα όνειρα μας. Κάποιος πρέπει να υπάρχει για να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας.   

[Αλ.]

Άυλο το “οι άλλοι”. Αυτοί παίρνουν διάφορες εφιαλτικές μορφές ανάλογα με τι βολεύει “το εμείς”  και αυτό άυλο) στις διάφορες χρονικές συγκυρίες. Πότε οι μεγάλες δυνάμεις, πότε οι γείτονες στην ανατολή ή στο βορρά , πότε αυτοί που δεν μας βολεύουν στο εσωτερικό, πότε και αυτούς που φανταζόμαστε στα όνειρα μας. Κάποιος πρέπει να υπάρχει για να έχουμε ήσυχη τη συνείδηση μας.   

Μπορεί απλώς να μη μας αρέσει η μοναξιά...είναι γνωστό άλλωστε ότι όλοι θα πάμε στην κοώλαση, γιατί στον παράδεισο θα είναι πολύ lonely...και όπως έχει πει και ο Morrissey "life is very long when it's lonely".

[sopherina]

Για μένα πάντα η Ιστορία ήταν μια υπόθεση πολέμων, σφαγών και ίντριγκας. Πάντα ο πολιτισμός ήταν σε κάτι ψιλά γράμματα εκτός ύλης. Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να τη μάθω.

Κάποτε σ' ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο, κατέστη σαφές το γιατί τα περισσότερα σχολικά εγχειρίδια ιστορίας στην Ελλάδα, όσο "χαμηλών τόνων" κι αν είναι (εννοώ από άποψη εθνικισμού), λένε ψέματα: Γιατί κάνουν έναν μόνιμο διαχωρισμό μεταξύ "ημών" και "των άλλων". Ακόμα κι όταν μιλάμε για εποχές που έχει διαμορφωθεί η "εθνική ταυτότητα". Το να αναφέρεις μόνο τα πράγματα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις από τους άλλους, είτε πόλεμοι είναι αυτοί, είτε έργα τέχνης, είναι μόνο η μισή αλήθεια. Αποκρύπτονται δηλαδή ένα σωρό άλλα πράγματα που σε συνδέουν με τους άλλους, πράγματα που έχετε κοινά. (Όπως η καταγωγή από τα πιθήκια, για να αναφερθώ και σε προηγούμενο ποστ). Το να λες όμως μισή αλήθεια σημαίνει αυτόματα ότι λες ψέματα. Συμφωνώ ότι η διδασκαλία των πολέμων είναι ο κατεξοχήν τρόπος να καλλιεργήσεις τη μισαλλοδοξία αλλά ακόμα και για τον πολιτισμό να μιλήσει κανείς, είναι όλα θέμα οπτικής! (Το άρθρο στο οποίο παρέπεμψε ο Νίκος ήταν πολύ κατατοπιστικό πάνω σ' αυτό, π.χ. πολιτισμός αρχαίας Ελλάδας/ πολιτισμός αρχαίας Ρώμης, κλπ).

[auditor]

Μερικές σκέψεις πάνω στο ζήτημα:

1) Έχω διαμορφώσει εδώ και χρόνια την άποψη ότι το επίσημο κράτος (σε όλο τον κόσμο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) καταβάλλει ιδιαίτερη φροντίδα ώστε το μάθημα της Ιστορίας να γίνεται όσο το δυνατόν αποκρουστικότερο. Έτσι, τορπιλλίζεται από πολύ νωρίς κάθε διάθεση για ιστορική μελέτη και ανάλυση και δημιουργούνται ενήλικες που αποστρέφονται την Ιστορία τόσο ως αντικείμενο, όσο και ως απλό ανάγνωσμα. Το γεγονός ότι ένα άτομο με την οξυδέρκεια και την αναμφισβήτητη καλλιέργεια του Φιντανιού δηλώνει αδυναμία μάθησης της Ιστορίας, αποδεικνύει περίτρανα τη θεωρία μου (και αποτελεί ένα μόνο από τα πάμπολλα παραδείγματα). Το ότι κάποιοι ξεφεύγουν, αποδίδεται τέλεια με την αγγλική έκφραση "they slip through the cracks".
2) Περί προσωπικών διηγήσεων. Εδώ παίζει ρόλο και η προσωπικότητα, αλλά και η στάση. Το Φιντάνι (πάλι) το έθεσε (για μια ακόμα φορά στο φόρουμ) όσο πιο τέλεια γινόταν: εχθρός είναι ο πόλεμος και όσα φέρνει. Στην κατοχή ο παππούς μου από την πλευρά της μάνας μου υπήρξε μέλος του επιτελείου του ΕΔΕΣ. Απ' ό,τι έχω μάθει από τρίτους, στο σπίτι μας στο χωριό στεγαζόταν οι άγγλοι σαμποτέρ και σύνδεσμοι που δρούσαν στην περιοχή. Στην προσπάθεια να χτυπήσουν το αρχηγείο, οι Ιταλοί βομβάρδισαν ανηλεώς το χωριό προκαλώντας τεράστιες ζημιές σε όλα τα υπόλοιπα σπίτια, αλλά καταφέρνοντας μόνο να γκρεμίσουν τον τοίχο της κουζίνας "μας". Κατόπιν, όταν χτυπήθηκε ο ΕΔΕΣ με τον ΕΛΑΣ στα Τζουμέρκα, ο παππούς μου υποχρεώθηκε να πάρει την οικογένεια και να φύγουν με τα πόδια για τα Γιάννενα και μετά για Κέρκυρα. Κάθε διήγηση αυτής της ιστορίας επικεντρωνόταν πάντα στις κακουχίες και στον φόβο που είχαν νιώσει. Ο διώκτης ήταν πάντα κάτι το απρόσωπο. Όσο ζούσε (ήμαν κούτσ'κο ακόμα), αλλά και αργότερα, από τη γιαγιά και τη μητέρα μου, δεν άκουσα κουβέντα για τους κομμουνιστές ή τους Ιταλούς. Ειλικρινά. Ομοίως, η οικογένεια του πατέρα μου που έφυγε με τους διωγμούς του 56 από την Πόλη δεν είπε ποτέ κουβέντα για τους Τούρκους. Πάντα άκουγα ψύχραιμες απόψεις για την καλλιέργεια του φανατισμού, τα δεινά του πολέμου κ.λπ. (Από την άλλη, ο πατέρας μου δεν έχει καταφέρει ποτέ να ξεπεράσει την απέχθεια που ένιωσε για τους Γάλλους όταν έζησε στο Παρίσι για τρία περίπου χρόνια).

[mousafiris]

Εγώ πάλι λατρεύω την ιστορία. Και το οφείλω σ’ ένα δάσκαλο που είχα στο γυμνάσιο (δεν υπήρχε λύκειο τότε). Τον έλεγαν Κώστα Μοσχόπουλο. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο, που πέθανε πριν από μερικές μέρες, οφείλω την αγάπη μου για την ιστορία και την ενασχόληση μου μαζί της όλη μου τη ζωή. Οι παραδόσεις του γεμάτες λεπτότητα, χιούμορ, ανάλυση δεν περιείχαν ποτέ τα στερεότυπα “ τόσος στρατός απ’ εδώ, τόσος απ’ εκεί, τόσους Τούρκους σκοτώσαμε ή τόσους Πέρσες φάγαμε τη τάδε του μηνός, το τάδε έτος”. Ούτε ζητούσε τέτοια στοιχεία στα διαγωνίσματα. Προσπαθούσε πάντα να μας εξηγήσει αμερόληπτα, αίτια, αποτελέσματα, επιρροές, συγκυρίες κ.ο.κ. των διαφόρων γεγονότων και να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον για παραπέρα ψάξιμο. Ποτέ δεν αναφέρθηκε σε μας τους καλούς και στους άλλους τους κακούς. Αποτέλεσμα φτάσαμε στη τελευταία τάξη μέχρι τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγμα πρωτάκουστο για γυμνάσιο.
Τον θυμάμαι πάντα και καταθέτω τα παραπάνω λίγα λόγια στη μνήμη του
 

[banned8]

Όταν οι άνθρωποι ζουν πλάι-πλάι και χωρίς προβλήματα με τον «άλλο», είτε είναι Τούρκος είτε κομουνιστής, μπορούν και καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι ο άλλος, αλλά οι άλλοι, οι αποπάνω, που μπορεί να μας φέρουν και στον πόλεμο. Όταν όμως ζεις σε μια κλειστή και ομοιογενή κοινότητα, είναι πιο εύκολο να σου δηλητηριάσουν το μυαλό οι προπαγάνδες, ιδιαίτερα σήμερα που έχουν πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς. Μοναδική λύση: η πιο στενή επαφή με τον άλλο.

(Και δεν συμφωνώ ότι υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να μας κάνουν να μισήσουμε το μάθημα της Ιστορίας. Απλώς αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι.)

[sopherina]

(Και δεν συμφωνώ ότι υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να μας κάνουν να μισήσουμε το μάθημα της Ιστορίας. Απλώς αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι.)

Διαφωνώ, Νίκο. Δεν υπάρχει μόνο η ανθρωπογεωγραφία της τάξης και οι μέθοδοι, υπάρχει και το διδακτικό υλικό. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, τόσο τα πρώτα όσο και το δεύτερο, από ποιον καθορίζονται;

[F_idάνι]

Διαφωνώ, Νίκο. Δεν υπάρχει μόνο η ανθρωπογεωγραφία της τάξης και οι μέθοδοι, υπάρχει και το διδακτικό υλικό. Αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, τόσο τα πρώτα όσο και το δεύτερο, από ποιον καθορίζονται;

Κι έτσι ερχόμαστε πάλι στους ''Άλλους''...

[Αλ.]

Κι έτσι ερχόμαστε πάλι στους ''Άλλους''...

Μα δεν είναι τυχαίο που "Η ζωή των Άλλων" έγινε η  επιτυχία της χρονιάς...
Εγώ πάντως δηλώνω εξαρχής ότι θα είμαι πάντα με τους άλλους...

[F_idάνι]

Μα δεν είναι τυχαίο που "Η ζωή των Άλλων" έγινε η  επιτυχία της χρονιάς...
Εγώ πάντως δηλώνω εξαρχής ότι θα είμαι πάντα με τους άλλους...

Ωραία. Ειδοποίησε εσύ τους άλλους, να ειδοποιήσω εγώ τους άλλους.
(Ο Πεζιρκιανίδης το είπε, σε μια ταινία με Πόντιους, δεν έχει πλάκα;-)

[auditor]

(Και δεν συμφωνώ ότι υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να μας κάνουν να μισήσουμε το μάθημα της Ιστορίας. Απλώς αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι.)

Και πώς γίνεται και οι μέθοδοι αυτές επικεντρώνοντα πάντα εκεί; Ανά τον κόσμο;  Και αφού έχουν μπολιάσει παιδικές ψυχές με ό,τι πιο σάπιο υπάρχει, μετά σπάνε και το κλειδί στην κλειδαρότρυπα, ώστε να είναι αδύνατον να ανατραπούν τα στερεότυπα;

[user10]

(Και δεν συμφωνώ ότι υπάρχει συνειδητή προσπάθεια να μας κάνουν να μισήσουμε το μάθημα της Ιστορίας. Απλώς αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι.)

Δηλώνω ανιστόρητη νούμερο 3. Πρόσφατα άρχισα να διαβάζω Ιστορία, λίγα πράγματα ως τώρα όμως. Και έχω να καταθέσω το εξής: στο σχολείο τη σιχαινόμουν την Ιστορία, μέχρι που αλλάξαμε καθηγητή. Δυστυχώς, η αλλαγή δεν κράτησε πολύ.

Σε σχέση με το σχόλιο του Νίκελ: η καθηγήτρια δέσμης στο σχολείο μας έλεγε κατά τη διάρκεια του μαθήματος ότι οι Έλληνες, τότε που είχαν βάλει πλώρη για Εσκί Σεχίρ αντί να καθίσουν στα αβγά τους στη Σμύρνη, περνούσαν από τα χωριά των Τούρκων και δεν (!) έσφαζαν κανένα, ούτε (!) έκαναν επιθέσεις ή καταστροφές. Οι Τούρκοι όμως, που ως γνωστόν είναι ανθρωπόμορφα τέρατα, το πρωί το έπαιζαν φιλήσυχοι αγρότες και το βράδυ επιτίθονταν στους ανυποψίαστους έλληνες στρατιώτες και τους έπιαναν στον ύπνο (βέβαια, γιατί αν και οι Έλληνες βρίσκονταν στο πεδίο της μάχης, δεν το περίμεναν από το αντίπαλο στρατόπεδο να τους επιτεθεί, όοοοοχι, περίμεναν να τους στρώσει κόκκινα χαλιά).

Ε, τώρα είμαστε σοβαροί; Καθηγήτρια ιστορίας ήταν αυτή;

[σα(ρε)μαλι]

Ε, τώρα είμαστε σοβαροί; Καθηγήτρια ιστορίας ήταν αυτή;

Ε μα προφανώς δεν δίδασκε Ιστορία. Εξάλλου τα συγγράμματα - με ελάχιστες εξαιρέσεις - απαρτίζονται από πατριδογνωσία, αγωγή του πολίτη και μυθολογία.

[mousafiris]

Ε μα προφανώς δεν δίδασκε Ιστορία. Εξάλλου τα συγγράμματα - με ελάχιστες εξαιρέσεις - απαρτίζονται από πατριδογνωσία, αγωγή του πολίτη και μυθολογία.

Ε, αυτή είναι κατά τη γνώμη της η ιστορία του τόπου. Τώρα αν αυτή και οι άλλοι σαν κι' αυτή νομίζουν ότι είναι ιστορία αυτό που διδάσκουν τότε ή είναι ηλίθιοι και δεν ξέρουν τα τρία κακά της μοίρας τους άρα δεν έχουν καμιά δουλειά να διδάσκουν ή διδάσκουν τις μαλακίες αυτές ενσυνείδητα όπότε και πάλι δεν έχουν λόγο να διδάσκουν. Δεν μπορώ να φαντασθώ πως είναι το πρώτο, άρα είναι το δεύτερο και αποτελεί διδακτική γραμμή που περνιέται από γενιά σε γενιά δασκάλων οι οποίοι δεν έχουν τ' @#$%+* να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.