Σταύρος Ζαφειρίου

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (α')

[Ενότητα Με τις σκιές]

α'

Βγάζεις, βγάζεις τις λέξεις, αφαιρείς,
πολύς φλοιός γύρω στο ποίημα.
Στο τέλος μένουν φράσεις σαν κι αυτήν:

Είμαι καλά.
Τη μέρα φροντίζω τα κατοικίδια,
προσμένοντας το πλιάτσικο της νύχτας.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ε')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ε'

Όλη τη νύχτα ακούγονταν οι γδούποι
στο διπλανό δωμάτιο.
Όλη τη νύχτα σκόνταφταν στη μνήμη
ο Γιώργης Καραΐσκος, ο Πιέρ Πάολο,
ο κομαντάντε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Όπως σκοντάφτει η ελευθερία στον παράδεισο.
Όπως σκοντάφτει το μολύβι μες στις λέξεις.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (η')

[Ενότητα Με τις σκιές]

η'

Κάθε πρωί ξυπνώ στο ίδιο υπόγειο.
Αφού μαζέψω τα σύνεργα του ύπνου
(σκόνες, πλοκάμια, φολίδες ερπετών).
πιάνω τη μάχη με τις σκιές.
Αυτές που όλο το βράδυ κρέμονται στο ταβάνι,
παρασταίνοντας βαρύ ουρανό.
Μια-μια τις κυνηγώ, τις στριμώχνω,
παλεύω να τις κρατήσω στο έρεβος.

Κάθε πρωί σηκώνω το φιτίλι.
Κόσμος πηγαίνει, έρχεται με χαρτιά
και χτυπά διαρκώς το τηλέφωνο.
Λάμπες θυέλλης φωτίζουν τα σύδεντρα.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ι')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ι'

Έρχονται σκύλοι και άλογα στην αυλή σου,
έρχονται πετεινά.
Τους βγάζεις πράγματα απλά και τους φιλεύεις∙
φράουλες, μαρμελάδα σπιτικιά,
ένα ποτήρι γάλα.
Και φυσικά το σώμα σου
μ’ όλες του τις συνήθειες.
Πριν φύγουν σου τελειώνουν τις δουλειές.
Κόβουν τα ξύλα, τρίβουν τη σκουριά,
τραβούν φρέσκο νερό απ’ το πηγάδι.

Είναι Ιούλιος του εικοστού πρώτου αιώνα.
Εσύ διαβάζεις τις αρχαίες τούτες λέξεις
—αρχαίο μελάνι, αρχαίο χαρτί—
Αρχαία θαύματα που δεν καταλαβαίνεις.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ιγ')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ιγ'

Να το πάλι των ματιών το ανάκρουσμα
πίσω απ’ τα βλέφαρα, μην κρυώνουν στο φως.

Εκεί που κουρνιάζει φοβισμένο το ποίημα,
ένα παλιό, ακίνδυνο πιστόλι.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ιδ')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ιδ'

Σκέφτομαι τα νερά του κάτω κόσμου.
Πόσο πιο κάτω ακόμα
μπορούν να παρασύρουν
εσπερινούς, παπούτσια κυριακάτικα,
τις αμοιβές των επικηρυγμένων.

Πόσο πιο κάτω ακόμα είναι η θάλασσα.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ιε')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ιε'

Προσπάθησα. Σας λέω ότι προσπάθησα
να διασχίσω το δάσος.
Δε σκιάχτηκα τα ουρλιαχτά των λύκων
ούτε τη χτένα της μοναξιάς στα μαλλιά μου.
Εκείνη η λάμψη με σταμάτησε,
το φλας της μηχανής
που φωτογράφιζε το ταβάνι.

Και γύρισα πίσω.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τις σκιές (ιστ')

[Ενότητα Με τις σκιές]

ιστ'

Τώρα ας σωπάσουμε λίγο
τη λέξη ν’ ακούσουμε θάλασσα,
τις λέξεις των θεών αιγιαλός,
Αιγές, Αιγέας, Αίγισθος,
αιγίθαλος, αιγίοχος, αιγίλωψ,
Αιγαίον, αίγλη, αίγιλος,
αιγίς και αιξ.

Τώρα ας στραφούμε λίγο
να δούμε τούτη την εικόνα∙
του ποιητή το γέλιο
μπρος στην αιωνιότητα.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=a4l2o1MEUyY

Charles Vidor, Gilda (1946)

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (α')

[Ενότητα Με τα μάτια]

α'

Αυτή η κοπέλα που ξυπνά κάθε πρωί
με μια λαίμαργη φλόγα στον λαιμό της,
αυτή η κοπέλα αν είχε ένα ζευγάρι
παπούτσια του χορού,
θα γύριζε όλους τους καιρούς,
χτυπώντας τα κρουστά των ποιητών.
Παίζοντας με τα λόγια τους.

Έτσι όπως παίζει η Ρίτα Χέιγουορθ την Τζίλντα.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (β')

[Ενότητα Με τα μάτια]

β'

Τα βράδια στο καφενείο
σκαλώνεις κάπου τα χαμάλικα μάτια σου
κι αρχίζεις να λες:
Ένα κορίτσι που παίζει φλάουτο,
ένα κορίτσι που παίζει κουτσό,
ένα κορίτσι που κεντάει την προίκα του,
ένα κορίτσι που κρύβεται
είναι η αγάπη μου.

Σήμερα όμως, βράδυ Τετάρτης, δε φάνηκες.
Ίσως γιατί έχει μπάλα η τηλεόραση.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (δ')

[Ενότητα Με τα μάτια]

δ'

Ευφραίνεται ο κόσμος απ’ τα ρόδα σου
και του ύπερού σου τους βουβούς χυμούς.
Κι όλοι θαρρούν πως είμαι ο κηπουρός
αυτός που σε μπολιάζει στον καιρό σου.

Μα εγώ είμαι μόνο ο αχθοφόρος των ονείρων.
Όταν κουράζομαι ανοίγω το τρανζίστορ∙
αηδόνια τραγουδούν μέσα στα φύλλα σου.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (η')

[Ενότητα Με τα μάτια]

η'

Έρχεται η νύχτα και μεταμορφώνεσαι.
Όχι αφύσικα κι εξωπραγματικά,
σε δέντρο ας πούμε ή σκληρό
σαξόφωνο.
Ένα σκυλί του δρόμου γίνεσαι
με μαδημένο τρίχωμα και τσακισμένη ουρά∙
ενώνεσαι με τ’ άλλα αδέσποτα
να ζήσεις λίγες ώρες σκυλοσύνης.

Σαν ξημερώνει κι όλα επανέρχονται,
καθένας στη δικιά του τέχνη δηλαδή,
παίρνεις ξανά τη θέση σου στο οινόπνευμα.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (θ')

[Ενότητα Με τα μάτια]

θ'

Όταν συστέλλεσαι κατεβάζεις τα μάτια.
Αρχίζει τότε ένα χιόνι ψιλό
και σκληραίνει το φως.
Αυτό το φως το γνωστό, των ποιημάτων,
που διαθλάται στο κρύσταλλο του αυχένα σου,
κατοπτρίζοντας στους ώμους σου φτερά.

Βέβαια όλα αυτά συμβαίνουν έξω.
Και το χιόνι και το ποτάμι που δεν ανέφερα
και τ’ αδέσποτα που εκλιπαρούν υποσχέσεις.

Μέσα τα πράγματα έχουν τη σωστή τους σειρά.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (ιγ')

[Ενότητα Με τα μάτια]

ιγ'

Εδώ και μέρες χτυπά το τηλέφωνο.
Αν το σηκώσω, λέω, θα ’σαι εσύ.
Πάλι μ’ αυτήν την τρελή ιστορία
για τα σημεία των καιρών
και για τα τέρατα.
Πάλι μ’ αυτό το ανυπόφορο τέλος,
πως πέθαναν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δεν την αντέχω πια τη φαντασία σου.
Γι’ αυτό κάθομαι ασάλευτος στην καρέκλα
και κάνω πως κοιτάζω τη θάλασσα.
Γι’ αυτό αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά μου.

Σαν τα φτερά του πετεινού μες στα θεμέλια.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)

[wings]

Σταύρος Ζαφειρίου: Με τα μάτια (ιε')

[Ενότητα Με τα μάτια]

ιε'

Ένας βαρύς χορός, αντρίκειος ήταν,
ένας ζεϊμπέκικος.
Κι εσύ με χέρια διάπλατα ανοιχτά,
σταυρός και θηλυκός εσταυρωμένος.

Τρεις μέρες κατόπιν δεν αναστήθηκες.
Δεν αναλήφθηκες πάνω σε φύλλα φωτιάς.

Ούτε και ξαναχόρεψες πια.

Από τη συλλογή Τα Κατοικίδια (1997)