Γιάννης Καρατζόγλου

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου: Μπάμπου, γέρου...

[Ενότητα Οι μέρες του ποιητή]

Κάτσε στα γόνατά μου, Μαράκι μου, ν’ ακούσεις το τραγούδι:

Μπάμπου, γέρου, πες, παππού την μπάμπου
να φέρει παπουτσάκια, της Μαρίας μας μποτάκια
της Τατού ποδήλατο, της μαμάς γαντάκια
του μπαμπά τα χρόνια του, να γυρίσουν πίσω
να γυρνάν στις γειτονιές να μυρίζουν κρίνα
στα σοκάκια, στις γειτονιές της απάνω πόλης
να κοιτούν κορίτσαρους λεβεντοκοκόνες
παιδικά ποδήλατα, ξύλινα πατίνια
χοντροπετροπόλεμους και λακκούβες λάσπες
να χαθεί στην Καρμπολά με τις μπλε γκαζές του.

Μπάμπου, γέρου, πες, παππού την μπάμπου
να φέρει τουλουμπάκια, της Μαρίας μας παστάκια
της Τατού ενθύμια, της μαμάς καλούδια
του μπαμπά τις εποχές τις μαλαματένιες
και την κόκκινη εκκλησιά, για να παίζει μπάλα
και κρυφτό-κυνηγητό στη μεγάλη αλάνα
να μαζεύει μιας δραχμής τα μικρά μαντέμια
που πουλάει τ’ απόγεμα στον τσιγκούνη Αρμένη
για να μπει ο μπαμπάς να δει το Τσίρκο Μεντράνο
με τους ακροβάτες του και τα καφέ λιοντάρια.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Διαθήκη

[Ενότητα Οι μέρες του ποιητή]

Ηχογραφήστε με, γυρίστε με σε βίντεο
γράψτε κάθε φωνή μου κάθε μου κίνηση
κάθε τραγούδι που τραγούδησα κάθε
τοπίο που είδα κάθε εκδρομή κάθε
φιλί που έδωσα κάθε φιλί που πήρα
κάθε μου στίχο ερωτικό κάθε χαμόγελο.

Κρατήστε σε σκληρούς δίσκους τις μνήμες μου
τις μουσικές που άκουγα ξαναγράψτε
φωτογραφίστε τις φωτογραφίες μου
την ιστορία μου ιστορήστε σε φυλλάδια
χαρίστε μου μια ψεύτρα αιωνιότητα...

Να με θυμάστε...
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Οι κλέφτρες

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Σας κλέβουν, κύριε, φώναξε δυνατά στον δρόμο ο περιπτεράς.
Εννιά το βράδυ και επέστρεφα κουρέλι απ’ το γραφείο.

Γύρισα πίσω και τις είδα να σκορπίζουν τρομαγμένες πεταλούδες
μια και τις έπιασα στα πράσα να ’χουν στα χέρια τους τα χρόνια που μου κλέψανε
–μα πού μαζεύτηκαν όλες μαζί οι γυναίκες της ζωής μου;–
με άγχος προσπαθώντας να τα κρύψουνε στις τσέπες τους
ή να τα χώσουν στη μασχάλη, όσο κι αν ήταν βαριά κι ασήκωτα.

Έτρεχα να τις πιάσω μα εκείνες άφαντες
όσο λαχάνιαζα τόσο απομακρύνονταν
ώσπου αποκαμωμένος έπεσα σ’ ένα παγκάκι της πλατείας...

Να ξαποστάσω, να το πάρω απόφαση
πως δεν θα έρθουν πίσω πια τα χρόνια που μου λήστεψαν
πως σαν αεράκι σαν καλοκαιράκι φύγανε
σαράντα χρόνια άσπλαχνα κι υπέροχα
πως δεν θα ξαναδοθούν πίσω ποτέ.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Οι πόλεις δεν πεθαίνουν

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Αλλάζει σπίτι, προφανώς το τελευταίο.
Θέσεις επίπλων δοκιμάζει κρεμάει πίνακες στους τοίχους
πουκάμισα στις νέες ντουλάπες κάλτσες σε συρτάρια
όλα προσπαθεί να βρουν τη νέα τους θέση.

Τώρα ονόματα νέων δρόμων γυροφέρνουν το σπίτι του
Φυλής, λέει, Σπετσών και Λέλας Καραγιάννη.
Κι αντί για Χαριλάου, Πανόραμα ή Τούμπα
Κυψέλη τώρα λένε τη γη στο νέο του ενδιαίτημα.

Όλα θα βρουν τη νέα τους θέση. Και οι καρέκλες
τα τραπέζια τα νέα βιβλία του στη νέα βιβλιοθήκη
κι αυτός θα ησυχάσει κάποτε στις νέες γειτονιές
γιατί, αλήθεια, οι πόλεις δεν πεθαίνουν ούτε οι δρόμοι
δρόμοι αρχαίοι που κατευθύνουν προς το ίδιο ιερό
στον ίδιο σκοτεινό θεό της πέρα όχθης Πλούτωνα.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Το λάμδα των ονομάτων

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Κάλε Γκρότο
Αλή Βεράν
Ελ Αλαμέιν
Μάλι Μάδι
Μπέλα Παΐς...

Τόποι χλοεροί και τόποι αναψύξεως
βουνά δικά μας ή χιλιάδες μίλια αμμόλοφοι μακριά απ’ την πατρίδα
πόσο ηχούν ωραία τα σύμφωνά τους
το ρο το δέλτα και το σίγμα το συριστικό
αλλά κυρίως αυτό το λάμδα τους που υπερισχύει του παντός
λάμδα υγρό άλλοτε γαλανό άλλοτε γκρι, μα πόσο πράο
και τελικά κόκκινα φονικό στις συλλαβές του...

Κάθε λάμδα και σφαγείο συγκομιδή θανάτου
για μια πατρίδα δίλαμδη κι αλώβητη
των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών...
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Τηλεοπτικό τοπίο

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Μια μέρα του Αυγούστου που δεν είχε καθόλου ειδήσεις και τα Δελτία Ειδήσεων των 8 παίζανε παλιά φιλμάκια με ακρογιαλιές για να καλύψουν τον τηλεοπτικό τους χρόνο, ξαφνικά ακούστηκε μια φήμη ότι σ’ ένα μακρινό μέρος, στην Αλμυρή Έρημο, σ’ έναν τόπο που τονε λέγανε Αλή Βεράν, έγιναν κάποια «θερμά επεισόδια».
Και εν αναμονή της δήλωσης του Κυβερνητικού Εκπρόσωπου που κλήθηκε να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τα μαντάτα, άρχισαν σ’ όλη τη χώρα να βγαίνουν μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης, από κάθε ανοιχτή συσκευή, στην αρχή μεμονωμένοι και αμέσως μετά δεκάδες τραυματίες, αίμα πολύ άρχισε να τρέχει στα αστικά πατώματα, ενώ τρομαγμένοι τηλεθεατές προσπαθούσανε με το τηλεκοντρόλ να διώξουν τους παρείσακτους, νοικοκυρές να σκουπίζουν βιαστικά τα λερωμένα τους πλακάκια κι όλοι μαζί να σπρώχνουν στα μπαλκόνια και στις βεράντες αυτούς τους τραυματίες.
Όταν επιβεβαιώθηκε η φριχτή είδηση της ήττας εκεί μακριά, ήταν πια δώδεκα το βράδυ. Η τηλεόραση είχε ήδη εκβράσει δέκα χιλιάδες τραυματίες, παραμορφωμένους φριχτά από τη δράση του εχθρικού πυροβολικού. Άλλοι δύο χιλιάδες νεκροί είχαν αποτεθεί στο πίσω μέρος των δεκτών και εμπόδιζαν τη λήψη, ιδίως του εθνικού καναλιού. Χιλιάδες διαμαρτυρίες διατυπώθηκαν στο τηλεφωνικό κέντρο του σταθμού που ανάγκασαν την κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι θα αντικαταστήσει δωρεάν τους χαλασμένους δέκτες πάραυτα λόγω του ότι, άλλως, το πολιτικό της κόστος θα ήταν δυσβάστακτο και υπήρχε φόβος να χάσει σημαντικό ποσοστό στις επόμενες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Ο θάνατος του αγωνιστή

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Ο αγωνιστής πέθανε, επιτέλους, στα 93 του και οι δικοί του, ψάχνοντας σ’ όλα τα πιθανά κι απίθανα μέρη του σπιτιού και του κήπου του να βρούνε τίποτα λίρες από τις ρίψεις των Εγγλέζων στην Κατοχή, ανακάλυψαν ένα τετράδιο με κιτρινισμένα χαρτιά του γέρου που στην πρώτη σελίδα, δίκην εξωφύλλου, έγραφε με τα ορνιθοσκαλίσματά του Απομνημονεύματα.

Ο αγωνιστής κατέγραφε στα πύρινα χρόνια συστηματικά, σαν σε ημερολόγιο, πόσους καταδίκαζε το κόμμα κάθε μέρα για ανυπακοή πόσους για μειωμένη επαναστατική συνείδηση πόσους για υποψία πιθανής παράδοσης στον εχθρό πόσους εκτελούσε κάθε νύχτα πόσοι αυτομολούσαν κάθε χάραμα πόσοι σύντροφοι κοιμόντουσαν με το όπλο αγκαλιά από τον φόβο των άλλων συντρόφων, περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την αγωνία του θανάτου παιδιών κι εφήβων ανταρτών πριν από τη μάχη, την άγονη προσπάθεια των στελεχών να τους πείσουν να σκοτώσουν τα απέναντι αδέρφια ή να σκοτωθούν, για να καταλήξει στις τελευταίες σελίδες στο συμπέρασμα πως τζάμπα γίνονταν τότε όλα αυτά, αίσχος βρε παιδί μου, το κόμμα κάπου έφταιξε...

Κι εμάς, ρε αγωνιστή, που τη νιότη μας δώσαμε στους θρύλους και στα φαντάσματα, ποιος θα μας δώσει την ψυχή της νιότης μας πίσω;

Και, άιντε, χαλάλι εμείς... στο κάτω κάτω, επιζήσαμε...

Όμως, τα τόσα πτώματα στον «άπαρτο» τον Γράμμο, στο «φρούριο» Βίτσι, στο Ουζμπεκιστάν και στην Τασκένδη, πέσαν στο χώμα για ένα απλό «φταίξιμο»;

Κι αυτό τυχαία να το πληροφορηθούμε με τον θάνατό σου, πενήντα χρόνια μετά;

Κι αν ήσουν, μωρέ, αθάνατος;
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Θεσσαλονίκης ονειροπόλος

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

«Πρόκειται να προβούμε στην ανάθεση, κατόπιν υποβολής προσφορών, των ανωτέρω εργασιών σύμφωνα με τους Γενικούς Όρους και τις Τεχνικές Προδιαγραφές που επισυνάπτονται στην παρούσα πρόσκληση»∙ ανεβαίνοντας Βενιζέλου στέκομαι τώρα σε μια βιτρίνα στο Μπεζεστένι προχωρώ προς Αλκαζάρ στρίβω Βαλαωρίτου για να καταθέσω τους χειμώνες μου στην Τράπεζα Θεσσαλονίκης πίνω έναν καφέ στη μεγαλόπρεπη οικία Αλλατίνη περνάω απέξω από το μέγαρο της Τράπεζας Αμάρ στέκομαι και θαυμάζω το μέγα παλάτι του Σαούλ Μοδιάνο...

«Για την εν λόγω ενίσχυση απαιτείται η σύναψη σύμβασης μεταξύ των παραγωγών και των επιχειρήσεων μεταποίησης. Για την προώθηση της διαφάνειας, οι συμβάσεις πρέπει να περιλαμβάνουν υποχρεωτικά ορισμένες ενδείξεις»∙ στην Εγνατία πηγαίνοντας προς τα Λουτρά Παράδεισος χάνομαι στην Πλατεία Δικαστηρίων ανιχνεύω το έδαφος που πρέπει να στέκονταν οι Μαγεμένες βλέπω παρέα τον Αρμάνδο Ραζή με τον Πετμεζά τον Καρακαδά με τον Πρώτσιο τον Ντεκουμέ τη Μάρω την κατσιβέλα αγκαλιά με τη Ρωσίδα με τα πέπλα τον Άλκη Στέα με τον Σταύρο Γραμματικόπουλο τον Γιάγια να φωτογραφίζεται στου Βάττη με τον Γαργάρα τον Καλαμπαλίκη πιωμένο στην ταβέρνα του Ευλογημένου την ΠΑΟΔ απέναντι στη Μέριμνα, κάθομαι στου Λίγδα για πάστα διατίμησης, το Καραβάν-Σαράι ορθώνεται απέναντί μου με απλωμένα σεντόνια και κουβέρτες ενώ η Λίτσα με αναζητά στα Πράσινα Παντζούρια με τη φωνή της κυρα-Ντόρας της μεγάλης μαντάμ των ουρανών...

Τι να απέγιναν τα αέρινα πέπλα της Ρωσίδας ο Βέζος κι ο Αγάπιος ο Κουιρουκίδης ο θεός και ο μπιζίμ ΠΑΟΚ, ο πατήρ Λεωνίδας, τι να απέγινε η μεγάλη μου ζωή που ήταν τόσο μικρή που πλησιάζει πια ολοένα στις όχθες του Λουδία για να εκχυθεί στον μεγάλο Θερμαϊκό ωκεανό στο πέλαγος της σιωπηλής μνήμης...
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου: Λευτέρη, σ’ αγαπώ

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Την πρωτοπήρε 17 χρονώ ακουμπώντας την τρυφερά στον τοίχο από ένα άχτιστο οικόπεδο στη λαϊκή συνοικία δίπλα στα σπίτια τους.

Τις άλλες μέρες εκείνη, για να του κάνει έκπληξη, αγόρασε ένα σπρέι και έγραψε με μπλε γράμματα στον τοίχο Λευτέρη, Σ’ αγαπώ – Θα σ’ αγαπώ για πάντα.
Ήταν και για τους δυο ο πρώτος έρωτας, εφηβικός, έρωτας παράφορος τυραννικός βασανιστικός. Όταν άρχισε εκείνος να τη δέρνει από ζήλια υπέρμετρη, ο πατέρας της συμφώνησε μια Κυριακή πρωί με ένα φορτηγό, φορτώσανε όλα τα έπιπλα και τις οικοσκευές κι άλλαξαν συνοικία βιαστικά για κάποια άλλη μακρινή.

Για λίγα χρόνια το Σ’ αγαπώ από σπρέι έμενε ανεξίτηλο στον τοίχο. Μπερδέματα με τους συνιδιοκτήτες και το οικόπεδο ξέμεινε άχτιστο. Εργατικοί οι γείτονες, δεν είχαν περιττά λεφτά να μπογιατίσουνε το Σ’ αγαπώ.

Εκείνος έφυγε φαντάρος, πήγε πανεπιστήμιο στην Κρήτη, εκείνη μεγάλωσε, έτοιμη για παντρειά, νέοι γείτονες μετακόμισαν στη γειτονιά όπου δεν γνώριζαν πρόσωπα και δεσμούς της περιοχής κι αναρωτιόνταν ποιος Λευτέρης είναι ο Σ’ αγαπώ.

Εδώ και λίγο καιρό το Σ’ αγαπώ, Λευτέρη ξεθωριάζει πια σιγά σιγά κι ο μόνος που το βλέπει κάθε τόσο όταν τυχαίνει να περάσει από τη γειτονιά είναι ο πατέρας της, κοιτάζει στα χρώματα του σπρέι που χάνονται τα χρόνια που περνούνε και ξεβάφουνε, να ξεθωριάζει κι εκείνου η νιότη.

Σε λίγο δεν θα χρειαστεί πια μπογιάντισμα, το Σ’ αγαπώ θα κόψει από μόνο του, θα σβήσουνε τα χρώματα και η γραφή.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Σαν το παλιό πικάπ

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Προσεκτικά και τρυφερά έβγαλε τον μεγάλο δίσκο –33 στροφών– από το εξώφυλλό του, αφαίρεσε το νάιλον περιτύλιγμα από το βινύλιο, ρύθμισε τις στροφές του πικάπ να παίζει στις 33 και τον τοποθέτησε σχεδόν ευλαβικά στο πλατό. Κατόπιν σήκωσε τον βραχίονα και άρχισε σιγά σιγά να τον κατεβάζει προς το αυλάκι πριν από το τέταρτο τραγούδι, το αγαπημένο του. Ύστερα απομακρύνθηκε από τα ηχεία να το ακούσει στερεοφωνικά και κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα.

Μα εκεί, στο δεύτερο ρεφρέν, κι ενώ το σιγοτραγουδούσε και ο ίδιος με μισόκλειστα τα μάτια αναπολώντας παλιούς αποκριάτικους χορούς σε κεντρικά ξενοδοχεία, έξωμες τουαλέτες, ροζέ σαμπάνιες, παπιγιόν και σμόκιν, πετάχτηκε ο γνωστός ήχος όταν κολλάει και αναπηδάει η βελόνα και επαναλαμβάνεται πάλι και πάλι η ίδια φράση η μουσική... Με μισόκλειστα μάτια απολάμβανε αυτή την επανάληψη και σκεφτόταν αχ να ’ταν μια βελόνα που πηδάει στ’ αυλάκι του δίσκου η ζωή, η ζωή του...
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Η θέα του Λάμπρου

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Υπέροχη η θέα που απολαμβάνεις από δω ψηλά, αδελφέ μου, μου είπες μόλις ανέβηκες. Κι αυτό το λογισμικό που μας χάρισε εδώ μια εταιρεία είναι απίθανο πόσο ζουμάρει. Βλέπεις μυριάδες χρώματα, λεπτομέρειες απίστευτες, εστιάζεις συνεχώς και κατεβαίνεις, στενά δρομάκια, μικρά νησούδια και χλοερές κοιλάδες να απολαύσεις, ακόμα και στην ομίχλη των πόλεων να διεισδύσεις, αψηλά κύματα των κόλπων να θαυμάσεις, βράχους θεόρατους από βαθιά φαράγγια να πλησιάσεις, φωτιές δασών τεράστιες, ναυάγια πλοίων να κοιτάς να συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου, διαδηλώσεις, ρεκόρ να σπάνε, μπαράκια να γεμίζουνε υποψήφιους εραστές, πολέμους να ξεσπάνε, αντάρτες να πολεμάνε, νοσοκομειακά να σφυράνε... Από ψηλά όλα είναι αλλιώτικα, σαν ρετουσαρισμένα, οι ήχοι πιο οξείς, οι μυρουδιές πιο έντονες, τα λόγια πιο κελαρυστά, οι αγαθοί άνθρωποι φαίνονται πιο ωραίοι, η μνήμη των πραγμάτων πιο ζωηρή, θυμάσαι ή μάλλον ξαναζείς στιγμές των γεγονότων, λεπτές αποχρώσεις των συμβάντων, μπορείς και αναλύεις χαρακτήρες άμεσα, καλοήθεις και κακότροπους να εντοπίζεις... αχ τι ωραία ζωή περνάμε αδελφέ μου εμείς, μου είπες, σε αντίθεση μ’ εσάς τους προσώρας γήινους, εμείς οι σφαιροβόλοι του παρελθόντος στα μπαλκόνια του ουρανού...
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι τον Αύγουστο

[Ενότητα Σκαλομαρία στη μνήμη]

Λίγο πριν τον δεκαπενταύγουστο μας κάλεσε σε πάρτι χριστουγεννιάτικο πήγα στο σπίτι του νωρίς για να στολίσουμε οι δυο μας το δέντρο που είχε απ’ τον κήπο ξεριζώσει, του βάλαμε κόκκινες κίτρινες μπαλίτσες μία μεγάλη πράσινη κορυφή και χάντρες σαν βραχιόλια γύρω απ’ τα κλαδιά και το τυλίξαμε με άπειρα κινέζικα φωτάκια μανιακά να αναβοσβήνουν...

Ύστερα φτάσανε κι οι άλλοι φίλοι με τα δώρα, άλλος ουίσκι, άλλος κρασί, γραβάτες δύο μπρελόκ ένα δερμάτινο πορτοφόλι τρία βιβλία... Με μια χαρά επίπλαστη κάτσαμε στο τραπέζι με το κοκκινισμένο γουρουνάκι, τις σαλάτες, τα κοτόπουλα, το τζάκι δίπλα του που έκαιγε γλυκά ηλεκτρικά κούτσουρα, κάποιοι άναψαν πούρα Αβάνας εκλεκτά, βάλαμε στο πικάπ παλιά τραγούδια, ξέρεις, Σινάτρα Μπινγκ Κρόσμπι «jingle bells» και τα παρόμοια, ως και ρουλέτα παίξαμε με μανία, «faites vos jeux, messiers...»

Κάποια στιγμή άρχισε να πέφτει έξω ένα κρύο χιόνι, εκείνος πήγε στη βεράντα, μας έφερε μια χούφτα λευκό της σιωπής άνοιξε τις παγωμένες σαμπάνιες κι είπε με τρέμουλο στα χείλια:
«Λοιπόν, καρντάσια, ακούστε, καλά φάγαμε καλά ήπιαμε ως εδώ, ωραία χρόνια ζήσαμε, μέρες φιλιών και ταξιδιών, ερωτευμένες μέρες, νύχτες υγρές, κολλητικές, άπληστες και μεθυσμένες νύχτες. Εγώ δεν θα προκάνω τα Χριστούγεννα, τουλάχιστον ας το κάψουμε απόψε, τι Παναγίας τι Χριστούγεννα. Αυτό το βράδυ και εμένα να θυμάστε...»

Κι όμως είδε Χριστούγεννα. Είδε Πρωτοχρονιά.
Και τ’ Αϊ-Γιαννιού εκείνο το κακό πλοκάμι που είχε μέσα τους απλωθεί κέρδισε κατά κράτος.
 
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Πηγαίος κώδικας (2009)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Τα φτερά της ωμοπλάτης

Όσο γερνάει κάνει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που υποδεικνύουν οι γιατροί.

Καπνίζει σαν φουγάρο, πίνει ούζα και τσίπουρα βουστροφηδόν
τραβάει τις νύχτες ως το χάραμα διαβάζοντας αδηφάγες διηγήσεις
δεν περπατάει το καθημερινό χιλιόμετρο, δεν ανεβαίνει σκάλες με τα πόδια
τους μετρητές χοληστερίνης, πίεσης, σακχάρου αγνοεί…

Όσο παλιώνει πράττει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που λέει η λογική.

Θυμάται τα πρόσφατα, δεν προσφεύγει στα παλιά,
τα καλοκαίρια αγνοεί
απολαμβάνει τη βροχή, το χιόνι, τις λασπουριές και τους ανέμους
ακούει τραγούδια με γερασμένους τραγουδιστές της εποχής του
ξοδεύει άναρχα όσα του απομείνανε, οι καταθέσεις του τελειώνουν
δεν ασχολείται με διαθήκες, ψιλές κυριότητες και επικαρπίες…

Όσο γερνάει καλυτερεύει η υγεία μέσα του, εκτός από κάτι πόνους
στις κλειδώσεις της ωμοπλάτης, δεν είναι τίποτα του είπαν οι γιατροί
είναι που φύονται φτερά, λιγάκι ακόμα θα πονάς μέχρι να μεγαλώσουν
αλλά τη μέρα εκείνη θα πετάξεις άνετα με μεγάλες απλωτές…
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Όνειρα επιστροφής

Να βρίσκαμε λέει μια ήσυχη γωνιά, ένα αέρινο παγκάκι
στου πάρκου την ομίχλη να τυλιχτούμε όπως παλιά στην παραλία
κοντά στην υγρασία της θάλασσας χειμώνα μήνα και γιορτές
πίσω απ’ τα βουβά αγάλματα ν’ αγκαλιαζόμαστε απ’ την πάχνη...

Να βρίσκαμε πάλι μιαν ήσυχη αμμουδιά, χρυσό κολπίσκο
να καίει επάνω μας ιδρώνοντας αχόρταγα το μεσημέρι
μες στα λευκά εκκλησάκια να προσεύχονταν αχόρταγα οι καρδιές
μια ημερήσια εκδρομή με σώματα γλυφά σαν αρμυρίκια...

Μετά να βρίσκαμε ήσυχα γρασίδια να πλαγιάσουμε ονειρογέννητοι
Απρίλη μήνα που αναστατώνονται ανθρώποι και θεοί
και Πάσχα ιλαρό να προσκυνούν τα σώματα την άνοιξη, το δείλι.

Να βρίσκαμε στο τέλος κάτι μεγάλες καστανιές να ξαποστάσουμε
τα χρόνια φύγαν στα βουνά και στις απάτητες κορφές
έστω και τώρα μες στις φτέρες σιωπηλά να συνεχίσουμε
ό,τι αρχίσαμε δεκάδες χρόνια πριν και που τελειώνει...
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)

[wings]

Γιάννης Καρατζόγλου, Έρωτας μουσαφίρης

Μουσαφιραίοι ερχόμαστε, παιδί μου
μουσαφιραίοι φεύγουμε από τον ντουνιά
έλεγε η μάνα για τη ζωή κι εγώ δεν καταλάβαινα.

Ερχόμαστε και φεύγουμε για έναν λόγο
μου εκμυστηρευόταν όταν μεγάλωσα
για το ένα και μοναδικό τρατάρισμα της ζωής
τον μέγα έρωτα τον εξοντωτικό
τον ανάριθμο τον μέγα αμαρτωλό
εκείνον που θρύψαλα απ’ τον πόθο προσκυνάμε
τον χουβαρντά τον ασίκη το αλάνι

αλλά κι αυτός δεν είναι παρά ένας ακόμα μουσαφίρης.
 
Από τη συλλογή Εγγραφές κλεισίματος (2017)