Κατερίνα Καριζώνη, Το φεγγάρι ήσουν εσύ
Είπε πως είχε αγαπήσει το φεγγάρι
ανέβαινε αργά για να το συναντήσει
κρατούσε μια ακτίνα φεγγαριού
δυο φτερωτά λιοντάρια στήριζαν τα πόδια της
πέρα στο βάθος
κάποιοι αδειάζανε τη θάλασσα
σε μια αρχαία λεκάνη
φορούσανε αδιάβροχα και μπότες
κι ένα ασημένιο αγκάθι στα μαλλιά τους.
Στάσου φεγγάρι, σ’ αγαπώ,
του φώναξε,
κοίταξε, έχω μια ασημένια ελιά δίπλα στα χείλη
κι ένα αχνό φως κάτω από τα βλέφαρα
το αίμα μου είναι από υγρό καθρέφτη.
Κόψτε την ακτίνα,
πρόσταξε τότε το φεγγάρι
στους άντρες με τα αδιάβροχα
κι εσείς λιοντάρια μου πετάξτε
στον ύπνο των τρελών.
Ξύπνησε τότε εκείνη σκοτωμένη.
Από τη συλλογή Τα παγόνια της μονής Βλατάδων (1992)
Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)