Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Φως και χρόνος

Είμαστε εκεί αγέννητοι
όλοι και μόνοι
μες στη συνείδηση του άχρονου
το έμβρυο της αβύσσου
κουλουριασμένο στο βρόχο της νοσταλγίας
δακτυλικά αποτυπώματα της μοναξιάς
ο λυγμός τού αύριο
στο κύτταρο του μηδενός.

Ασφυκτιούν το φως και ο χρόνος
ονειρεύονται άλμα στο άγνωστο
μαζεύουν τους ανέμους και ξεσπούν
ένα βέλος από άγνωστο χέρι σημαδεύει
την καταγωγή της εφηβείας
κι η αθωότητα του πεπρωμένου γίνεται ιστορία.

Από τη συλλογή Ρους και ροή (2014)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν

Ποτέ δεν μπόρεσα να γράψω
ένα αληθινό ποίημα
ο πόθος μου ήταν μόνο να γνωρίσω
τις αισθήσεις που μου έλειπαν
να βρω μια συγκεκριμένη σταγόνα απαστράπτοντος ύδατος
στα βάθη ενός μυθικού ωκεανού.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Θρόισμα

Έγραφε στον θεό
για το ανέραστο χάος
τα γερασμένα τοπία της σκόνης
και καθώς έγραφε οι σελίδες
αργά βυθίζονταν στη σιωπή
ώσπου ο ίδιος έγινε
μια ιδέα του θεού
ερμητική κι ανάλαφρη
σαν το αεράκι που φύσηξε απαλά
και την πήρε μαζί του πέρ’ απ’ τους φράχτες.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Άραγε

Στο αρχέγονο χειρόγραφο τ’ ουρανού
αποτυπώματα άστρων
και η φθαρμένη χρονολογία της γέννησής μας
στις διαστάσεις κρυμμένη ασήμαντων ημερών.

Άραγε είναι αληθινός αυτός ο κόσμος
ή σκευωρία του νου
διασταυρούμενοι αντικατοπτρισμοί πεπρωμένων
παιχνίδια αυταπάτης
είναι αληθινός ο θάνατος
μαντατοφόρος σκοτεινών περασμάτων
ή ο από μηχανής θεός
που σώζει την τελευταία στιγμή
τα προσχήματα
από ματαιωμένες συναντήσεις.

Έτσι κι αλλιώς η βάρκα μου διασχίζει
τη γύρη που συνεχίζει να πέφτει
με το μισό πανί υψωμένο
και το άλλο μισό σύννεφο με οδηγεί
στο απρόσμενο
στο πρώτο κινούν.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η εφηβεία της περιπλάνησης

Στο παιχνίδι της περιπλάνησης ο άνθρωπος
ήρθε να γνωρίσει τον χρόνο
παίζει και διαψεύδεται
οι αλήθειες κομματιάζονται
κάτι το απροσπέλαστο διαφεύγει μες στη ροή
των κβάντων της αιωνιότητας
οι φυλές αχαρτογράφητες αποικίες
προχωρώντας ο καιρός τις αφήνει
στην παρακμή της απόστασης.

Το σώμα που ξεκίνησε τη νιότη
κοιτάζει πάντοτε την ίδια σελήνη
όσο κι αν πλησιάζεις το νερό αλλάζει κοίτη
κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει
λες και βαδίζουμε οπισθοχωρώντας.

Κάθε εποχή και το εγώ της
κάθε εποχή και το ναυάγιό της στα ρηχά
ποτέ κανείς δεν εμβαθύνει στα πάντα
οι απόγονοι της θάλασσας και της θλίψης των άδειων δρόμων
προδομένοι απ’ τα υπόγεια των κυττάρων τους
κοιτάζουν πίσω
πώς στροβιλίζεται η σκόνη
μπροστά τους αιωρείται
στοιχειωμένο το φως όλο επινοήσεις
η μυθική ηχώ του θαύματος.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Μαγική εικόνα

Είμαστε μέρος της αλήθειας
αποκόμματα άγνοιας εκδοχές της σοφίας
το σύμπαν φυλακισμένο στην κοιλιά του κήτους της αιωνιότητας
τόσες σπαταλημένες διαστάσεις
για να κρυφτεί το γενεαλογικό δάσος της αβύσσου
κι αυτός ο ερωτηματικός σπόρος που άφησε
τα αποτυπώματά του στους καρπούς της καρδιάς
αέναο προσχέδιο ζωγράφου που οραματίζεται
κάτι βαθύτερο απ' τον ουρανό.

Η πίσω όψη της αλήθειας είμαστε
απελευθερωμένη μοναξιά της έκρηξης
σωσίβια λέμβος για χαμένες προελεύσεις
συγκοινωνούντα δοχεία παλιρροϊκού φωτός.

Ανυπότακτο νερό ευλογημένο χώμα
του ανέμου πανσπερμία
διασχίζεις τους αιώνες
διολισθαίνεις στο μακρινό νόημα
της άνοιξης
θα πάρει καιρό
να γλιστρήσουν οι γενιές
μέσα σε άλλες γενιές
φευγαλέες ενσαρκώσεις κενού
αποχρώσεις υψωμένων πανιών
στην εντροπία παράφορου μπλε
διαβασμένη ανάποδα απ' τα άστρα.

Ψηλά ένα ισόβιο εκεί
αδιαπέραστο.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ευγνωμοσύνη

Μια αίσθηση ευγνωμοσύνης
περνώντας μέσα μου αργά
φτάνει
στα δάση που ριζώνουν στον άνεμο
μέρες του αύριο σταθμοί των τρένων
μένουμε σε ανώνυμους δρόμους
στις εκβολές όλων των αριθμών
το σύμπαν θα ξεχάσει
αυτούς που το αγάπησαν
κι ούτε που θα ξέρει πόσα άστρα
κρύβει ο καθένας στην καρδιά του
ξεχασμένος μες στα παλιά του λάθη
κι όλοι οι έρωτες άγιοι και αμαρτωλοί
ο έρωτας είναι μια δίψα
για κείνο που θα προδοθεί
στιγμή που φτάνει ξαφνικά λαμποκοπώντας
και χάνεται στου αέναου τη δίνη.

Κι αν ο δρόμος είναι γεμάτος αλήθειες
είναι ακόμα μακριά η ανεξήγητη στιγμή
βουτάει το όνειρο στο χάος και γράφει
προορισμούς του τυχαίου
σ’ αυτή την εκδοχή της ιστορίας
συγκατοικούν το φως κι ο χρόνος
μια παρακαταθήκη από τίποτα κληρονομούν
από γενιά σε γενιά
μια αταξία αυτοσχεδιασμού έλξη αγρύπνιας.

Έξω κάτι σαν παραχαραγμένη άνοιξη
και η ψευδαίσθηση πάντοτε
κλειδιών που γυρίζουν στην ορθάνοιχτη πόρτα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αλκυονίδα

Αλκυονίδα
συνείδηση από φως
τύψη που λαμπυρίζει
αληθινή πατρίδα
αιματηρή καμπύλη της μοναξιάς
περιπλανώμενη μνήμη εκδρομής
διασχίζοντας την ιστορία
η νιότη πάντοτε δολοφονείται
θυσία για τον δικό τους ούριο άνεμο
καθώς ο ορίζοντας εξακοντίζει χίμαιρες
την πίσω όψη των στιγμών
τα βουνά θυμούνται
τα ποτάμια ιστορούν
ανθίζουν τα λουλούδια για να ξεχάσουν
τρέχει νερό να ξεχαστεί.

Τώρα που τα περάσματα πληθαίνουν
δεν έχουμε λέξη ή λυγμό για οβολό
η απέναντι όχθη περιμένει
παρθένες εκμυστηρεύσεις και γύρω
το φεγγαρόφωτο παρανάλωμα της αιωνιότητας
φεύγει η ζωή
ηχώ του έρωτα αλλού
λες και δεν ζήσαμε εδωπέρα
δεν φυγαδεύσαμε πόθους και απλωσιές εκεί.

Κράτησέ μου το χέρι και πάμε ως το τέλος
είναι μακρύς ο δρόμος για το βάθος της αιώνιας μέρας
ανάμεσα στους ίσκιους και τον άνεμο
θα πάρουμε τη μορφή που μας ταιριάζει.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ο πρόγονος

Ο τόπος του είναι αυτός
αργοπορημένος χαιρετισμός το κύμα
έρχεται απογυμνωμένο
ομαδική νύχτα που μοιράζεται
ό,τι η ψυχή έχει στερηθεί
μια απόσταση αθωότητας νεύμα του νόστου
κραυγή όντος μακρινή.

Ο πρόγονος τραγούδησε
την ιστορία των μύθων ερημιές των αιώνων
αναρχικό αιμοσφαίριο νησί
ταξιδεύει
βαμμένος έρωτας που φλέγεται
κείται μπροστά του αχανές το νόημα
γλώσσα φτιαγμένη από ασύλληπτα βάθη.

Θα πεθάνει χωρίς θάνατο
ένας ματαιωμένος ερχομός
αγνοούμενο βρέφος
εκστατικός κανένας
καθώς πλασματικά τα χρόνια περνούν
ένα υπερβατικό φεγγάρι πάνω απ' τον Όλυμπο
φυσαλίδα λάβας
χαμένη ιδέα που περιπολεί βαθιά στις εποχές.

Κάτω απ’ τα θεμέλια της απόστασης
κοιμάται τώρα
ο πρόγονος
μια θημωνιά από όνειρα
το σύμπαν
έγινε η συνείδησή του.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Σαν ταινία

Πατρίδα μου είναι η ροή
αυτή ήταν πάντα η στιγμή
που αγγίζει τον αποχαιρετισμό
το πέρασμα του ποταμού κυλώντας αφήνει
φανταστικούς χρόνους
ρόλους που προσπερνιούνται
κάτω απ’ τους αστερισμούς
χαρταετούς της καταγωγής μας
η αθωότητα βαδίζει στα σκοτεινά.

Υπήρξα κι εγώ μονοπάτι
ένα κομμάτι απείρου
διχασμένη καρδιά αναχώρηση μυστική
φυγάδευσα την ουτοπία
τον πρόγονο του ονείρου γυρεύοντας
για να ξανάρθω
διεγερμένος άνεμος ροολαμπής άνοιξη
ασύμβατο ποίημα ίχνος βαθύ
κι ύστερα καθώς γερνούν τα πάντα
θα προχωρήσω
αναπότρεπτα
στο ναρκοθετημένο κύμα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Νεάντερταλ

Απόψε η καρδιά του χτυπά παράξενα
η σκιά του τον πρόδωσε κι έφυγε
ανοίγει την πόρτα, κανείς
πόσους ορίζοντες έχει η απεραντοσύνη
η πανσπερμία του τυχαίου παγιδευμένη από αρχαίες κατευθύνσεις.

Πίσω απ’ την κλειστή πόρτα
στον απόηχο του θαύματος
άοπλος και μόνος ο Νεάντερταλ
στη σιωπή και το κύμα χωρίς προσδοκία
τίποτα δεν του ανήκει παρά μόνο
ένα άστεγο όνομα.

Έξω
κάθε μέρα ίχνη από ένα καινούριο σύμπαν στην άμμο
ακατανόητη προέλαση στο κενό
στον άλλο καιρό
στην άλλο χρόνο.

Μια ασπρομάλλα σελήνη στη στέγη
ακολουθεί τη σκοτεινιά της θάλασσας.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Οιωνοσκόποι

Το χάος ρέει
στο άχρονο βάθος
διαιωνίζει το αθέατο
πάντα κανένας ακόμα δεν περνά
απ’ τις φυλλωσιές των νοημάτων
κι εμείς ενσαρκώσεις κενού
οιωνοσκόποι
στιγμιαίες απολήξεις παράνοιας και σοφίας
δακρύζουμε
σ’ ένα ανθισμένο λουλούδι μπροστά.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ανερμήνευτο κέντρο

Υπάρχει στο αόρατο κέντρο κάτι το τελειωτικό
πηγή ανερμήνευτη
συμπαντική νοημοσύνη
κινεί τον χρόνο
δονεί αδιάστατες ψυχές
ό,τι ακόμα δεν έχει ιδωθεί
την αρχή και το τέλος του κύκλου
ο άνθρωπος πύλη
θα βρει πίσω απ’ τις πράξεις του
τον αθέατο δρόμο
να συναντήσει τους άλλους
στη ροή.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Φέγγος

Το χέρι στο χέρι του πατέρα θυμάται
ερωτηματικό της νιότης
ύστερα γέρασε ξαφνικά
σαν ένα πανάρχαιο δέντρο
στον κήπο αναδύεται ακόμα
το φέγγος στις παρυφές των βημάτων
σκαλοπάτια κατεβαίνουν
στο σιωπηλό αντηχείο
στην αντίπερα όχθη αγνοημένο
κυλάει το γένος των προγόνων.

Ψυχή φωτεινό άγγιγμα
εκτυφλωτική σιγή διαπερνά
το κενό μεταξύ ζωής και θανάτου
χαμένο φως δεν ελπίζει δεν φοβάται
υπάρχει στη δική του γαλήνη.

Γονατίζω μπροστά στο τίποτα και το άπειρο.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Εδώ και αιώνες

Εδώ και αιώνες είναι
ακόμα σ’ ένα στάδιο αναμονής
ανάμεσα σε τόσες ουτοπίες
να επιλέξει μια πραγματικότητα
αυτό που χάθηκε ξαναγυρίζει
θάλασσα που δεν θα μπορέσει να δαμάσει
η μνήμη επιβιώνει πάντα
στην επιφάνεια των πραγμάτων
κενό από κάτω ηχώ αντεστραμμένη
αναζητά ένα ον απρόσβλητο μια γλώσσα ακατανόητη
δεν ξέρει τι να κάνει
αυτή τη νεανική ψυχή
το σώμα που γερνάει στον καθρέφτη
γιατί έχουν τη θλίψη των γαλαξιών
που απομακρύνονται.

Ίσως η αρχαιότητα του πεπρωμένου
οι επινοήσεις του τυχαίου να κρυφτεί στο τυχαίο
είναι επιλογή ενός υπέρτατου σχεδίου
η αιωνιότητα να παραμείνει αιωνιότητα.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)