Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Ο νέος με τ’ άσπρα

Ο νέος με τ’ άσπρα και το δάχτυλο στο μέτωπο,
αλογάριαστα εξέθεσε την ομορφιά του
στον δημόσιο κήπο.
Ανήκουστα και συρτά του καιρού τα βήματα
πάνω στ’ ασάλευτα χαρακτηριστικά του.

Κι ο νέος με τ’ άσπρα και το δάχτυλο στο μέτωπο
το λαθεμένο σταυρόλεξο της παλιοζωής
προσπαθεί να ταιριάξει
οριζοντίως και καθέτως.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Διαφορετικοί

Έχουμε μάθει να περπατάμε ξυπόλητοι την αυγή,
να ξεπλένουμε τα δάκρυά μας με βροχή
κι αντίλαλο της συνείδησής μας
έχουμε περήφανα φαράγγια.
Στις φλύαρες υποσχέσεις
και στις συναλλαγές παρθενικά
βουλώνουμε τ’ αυτιά μας
δεν μπαίνουμε στο πανηγύρι
για τα χρυσά φλουριά στα τομαρένια ντέφια
μα γιατί είμαστε λεβέντες στον χορό
κι έχουμε μια αχτίδα στην καρδιά μας
να χαρίσουμε σ’ όλο τον κόσμο.

Σαν τι ήσαν άραγε τα λιόκλωνα
πάνω στα βάθρα των νικητών.
Λόγια ωριμασμένα στην καρδιά μας.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Προσπάθεια

Αφήνει την προσπάθεια κάτι να ξεγράψει
απ’ την πικραμένη γραμμή των χειλιών του
και σου δίνει ένα χαμόγελο,
μα πώς να ζήσεις με τόσο λίγο
όταν είχες μάθει ν’ αφροχτυπιέσαι
στον χείμαρρο του γέλιου σου;

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Μάνα

Κάθε φορά που σε ξαναβλέπω μάνα μου
πιο σκυφτή και πιο άχρωμη
τρέχω στους δρόμους να σου βρω τα νιάτα σου
κι όλο ξεχνάω να χτυπήσω τις πόρτες που τ’ ακούμπησες
κι όλο το ξεχνάω σαν επίτηδες,
γιατί η κάθε πόρτα έχει ένα παράπονο
κάθε παραθύρι πρόσωπό σου αγαπημένο
που πάντα γυρεύει από σένα.
Ακόμα και τα μικρά παιδιά
που ξεχνιέσαι στα χάδια των μαλλιών τους
τη ρίζα σου αναδεύουν με τ’ αρπαχτικά τρυφερά τους δάχτυλα.

Θα σε πάρω μια μέρα μάνα μου
να κοιτάξουμε τον ήλιο σ’ ένα λιβάδι
που πεθύμησες να βόσκεις δυο κότες κι ένα πρόβατο.
Τι μεγάλο όνειρο μάνα μου
ύστερα απ’ την πολυθόρυβη στράτα που διάβηκες.
Κι εγώ που σ’ ακολουθάω σ’ το τάζω και σκιάζομαι
μην είναι τάξιμο που κάνουμε σ’ ένα μικρό παιδί.

Είναι βλέπεις στενή τούτη η γη
για ένα τέτοιο πράσινο λιβάδι.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Ναζαρέτ

Τις χαμηλές σου πόρτες
θυμάμαι Ναζαρέτ
που δίπλωνα στα δύο το κορμί μου να περάσω
κι ήμουν σα λεύκα στ’ ακροπόταμο
κι είχα δάκρυα χαράς να ραντίσω τα λουλούδια.
Τα σημάδια των πηγαδιών σου
θυμάμαι Ναζαρέτ
που ρούφηξαν οι διψασμένοι την υγρασία τους
και την ανάσα τους όλο πόνο κι ιστορία
την ευφραίνεται από τότε κι ο Θεός.

Βγήκα απ’ τις χαμηλές σου πόρτες Ναζαρέτ
και στήθηκα στ’ ακροπόταμο ένα βεργί ξεφυλλισμένο.
μα ο γύρος του κόσμου δε μου ’δωκε
ούτε μια χούφτα γης
να ζυμώσω το ψωμί μου.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Το τείχος των δακρύων

Πριν ξεκινήσουμε για το τείχος των δακρύων
ας σκορπίσουμε στους ασίγαστους δρόμους
τα γέλια που συγκρατήσαμε,
τους ιδανικούς εραστές που τραγούδησαν τα όνειρά μας
τις καλόπλαστες επιφάνειες του κορμιού μας
όπου συγκρούστηκαν οι πεθυμιές
κι όσα την αξιοπρέπεια τιμώντας
εγκαταλείψαμε στα κατώφλια
της περηφάνιας και του ανικανοποίητου.
Τώρα πια πίσω δεν μπορούμε να γυρίσουμε
κι η προσταγή της λησμονιάς μάς είναι οδυνηρή,
λαμπάδες στη μνήμη τους δεν ’φελεί ν’ ανάψουμε
και τα πηγάδια που στον δρόμο θ’ απαντήσουμε
θα ’ναι πηγάδια της ερήμου,
μ’ αναστάσιμα νερά δεν θα μας λούσουν.

Και τώρα ας κινήσουμε για το τείχος των δακρύων
ό,τι δεν είχαμε γνώση να χαρούμε θα θρηνήσουμε.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Η υποδοχή του Σαββάτου

Οι Εβραίοι στις συναγωγές
ψάλλουν την υποδοχή του Σαββάτου,
στις παρασκευιάτικες ψυχές τους έδυσε ο ήλιος.
Αδονάι Αδονάι.
Απ’ τη ρέμβη των ματιών τους
περνάει το χτες και το αύριο,
περνάει τις καλυμμένες κορφές του κορμιού τους
που η στάση της προσευχής ισοζυγιάζεται
με το ακάλυπτο εσωτερικό τους.
Αδονάι Αδονάι,
αναβρύζει η δέηση της υποδοχής του Σαββάτου.
Κι όπως κινούνται τα καραβάνια των προγόνων
κοσκινίζοντας στα δάχτυλά τους
μια πίστη σαν κόκκο πάνω σε κόκκο
γιομίζουν την έρημο με φρέατα και φοινικιές
την ώρα της υποδοχής του Σαββάτου.
Αδονάι Αδονάι.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Μπαρ-Μιτσβά*

στον Ερρίκο Αμαρίλιο

Ανέβηκε στον τόπο της προσευχής
τ’ αγόρι με τα δεκατέσσερα χρόνια
κρατώντας στην αγκαλιά του τα σέφερ-τορά*
τα ιερά
σαν την ελπίδα των ανθρώπων
όταν φιλώντας τα δάχτυλά τους
στέλνουν το αιώνιο μήνυμά τους στον αιώνιο.

Σκέπασε τους ώμους του
με το άσπρο μεταξωτό μαντίλι
που μεταμόρφωσε το παιδικό λίκνο
σ’ έναν ουρανό πιο χαμηλό
που η βροχή των λουλουδιών
διηγιέται το τέλος μιας Άνοιξης
κι η λάμψη του ανοιγμένου ιερού βωμού
την υπόσχεση μιας άλλης
στο αγόρι που έγινε δεκατεσσάρων χρονών.

* Μπαρ-μιτσβά: θρησκευτική ενηλικίωση
* Σέφερ-τορά: η πεντάτευχος

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Εκείνοι κι εμείς

Τώρα που τα μεροκάματα ισοζυγιάστηκαν
με το ποσοστό της συνείδησής μας,
είναι μάταιο να κυνηγάμε τη σκιά μας
που δεν δρόσισε τους προγραμματισμένους στον χαμό,
τ’ ανθρώπινα δάκρυά μας
που δεν έσβησαν τ’ αναμμένα καμίνια,
το δηλητήριο της επανάστασής μας
που ήταν δυνατότερο απ’ τ’ αέριο.

Τώρα που τα βήματά μας αντηχούν στους δρόμους
είναι μάταιο να παρατηρούμε πόσες πέτρες υπάρχουν
και να ψάχνουμε για τ’ αχνάρια
των παιδικών ποδιών πάνω στα χιόνια.

Ας ξεθάψουμε τα ιερά Ταλέθ*
κρυμμένα στο άφθαρτο πνεύμα
κι ας μπλέξουμε στα κρόσσια τους
τη στάχτη εκείνων.

Εμείς, τώρα, ας πορευτούμε προς την έρημο.

* Ταλέθ: εσάρπα που χρησιμοποιείται από τους Εβραίους στις λειτουργίες

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Εφτάκλωνη λυχνία

Η εφτάκλωνη λυχνία άναψε κι απόψε
μέσα στα σπλάχνα της γης
που μας καταδίωξε το χάδι του ήλιου,
βρήκαμε τ’ ατσάλια, τα βαθιά πηγάδια
και τις μίνες του χρυσωμένου μαρμάρου.
Απόψε, πατέρα, σβήσε εσύ το πρώτο φως,

αύριο εγώ, αύριο τ’ αδέρφια
μέρες εφτά, της ζωής το τέλος,
κι ύστερα, πατέρα, ποιος θα ξεφορτώσει
τις καμήλες απ’ το νερό και το ψωμί;
Κι ύστερα ποιος θα σκεπάσει
με τ’ αργασμένο πετσί του
τ’ αχνάρια των λεγεωνάριων
για να κοιμηθούν τα μικρά παιδιά;
Κι ύστερα, πατέρα, ποιος θ’ ανάψει τη λυχνία;

Όταν η φλόγα της είναι στην πνοή του Θεού
τι μάταιος ο σκοτωμός των ανθρώπων να την σβήσουν.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Παραμύθια

Έφερα απ’ τα παραμύθια μιαν έγνοια
που θέλω να την αποκοιμίσω
στις μάντρες των γκρεμισμένων σπιτιών.
Δεν κάνει πια για τίποτα.
Τα παιδιά την κοροϊδεύουν σαν την διηγιέμαι
κι οι μεγάλοι δεν μ’ αφήνουν ούτε να την διηγηθώ.
Θα μπορούσα να την πω στην προσευχή μου
μα ούτε προσευχή πια δεν κάνω
κι όμως πόσο καρτερικά την κουβάλησα
τόσα χρόνια
σαν οι γριές του σπιτιού την έγνεθαν τα βράδια.
Έφερα απ’ τα παραμύθια μιαν έγνοια.

Τι θ’ απογίνω με τόση αγάπη που ’χω μέσα μου;

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Αγαπάτε τα άνθη

Τη μικρή ταμπέλα
κανείς δεν ήξερε να την διαβάσει
ούτε και να λογαριάσει το βάρος της.
«Αγαπάτε τα άνθη.»
Αγκαλιασμένοι κι αδιάφοροι
ξεχασμένοι στην πυρετική τους πορεία
οι άνθρωποι
μου πάτησαν τη χλόη,
με τη δροσιά των λουλουδιών μου
έπλυναν τα λερωμένα πρόσωπά τους
και μου ’καψαν το χαμόγελο
με τη ζεστή στάχτη του τσιγάρου τους.
Κι ύστερα απ’ όλο το ποδοβολητό
κι ύστερα απ’ την αγριάδα που ’πνιξε τη γη
πεισματικά, στραβόγερτη, ξεθωριασμένη
κραυγάζει τη θύμηση του ανθόκηπου
η μικρή ταμπέλα
«Αγαπάτε τα άνθη.»

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Διάδρομοι και βράχοι

Οι βράχοι τούτοι είναι δικοί μου,
βγαλμένοι απ’ της νύχτας τη φαντασία
σμιλεμένοι απ’ τα γυμνά πόδια των αγοριών
γυμνοί κι αιώνιοι,
φωλιές γέννας και κρυψώνες θανάτου
διάδρομοι του φεγγαριού
και λεωφόροι του ήλιου
σκληροί μα όχι άκαρδοι
την ανάσα μου δίνοντας
πέπλον ομίχλης χλιαρό μου ανταποδίδουν
που θάμπος θα το λέγανε
αν
δεν συγκρουόταν η φαντασία
πάνω στους ίσκιους των ειδώλων τους.

Τύχη ανιστόρητη κι αινιγματική
που τον χαρταετό της έπαρσης
προσγείωσες στην αγκαλιά τους
εκεί που ήμουνα γερμένη
και γευόμουν τη νοστιμάδα τους
απ’ τ’ αλμυρισμένα δάκρυα καιρών κι ανθρώπων.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Ιλόνα

Στην ξανθιά της μετόπη
ανάδευε ο ουρανός τα χρώματά του
όταν στον ναό του κορμιού της
μπήκαν οι πειρατές,
ακολούθησε τις θύελλες αλογάριαστα
πάνω στα μελαχρινά μπράτσα
που δεν είχαν του πολιτισμού την ψευτιά
ούτε του πρωτόγονου την αλήθεια.

Στα χαλασμένα πεζοδρόμια
που αγκαλιάσανε γενιές όνειρα
έσυρε την ποδοπατημένη ξανθιά της μετόπη
περιμένοντας την ημέρα που δεν θα ερχόταν.

Τ’ όνομά της δεν της ανήκε πια,
στην πόρτα της
τα καρφιά της ξάστερης νύχτας
κάρφωσαν την ταμπέλα που ’γραφε μόνο
ΙΛΟΝΑ.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)

[wings]

Νίνα Κοκκαλίδου-Ναχμία, Σε φίλη

Αν έρθω και σου πω πως παραπάτησα
με με συμπονέσεις σαν αδερφή
μη με συμβουλέψεις σα μάνα
μη με συγχωρέσεις σα Θεός
σαν οχτρός να μου φερθείς
και να με σκλαβώσεις
για να μην πέσω
θυσιάζοντας τη φιλία
να με γλιτώσεις
απ’ της συνείδησής μου την έχθρητα.

***

Εδώ πέρα σπατάλησα τα χαμόγελά μου
και ταχυδρόμησα γράμματα να θυμίσω την ύπαρξή μου
με ηρωισμό συγκράτησα τη ζήλια μου
και θράφηκα με την παρηγοριά του «αλλιώτικου»
ανάμειξα τη ζωηράδα μου με τους αγέρηδες
και γεύτηκα άγλυκες απαντοχές
μα νόημα δεν έχω κανένα πέρα απ’ το δικό σου
κι ούτε μ’ αρέσουν τ’ αμάραντα λουλούδια που μου επέβαλες.

Τα χέρια σου μου λείπουν, τα χέρια σου
με την ξεκουραστική φλυαρία της κίνησής τους.
Τα μάτια σου μου λείπουν, τα μάτια σου
με την ανεμελιά μπερδεμένη στην αγωνία του καθημερινού.

Από τη συλλογή Οι αποσταμένοι (1964)