Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Στο στόχαστρο

Ήμουν κόκκινο πανί γι’ αυτόν
συνεχώς και με ένταση στο στόχαστρό του.
Στο διηνεκές με σκόπευε,
κι έβαζα επιτηδειότητα στους ελιγμούς, στα ξεγλιστρήματά μου,
λίγο ν’ αναβάλλεται το ξεμονάχιασμα,
που ανενδοίαστα θα έφτανε
στο επίμαχο θέμα: «Δεν μου αρκούνε τα φιλιά,
σε θέλω ολόκληρη».

Έγινε συμπτωματικά, απρογραμμάτιστα
και διαγράφηκε στην εντέλεια.
Διαγράφηκε όσο κράτησε
ο περίπατός μας στο λιμανάκι.
Μετά τη στροφή άρχιζαν οι ερημιές
και οι θάμνοι.
Ηλιοκαμένος και ντυμένος στα λευκά
έμοιαζε με φιγουρίνι.
Επέμενε να προχωρήσουμε
και ξαπλώσουμε στους θάμνους,
μέσα στη σκόνη και στο φως
που ανελέητα κυριαρχούσε.
Παράτολμος και αδίστακτος.
Όταν του αρνήθηκα, το είχα κιόλας μετανιώσει.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ο ζιγκολό

Σε ανύποπτο χρόνο μου το ομολόγησε:
«Πανίσχυρες και πάμπλουτες γυναίκες
μου παραδίνονται.
Για την απόλαυση που προσφέρει η αγκαλιά μου
οποιαδήποτε αντίστασή τους παραλύει
και λίγο πριν τη στιγμή της αποκορύφωσης
γυρεύω μεγάλα ποσά, ακριβά ρούχα κι εκδουλεύσεις.
Υποκύπτουν σε κάθε μου αξίωση.»

Κρυφοκαμάρωνε για τα κατορθώματά του,
κι ήταν αδιάφορος πώς θα αντιδρούσα.
Ένα επιπόλαιο φλερτ είχαμε και τίποτα παραπάνω,
μια επιπόλαια γνωριμία της πρώτης εφηβείας μου.
Δεν ήμουν αφελής και σύντομα χωρίσαμε.

Απ’ την αρχή, όταν με συνόδευε, είχε τη μανία
να με στριμώχνει στις γωνίες.
Αντιμετώπιζα έναν μύστη, έναν γητευτή της αφής.
Στο άγγιγμά του το σώμα μου παθιάζονταν,
σάστιζα απ’ τα αλλεπάλληλα ρίγη της διέγερσης.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το βάπτισμα του πυρός

Στην επιχείρηση που δουλεύω
η ιδιοκτήτρια με σβάρνισε με προσβολές,
επιπλήξεις και οργίλο ύφος,
όχι για κάποιο σοβαρό λάθος μου
αλλά για κάτι μηδαμινό και ασήμαντο.
Φεύγοντας βρόντηξε έξαλλη με πάταγο την πόρτα.
Σαν τσιφλικάς σε καθεστώς δουλοπαροικίας
και σαν δεσποτικός λεγεωνάριος με ποδοπάτησε.
Είναι η τακτική της να υποβιβάζει.

Στην επιχείρηση που δουλεύω
έλαβα για τα καλά το βάπτισμα του πυρός
από αγριάδα και βλοσυρότητα.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα: Στο Σέιχ-σου, 1968

Άστραφταν από νιάτα, κι ένα πρωί
στις αρχές μόλις της γνωριμίας τους
ανηφόρισαν στο Σέιχ-Σου.
Μπήκαν σ’ ένα ξέφωτο, και χωρίς καν να τη ζεστάνει
με τα απαραίτητα προκαταρκτικά χάδια,
την πρόσταξε να βγάλει τα ρούχα της
για να τη δει πρώτη φορά γυμνή στο φως της ημέρας.
Παρά τη θέλησή της
–έτσι κι αλλιώς η προσταγή την πάγωσε–
προσπάθησε να την ξεγυμνώσει ο ίδιος με το ζόρι.
Εντελώς απρόσμενα το φέρσιμό του απότομο,
η αλαζονεία του ένα κράμα κυνισμού
και απροκάλυπτης ωμότητας.
Του έκοψε τη φόρα έστω κι ένα ρούχο να της βγάλει∙
αν κάτι από το βάθος του είναι της απεχθανόταν
ήταν η τραχύτητα από σκληρά, άτεγκτα αντράκια.

Σταμάτησε κάθε σχέση μαζί του μια κι έξω.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα μεγαλεπήβολα

Αυτοπαινευόταν στην ομήγυρη
για τα μεγαλεπήβολα έργα του
που διαρκώς τον καταξιώνουν,
καθώς και για κύκλους υψηλών
συναναστροφών του – εφάμιλλους άλλωστε
του κύρους και της εξουσίας του.
Με τη μόνιμη και ακούραστη
επιτήδευσή του μακρηγορούσε.
Άνοστος μια ζωή.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σπάζουν τα κύματα

Στέριωσα μέσα στην ηδυπάθεια
και δεν την απαρνιέμαι.

Στην ακρογιαλιά κι όπως σπάζουν τα κύματα
αυτός ο νάρκισσος και ερωτύλος
που απόμακρος, κλεισμένος στον εαυτό του
σιγοτραγουδάει δίπλα μου, μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου.
Γαληνεμένος σιγοτραγουδάει
από κάποιο όραμα ή βίωμα που δεν γνωρίζω.

Άδειασα από κάθε σκέψη
κι όχι μόνο επειδή τον περιεργάζομαι –
ζεστή, περιρρέουσα ηδυπάθεια
κατευνάζει κι εμένα την ψυχή μου.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Φιλία

Σκοντάφτω σε μικρότητες
και κρυφοαλαζονείες της.

Κι όμως κάποτε η φιλία της
με στήριζε και με ανανέωνε.
Από τις ελάχιστες φιλίες μου
που υπήρξε μέθεξη.

Με την τριβή σκοντάφτω
σε κρυφοαλαζονείες της –
η πολυπόθητη μέθεξη ακυρώνεται.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Περί φωτογραφίας

Γνώρισα τον λογοτέχνη
που ήταν και ερασιτέχνης φωτογράφος
πρώτη φορά σε κάποιο σπίτι.
Ιδιόρρυθμος, και μου είπε κοφτά:
«Έλα στο στούντιό μου, θέλω να φωτογραφίσω
το στήθος σου γυμνό.»

Σε αντίθεση, μετά από χρόνια
ένας επαγγελματίας φωτογράφος γεμάτος λαγγεμένη
αβρότητα μου είπε: «Μέσα από το πρόσωπό σου
θέλω να φωτογραφίσω την ψυχή σου.»

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Όπως με άγγιζες

Δυσκολευόμουν ακόμη και να μιλήσω
από την κούραση, όταν πήγαμε για ύπνο.
Όμως το δικό σου σώμα σε ερωτική υπερδιέγερση
με αποζητούσε με πλησιάσματα.
Αριστουργηματικά μπόλιαζες θαλπωρή
μέσα στη λαγνεία σου όπως με άγγιζες –
και όχι μόνο για να με παρασύρεις.

Από τη συλλογή Παρακαταθήκη ηδυπάθειας (2000)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Με κάθε προφύλαξη

Η θέση του ψηλά στην κοινωνική ιεραρχία.
Στο γραφείο του μια ξύλινη σκάλα οδηγούσε
σε ένα πατάρι
εκεί ανάμεσα σε σειρές από βιβλιοθήκες ξεντύθηκαν
με ζήλο να παρασυρθούν από τις αισθήσεις –
η γυναίκα πιο έμπειρη αν και νεότερή του.
Ωστόσο η σχέση τους διαγραφόταν αβέβαιη,
ένα νεφέλωμα προς διάλυση.

Γραφεία της εξουσίας, δίνετε κύρος
σε αυτούς που σας κατέχουν,
και οπωσδήποτε αν αξίζουν.
Γραφεία της εξουσίας, που έστω πολύ σπάνια
και με κάθε προφύλαξη, εννοείται,
διευκολύνετε τις συνευρέσεις.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Με το κύμα των παλιννοστούντων

Στο κουπέ του τρένου
για να τοποθετήσω τη βαλίτσα μου στο ψηλό ράφι
με βοήθησε ένα γεροντάκι.
Αδύνατος, με γαλανά μάτια και πρόσωπο
σπασμένο από τις ρυτίδες.
Ήταν Πόντιος, στην καταστροφή του ’22 οι γονείς του
κατέφυγαν στον Καύκασο της Γεωργίας.
Εκεί γεννήθηκε και έζησε.
Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε όταν άνοιξαν τα σύνορα
πριν μερικά χρόνια,
με το κύμα των παλιννοστούντων το ’93.
Λίγα χωράφια τού έδωσε το κράτος κοντά στη Φλώρινα,
κουτσά στραβά τα βόλευε.
«Στον Καύκασο καταραμένη φτώχεια είχαμε
όσο κι αν δουλεύαμε σε όλη τη ζωή μας
και πάντα ξένοι ήμασταν εκεί, δεν μας ήθελαν,
δύσκολα ήταν όπως και αν το ψάξεις», μου τόνισε.

Με το ταξίδι η οικειότητά μας μεγάλωνε.
Εκφραστικός, μειλίχιος άνθρωπος.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η παρατήρηση

«Άπειρη είσαι, δεν ξέρεις τι γίνεται έξω,
δεν κυκλοφορείς, μένεις κλεισμένη στο καβούκι σου,
στην ασφάλεια του σπιτιού σου.»
Ήταν η παρατήρησή του εναντίον μου,
τον ενοχλούσα επειδή είχα αντιρρήσεις
για κάποιες απόψεις του.

Με τα χρόνια ρίχτηκα στα βαθιά,
εκτέθηκα στα καλύτερα και στα χειρότερα,
στις πιο ακραίες καταστάσεις.
Λογαριασμό, τελικά, δίνει κανείς στον εαυτό του.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Αδέκαστος κριτής

Έχω προδιάθεση στη θλίψη,
σαν μελαγχολικό σκοτάδι με διακατέχει.

Εξετάζω τα ποιήματά μου
να βρω ποιο χωλαίνει στο περιεχόμενο
και να το απορρίψω.
Ο πιο αδέκαστος κριτής για τους στίχους μου
είναι η θλίψη μου –
γυρεύει τα ουσιώδη.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το μήνυμα

Έμμεσα, με υπαινιγμό τον πείραξε
ότι τον περίμενε πιο έμπειρο εραστή,
θα μπορούσε να ήταν καλύτερος.
Ψύχραιμα της απάντησε μόνο με τη φράση:
«Κι εσύ τι είσαι; Ένα πλασματάκι είσαι.»
Με τον τρόπο του και τη λέξη πλασματάκι
της άφηνε το μήνυμα:
από τις περιστάσεις η σχέση μας εφήμερη
και ήδη στο τέλος της, δύο βράδια πλαγιάσαμε μαζί,
ό,τι έδωσε κι ό,τι πήρε ο καθένας.
Από εκεί και πέρα ούτε σε ξέρω ούτε με ξέρεις.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Έκφραση

Στην έκθεση της Δημοτικής Πινακοθήκης
μεγάλη η προσέλευση των προσκεκλημένων.
Γνωστός ποιητής προχώρησε από την είσοδο
προς την αίθουσα.
Εμφανέστατη η οίηση στην έκφρασή του –
και άλλοτε σε σχόλιά του εντόπισα
σημάδια της αλαζονείας του.
Τον αξιολόγησα: καλός ποιητής
όμως, με κάθε ειλικρίνεια, δέος για το έργο του
δεν είχα.
Έστρεψα αλλού την προσοχή μου αμέσως.

Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)